บทที่ 1 ข้ารับใช้ วาน

ซ่า!

น้ำสกปรกสาดใส่ใบหน้าที่กำลังหลับใหลของชายหนุ่ม ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะและเย้ยหยันจากข้ารับใช้รุ่นเดียวกัน

ชายหนุ่มเลือกที่จะงีบหลับในห้องเปลี่ยนเสื้อของข้ารับใช้ แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังคงถูกรบกวนอยู่ดี

“อุ๊ย หลุดมือ โทษทีนะวาน เจ้าคงจะไม่กล่าวโทษข้าเรื่องนี้ใช่ไหม” ข้ารับใช้ชายร่างใหญ่หัวเราะด้วยสายตาเหยียดหยาม ในขณะที่ข้ารับใช้ชายที่ขี้อิจฉาอีกสี่คนจะหัวเราะด้วยความเย็นชา

หลังจากกวาดสายตามองข้ารับใช้ชายทั้งห้าที่อยู่รอบๆเขาแล้ว วานก็ลุกขึ้นจากม้านั่งไม้ด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“ไม่เลย ดูวัลล์” วานพูดอย่างเฉยเมย เช็ดน้ำสกปรกออกจากใบหน้าของเขา จากนั้น ริมฝีปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาก่อนจะพูดว่า “มันต้องเป็นส่วนหนึ่งของยีน เหมือนกับที่แม่ของนายเผลอหลุดมือแล้วทำนายตกหัวฝาดพื้นตอนที่ยังเป็นทารกแน่เลย”

ทันใดนั้น ดูวัลล์ ชายร่างใหญ่ก็เหวี่ยงหมัดใส่หน้าของวานด้วยความโกรธ “เจ้า คิดว่าเจ้ายังมีสถานะเหมือนเมื่อเดือนที่แล้วอยู่อีกหรอ!!”

ในขณะเดียวกัน วานก็เห็นหมัดที่พุ่งเข้ามา แต่เลือกที่จะไม่หลบ เขากลับจ้องดูวัลล์ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“หยุดนะ ดูวัลล์! มันไม่คุ้มหรอก! เลดี้เอนิวส์จะไม่พอใจแน่ เธอจะลงโทษเราอย่างหนักถ้าพวกเราทำลายหน้าสวยๆของเจ้านี้!” ชายอีกสี่คนดึงตัวดูวัลล์กลับมาทันก่อนที่หมัดของเขาจะโดน

หมัดของดูวัลล์เหวี่ยงไปในอากาศที่ว่างเปล่าต่อหน้าการจ้องมองของวาน แต่เขายังคงแน่วแน่และไม่สะทกสะทาน เพียงแค่จ้องมองกลับมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“บัดซบ! ไอสารเลวนี้มันดูถูกเรา! แค่อย่าทำที่หน้ามัน แต่ร่างกายที่เหลือล่ะ?!” ดูวัลล์ ตะคอกใส่ข้ารับใช้คนอื่นๆ ก่อนที่เขาจะถ่มน้ำลาย “เหมือนมันกำลังขอให้ถูกกระทืบ! พวกเจ้าไม่คิดอย่างนั้นเหรอ!”

ชายอีกสี่คนที่เหลือชำเลืองมองซึ่งกันและกันก่อนที่จะคลายมือปล่อย

ดูวัลล์ฉวยโอกาสพุ่งไปชกวานเข้าที่ท้องทันที ตามด้วยแทงเข่าสองสามทีหลังจากคว้าไหล่ของเขาไว้

เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นก่อนที่ข้ารับใช้ทั้งสี่จะรีบแยกดูวัลล์ออกจากวานอีกครั้ง

“ดูวัลล์ เจ้าบ้าไปแล้ว! วานอาจเสียการสนับสนุนหลังจากที่เลดี้ลิฝากลายร่างเป็นอสูรกายจากมานาหันเห แต่เลดี้เอนิวส์ยังหนุนหลังเขาอยู่! เจ้าไม่พอใจเพราะแค่เสียความโปรดปรานของเธอใช่ไหม!” ชายคนหนึ่งตะโกนด้วยความหวาดกลัวในดวงตาของเขา

ในวิทยาลัยจันทราทมิฬ พวกเขาเป็นเพียงข้ารับใช้สำหรับแม่มดที่กำลังฝึกอยู่ในสถาบันเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น การถูกเรียกว่าข้ารับใช้ก็แค่ทำให้มันฟังดูดีเท่านั้น

ในโลกนี้ที่ปกครองโดยอสูรและแม่มด ผู้ชายที่ไร้ความสามารถเป็นเพียงทาสของแม่มดเท่านั้น

