ตอนที่ 90 : ขอทำงานด้วยได้ไหม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็พยักหน้า มองไปที่ฉินหยุนและเอ่ยขึ้นว่า "เสี่ยวหยุน ขอบคุณนะ"

ฉินหยุนก็ยิ้มและตอบกลับว่า "ระหว่างเรายังต้องมาขอบคุณอะไรอีก ที่ว่างตรงนี้ค่อนข้างกว้าง พี่ลองฝึกขับรถที่นี่ก็ได้"

เขาชี้ไปที่ลานกว้างขนาดใหญ่ด้านหน้า

หลังจากที่เขากล่าวจบ ฉินเสี่ยวเทาก็กล่าวอย่างตื่นเต้น "ไม่ต้องห่วงเสี่ยวหยุน แม้ว่าฉันจะไม่ได้ขับรถมาหลายปีแล้ว แต่ทักษะการขับของฉันไม่มีตกอย่างแน่นอน"

เขาเข้าไปในรถ จากนั้นก็ถอยรถเข้าไปในโกดัง การกระทำของเขาดูเชี่ยวชาญมาก

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินหยุนก็รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ปกติแล้วฉินเสี่ยวเทานั้นมีบุคลิกเงียบๆและค่อนข้างน่าเบื่อ แต่ไม่คาดคิดว่าเขากลับมีทักษะการขับรถที่ดี

"โอเคพี่เสี่ยวเทา พี่ฝึกขับรถอยู่ที่นี่ไปนะ เดี๋ยวผมจะกลับไปที่มหาลัยก่อน"

หลังจากกล่าวไม่กี่คำ ฉินหยุนก็เอ่ยลาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็รีบเอ่ยขึ้นทันทีว่า "เสี่ยวหยุน นายจะขับรถไปที่มหาลัยก็ได้นะ"

"ไม่ล่ะครับ" ฉินหยุนยิ้มและกล่าวว่า "ถ้าผมขับไป ใครจะเป็นคนขับกลับล่ะ"

ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้แตะรถมาหลายปีแล้ว ตอนนี้เขาเพิ่งกลับมาขับรถอีกครั้ง ฉินหยุนยังไม่กล้าให้เขาออกไปที่ถนนทันที

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็เกาหัว ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

"โอเค งั้นผมไปก่อนนะ" ฉินหยุนโบกมือเรียกแท็กซี่และตรงกลับไปที่มหาลัยทันที

หลังจากที่ฉินหยุนกลับไปแล้ว ในเวลานี้ฉินเสี่ยวเทากำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเริ่มทำความคุ้นชินกับการขับรถต่อ

สองชั่วโมงต่อมาฉินเสี่ยวเทาก็รู้สึกว่าทักษะการขับรถของเขาถูกเพิ่มระดับความเชี่ยวชาญอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาลองขับขึ้นบนถนน และหลังจากผ่านไปสองสามรอบ เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ขับรถไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง และในไม่ช้าก็ไปถึงสถานที่แห่งนั้น

หลังจากรอประมาณ 10 นาที จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากที่ไกลๆ เธอมาที่นี่เพื่อรอขึ้นรถประจำทาง แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกชื่อ

"ซานซาน"

จากระยะไกล หน้าต่างกระจกรถคนหนึ่งเปิดออก จากนั้นหัวของฉินเสี่ยวเทาก็ยื่นออกมา

เขาเปิดประตูลงจากรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"หืม? ฉินเสี่ยวเทา?" เธอมองไปที่ฉินเสี่ยวเทาก่อนและจากนั้นก็มองไปที่รถ Volkswagen Sagitar คันที่จอดอยู่ข้างๆเขา หูซานซานรู้สึกประหลาดใจ เธอเอ่ยถามว่า "นายซื้อรถใหม่งั้นเหรอ?"

เมื่อเดินไปดูที่รถใกล้ๆ เธอก็บอกได้ทันทีว่ามันคือรถใหม่

ก่อนหน้านี้ฉินเสี่ยวเทามาหาเธอสองครั้ง แต่ทุกครั้งเขาจะมาด้วยรถประจำทางเสมอ

"มันเป็นรถของร้านน่ะ ให้ฉันยืมใช้ชั่วคราว" ฉินเสี่ยวเทาเกาหัวของเขาพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูซานซานก็พยักหน้า เธอรู้ว่าฉินเสี่ยวเทากับฉินหยุนลูกพี่ลูกน้องของเขากำลังเปิดกิจการร้านขายเสื้อผ้า

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้สนใจมันและไม่รู้ลายละเอียดของเรื่องนี้มากนัก

ตอนนี้ตามเมืองใหญ่ๆมีร้านขายเสื้อผ้าตั้งอยู่เต็มไปหมด มากจนถึงขนาดที่ว่าไม่ว่าคุณจะเดินไปตามถนนเส้นไหน คุณก็สามารถเห็นร้านขายเสื้อผ้าได้มากมายจริงๆ

"เธอเลิกงานแล้วเหรอ ทำไมไม่ให้ฉันขับรถไปส่งเธอที่บ้านล่ะ?" มองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขา ฉินเสี่ยวเทารวบรวมความกล้าและกล่าวออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูซานซานก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเอ่ยว่า "ตกลง"

