บทที่2

ชื่อ: เซี่ยว่านชิว

สถานะ: วิญญาณ

ความชอบ: 999 (ถึงขีดจำกัด)

พลัง: 999 (ถึงขีดจำกัด)

ความเร็ว: 999 (ถึงขีดจำกัด)

เสน่ห์: 999 (ถึงขีดจำกัด)

ความฉลาด: 999 (ถึงขีดจำกัด)

พลังวิญญาณ: 999 (ถึงขีดจำกัด)

พลังจิต: 999 (ถึงขีดจำกัด)

“เยี่ยมเลย เกมนี้ไม่จำเป็นต้องเติมเงินเพื่อเพิ่มค่าคุณสมบัติตัวละครเลย เกมนี้ดีมาก... มาเริ่มเกมกันเลยดีกว่า!”

หลิวเฉิงพยักหน้าพึงพอใจ เขากดเริ่มเกมและเตรียมพาเซี่ยว่านชิว แฟนผีสาวของเขาเข้าไปโลดแล่น

แต่... หลังจากกดเริ่ม หน้าจอมือถือก็กลายเป็นสีดำอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้หลิวเฉิงไม่ได้ดุด่าด้วยความไม่พอใจอีกต่อไป เขารู้สึกว่าการที่หน้าจอดำเพราะต้องโหลดฉากเพื่อเริ่มเกม เหมือนกับตอนเข้าเกมก่อนหน้านี้

ถึงอย่างนั้น ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นจริง เขารอมาสิบนาที หน้าจอก็ยังดำอยู่

และเมื่อหลิวเฉิงหยิบมือถือขึ้นมาดู เกมก็หยุดลงและเด้งออกอัตโนมัติ

มันเด้งไปที่หน้าจอหลักของเขาโดยตรง

“…………..” หลิวเฉิงพูดไม่ออก

หลิวเฉิงกดเข้าไปที่ไอคอนเกมอีกครั้ง แต่หน้าจอกลับแสดงคำว่า: [เกมได้เริ่มแล้ว ไม่สามารถเข้าได้ในขณะนี้ โปรดรีเฟรชใหม่]

“รีเฟรช? รีเฟรชน้องสาวแกสิ! ฉัน...” หลิวเฉิงสบถ อันที่จริงเขาโกรธจนคิดคำหยาบไม่ออกเลยด้วยซ้ำไป

เกมขยะอะไรแบบนี้ เขาใช้เวลาสร้างตัวละครและอัพค่าสถานะเป็นเวลานาน แต่มันกลับเด้งออกเนี่ยนะ เขาอยากเขวี้ยงมือถือทิ้งไปตอนนี้จริง ๆ

ฉันก็แค่อยากเล่นเกม ทำไมมันยากจัง?

“เฮ้อ... พอดีกว่า นอนก่อน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”

หลิวเฉิงถอนหายใจ ปิดมือถือแล้วล้มตัวลงนอนเพื่อพักผ่อน

หลังจากที่วันนี้เขาทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน เขาก็อยากเล่นเกมเพื่อพักผ่อน ทว่ากลับเจอเกมที่ห่วยแตก ทำให้หัวของหลิชวเฉิงเหมือนโดนระเบิด เขาเหมือนคนไร้วิญญาณที่ไม่อยากจำทำอะไรเลย

เขาเหนื่อยจนถึงขีดสุด ชายหนุ่มเลยตัดสินใจล้างหน้า แปรงฟันแล้วเข้านอนทันที

เมื่อเขาล้มตัวลงนอน ด้วยความเหนื่อยล้า เพียงไม่นานหลิวเฉิงก็เผลอหลับไป

เหนื่อย เขารู้สึกเหนื่อยมาก ทั้งกายและใจ

ติ๊ง!!

นาฬิกาแขวนผนังดังขึ้น มันส่งเสียงติ๊งขึ้นมาตอนเที่ยงคืนตรง โลกภายนอกมืดมิด แม้แต่ดวงจันทร์ก็ไม่ปรากฎให้เห็นในคืนนี้ ราวกับว่ามันถูกความมืดปกคลุม

ภายในห้อง หลิวเฉิงกำลังนอนกรนเบา ๆและหลับอย่างมีความสุข

ในตอนนั้นเอง มือถือของเขาที่ปิดไปก็สว่างขึ้น มันฉายแสงสีแดงแปลก ๆจากนั้นแสงสีแดงก็พุ่งออกมาด้วยความเร็วที่ตาเปล่าไม่อาจจับได้

ไม่มีใครเห็นฉากนี้ ส่วนหลิวเฉิงที่นอนหลับนั้นก็ไม่ได้เห็นความผิดปกติแต่อย่างใด เขาพลิกตัวแล้วกรนต่อไป

วินาทีต่อมา บนหัวเตียงของเขาก็ได้ปรากฏร่างคนขึ้น ซึ่งเป็นผู้หญิงในชุดสีแดง

แต่ผีผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีผมยาวปกคลุมไหล่เหมือนในหนัง มีเธอมีผมสีดำสะอาด ใบหน้าสะสวย ผิวขาวและรูปร่างสูง ดูสง่างามเหมือนกับองค์หญิงในราชวงศ์สมัยก่อน