พวกเขาถูกบังคับให้ดูแลทุกความต้องการของแม่มด ตั้งแต่งานเล็กๆน้อยๆอย่างการทำความสะอาดและซักเสื้อผ้า ไปจนถึงกิจกรรมทางเพศ และสร้างความพอใจให้กับแม่มดที่ได้รับการฝึกฝนในสถาบันหากจำเป็น

ร่างกายของวานนั้นถึงจะอ่อนแอตั้งแต่เกิด แต่มันสามารถทำให้ผู้ชายที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดต้องอับอายเมื่อต้องพบกับความทรหดของเขา เมื่อรวมกับใบหน้าที่ดูสวย อ่อนโยน และพรสวรรค์ที่หาได้ยากในเรื่องบนเตียง สาวๆที่กำลังจะเป็นแม่มดย่อมชื่นชอบเขามากกว่าเป็นธรรมดา

ในสังคมที่ผู้หญิงเป็นใหญ่นี้ ผู้ชายที่บอบบางและน่ารักเป็นที่ต้องการมากกว่าผู้ชายที่ตัวใหญ่และมีแต่กล้ามเนื้อ มีเพียงไม่กี่คนที่มีความชอบพิเศษเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น

อย่างไรก็ตาม วานก็ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานเสมอไป

นับตั้งแต่เขาถูกส่งมาจากโลกเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เขาถูกบังคับให้ต้องรับรู้กับความเป็นจริงอันโหดร้ายของโลกใบนี้

เพื่อความอยู่รอด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเฝ้าสังเกต เรียนรู้ และปรับตัวก่อนที่จะมาถึงจุดที่เขาเป็นอยู่ทุกวันนี้—ถูกว่าจ้างเป็นข้ารับใช้ที่วิทยาลัยคาถาจันทราทมิฬ ผ่านไหวพริบและเส้นสายของเขา

มันต้องเป็นรถบรรทุกที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรเสมอ

นี้เขาหาความกล้าที่ไหนมากระโดดตัดหน้ารถบรรทุกเพื่อช่วยชีวิตเด็กคนหนึ่ง รถบรรทุกทำเขายับเยินอย่างแน่นอน

ถุ้ย!

วานกระอักเลือดออกมาก่อนจะเช็ดปากด้วยความเย้ยหยันและเย็นชา “กล้ามเนื้อใหญ่ๆนั้นอยู่กับเจ้าคงจะเสียเปล่า เจ้าต่อยแรงพอกับกะหร**เลย”

“ไอสารเลวนี้! แกกำลังอยากตายจริงๆสินะ!”

ดูวัลล์หลุดออกจากการจับไว้ด้วยความแรงที่มากมายของเขาก่อนจะต่อยและเตะไปที่ร่างของวานด้วยความโกรธ หักกระดูกอีกหลายชิ้นก่อนที่จะกระแทกวานเข้ากับล็อกเกอร์ไม้ของฝั่งตรงข้าม

“อั๊ก! ก็ยังอ่อนอยู่วะ” วานยิ้มเยาะเย้ย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกข้ารับใช้คนอื่นรังแกและทุบตี ไม่ว่าจะเพราะความหึงหวงหรือภายใต้คำสั่งของแม่มดฝึกหัดที่เป็นคู่แข่ง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจกับความทุกข์ทรมานเล็กๆน้อยๆนี้

ที่สำคัญกว่านั้น ความโปรดปรานของแม่มดมาพร้อมกับสิทธิพิเศษบางอย่างที่ข้ารับใช้ทั่วไปไม่ได้รับ

หลังจากที่วานพ่นเลือดขนาดเต็มปากใส่หน้าของดูวัลล์ ดวงตาของเขานั้นก็ส่องประกายอย่างอันตรายด้วยเจตนาฆ่า

"เกิดอะไรขึ้นที่นี้?!" เสียงอันทรงพลังของผู้หญิงดังก้องไปทั่วห้องล็อกเกอร์

เจตนาฆ่าของดูวัลล์ สลายไปในทันทีก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงพร้อมกับข้ารับใช้คนอื่นๆ และ คำนับอย่างกระวนกระวาย “เลดี้เอนิวส์!”

เลดี้เอนิวส์จ้องมองสภาพของวาน ก่อนจะจ้องมองดูวัลล์ด้วยแรงกดดันสูงตระหง่าน “พวกแกกล้าทำร้ายบริวารของฉันเลยหรือ”

ดูวัลล์ รู้สึกเสียดแทงหัวใจทันทีจากคำพูดของเลดี้เอนิวส์ เขาเป็นอดีตผู้ดูแลของเธอก่อนที่เธอจะโยนเขาไปหาคนอื่น

“มันมีเหตุผลที่ดีสำหรับเรื่องนี้ครับ เลดี้เอนิวส์! ข้ากำลังทุบตีเขาในนามของแม่มดผู้สูงศักดิ์ทั้งหมด เพราะเขาใช้คำดูถูกเหยียดหยามข้าว่า กะหร**'!” ดูวัลล์อธิบายความจริงเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

เลดี้เอนิวส์ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปถามวาน “จริงหรือ?”

