บทที่ 1: ประสบการณ์ชั่วชีวิต? รีวิวจากลูกค้าที่ไม่ดี

โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี นิคมอลาเวรุส

ในลานของคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกที่หรูหรา เด็กสามคน เด็กชายหนึ่งคนและเด็กหญิงสองคนที่ดูเหมือนจะอายุห้าหรือหกขวบกำลังวิ่งเล่นไล่จับด้วยภายใต้ท้องฟ้าสีม่วงสดใส ซึ่งเป็นหนึ่งในลักษณะที่กำหนดของโลกใต้ดิน หนึ่งในหลายอาณาจักรซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่โลกมนุษย์หรือ "โลก" ตามที่หลายคนรู้จัก ซึ่งประกอบกันเป็นจักรวาล

"*แฮ่ก* *แฮ่ก* พักก่อน เหนื่อยแล้ว" หญิงสาวคนหนึ่งพูด สาวน้อยน่ารัก ผิวสวย ผมสีดำยาวประบ่า ไว้ทรงบ็อบคัท ใส่แว่นปิดตาสีม่วง ขณะที่สูดลมหายใจหนักๆ ก้มลงพยุงตัวเองโดยวางมือบนเข่า

“ฉันด้วย อีกอย่างฉันเริ่มหิวแล้ว” สาวคนที่สองในสองคนพูดแทรก เธอมีผมสีแดงเข้มยาวสลวยลงมาจนถึงต้นขา มีหน้าม้าหลวมๆ ปิดหน้าผาก มีหน้าม้าปัดยาวไปถึงกระดูกไหปลาร้าและล้อมกรอบใบหน้าสวยของเธอ และดวงตาสีฟ้าสดใส

“หิวเหรอ ทำไมฉันไม่แปลกใจเลย” หญิงสาวผมดำพึมพำ

“อะไร?” ทำเอาคนผมแดงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“เธอหิวตลอดเวลา กินมาก จะกลายเป็นคนอ้วนเล็กน้อย” สาวผมดำตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

เกมไล่จับต้องพักไว้เนื่องจากการทะเลาะเบาะแว้งตามปกติของสาวๆ และความเหนื่อยล้าจากการเล่นไม่หยุดเกือบสามชั่วโมง สมาชิกคนสุดท้ายของกลุ่ม ชายหนุ่มหน้าตาดีผิวสีคาราเมล นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่แต่งแต้มด้วยสีชมพูเข้ม และผมสีดำถักเปียยาวถึงโคนคอ เขาทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นขณะมองดูท่าทางปกติของเพื่อนๆ

'ฉันควรจะพยายามหยุดพวกเธอใช่ไหม? แต่ไม่อยากปวดหัวแบบนั้นจริงๆ' เด็กชายคิดกับตัวเองขณะเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ในลานบ้านเพื่อนั่งพักใต้ร่มเงา

เด็กชายนั่งเอนหลังพิงต้นไม้ ยืดเส้นยืดสายและเริ่มผ่อนคลาย

หลังจากฟังสาวๆ โต้เถียงกันประมาณสิบนาที เด็กชายก็คิดว่า 'เราออกมาที่นี่ได้สักพักแล้ว' ฉันเดาว่าคงเริ่มหิวแล้วล่ะ' เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงลุกขึ้นยืนและเริ่มเดินไปหาเพื่อนของเขา

“เอาล่ะ โซตัน รีตัน ไปกันเถอะ ฉันหิวเหมือนกัน” เด็กชายพูดด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

"เห็นไหม! ไม่ใช่แค่ฉัน" รีตัน สาวผมแดงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่พอใจบนใบหน้าของเธอ

"*เฮ้อ* โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เจมส์คุง" สาวผมดำ โซตัน กล่าวในขณะที่ปรับแว่นตาของเธอซึ่งทำให้พวกเขากระพริบชั่วขณะ

ด้วยเหตุนี้ เจมส์, รีตัน หรือที่รู้จักในชื่อ รีอัส เกรโมรี่ และ โซตัน หรือที่รู้จักในชื่อ โซน่า ซิทรี่ จึงเริ่มเดินทางกลับคฤหาสน์

ขณะที่กำลังเดินกลับคฤหาสน์และพูดคุยกับสองสาวอยู่นั้น จู่ๆ เจมส์ก็หยุดเดิน ดวงตาของเขาเบิกกว้างในระดับที่เกือบจะเป็นไปไม่ได้และจับหัวของเขา เขารู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีของแหลมคมและร้อนจัดกดผ่านจุดหว่างคิ้วของเขา ระดับความเจ็บปวดที่ผู้ใหญ่ทั่วไปทนไม่ได้ นับประสาอะไรกับเด็กอายุหกขวบ

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!”

