บทที่ 2 มันแค่ไม่เพียงพอ

หลังจากนั้นไม่นานสายตาของเธอก็ตกลงมาที่จี้สวมคอของเขาก่อนที่คิ้วของเธอจะขมวดเล็กน้อย

“เธอยังคงเก็บหินอีเธอร์ที่ไร้ประโยชน์นี้ไว้อีกหรือ? มานาแห้งสนิทไปแล้วนะ ถ้าเธอต้องการฉันสามารถซื้อหินอีเธอร์ก้อนใหม่ให้เธอได้ เงินไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว” เลดี้เอนิวส์พูดอย่างสบายๆ ขณะกลับไปที่โต๊ะทํางานของเธอ

วานเหลือบมองก้อนหินสีน้ำเงินก้อนใหญ่ที่มีรอยแดงฝังอยู่บนจี้ก่อนจะส่ายหัว

“นี่คือทั้งหมดที่ผมเหลือไว้เพื่อระลึกถึงพ่อแม่ของผมหลังจากที่พวกเขาเสียชีวิตในการสํารวจมิติเกเฮนน่า”

เขาคิดเสมอว่าบางที หินอีเธอร์จะมีความสามารถในการโกงหรืออะไรบางอย่างเพื่อช่วยให้เขาอยู่รอดในโลกเหมือนที่ผู้ที่ถูกส่งมาต่างโลกทุกคนในเรื่องราวต่างๆมีกัน

สุดท้ายแล้ว เขาไม่ได้คิดอะไรนอกจากความผิดหวังในช่วงสองปีที่ผ่านมา

“ฉันขอโทษ...” เลดี้เอนิวส์กล่าว

“อย่าคิดมากไปเลยครับ เลดี้เอนิวส์ คุณเป็นแม่มดผู้สูงศักดิ์ ส่วนผมเป็นเพียงข้ารับใช้ที่ไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถปลุกออร่าชีวิตของตัวเองได้เหมือนลูกหลานแม่มดรุ่นที่ 2 คนอื่น ๆ ไม่จําเป็นต้องขอโทษผมหรอก” วานส่ายหัวอย่างสบายๆ

ในขณะที่คาถาฟื้นฟูยังคงรักษาร่างกายของเขาและขจัดรอยช้ำของเขาอยู่ วานก็นั่งข้างโต๊ะอ่านหนังสือและหยิบหนังสือที่ได้อ่านไปแล้วครึ่งเล่มเกี่ยวกับปฏิกิริยาคริสตัลเวทมนต์

“เมื่อเราอยู่กันเพียงลำพัง ไม่มีความแตกต่างระหว่างแม่มดกับข้ารับใช้ของเธอ มีเพียงชายและหญิงเท่านั้น หากเธอไร้ประโยชน์อย่างที่เธออ้างไว้ เธอคงจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในสํานักงานส่วนตัวแห่งนี้ และ อ่านหนังสือความรู้อันมีค่าเฉพาะแม่มดฝึกหัดเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้อ่าน”

ริมฝีปากของเลดี้เอนิวส์ขดเป็นรอยยิ้มก่อนเสริมว่า “สิ่งที่ฉันให้ความสําคัญ คือความฉลาดและกระบวนการคิดที่ไม่เหมือนใครของเธอ และพูดตามความจริงถ้าเธอเกิดมาเป็นแม่มด ตําแหน่งนักวิชาการที่ชาญฉลาดจะเป็นของเธออย่างแน่นอน”

“แต่ผมไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงหรอกครับ ผมภูมิใจที่เกิดมาเป็นผู้ชายไม่ว่าผมจะเจอสถานการณ์ไหนก็ตาม” วานตอบอย่างใจเย็นขณะดึงลิ้นชักที่มีบันทึกเป็นลายมือของเขาออกมา

เมื่อฟังคําพูดของวานแล้วเลดี้เอนิวส์ ก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย มีเรื่องอะไรดีเกี่ยวกับการเป็นผู้ชาย? พวกเขาสามารถอยู่ได้แต่ใต้เงาของแม่มดเท่านั้น

ยังไงก็ตามถ้าวานเป็นแม่มดเธอจะไม่ได้ประสบกับ...ของเขา — อะแฮ่ม— ช่างเถอะ เธอรู้สึกขัดแย้ง

หลังจากนั้นไม่นาน เลดี้เอนิวส์ก็นึกถึงบางสิ่งก่อนที่จะถามอย่างเป็นกันเองว่า “โปรเจ็กต์อาวุธของเธอเป็นอย่างไรบ้าง วาน?”

วานหยุดสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบแบบตรงไปตรงมาว่า “มันอยู่ในช่วงสุดท้ายแล้วครับ เลดี้เอนิวส์ เหลือแค่ผม—”

ตูม!

“เอนิวส์! เจ้ากล้าแตะต้องคนใช้ของข้าได้ยังไง!” แม่มดสาวฝึกหัดตะโกน

เลดี้เอนิวส์เหลือบมองไปที่หนึ่งในสี่ข้ารับใช้ก่อนหน้านี้ซึ่งในตอนแรกขาหักด้วย กระสุนมนตรา ที่ยืนอยู่ข้างหลังแม่มดสาว

“นี้แหละเอนิวส์สําหรับเธอ สาวน้อย พวกเขาสมควรได้รับมัน สำหรับการกลั่นแกล้งข้ารับใช้ของฉันก่อน” เลดี้เอนิวส์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

“หืม!” แม่มดสาวฝึกหัดสูดลมเข้า ก่อนพูดว่า “มันเป็นแค่คนใช้ที่ไร้ค่าอยู่ดี แล้วถ้าพวกมันรังแกเขาจะทำไม?! สิ่งที่ไร้ประโยชน์สมควรตาย!”

แม่มดสาวฝึกหัดจ้องไปที่วานแบบไม่แยแสก่อนที่จะร่ายคาถาธาตุ บอลเพลิง โดยมีเจตนาฆ่า

ถึงอย่างนั้น บอลเพลิง ก็แตกสลายในทันที จากที่ กระสุนมนตรา ได้ยิงผ่านมันด้วยการสะบัดนิ้วของ เลดี้เอนิวส์อย่างรวดเร็วในขณะที่เธอยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะทํางานของเธอ

“กล้าที่จะโจมตีข้ารับใช้ของฉันต่อหน้าฉันเลยเหรอ? ดูเหมือนว่าเธอจะลืมสถานะของเธอไปแล้วนะ อิซาเบลล์ ฉันควรยื่นคําท้าอย่างเป็นทางการเพื่อสอนว่า เธอควรยืนอยู่จุดไหนในสถาบันการศึกษานี้ใช่ไหม” เลดี้เอนิวส์พูดอย่างเย็นชา

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เสริมด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า “ฉันแน่ใจว่าข้ารับใช้ที่หื่นกระหายหลายคนต้องการดูร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอบนเวทีหลังจากที่ฉันทําให้เธออับอายต่อหน้าทุกคน”

อิซาเบลล์สะดุงและมีการแสดงออกที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินคําขู่ของ เลดี้เอนิวส์ก่อนจะพูดอย่างดื้อรั้นว่า “ข้ายอมรับว่าตอนนี้ข้าไม่ใช่คู่มือของเจ้า แต่ถึงแม้ข้าจะลงโทษเขาต่อหน้าเจ้าไม่ได้ ข้าก็ยังให้คนใช้ของข้าทําให้ได้!”

“ความรุนแรงระหว่างแม่มดเป็นสิ่งต้องห้ามนอกเหนือไปจากการท้าดวลอย่างเป็นทางการ แต่ถึงเป็นจะแบบนั้นเธอก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการทะเลาะกันระหว่างข้ารับใช้เมื่อมีแม่มดคนอื่นอยู่ด้วย! เธอสามารถตําหนิความไร้ประโยชน์ของข้ารับใช้ของเธอเองได้เท่านั้น!”

“ลูวก์ อัดคนใช้ที่ไร้ค่า คนนั้นให้ข้าที!” อิซาเบลล์สั่ง

“ขอรับ ท่านหญิง”

ไม่นานนัก วานก็ถูกยกขึ้นมาจากที่นั่งพร้อมกับหนังสือในมือโดยข้ารับใช้ลูวก์ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะถูกทุบตีโดยไม่มีทางตอบโต้

ใบหน้าของ เลดี้เอนิวส์ ก็เยือกเย็นลงเมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว เธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า "วาน ฉันอนุญาตให้เธอสู้กลับ!"

“รับทราบ ท่านหญิง” ริมฝีปากของวาน ขดเป็นรอยยิ้มก่อนจะหลุดออกจากการจับของลูวก์ ด้วยความชํานาญ

เขาแค่รอคําพูดนั้นอยู่

ปทุย!

