บทที่ 7 ตายทันที
“เข้าใจล่ะ”
เอเลนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “เราทำได้แค่ภาวนาว่าอสูรกายประเภทไวเวิร์นจะไม่มุ่งตรงไปที่เมืองและไปที่อื่น ให้เมืองต่างๆมีเวลามากพอที่จะซ่อนตัวจากภัยคุกคามระดับ B”
“เท่าที่ฉันจำได้ อสูรกายประเภท ไวเวิร์นบินไปทางเหนือ นั้นคือทิศทางของเมืองสนแดง…” กวีน่าพูดขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ถูกต้อง”
เอเลนพยักหน้าโดยไม่คิดอะไรมาก ก่อนที่จะหยุดชะงักแล้วขมวดคิ้วเช่นเดียวกันกับกวีน่า
“เมืองสนแดงอยู่ไม่ไกลจากภูเขาก็อบลินแดง … ซึ่งไม่ต้องพูดถึงว่า เอนิวส์เป็นผู้เชี่ยวชาญเวทธาตุไฟ อสูรกายประเภท ไวเวิร์นจะพัฒนาเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่กว่าหากไม่จัดการอย่างรวดเร็ว”
“ใช่ แต่ปัญหาคือเราไม่มีแม่มดระดับสูงในภูมิภาคนี้ และพวกเขาต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งก่อนที่จะมาถึง” กวีน่าพูดก่อนจะเสริม “ก่อนหน้านั้น เจ้าเมืองท้องถิ่นอาจเสนอให้แม่มดอาวุโสออกสำรวจเพื่อลงทัณฑ์ก็ได้”
“อาจจะ อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้เราจะได้รับคำตอบจากเมืองใกล้เคียง คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่…”
ขณะที่เอเลนพูด เธอรินชาใส่ทั้งสองแก้วก่อนจะเสนอว่า “นั่งลงแล้วคุยเรื่อยเปื่อยหน่อยเป็นไง”
“ก็ได้” กวีน่ายิ้ม
หลังจากนั้นไม่นาน เธอดึงเก้าอี้ไม้และนั่งลงก่อนจะพูดว่า “ในเมื่อเราอยู่ในหัวข้อของผู้เชี่ยวชาญเวทธาตุไฟ ฉันสงสัยว่าแม่มดที่พึ่งตื่นขึ้นกลุ่มต่อไปจะเป็นยังไงกันนะ”
“จริง นี่เรื่องที่น่าเป็นห่วงมาก ที่มีการปลุกพลังเวทสายสนับสนุนมากกว่าการปลุกพลังเวทสายต่อสู้ในหมู่แม่มดที่เพิ่งตื่นขึ้น และการปลุกพลังเวทธาตุไฟก็ยิ่งมีน้อยลงไปอีก”
เอเลนกุมขมับเมื่อนึกถึงปัญหาดังกล่าว
ในขณะเดียวกัน กวีน่าก็ถอนหายใจ “ใช่แล้ว ตอนนี้มันเป็นมากกว่าปัญหาใหญ่ แต่มนุษยชาติจะมีปัญหาที่หนักกว่าหากแนวโน้มนี้ยังคงดำเนินต่อไป”
“ไม่ต้องสงสัยเลย”
เอเลนพยักหน้าก่อนจะกล่าวเสริม “แม่มดประจัญบาน ส่วนใหญ่อยู่กองกำลังจู่โจมหลักของมนุษยชาติมาโดยตลอด เพื่อขับไล่ความชั่วร้ายที่กำเนิดมาจากเกเฮนน่า…”
“อย่างไรก็ตามเราไม่มีวิธีการที่จะเพิ่มจำนวนแม่มดประจัญบาน ความเชี่ยวชาญของแม่มดถูกกำหนดตั้งแต่เกิดและจะปรากฏขึ้นระหว่างการตื่นขึ้นเท่านั้น เราได้แต่พยายามให้ แม่มดฝึกหัด ฝึกเวทมนตร์การต่อสู้เพียงอย่างเดียว แต่ความพยายามก็เปล่าประโยชน์”
“เวทมนตร์เฉพาะทางของแม่มดฝึกหัด มักจะเป็นเวทมนตร์ที่พวกเขาสามารถแสดงพรสวรรค์ในเวทมนตร์ที่ดีที่สุดในการร่ายระหว่างการฝึก ข้อยกเว้นประการเดียวสำหรับกรณีนี้คือหากพวกเขายังไม่ค้นพบเวทมนตร์ที่ดีที่สุดในระหว่างการฝึกฝน”
“และด้วยเหตุนี้ แม่มดบางคนจะต้องเสียเวลาและความพยายามไปโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อพวกเขาล้มเหลวในการค้นหาพรสวรรค์ในเวทมนตร์ที่ดีที่สุดของตนตั้งแต่เนิ่นๆ” กวีณาถอนหายใจ
“ใช่เลย” เอเลนพยักหน้าก่อนจะเหลือบมองกล่องบันทึก “บางที บันทึกการวิจัยนี้อาจมีบางอย่างที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับปัญห—”
แกร๊ก~!