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเจมส์ที่อยู่ข้างหลังพวกเขา รีอัสและโซน่ารีบหมุนตัวไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติ

“เจมส์คุง เป็นอะไรหรือเปล่า สบายดีไหม” โซน่าถามอย่างลนลานขณะที่เธอเริ่มขยับเข้าใกล้เจมส์

ในทางกลับกัน รีอัสตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เธอไม่เคยเห็นเจมส์เป็นแบบนั้น แม้ว่าเขาจะไหล่หลุดในอดีต เขาก็ได้แต่กัดฟัน

หลังจากกรีดร้องอีกประมาณ 5 วินาที เจมส์ก็หยุดทันที มือของเขาตกลงไปข้าง ๆ และดวงตาของเขาก็ว่างเปล่า

แล้ว...

เขาล้มลงไปข้างหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะการตอบสนองที่รวดเร็วของโซน่า เขาคงกระแทกพื้น

"เจมส์คุง! เจมส์คุง ตื่นสิ ได้ยินฉันมั้ย ได้โปรด ตื่น!" โซน่ากรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกในขณะที่พยายามป้องกันไม่ให้เจมส์ กระแทกกับพื้น

ในทางกลับกัน รีอัสยังคงตกใจค้าง จากนั้นเธอก็เริ่มตัวสั่นเมื่อเห็นเจมส์ล้มลงต่อหน้าเธอ

เมื่อเห็นสภาพความสับสนและความกลัวของรีอัส ในปัจจุบันโซน่าก็ตะโกนใส่เธอ

"รีอัส! ทำอะไรน่ะ!? รีบไปหาคนมาช่วยเร็ว!"

ด้วยเสียงตะโกนของ โซน่า ทำให้ รีอัส หลุดจากอาการมึนงงและรีบวิ่งไปที่คฤหาสน์เพื่อขอความช่วยเหลือ เธอรู้ว่าทั้งภรรยาของพี่ชายและแม่ของเจมส์ควรอยู่ในบ้าน

ไม่ถึงห้านาทีต่อมา หญิงสาวในชุดผ้ากันเปื้อนแม่บ้านฝรั่งเศสสีน้ำเงินซึ่งดูเหมือนจะอายุยี่สิบต้นๆ ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางแสงวาบ

“เกรเฟียซัง” โซน่าพูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอสังเกตเห็นผู้มาใหม่

หญิงสาวหรือเกรเฟียหมอบลงกับพื้นเพื่อตรวจดูอาการของเจมส์ ถามขึ้นว่า "โซน่าซามะ ช่วยบอกฉันได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น รีอัสซามะดูเหมือนจะตกใจและรวบรวมสติอธิบายไม่ได้ "

“เราเพิ่งเล่นเสร็จและกำลังจะกลับเข้าไปข้างใน จากนั้น เจมสฺก็เริ่มกรีดร้อง หลังจากกรีดร้องสักพัก เขาก็หยุด...... กรีดร้อง ขยับตัว ยืน และก่อนที่เขาจะล้มลง ฉันรีบจับเขาแล้วบอกรีอัสให้หาคนช่วย”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะพาเจมส์คุงไปที่แผนกการแพทย์เกรโมรี่ โปรดกลับเข้าไปข้างในแล้วบอกเลโอน่าซัง ว่าฉันจะพา เจมส์คุงไปที่ไหน และถ้าเป็นไปได้ ช่วยจัดการ รีอัสซามะด้วย” เกรย์เฟียพูดขณะที่เธอยกเจมส์ขึ้นจากพื้น

