5.มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า

การเห็นใบหน้าสวยงามใกล้ๆทำให้วิลเลียมรู้สึกขัดแย้งเล็กน้อย

เขารู้ว่าเธอมีจุดจบที่น่าสยดสยอง มันเป็นจุดจบที่ไม่มีใครเคยเจอมาก่อน

ในชาติที่แล้วของวิลเลียม เขารู้ว่าเธอได้เสียชีวิตลงในป่าแห่งคำอธิษฐาน

ตอนนั้นมันเป็นเหตุการณ์ร้ายแรงที่สร้างปัญหาให้กับสถานศึกษามาก

ผู้คนร่ำลือกันว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้าจากการติดอยู่ในคอขวดเป็นเวลานาน มันทำให้เธอต้องปลิดชีวิตตัวเอง

วิลเลียมมองไปที่เธอ ในชาติที่แล้วเขาจำได้ว่ามันยากที่จะได้เข้าใกล้ชนชั้นสูงระดับนี้

แต่เธอก็ไม่รังเกียจที่จะก้าวเข้ามาช่วยเขาในแต่ละครั้ง

เธอมีจิตใจที่บริสุทธิ์และจิตวิญญาณที่เมตตาในการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ

แม้จะเป็นเพียงพนักงานทำงานเบ็ดเตล็ดเช่นเขา

แต่การยืนใกล้ชิดเธอครั้งทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว

เขากลับไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของความหดหู่ใดๆเลย จะมีแต่เพียงความมั่นใจและความมั่นคงเท่านั้น

มันเหมือนบรรยากาศที่เขาสัมผัสได้จากสิ่งมีชีวิตอันทรงพลัง

“มันมีอะไรเกิดขึ้น?'

เขาอดสงสัยไม่ได้ ถ้าเขาจำไม่ผิด อีกไม่ถึงหนึ่งเดือนนับจากนี้ จะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายของการฆ่าตัวตายขึ้น

"อย่าได้ประเมินตัวเองสูงเกินไป!"

สิ่งที่เธอพูดนั้นทำให้กัวนินโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

“ถ้าไม่ใช่เพราะปู่ของเจ้าแล้ว จะมีใครเห็นเจ้าอยู่ในสายตา”

“ไปกันเถอะ”

เธอเหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่กัวนินพูด หรือไม่อยากจะพูดต่ออย่างไร้ประโยชน์

“สายแล้ว เราไปทำธุระกันเถอะ”

“ธุระของพวกขี้แพ้มักจะล้มเหลวเสมอ”

กัวนินพูดอย่างเยาะเย้ย แต่ก็ยอมเปิดทางให้เธอและวิลเลียม

“จำคำพูดของข้าไว้ให้ดี   ฟ้าดินไม่เคยปราณีคนไร้ค่า!”

"...!!!"

ถึงคราวที่วิลเลียมต้องตกตะลึง เขาหันขวับไปมองที่กัวนิน ทำให้เบอร์รี่เข้าใจผิด

“ไปกันเถอะ หรือเจ้าอยากตายด้วยน้ำมือพวกมัน?”

เธอกระซิบด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าพนักงานทำงานเบ็ดเตล็ดผู้อ่อนแอจะหุนหันพลันแล่นทำอะไรโง่ๆไป

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่วิลเลี่ยมกำลังคิด ตอนนี้ในหัวเขามีเพียงเสียงของกัวนินดังก้องอยู่ซ้ำไปซ้ำมาในประโยคที่เพิ่งพูดไป

มันอาจดูเหมือนเป็นคำพูดที่ไม่มีอะไร

แต่จริงๆแล้วมันเป็นวลีสัญลักษณ์ที่ติดปากของผู้ทรยศต่อปรมาจารย์จิตวิญญาณในชีวิตที่แล้วของเขา

เมื่อตอนที่เขาเกือบจะไม่รอดชีวิตจากการล่มสลายครั้งยิ่งใหญ่ เขาโชคดีได้พบกับอาจารย์ของเขา

ทุกสิ่งที่รู้ในตอนนี้เขาเรียนรู้มาจากอาจารย์ของเขา สิ่งหนึ่งที่เขาได้เรียนรู้คือธรรมชาติที่แท้จริงของโลกนี้

สัตว์อสูรอาจมีความแข็งแกร่ง ไม่น่าไว้วางใจ และเจ้าเล่ห์ แต่พวกมันไม่สามารถทำลายโลกมนุษย์ได้โดยตัวพวกมันเอง

มนุษย์มักจะระแวงต่อสัตว์อสูร ไม่ไว้ใจพวกมัน ไม่แม้แต่จะเผชิญหน้าพวกมันภายใต้สถานการณ์ปกติ

ถ้าปรมาจารย์จิตวิญญาณเจอกันกับสัตว์อสูรแล้วจะต้องต่อสู้กันจนตายกันไปข้างหนึ่ง

แต่ยังมีคนบางกลุ่มเป็นข้อยกเว้น พวกนี้คือกลุ่มคนที่ขายวิญญาณและจิตใจให้กับเหล่าสัตว์อสูร

เหล่าปรมาจารย์เรียกพวกมันว่าอสรพิษแห่งความมืด ปรมาจารย์จิตวิญญาณแห่งความมืด

แต่วิลเลียมคิดว่าชื่อเหมาะสำหรับพวกมันคือ คนทรยศ!