“ใช่แล้วครับ ท่านหญิง หมัดและลูกเตะของเขาอ่อนแอพอๆกับกะหร**เลย” วานยักไหล่อย่างเปิดเผยก่อนจะกล่าวเสริมด้วยท่าทางเคร่งขรึม “อีกนัยหนึ่ง ผมเชื่อว่าการนำดูวัลล์ไปเปรียบเทียบระหว่างกะหร**กับแม่มดเป็นการดูหมิ่นครับ”

ดูวัลล์เหงื่อออกจากการพูดโน้มน้าวที่เก่งกาจของวาน ก่อนที่จะรู้สึกหนาวสั่นจากการจ้องมองที่เฉียบคมของ เลดี้เอนิวส์

“เลดี้เขาแค่บิดเบือนคำพูดของข้า—อ๊ะ!” จู่ๆ ดูวัลล์ ก็ร้องด้วยความเจ็บปวด

ขาของเขาหักเนื่องจากคาถาพื้นฐานของเลดี้เอนิวส์ กระสุนมนตรา ก่อนที่เธอจะยิงข้ารับใช้อีกสี่คน

“เลดี้เอนิวส์ … พวกเราพยายามหยุดเขาแล้ว—อ๊ะ!”

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของพวกแกแล้ว” เลดี้เอนิวส์พูดอย่างเฉยเมยหลังจากหักขาของพวกเขาทั้งหมดด้วย กระสุนมนตรา

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็กลับไปสนใจวานและพูดขึ้นว่า “วาน ตามฉันกลับไปที่ห้องทำงาน ฉันจะรักษาแผลของเธอที่นั้น”

“รับทราบ ท่านหญิง” วานคำนับเล็กน้อย

เขาเดินตามหลังเลดี้เอนิวส์ สองสามก้าวออกจากห้องล็อกเกอร์ของข้ารับใช้ ขณะที่เหลือบมองกลับไปที่ข้ารับใช้อีกสี่คนอย่างสงบนิ่งโดยไม่พูดอะไร

นี่คือความแตกต่างระหว่างคนที่โปรดปรานและคนที่ไม่

ถึงอย่างนั้น การกระทำของเลดี้เอนิวส์ก็รุนแรงเกินไปเมื่อเทียบกับข้ารับใช้อีกสี่คน ซึ่งจะทำให้เขาอาจมีปัญหาในอนาคต

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ที่ของเขาที่จะพูดได้

พวกเขาเดินผ่านทางเดินหลายแห่งจนมาถึงห้องสมุดหลักของสถาบันภายในเวลาไม่นาน

เลดี้เอนิวส์ เป็นแม่มดอาวุโส เป็นบรรณารักษ์ของวิทยาลัยจันทราทมิฬ และเธอยังถูกเรียกอีกอย่างว่า นักปราชญ์เอนิวส์

ภายช่วงอึดใจวานถูกดึงเข้าไปในสำนักงานด้านหลัง ก่อนที่เลดี้เอนิวส์จะล็อกประตูและผลักเขาไปที่เตียงด้านข้าง เขาทำเสียงในลำคอเล็กน้อยพร้อมกับขมวดคิ้วเนื่องจากความเจ็บปวดจากซี่โครงหัก

เลดี้เอนิวส์ขึ้นคร่อมวานและถอดเสื้อที่สกปรกออกหลังจากนั้นไม่นาน

หลังจากถอดเสื้อออก เลดี้เอนิวส์ประกบริมฝีปากของวานกับเธอก่อนที่ความรู้สึกผ่อนคลายของมานาจะไหลลงมาที่ลำคอวานเพื่อซ่อมแซมร่างกายที่เสียหายของเขา

แน่นอนว่านีไม่ใช่วิธีมาตรฐานในการใช้เวทมนตร์รักษา

มือของวานขยับไปถึงสะโพกของเลดี้เอนิวส์ โดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะถูกตบออกไป หลังจากนั้นไม่นาน ริมฝีปากของพวกเขาก็แยกออกจากกัน

“เก็บไว้สำหรับคืนนี้เถอะ” เลดี้เอนิวส์หัวเราะคิกคักเบาๆ จากนั้นใช้นิ้วชี้ไปไว้ที่ริมฝีปากของวาน ซึ่งเป็นความแตกต่างที่ชัดเจนในท่าทางกับสิ่งที่เธอแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้