เมื่อเจมส์อยู่ในอ้อมแขนของเธอ วงเวทปรากฏขึ้นใต้เกรย์เฟีย วงเวทย์เริ่มลอยขึ้นมาจากเท้าของเธอเมื่อขึ้นไปถึงบนศีรษะของเธอ พร้อมกับแสงวาบอย่างเกรย์เฟีย เจมส์ และวงเวทย์หายไปจากด้านหน้าของโซน่า

===สามวันต่อมา===

โลกใต้ดิน, เขตแดนซิทรี่, แผนกการแพทย์

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา เจมส์ถูกย้ายจากแผนกการแพทย์ที่บ้านของ รีอัส ไปยังสถานพยาบาลที่เหมาะสมในเขตแดนซิทรี่เพื่อให้มีการทดสอบที่กว้างขวางมากขึ้น เหตุผลก็คือระดับการทำงานของสมองของเจมส์ในช่วงที่เขาหมดสตินั้นสูงผิดปกติและไม่มีใครรู้ว่าต้องทำยังไง หลังจากไปถึงสถานพยาบาลที่เหมาะสม ซึ่งบังเอิญดูแลโดยครอบครัวของ โซน่า แพทย์ที่ดูแล เจมส์ก็สับสนเช่นกัน ด้วยระดับการทำงานของสมองของเจมส์ที่จับคู่กับการเคลื่อนไหวของดวงตาอย่างรวดเร็ว พวกเขาจะแนะนำว่าเขาแค่ฝันไป

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหา

เจมส์อยู่ในสภาพนี้มาตลอดสามวันตั้งแต่เขาหมดสติไป ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีแพทย์คนใดที่เฝ้าสังเกตอาการของเจมส์เลยรู้ว่าจะวินิจฉัยเขายังไง

ยังไงก็ตาม หากแพทย์เหล่านั้นหรือใครก็ตามที่เห็นในหัวของเจมส์ในตอนนี้... พวกเขาจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเจมส์เป็นเพียงฝันจริงๆ

ในความฝันของเจมส์ ใช้ชีวิตแบบมนุษย์ มนุษย์ที่มีชีวิตเต็มไปด้วยการต่อสู้ ใช้ชีวิตจนอายุสิบห้าในย่านที่เลวร้ายที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา เขาใช้เวลาส่วนใหญ่นอกโรงเรียนและห่างจากแม่เลี้ยงเดี่ยวในการต่อสู้ข้างถนน การต่อสู้เหล่านี้ส่วนใหญ่เกิดจากการดูหมิ่นที่มุ่งเป้าไปที่สถานการณ์ของเขา ด้วยความที่พ่อของเขาทิ้งแม่ไประหว่างตั้งท้องและแม่ของเขาก็หน้าตาสะสวย การหาวิธีทำให้โกรธชายหนุ่มจึงไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก

ยังไงก็ตาม ในช่วงฤดูหนาวหลังจากที่เขาอายุได้สิบห้าปี ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป แม่ของเขาพบชายคนหนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตของพวกเขาทั้งสอง เมื่อแม่ของเขาแต่งงานแล้ว สภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้น และเด็กชายได้รับการแนะนำให้เล่นกีฬาต่อสู้ ศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานที่แม่นยำ

และอีกเจ็ดปีต่อมาเขาได้ฝึกฝนมวยไทย คิกบ็อกซิ่งและมวยปล้ำ ด้วยการฝึกฝนนี้เป็นทางออกสำหรับความก้าวร้าวของเขา ธรรมชาติที่ก้าวร้าวของเขาจึงถูกควบคุมอย่างมาก แต่ทำได้เพียงเล็กน้อยเพื่อยืดฟิวส์สั้นของเขาให้ยาวขึ้น

ในตอนท้ายของเจ็ดปีนั้น ชายหนุ่มได้เลือกที่จะต่อสู้อย่างมืออาชีพ เป็นเวลาห้าปีแล้ว แม้ว่าสไตล์การต่อสู้ของเขาจะได้รับการขัดเกลา แต่ชายหนุ่มก็ดูเหมือนสัตว์ร้ายมากกว่านักสู้ในระหว่างการแข่งขัน

ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ การฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ระงับความก้าวร้าวของเขา ยังไงก็ตาม ความก้าวร้าวนั้นไม่ได้หายไปเมื่อเขาต่อสู้ เป็นไปได้มากว่ามันจะทวีความรุนแรงขึ้น ซึ่งทำให้เขาลืมหรือเพิกเฉยต่อกลยุทธ์ที่กล่าวถึงบ่อยครั้ง

