ตอนที่ 23 ผู้ฝึกยุทธขั้นสอง

สุดท้ายเขาก็มีอาวุธระดับต่ำเป็นของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นมันยังเป็นอาวุธระดับต่ำที่เขาตีด้วยตัวเอง ความสุขในใจถังฮวนนั้นมิอาจอธิบายเป็นคำพูดได้

ในคืนนั้น ถังฮวนหลับอย่างสบายด้วยดาบเมฆาเพลิงในอ้อมแขน และเขาก็ตื่นขึ้นมาหลายครั้งจากการหลับเพราะการหัวเราะ

วันต่อมา เมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้น ถังฮซนก็ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว เขาใช้ดาบเมฆาเพลิงฝึกเก้ากระบวนท่ามังกรหลงหลายครั้งอย่างต่อเนื่องก่อนจะเริ่มบ่มเพาะวิชาจิตเสริมเส้นปราณ

“ฟู่ว!”

ในตันเถียน เตาหลอมหมุนและปราณแท้จากเส้นปราณทั้งสี่ก็รวมตัวกัน จากนั้นมันก็พุ่งเข้าไปสู่เส้นปราณที่ห้า

ปราณแท้นี้เหมือนกับกระแสน้ำคลั่งและพุ่งเข้าไปอย่างหยุดไม่ได้

ถังฮวนรู้สึกว่าสิ่งกีดขวางในเส้นปราณที่ห้านั้นมีอยู่น้อยมากและทะลวงผ่านไปแล้ว ปราณแท้ที่ไหลหลากเข้าไปยังเส้นปราณที่ห้านั้นแทบจะไม่หยุดเลยและมันก็ทะลวงไปยังเส้นปราณที่หก

ในครั้งนี้ สิ่งกีดขวางในเส้นปราณเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่มันก็หยุดการทะลักของปราณแท้ไม่ได้

“ตู้ม!”

คลื่นปราณทะลักเข้าไปด้วยความเร็วสูง ด้วยพลังที่เหมือนกับภูเขาถล่มและพลิกทะเล มันทะยานต่อไปข้างหน้า

ใช่เวลาไม่ถึงชั่วโมง เส้นปราณที่หกก็ถูกทะลวงเข้าไปแล้ว

“ถ้ามีหกเส้นปราณ ข้าก็เป็นผู้ฝึกยุทธขั้นสองแล้ว!”

ถังฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มออกมา

เขาคิดไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ ทีจริงตั้งแต่ที่เขากลับมาจากหออาวุธเทพ เขารู้สึกได้เล็กน้อยว่าเขาผ่านเส้นปราณที่ห้ามาแล้วในตอนนั้น และหลังจากบ่มเพาะพลังสิบวัน มันก็ง่ายที่เขาจะมาถึงเส้นปราณที่หก

และเป็นการตีอาวุธระดับต่ำนั่นเองที่ทำให้เขาช้าไปสองวัน

แต่การผ่านเส้นปราณนั้นเป็นเรื่องที่ง่าย แต่การจะขยายเส้นปราณนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในข้ามคืน

ในเวลานี้ เขาผ่านเส้นปราณสองเส้นอย่างต่อเนื่อง เขาต้องบ่มเพาะอย่างน้อยสิบวันถึงครึ่งเดือนก่อนที่เส้นปราณก่อนหน้าจะมีความกว้างเท่ากับเส้นปราณที่หก

“ด้วยการขยายเส้นปราณ ปราณแท้จะแข็งแกร่งกว่าเดิมอย่างน้อยสี่เท่า”

เมื่อรู้สึกถึงปราณแท้ที่เอ่อล้นในร่างกาย ถังฮวนก็ยิ้มอย่างทรงพลัง แต่เมื่อคิดถึงตระกูลถังแล้วมันก็ทำให้เขาใจเย็นลง