เมื่อเห็นว่าหูซานซานไม่ได้ปฏิเสธ ฉินเสี่ยวเทาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที

เขาเปิดประตูรถออกอย่างรวดเร็วและเชื้อเชิญให้หูซานซานเข้าไปนั่งที่ข้างคนขับ

เมื่อเห็นท่าทีของฉินเสี่ยวเทาแล้ว หูซานซานก็เม้มริมฝีปากปากเล็กน้อย เธอรู้ว่าฉินเสี่ยวเทานั้นชอบเธอ และเธอก็รู้ตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่วิทยาลัยแล้วด้วย

ในตอนนั้น ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้โดดเด่นมากนักในชั้นเรียน แต่สาวๆมักจะรู้สึกภูมิใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายคนอื่นมาชอบพวกเธอ ซึ่งในตอนนั้นเธอกับฉินเสี่ยวเทาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และอาจถือได้ว่าเป็นเพื่อนก็ได้

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เรียนจบจากวิทยาลัย ต่างฝ่ายก็ไม่เคยติดต่อหากันอีกเลย ก่อนหน้านี้เธอก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบกับเขาที่ตลาดค้าส่งอีกครั้ง

หลังจากที่พบกันครั้งนั้น ฉินเสี่ยวเทาก็เป็นฝ่ายทักมาคุยกับเธอก่อน เนื่องจากร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนมีความสัมพันธ์กับร้านที่เธอทำงานอยู่ เธอเป็นคนจัดหาสินค้าต่างๆให้กับร้านของพวกเขา ดังนั้นเธอจึงเริ่มตอบกลับข้อความด้วยความสุภาพ

เมื่อเห็นฉินเสี่ยวเทาเข้ามาในรถแล้ว หูซานซานก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย "ฉินเสี่ยวเทา กิจการร้านขายเสื้อผ้าของนายเป็นยังไงบ้าง? ในเมื่อตอนนี้นายมีรถประจำตำแหน่งแล้ว เพราะงั้นธุรกิจน่าจะดีมากใช่ไหม?"

ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉินเสี่ยวเทาคุยกับเธอ ทั้งคู่มักจะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆในอดีต แต่ตอนนี้เธอริเริ่มถามเกี่ยวกับร้านขายเสื้อผ้าแล้ว

"ก็ใช้ได้" ฉินเสี่ยวเทาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็กล่าวว่า "ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนของเรามีร้านสาขาไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ให้ฉันพาไปดูไหม?"

หลังจากกล่าวจบ หัวใจของเขามันก็อดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้น ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากชวนหูซานซาน เจอกันครั้งก่อนหลังจากที่เขากล่าวไปสองสามคำ ทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อเลย

หูซานซานคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังเลิกงานเธอก็มีเวลาว่างอยู่พอดี และเธอยังอยากรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน เธอจึงกล่าวว่า "งั้นเราไปดูกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที

เขาพบที่กลับรถอย่างรวดเร็ว เขาหักพวงมาลัยถอยหลังเข้าไปแล้วก็เลี้ยวออกมา จากนั้นก็ขับรถตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน

ผู้จัดการร้านเสื้อผ้าสาขานี้คือจางอี้อี้ เมื่อเธอเห็นฉินเสี่ยวเทาเข้ามา เธอก็เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มและเอ่ยว่า "ผู้จัดการฉิน"

ฉินเสี่ยวเทามีหน้าที่รับผิดชอบการขนส่งเสื้อผ้ามาที่ร้านของพวกเธอ และอื่นๆอีกนิดหน่อย ซึ่งในใจของพวกเธอ นอกจากฉินหยุนและจ้าวเทียนเฉียงแล้ว ฉินเสี่ยวเทาโดยพื้นฐานก็คือบอสคนที่สาม

นอกจากนี้จางอี้อี้ยังรู้มาว่าฉินเสี่ยวเทาเป็นลูกพี่ลูกน้องของบอสใหญ่ฉินหยุน ดังนั้นเป็นธรรมดาที่เธอจะสุภาพกับเขามาก

ตอนนี้ธุรกิจของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนนั้นไปได้ดีมาก จางอี้อี้มีตำแหน่งเป็นผู้จัดการร้าน เงินเดือนของเธอจึงอยู่ที่ประมาณ 6,000 หยวน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกพอใจมาก

แถมเธอยังได้ยินมาว่าในวันที่ 1 ตุลาคมนี้ บอสใหญ่ฉินหยุนจะเปิดร้านเพิ่มอีก 3 สาขา ซึ่งขนาดของร้านหนึ่งในนั้นจะมีพื้นที่มากกว่า 200 ตารางเมตร หากเธอได้เป็นผู้จัดการร้านของร้านค้าขนาดใหญ่นั่น เงินเดือนของเธอจะเพิ่มขึ้นทันที 2,000 หยวน!