หลังจากผ่านไปห้าปี โค้ชของเขาก็ขอลาออก เมื่อโค้ชของเขาลาออก อาชีพของเขาจึงถูกพักไว้จนกว่าเขาจะหาคนใหม่ได้

การหาโค้ชคนใหม่นั้นสูงกว่าที่เขาคาดไว้มาก ข่าวลือว่าเขาไม่สามารถทำตามแผนเกมได้ทำให้เขาถูกตราหน้าว่าไม่สามารถฝึกสอนได้

ใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งในการหาโค้ชคนใหม่

โค้ชที่เขาสามารถหาได้ไม่ใช่โค้ช MMA แบบดั้งเดิมของคุณ โค้ชคนนี้ไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่เป็นที่นิยมมากกว่าที่ใช้กันทั่วไปใน MMA เขาไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แบบไม่มีอาวุธเลย เขาเป็นนักฝึกเคนจุสึหรือดาบญี่ปุ่น

นักดาบญี่ปุ่นผู้นี้ซึ่งชายหนุ่มได้รับสมญานามว่า "ซามูไรเก่า" ได้ตระหนักว่าชายหนุ่มเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริงในแง่ของเทคนิคการต่อสู้ที่น่าดึงดูดใจ ไม่ใช่แค่เทคนิคการต่อสู้ด้วยมือเปล่า แต่รวมถึงเทคนิคการต่อสู้ทั้งหมด ซึ่งรวมถึงอาวุธเย็นด้วย

จากการค้นพบนี้ ซามูไรเก่ายืนกรานที่จะสอนชายหนุ่มสไตล์ดาบของเขา มูโซ จิคิเดน อิชินริว ซึ่งมุ่งเน้นไปที่ ไรโดะ (ศิลปะการวาดดาบและการโจมตีในท่วงท่าเดียวกัน) และส่งเสริมความสามัคคีทางจิตวิญญาณ

ในปีหน้าชายหนุ่มไม่ยอมรับการแข่งขันใด ๆ โดยเลือกที่จะฝึกฝนอย่างหนัก สำหรับปีนั้น ชายหนุ่มใช้เวลาหนึ่งในสี่ของเวลาฝึกของเขาซ้อมรบโดยใช้เทคนิคการต่อสู้โดยปราศจากอาวุธตามปกติของเขา ในไตรมาสถัดมา เขาพยายามปรับสภาพร่างกาย เวทเทรนนิ่ง คาร์ดิโอ ความยืดหยุ่น อะไรก็ได้เพื่อปรับปรุงคุณภาพร่างกายของเขา สำหรับเวลาที่เหลือของเขา เขาใช้เวลาฝึกฝนใน มูโซ จิคิเดน อิชินริว

การฝึกฝนนี้จบลงด้วยการสร้างสิ่งมหัศจรรย์ให้กับธรรมชาติที่ดุดันของเขาทั้งในและนอกสังเวียน

นอกเหนือจากแผนการฝึกฝนแล้ว ซามูไรชรายังสั่งให้เขาเลือกงานอดิเรกที่ไม่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ และด้วยเหตุผลบางอย่าง ชายหนุ่มรับวัฒนธรรมโอตาคุ อนิเมะ มังงะ ไลท์โนเวล และวิดีโอเกม เขาไม่เคยได้รับเพียงพอ ถึงจุดที่เมื่อเขากลับมาที่สังเวียน เขาได้รับฉายาว่า "ซามูไรเนิร์ด"

หลังจากการฝึกฝนในปีนี้ เมื่ออายุได้ 30 ปี ชายผู้นี้ก็กลับมาทำงานอีกครั้ง และอีกเจ็ดปีข้างหน้าเขาก็ไม่มีใครหยุดได้ ด้วยความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ สัญชาตญาณการต่อสู้ และความกลมกลืนทางจิตวิญญาณแบบใหม่ ทำให้เขาไร้พ่ายในช่วงเจ็ดปีนั้น จนกว่าอาชีพของเขาจะหยุดลงอีกครั้งอย่างถาวร