แทบทุกครั้งและทุกที่ที่เขาพบคนทรยศ พวกมันมักจะโพล่งวลีหนึ่งออกมาเสมอ

อาจารย์ของเขาเคยบอกเขาว่าวลีนี้เป็นแก่นความเชื่อของพวกมัน

เป็นเหตุผลหลักที่อยู่เบื้องหลังการทรยศต่อมนุษย์และแทงข้างหลังพวกเขา

“ฟ้าดินไม่เคยปรานีคนไร้ค่า! … Xม่ง! ข้าไม่คิดเลยว่าจะมาเจอคนทรยศเมื่อข้าย้อนกลับมา!”

เขาคิดกับตัวเองก่อนที่จะควบคุมอารมณ์ไว้แล้วจดบัญชีของกัวนีนไว้ในใจ

“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือเมื่อกี้”

หลังจากเดินมาไม่กี่นาทีและรอดพ้นจากอันตราย วิลเลียมก็แสดงความขอบคุณต่อเบอร์รี่อย่างจริงใจ

ดังที่อาจารย์ของเขากล่าวไว้: จงปฏิบัติต่อศัตรูของเจ้าด้วยความโกรธและสำนึกในบุญคุณต่อผู้ที่เมตตากับเจ้า

“เจ้าบ้าจริงๆที่พยายามต่อต้านกัวนิน”

เธอกลอกตาแล้วพูดต่อ

“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน มีใครขอให้เจ้ามาช่วยตามที่เจ้าอ้างหรือเปล่า”

เธอมองมาอย่างสงสัย

วิลเลียมรู้ว่าเธอไม่เชื่อตามที่เขาอ้าง เช่นเดียวกับกัวนิน

คนที่กล้าเข้ามาล่าสัตว์อสูรในป่าตอนกลางคืนคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพนักงานทำงานเบ็ดเตล็ดหรอก

แม้จะรู้ว่าเขาโกหก แต่เธอก็ปฏิบัติต่อเขาแตกต่างจากกวานิน

จริงๆแล้วเธอจะเดินผ่านเขาไปโดยไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่เธอไม่ทำ

“ข้าจะไปล่าสัตว์อสูรข้างในป่า” เขาบอกไปตรงๆ

“ถ้าเจ้าไม่อยากพูดก็อย่าโกหก”

เธอส่ายหัวราวกับว่าคิดว่าเขาพูดเป็นเรื่องโกหก

“ยังไงก็ตาม ดูแลตัวเองให้ปลอดภัยและอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตราย ป่าไม่ใช่ที่ที่เหมาะกับคนอย่างเจ้า เข้าใจไหม”

วิลเลียมไม่รู้ว่าควรจะพูดบังไงกับเธอดี เขาบอกความจริงกับเธอ

เธอกลับคิดว่าเขากำลังปิดบังเหตุผลที่แท้จริงว่าเขามาทำอะไรที่นี่

แต่เธอก็ยังให้คำแนะนำตือนอย่างจริงใจตรงไปตรงมา วิลเลียมรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยในหัวใจ

คนที่มีจิตใจดีแบบนี้หาได้ยาก ไม่เพียงในโลกนี้ แต่ในโลกภายนอกก็ด้วย

โดยปกติคนทั่วไปจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองและไม่ไปยุ่งกับใคร

แต่เบอร์รี่ทำให้เขานึกถึงคนๆ หนึ่ง คนที่เขายกย่องให้เป็นอาจารย์

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

เนื่องจากเธอใจดีกับเขา ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของเจตนาร้ายใดๆ

เขาจึงตัดสินใจพยายามค้นหาสาเหตุเบื้องหลังเหตุการณ์ประหลาด

ที่จะเกิดขึ้นกับเธอในอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนนับจากนี้

คนที่ได้รับการประเมินว่ามีพลังวิญญาณแปดสิบแปดโดยกำเนิด

พร้อมกับวิญญาณมังกรไฟที่โดดเด่นไม่ใช่คนที่จะมาติดอยู่คอขวดต่ำเช่นนี้เป็นเวลาหลายปี!

ยังไม่ต้องกล่าวถึงจุดจบอันหมดหวังที่ปลิดชีวิตตัวเอง

มันน่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ และเขามีความรู้สึกเลือนรางว่าเขาน่าจะช่วยเธอจากปัญหาได้

"อะไรนะ อย่าบอกนะว่าเจ้าก็อยากจะเป็นคนรักของข้าเหมือนกัน!"

เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องตลกแถมหัวเราะอีกด้วย

แต่เสียงหัวเราะของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น

ราวกับมีเงามืดครอบคลุมหัวใจเธอในเรื่องดังกล่าว

“อืม มันอาจจะเป็นหัวข้อที่อ่อนไหวแบบนั้น”

วิลเลียมพูดและเมื่อเห็นเธอจ้องเขาอย่างดุร้าย เขารีบเสริมว่า

“แต่มันไม่เหมือนกัน”

“งั้นถามมา…” เธอกล่วขึ้น ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยจนบอกไม่ได้ว่าเธอโกรธสิ่งเขาเพิ่งพูดไปหรือเปล่า

“ข้าอยากรู้มากกว่านี้ว่ากัวนินพูดอะไรในตอนนั้น”

วิลเลียมหนุดมองหน้าเธอเล็กน้อยและเมื่อใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยน เขาก็ต่อว่า

“เรื่องคอขวดของคุณ… มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”