เอเลนชะงัก ก่อนจะหันอย่างเงียบๆไปมองนอกหน้าต่างพลางขมวดคิ้ว
“เสียงอะไร?”
“ไม่มีอะไรหรอก น่าเป็นลมหรืออะไรสักอย่าง” เอเลนส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เธอเปิดประตูระเบียงและเดินออกไป
…
ในความมืดมิดยามราตรี เงาร่างของวานค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาบนหลังคาของอาคารวิทยาลัย
ก่อนออกจากพื้นที่ทิ้งขยะ เขาเตรียมยุทโธปกรณ์อย่างสุดความสามารถ—เนื่องจากสภาพแวดล้อมมีวัสดุจำกัด
เขาสวมชุดยูนิฟอร์มสีดำที่ดัดแปลงมา ในขณะที่สวมรองเท้าบู๊ตและถุงมือที่มีกรงเล็บแหลม ซึ่งดูเหมือนจะทำเพื่อให้ปีนป่ายได้ง่ายขึ้น
ดาบสั้นที่เสริมพลังถูกเก็บในฝักและรัดไว้ที่เอวของเขา ในขณะที่เข็มขัดมีขวดมากมายบรรจุผงสีต่างๆเอาไว้
ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมและแขนเสื้อสีดำของวาน ในขณะที่กำลังเดินไปที่อาคารหลังหนึ่ง ผงขจัดกลิ่นที่ลึกลับได้ลบกลิ่นกายของเขาออกไปจนหมด
หลังจากหยุดบนดาดฟ้าของอาคารพยาบาลได้ไม่นาน วานก็นิ่งสนิทและเงี่ยหูฟังเสียงกิจกรรมด้านใน
…
ในห้องพยาบาลบนชั้นสาม แม่มดฝึกหัดดูแลอิสซาเบล ที่หมดสติซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงแพทย์พร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ
“ดูนังนี่นอนหลับอย่างสบายใจ ทำฉันอยากจะบีบคอเธอให้ตาย” หนึ่งในแม่มดฝึกหัดพูดขึ้นขณะจัดแจงผ้าห่ม ทำให้แม่มดฝึกหัดอีกคนตกใจเล็กน้อย
“ระวังปากของเธอเลยนะ มาเรีย” แม่มดฝึกหัดสาวพูดก่อนจะเตือน “ถ้าเธอได้ยิน ชีวิตในวิทยาลัยของเธอจบแน่”
“แล้วจะทำไม? ฉันไม่กลัวเธอ และเธอก็ไม่ควรเหมือนเช่นกัน แอนนาแวร์ แม่ของเราก็เป็นแม่มดอาวุโสเช่นกัน นั้นคือเหตุผลที่ฉันเกลียดเจ้าหญิงนิสัยเสียนี่” มาเรียตะคอกอย่างท้าทาย ทำให้แอนนาแวร์ยิ้มเจื่อนๆ
“มันไม่เหมือนกัน มาเรีย” แอนนาแวร์ ส่ายหัวของเธออย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะพูดว่า “แม่ของเราเป็นแม่มดอาวุโสในช่วงต้น ในขณะที่แม่ของเธออยู่ในช่วงกลาง ฉันรู้ว่าเธอก็เสียใจเหมือนกัน กับการกลายร่างของบรรณารักษ์ เอนิวส์ แต่—”
“แต่อะไร?”
“อะไร?”