เขาถูกฆ่าเพราะเขาปฏิเสธที่จะต่อสู้เพื่อจ่ายเงิน

และด้วยความทรงจำสุดท้ายนั้น เจมส์ก็ออกจากความฝันสามวันในที่สุด

ก่อนลืมตา เจมส์ใช้เวลาทบทวนชีวิตของชายที่เขาเพิ่งประสบมา สิ่งที่เขารับรู้คือสิ่งนี้ เขาสามารถจดจำทุกเสี้ยวของชีวิตนั้นได้จนถึงรายละเอียดที่เล็กที่สุด ถึงกระนั้น ความทรงจำเหล่านี้ก็ไม่ได้ทิ้งความประทับใจไว้มากนัก โดยมีข้อยกเว้นบางประการ เพื่อน, ครอบครัว, คนรัก, การต่อสู้, การแข่งขัน, ไม่มีสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่ได้นาน มีเพียงสามส่วนในชีวิตที่ทำให้เจมส์คิดว่า "ใช่แล้ว มันคงอยู่ต่อไป"

ฝึกฝนทักษะการต่อสู้เหล่านั้นอีกครั้ง สัญชาตญาณในการต่อสู้ และเพลิดเพลินกับวัฒนธรรมโอตาคุ

*บี๋อี๋ีีีีีีีีป*

ขัดขวางความคิดของเขมส์ ด้วยเครื่องตรวจสอบการทำงานของสมองที่ตั้งไว้ข้างเตียง ส่งเสียงบี๊บที่ดังที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินในชีวิตของเขาหรือในความทรงจำ

ไม่นานหลังจากเสียงสัญญาณจบลง ชาย หญิง 3 คน และเด็กหญิง 2 คน อายุไล่เลี่ยกับเจมส์รีบเข้ามาในห้อง

เด็กหญิงสองคน รีอัส และ โซน่า เป็นคนแรกที่ไปถึงข้างเตียงและถามคำถาม "เร่งด่วน" มากมายอย่างรวดเร็ว

“เจมส์คุง สบายดีไหม” รีอัสถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“เจมส์คุงเป็นยังไงบ้าง” ถามโซน่าพร้อมกัน

ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบ สาวๆ ยังคงถามคำถามและกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของเขาต่อไป

'พวกเขายังคงเหมือนเดิมไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือเกิดอะไรขึ้น' เจมส์คิดด้วยรอยยิ้มมองดูท่าทีปกติของเพื่อน

ก่อนที่สาวๆ จะไปทันใด ผู้หญิงหนึ่งในสามคนก็หยุดมันไว้ก่อน

"รีอัสจัง โซน่าจัง บางทีควรถามทีละคำถามนะ" ตำหนิหญิงสาวสวยที่มีผมสีอ่อนยาวสลวยถึงกลางหลัง ใบหน้าที่คล้ายกับรีอัสอย่างน่าทึ่ง และดวงตาสีม่วง

โดยมีสองสาวหยุดอยู่ที่แม่ของรีอัส เวเนลาน่า เกรโมรี่ อีกหนึ่งในนั้น เป็นหญิงสาวสวยผิวสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวสีดำรวบเป็นหางม้ายาวถึงสะโพก มีหน้าม้าปิดตาข้างซ้าย ถึงคางของเธอ และดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เดินไปที่ข้างเตียงของ เจมส์ และนั่งลงแล้วจับมือของเขาเบาๆ

ผู้หญิงคนนี้ เลโอน่า อัลเวรัส เป็นแม่ของเจมส์

“เจมส์ลูกรัก รู้สึกยังไงบ้าง” เธอถามด้วยความโล่งใจและกังวลเท่าๆ กัน

โล่งอกเพราะในที่สุดลูกน้อยของเธอก็ตื่นขึ้น กังวลเพราะอาจมีผลข้างเคียงจากการงีบหลับสามวันของเขา

ในการตอบคำถามของแม่ของเขา เจมส์สามารถปล่อยให้ทุกคนในห้องพูดไม่ออกด้วยคำตอบที่ไร้ซึ่งลักษณะนิสัยของเขา

"ไม่ชอบนาฬิกาปลุกเรือนนั้นเลย รีวิวจากลูกค้าแย่มาก"