หากเธอปรากฏตัวขึ้นตอนกลางวัน ด้วยรูปร่าง หน้าตาและเรือนร่างที่สูงเซ็กซี่เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผู้ชายนับไม่ถ้วนยอมคุกเข่าขอแต่งงานได้เลยทีเดียว

ครั้งนี้ เมื่อผีสาวในชุดแดงปรากฏตัวขึ้น เธอก็เงยหน้ามองไปรอบ ๆและแสดงความคิดเห็นออกมา

“ค่อนข้างแย่นิดหน่อย”

คำว่า ‘แย่’ นี้ไม่ได้หมายความว่าแค่สภาพแวดล้อมแย่เท่านั้น แต่ยังรวมถึงห้องที่เล็กและเก่าด้วย สุขอนามัยไม่แย่มาก หลิวเฉิงเป็นกึ่งโอตาคุแต่เขามักจะทำความสะอาดห้องทุก ๆสามถึงห้าวัน และทำให้ห้องไม่มีกลิ่นขยะหมักหมม

อย่าคิดว่าโอตาคุไม่รักสะอาด แม้ว่าโอตาคุจะเก็บของเต็มห้อง แต่พวกเขาก็มักจะเก็บของที่เขาชอบให้เป็นระเบียบ

น่าเสียดายที่บ้านของหลิวเฉิงเก่า ไม่ว่าเขาจะทำความสะอาดยังไง บ้านของเขาก็เก่าอยู่ดี

หลิวเฉิงไม่ได้มีเงินมากและเขาก็ได้เช่าอพาร์ทเม้นต์มือสอง ดังนั้นสถานะของเขาจึงค่อนข้างนับว่ายากจน

หลังจากมองรอบห้อง ทันใดนั้นดวงตาของหญิงสาวชุดแดงก็จ้องไปที่กระจกที่ปลายเตียงแล้วพูดอย่างเย็นชา

“ฮึ่ม ไอ้พวกผีน้อยนี่ กล้าหมายตาผู้ชายของฉันเหรอ!”

เธอพูดพร้อมยกมือขึ้นแล้วตบไปอย่างรุนแรง พลังวิญญาณสีแดงเลือดอันทรงพลังก็เจาะเข้าไปที่วิญญาณในกระจก

“อ๊าาาา ม่ายยยยยย!”

มีเสียงกรีดร้องอันดังเกิดขึ้นในกระจก จากนั้นก็มีไอสีดำลอยออกมา มันค่อย ๆสลายหายไป ทุกอย่างกลับเป็นเงียบสนิท

เมื่อผีสาวชุดแดงจัดการผีอ่อนแอในกระจกเสร็จ เธอก็ก้มมองดูหลิวเฉิงที่กำลังนอนหลับอยู่ หญิงสาวค่อย ๆโน้มตัวลงไป ใบหน้าเย็นชาและสวยงามเข้าใกล้ใบหน้าของหลิวเฉิง จากนั้นใบหน้าขาวซีดแต่เดิมของเธอก็ปรากฎสีแดงระเรื่อขึ้น

เธอไม่สนใจกลิ่นหอมจากตัวหลิวเฉิง กลับกัน เธอค่อย ๆโน้มตัวลงไปอีกและค่อย ๆจูบชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา

**********************

หลิวเฉิงฝัน

ฝันว่าเขาเจอกับฤดูใบไม้ผิดของเขา

ในความฝัน เขาฝันว่าแฟนผีสาวชุดแดงของเขาได้กลายเป็นจริงและช่วยเขาทำความสะอาดห้อง ซักเสื้อผ้า ทำอาหาร เหมือน ๆกับแฟนตัวจริง

แต่เมื่อฝันไปเรื่อย ๆ เขาก็พบว่า ตัวเขาเริ่มหายใจไม่ออก ราวกับว่ามีบางอย่างไม่ยอมให้ปากและจมูกของเขาหายใจออกได้

เขาตกใจที่ไม่สามารถหายใจได้ตามปกติ!

หลิวเฉิงคิดว่าเขากำลังจะตาย ในตอนนั้นเอง อยู่ ๆอากาศก็ถูกสูดเข้าไปในปอดของเขาได้อีกครั้ง หลิวเฉิงรีบสูดหายใจอย่างกระหาย แต่ในลมหายใจที่เขาสูดเข้าไปนั้น มันมีกลิ่นหอมจาง ๆ ทันใดนั้นเขาก็ลิมตาขึ้น

จากนั้นเขาก็ต้องตกใจ

ด้านหน้าเขา มีใบหน้าสวยงามหาที่เปรียบไม่ได้ มันอยู่ใกล้หน้าเขามาก มากจนลมหายใจรดกัน

หลิวเฉิงตกตะลึง

“ฉัน... นี่ฉัน ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”

ใบหน้าที่สวยงามของเซี่ยว่ายชิวแสดงรอยยิ้มเขินอาย ซึ่งแตกต่างจากสไตล์พี่สาวของเธออย่างมาก

“ที่รัก ขอโทษที่ฉันปลุกคุณด้วยวิธีนี้นะ”