แอนนาแวร์ตะลึง
“อะแฮ่ม” มาเรียไอก่อนจะพูดว่า “ฉันหมายถึง สิ่งที่เกิดขึ้นกับบรรณารักษ์เอนิวส์นั้นช่างโชคร้ายจริงๆ แต่ฉันเสียใจมากกว่ากับการตายของข้ารับใช้วาน ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ไม่มีอะไรจะทำให้ฉันตั้งหน้าตั้งตารอหลังจากบทเรียนภาคปฏิบัติอีกต่อไป…”
“ใช่เลย การนวดของข้ารับใช้วานช่วยขจัดความเหนื่อยล้าของฉันได้เสมอ ทักษะการนวดของเขานั้นยอดเยี่ยมและเหนือกว่าข้ารับใช้คนอื่นๆ”
“ถึงแบบนั้น มันแปลกที่เขาจู้จี้จุกจิกและเสนอบริการพิเศษให้แก่ผู้หญิงแค่บางคนเท่านั้น ไม่ใช่ว่าฉันจะบ่นอะไร เพราะฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น…” มาเรียพูด
“เธอเห็นได้จากกรณีของอิสซาเบล ว่าข้ารับใช้วานไม่ชอบสัมผัสผู้หญิงที่มีคู่นอนหลายคน…” แอนนาแวร์พูดก่อนจะถามด้วยความประหลาดใจ “แต่เธอให้ความบริสุทธิ์กับข้ารับใช้ของแม่มดคนอื่นจริงๆ เหรอ”
“ทำไมจะไม่ล่ะ? เธอเป็นคนจำพวกที่ยกย่องพรหมจรรย์ของผู้หญิงเหนือกว่าพรหมจรรย์ของผู้ชายงั้นหรอ? ยังไงเราจะต้องสูญเสียมันไปในที่สุด” มาเรียตอบแบบเมินเฉย
หลังจากนั้นไม่นาน เธอกระซิบเบาๆ ว่า “นอกจากนี้ เธอจะประหลาดใจหากรู้ว่ามีผู้หญิงกี่คนที่แอบออกจากสถาบันเพื่อไปเที่ยวซ่อง ถ้าพวกเธอไม่ใช้ข้ารับใช้ของตัวเองในเรื่องนั้นนะ…”
แอนนาแวร์ถึงกับพูดไม่ออก
ขณะที่พวกเธอคุยกัน ก็เดินไปปิดไฟก่อนจะออกจากอาคารพยาบาลและกลับไปยังหอพักของตัวเอง
…
‘อย่างที่เราคาดไว้ อิซาเบลล์ ถูกพาตัวมาที่นี่...’
วานคิดหลังจากที่อาคารพยาบาลเงียบลง โดยรู้ว่าเอนิวส์จะไม่ทิ้งลูกสาวของเจ้าเมืองให้อยู่ในสภาพที่ดี หากเธอโกรธจนถึงขั้นคลั่ง
วานกระโดดลงไปที่ระเบียงชั้นสามอย่างเงียบๆ และเปิดประตูนอกชานที่ล็อคไว้ก่อนที่จะแอบเข้าไปข้างใน
ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็มายืนอยู่ข้างเตียงแพทย์ของอิสซาเบล มองดูคนผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่วิธีการทรมานนับสิบผุดขึ้นมาในหัวของเขา
‘แม้ว่าการตายอย่างรวดเร็วจะง่ายเกินไปสำหรับอีนี่ แต่เราก็ไม่มีเวลาที่จะมาเสีย’ วานคิดก่อนที่จะชักดาบสั้นที่เสริมหลังออกมา
เขาสับหัวของอิซาเบลล์ในการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ตั้งใจจะใช้ผงขจัดกลิ่นของเขาเพื่อลบกลิ่นเลือดของเธอหลังจากตัดมัน—เพียงเพื่อความทรมานและความพึงพอใจ
ความอันตรายของการล้มเหลวในการหลบหนีนั้นไม่คุ้มที่จะเสี่ยง
นอกจากนี้ ผงขจัดกลิ่นของเขายังมีจำนวนจำกัดและจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการอยู่รอดในป่าที่ซึ่งสัตว์อสูรอาศัยอยู่มากมาย
ดวงตาของอิสซาเบล เบิกโพลงทันทีด้วยความเจ็บปวดก่อนจะจ้องมองกลับมาที่วานด้วยความสยดสยอง ไม่สามารถพูดได้ แม้หัวของเธอจะแยกออกจากตัวแล้ว—แต่พลังชีวิตยังคงอยู่
ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพียงช่วงสั้นๆ
แม้แต่แม่มดระดับสูงก็ไม่สามารถช่วยเธอได้ในตอนนี้
ดิ๊ง!
<การล่าแม่มด ชนิด-กำจัดเป้าหมายเสร็จสิ้น>
<รางวัลสำหรับความสำเร็จ: พื้นที่กลืนสวรรค์>
เมื่อการแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นในหัวของวาน ข้อมูลจำนวนหนึ่งก็ถูกฝังลึกลงในความทรงจำของเขา
ในเวลาเดียวกัน มานาก็ถูกดึงเข้าสู่ร่างกายของเขาจากศพที่ถูกตัดหัว ก่อนที่จะเชื่อมเข้ากับพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลที่เกิดขึ้นภายในจิตของเขา
“…”