ผู้ฝึกยุทธขั้นสองคนเดียว กับตระกูลถังนั้นไม่ควรค่าแก่การพูดถึงด้วยซ้ำไป

สำหรับเผ่ามนุษย์ ผู้ฝึกยุทธคือหนึ่งถึงสามขั้นแรก ขั้นที่สี่ถึงหกคือจอมยุทธ และขั้นที่เจ็ดคือยอดจอมยุทธ และว่ากันว่าที่แข็งแกร่งที่สุดคือตระกูลถึงที่มียอดจอมยุทธอยู่

“ตระกูงถังนั้นแข็งแกร่ง ไม่ง่ายที่จะทำให้หญิงชั่วตระกูลถังนั่นคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพแม่ข้าได้ ไม่เพียงแต่ข้าจะต้องแข็งแกร่ง แต่ข้ายังต้องมีอำนาจเป็นของตัวเองด้วย”

“ถ้าอยากจะเพิ่มพลัง มันก็ขึ้นอยู่กับวิชาจิตเสริมเส้นปราณและเก้ากระบวนท่ามังกรหลง วิชาระดับต่ำสองวิชานี้ไม่พอแน่ ข้าต้องคิดวิธีหาวิชาที่แข็งแกร่งกว่านี้”

“แล้วข้าก็ต้องพัฒนาการตีอาวุธให้เก่งมากขึ้นด้วย นักตีอาวุธที่เก่งจะรวบรวมกำลังคนได้ง่าย”

ถังฮวนคิดอย่างถี่ถ้วน

จากนั้นถังฮวนก็ออกจากร้านตีอาวุธ

ก่อนเขาจะไป เขานำเงินติดตัวและเก็บดาบเมฆาเพลิงเข้าฝัก เข้าปิดบังคมดาบและความร้อนเอาไว้และแขวนไว้บนบ่า

หลังจากกินอาหารระหว่างทางแล้วถังฮวนก็มาที่ร้านอาวุธของชายแก่อ้วน

“เสี่ยวถัง วันนี้เอาอาวุธอะไรมาขายรึ?”

ชายแก่อ้วนมองถังฮวน…สิ่งที่ถังฮวนนำติดตัวมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ราวกับว่ากำลังมองกองเงินกองทอง

“ปั้ง!”

ถังฮวนไม่พูดอะไรและวางมันลงบนโต๊ะ

ชายแก่อ้วนยิ้มและรีบแก้มัด เขาเห็นดาบกว้างในฝักดาบที่อุ่น เขารู้สึกแปลกและจับด้ามดาบและถึงฝักดาบออก แสงสีแดงแทงทะลุดวงตาเขาในทันที แสงสีแดงนั้นตามมาด้วยความร้อนสูงที่กระจายออกมา

“อาวุธระดับต่ำรึ? แล้วยังเป็นอาวุธระดับต่ำที่คุณภาพสูงขนาดนี้?”

ชายแก่อ้วนอุทาน

“เสี่ยวถัง เจ้าผสานกับเพลิงแท้มาไม่กี่วันแล้วตีอาวุธระดับต่ำขั้นนี้ได้เชียวหรือ?”

“รู้ได้ยังไงว่าข้าผสานเพลิงแท้และเป็นคนตีดาบเล่มนี้?”

ถังฮวนพูดด้วยความแปลกใจ

หลังจากพูดจบ ถังฮวนก็รู้ว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเท่าใดนัก สิ่งที่เกิดขึ้นในร้านอาวุธสมุทรดารานั้นกระจายไปทั่วเมืองคลื่นคลั่งแล้ว แม้ว่าการซื้อขายในร้านอาวุธของชายแก่อ้วนจะไม่ได้ดีมากเท่าใด แต่มันก็มีลูกค้าที่มาที่ร้านอยู่เป็นประจำ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ข่าวอะไรเลย

แน่นอนว่าชายแก่อ้วนหัวเราะและยักคิ้วให้ถังฮวน

“เสาเงาเพลิงสูงสิบสองเมตร ใครไม่รู้เรื่องนี้ในเมืองคลื่นคลั่งบ้าง? เสี่ยวถัง เจ้าเป็นคนดังในเมืองคลื่นคลั่งแล้วนะ อีกไม่นานเจ้าจะได้เป็นคนดังในทั้งอาณาจักรถังด้วย หรือทั้งดินแดนรุ่งโรจน์เลยล่ะ”