เลือดที่หยดลงมาจากจมูกของเขาแล้วถูกถ่มออกจากปาก ก่อนที่วานจะเช็ดปากของเขาและดูหมิ่น “หมัดของนายอ่อนกว่าหมัดของดูวัลล์ซะด้วยซํ้า”

“รนหาที่ตาย!”

สีหน้าของลูวก์มืดลง ก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้าด้วยหมัดของเขา ถึงอย่างนั้น หมัดของเขากลับถูกหลบหลีกได้อย่างงดงามในขณะที่วาน ปิดหนังสือแสดงปฏิกิริยาคริสตัลเวทมนตร์ในมือของเขา

“ไอสารเลว! หยุดหลบแล้วมาสู้กับข้า!” ลูวก์คำราม

“กำลังอย่างเดียวไม่สามารถแก้ไขอะไรได้หรอกครับ” วานส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนที่จะบรรยายด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม “ความรู้คือพลัง จงรับรู้มันซะ!”

ปัง!

หัวของลูวก์ถูกหนังสือเล่มหนาในมือของวานกระแทกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนอง ทำให้เขาเวียนหัว

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดที่เขาคิดได้คือ 'นี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงความรู้คือพลังงั้นหรือ' ขณะที่เขาเกือบจะกระอักเลือดด้วยความโกรธ

ก่อนที่ลูวก์จะฟื้นตัวได้ วานก็ยังคงใช้หนังสือเล่มหนาฟาดไปที่หัวของลูวก์ ทำให้เขานั้นได้รับการกระทบกระเทือนอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นว่าคนใช้ของเธอกำลังจะแพ้ สีหน้าของอิซาเบลล์ก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด ก่อนที่เธอจะแอบออกแรงกดดันใส่วาน และทำให้ร่างกายของเขาหยุดไปชั่วขณะ

ถึงอย่างนั้น มันก็เพียงพอแล้วที่ลูวก์จะฟื้นตัว

ทันใดนั้น วานก็ถูกชกด้วยหมัดเสริมออร่าที่หน้าอก ซึ่งทำให้กระดูกของเขาหักทันทีและส่งตัวเขากลับไปในขณะที่เขาพ่นเลือดออกจากปาก

เลือดของเขากระแทกกับผนังคอนกรีตที่แตกร้าวก่อนที่ร่างผังทลายของเขาจะล้มลงกับพื้น เลือดออกจากรูที่ถูกเจาะบนร่างกายของเขา

‘นี่คือความรู้สึกของการโดนอะไรบางอย่างที่มีออร่าเสริมพลังอย่างงั้นเหรอ?’ วานคิดในขณะที่เขานอนนิ่งๆ เลือดโชกในขณะที่แทบจะคุมสติไม่อยู่

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหินอีเธอร์ดูดซับเลือดจำนวนมากอย่างรวดเร็วเนื่องจากวานนอนคว่ำอยู่

ดิ๊ง!

<ได้รับเครื่องบรรณาการโลหิตเพียงพอแล้ว>

<กำลังจะเริ่มการซิงโครไนซ์กับระบบ>

จี้หินอีเธอร์ที่โชกไปด้วยเลือดหายไปเมื่อมีการแจ้งเตือนเข้ามาในหัวของวาน ทำให้เขาเกือบจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้งหนึ่งจากความขุ่นเคืองที่มากเกินไป

‘บรรณาการเลือดเพียงพอ...? ไอลูกหม…’

เขาเคยลองหยดเลือดลงบน หินอีเธอร์ มาก่อน—อันที่จริง นี่เป็นสิ่งแรกที่เขาพยายามทำ และทำอยู่หลายครั้งต่อหลายครั้ง

ใครจะไปรู้ว่าปัญหาไม่ใช่เรื่องของเลือดที่หยดลงไปเหมือนในเรื่องราวการบ่มเพาะอื่นๆ แต่เป็นเรื่องของเลือดที่หยดไม่เพียงพอ

‘สองปีแห่งความทุกข์ยากช่าง...’

“วาน!”

ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างโกรธเกรี้ยวของ เลดี้เอนิวส์ และเสียงอึกทึกในห้องทำงานเป็นสิ่งสุดท้ายที่วานจำได้ก่อนที่ตาของเขาจะกลอกและหมดสติไป