ถังฮวนจ้องกลับด้วยความรำคาญ

“บอกมาเถอะ ดาบของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ดี…อืม ก็ธรรมดานะ”

ชายแก่อ้วนวางดาบราวกับไม่สนใจและพูดด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวถัง เจ้ากับข้าก็รู้จักคุ้นเคยกัน ข้าจะยอมขายทุน สองร้อยเหรียญทอง”

สุดท้ายชายแก่อ้วนก็ทำท่าทีแบบ “ข้ามีน้ำใจนะ เจ้าได้กำไรเยอะเลย”

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเกินสิบวัน แต่ความสามารถในการโกหกหน้าตายของชายแก่อ้วนก็ไม่ได้น้อยลงไปเลย คุณภาพสูงที่เขาพูดเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนกลายเป็นของธรรมดาเสียได้

ถังฮวนข่มใจที่จะซัดหน้าตาแก่อ้วนให้เป็นชิ้น ๆ และคว้าดาบเมฆาเพลิงและรีบเก็บเข้าฝัก เขาหัวเราะและพูด

“ข้าขอเก็บไว้ใช้เองก็แล้วกัน มันไม่ได้มีไว้ขาย”

“ทำไมเจ้าถึงไม่ขายล่ะ?”

ชายแก่อ้วนเบิกตากว้างและวิตกเล็กน้อย เขาจับด้ามดาบแน่น

“เสี่ยวถัง ถ้าเจ้าคิดว่าราคามันต่ำเกินไป ข้าจะยอมขาดทุนมากกว่านี้ก็ได้ เพิ่มอีก 20 เหรียญเป็นไง? ไม่รึ? งั้นก็เพิ่มอีกสามสิบ…ก็ได้ ก็ได้ 250 ก็ได้…เสี่ยวถัง เจ้าจะมากไปแล้ว สามร้อย! ข้าให้แพงสุดได้เท่านี้ ดาบเจ้ามันของธรรมดา ขายราคานี้ก็ขาดทุนมากแล้ว”

“ข้าไม่ได้เอามันมาขาย!”

เมื่อเห็นในหน้าวิตกกังวลของชายแก่อ้วน ถังฮวนก็รู้สึกตลก

“ตาแก่อ้วน ข้ามาที่นี่เพื่อถามคำถาม ข้าจะซื้ออัญมณีระดับต่ำได้ที่ไหน? ข้าต้องการจำนวนมาก และถ้าหากต้องการดาบ ถ้าข้าได้มณีมาแล้วข้าจะตีเพิ่มมาขายให้”

“เจ้าไม่ขายจริง ๆ รึ?”

ชายแก่อ้วนตกใจและถามด้วยความสงสัย

“ข้าไม่ได้จะขาย!”

ถังฮวนตอบอย่างไม่ลังเล

เป็นตอนนี้ชายแก่อ้วนถึงเชื่อเขา ใบหน้าอ้วนของเขาดูลังเลใจ

“เสี่ยวถัง ถ้าเจ้าอยากจะได้อัญมณีระดับต่ำ เจ้าไปที่ร้านอัญมณีสิ”

“ข้าไม่มีเงิน ให้ข้ายืมหน่อยได้ไหม?”

ถังฮวนฉีกยิ้ม

“แบบนั้นไม่ได้หรอก ข้าให้ยืมอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่เงิน”

เมื่อชายแก่อ้วนได้ยิน เขาก็เอามือกุมกระเป๋าเงินทันที

“ย่อมได้”

ถังฮวนกล่าว

“เจ้ายังมี 500 เหรียญทองไม่ใช่รึ?”

“ถ้ามีห้าร้อย เจ้าก็ซื้ออัญมณีระดับต่ำธรรมดาได้เป็นสิบเม็ด”

ชายแก่อ้วนพูดออกมาในที่สุด