"นี่ใครเหรอคะ?" เมื่อเห็นหูซานชานอยู่ข้างๆฉินเสี่ยวเทา จางอี้อี้ก็หันมามองและเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

"นี่คือเพื่อนของผมเอง หูซานซาน" ฉินเสี่ยวเทากล่าวด้วยรอยยิ้ม "ผู้จัดการจาง ไม่ต้องห่วงพวกเรา คุณจัดการธุระตามสบายเลย เราแค่มาดูรอบๆร้านเฉยๆ"

หลังจากที่ฉินเสี่ยวเทากล่าวจบ จางอี้อี้ก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ ที่ข้างๆฉินเสี่ยวเทา หูซานซานก็กำลังมองไปที่รอบๆร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนแห่งนี้

อันที่จริงพื้นที่ของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนสาขานี้มีเพียง 40 ตารางเมตรเท่านั้น และสามารถมองไปรอบๆร้านทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งตอนนี้มีลูกค้าหกคนกำลังดูเสื้อผ้าอยู่ภายในร้าน บางคนก็เดินดูไปเรื่อยๆ และบางคนก็เอาเสื้อผ้าเข้าไปลอง

จากประสบการณ์ของหูซานซาน เธอวิเคราะห์ได้อย่างรวดเร็วว่า ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนแห่งนี้ต้องเป็นที่นิยมอย่างมากแน่นอน

"ซานซาน มีเสื้อผ้าที่เธอชอบไหม?" ฉินเสี่ยวเทามองไปที่หูซานซานแล้วเอ่ยถาม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูซานซานก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ในตู้เสื้อผ้าของฉัน ฉันยังใส่ไม่หมดเลย เพราะงั้นฉันไม่กล้าซื้อเพิ่มหรอก"

หลังจากเธอกล่าวจบ ฉินเสี่ยวเทาก็เกาหัวแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงจะซื้อเสื้อผ้าเพิ่ม"

เกี่ยวกับเรื่องนี้ หูซานซานยิ้มและไม่ได้เอ่ยอะไร

ฉินเสี่ยวเทาก็ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรต่อเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงเดินตามเธออยู่ตลอดพลางมองซ้ายมองขวา

ไม่ว่าหูซานซานจะเดินไปที่ไหน เขาก็จะตามไปที่นั่นด้วย

ทั้งคู่อยู่ในร้านเสื้อผ้ากันพักหนึ่ง ลูกค้าก็ยังคงเข้าออกอยู่เรื่อยๆ ไม่มีจังหวะที่ภายในร้านจะปลอดลูกค้าเลย ซึ่งทำให้หูซานซานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แม้ว่าสถานที่ที่เธอทำงานอยู่จะมีผู้คนมากมาย แต่มีคนน้อยมากที่เข้าไปในร้านค้า ส่วนใหญ่ภายในร้านจะว่างเปล่าแทบไม่มีลูกค้าเลย

หลังจากออกจากร้านขายเสื้อผ้า หูซานซานก็ถามอย่างสงสัย "ฉินเสี่ยวเทา ก่อนหน้านี้นายสั่งไม้แขวนเสื้อมาเยอะเลยนี่นา น่าจะเอาไปใช้กับอีกสองสาขาใช่ไหม ธุรกิจของสองร้านนั้นเป็นยังไงบ้าง?"

ไม่แขวนเสื้อของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนซื้อมาจากร้านของเธอ ดังนั้นเธอจึงพอรู้ข้อมูลบางอย่างที่เกี่ยวกับมัน และเธอก็ยังติดต่อคนอื่นเป็นกรณีพิเศษเพื่อส่งไม้แขวนเสื้อไปที่นั่น

"ธุรกิจของทั้งสองร้านนั้นก็เหมือนกัน " ฉินเสี่ยวเทากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เหมือนกัน?!" เมื่อได้ยินเช่นนี้หูซานซานก็ตกใจมาก

นี่เป็นเพียงร้านค้าขนาดเล็กๆเท่านั้น หูซานซานรู้ว่าฉินหยุนยังมีร้านขายเสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่มีพื้นที่ 200 ตารางเมตรอีกแห่งด้วย

ถ้าตัดสินจากสถานการณ์ปัจจุบัน กำไรที่ร้านค้าทั้งสามนี้ทำได้ มันมีมากเท่าไรกัน?

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนสามารถซื้อรถให้พนักงานขับได้เร็วขนาดนี้

หูซานซานคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ถามว่า "พนักงานในร้านขายเสื้อผ้าของนายได้เงินเดือนเท่าไร?"

เมื่อได้ยินคำถามของหูซานซาน ฉินเสี่ยวเทาก็หยุดไปชั่วคราว จากนั้นก็กล่าวว่า "สำหรับพนักงานขายทั่วไป ฐานเงินเดือนคือ 3,000 หยวน โบนัส 1,500 หยวน และค่าเข้างานเต็มเวลาคือ 500 หยวน ถ้าทำงานปกติทุกวันพนักงานก็ได้รับ 5,000 หยวนต่อเดือน"

"5,000 หยวน? " หูซานซานรู้สึกประหลาดใจ เมื่อได้รู้ว่าเงินเดือนของพนักงานในร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนนั้นสูงมาก

เงินเดือนปัจจุบันของเธออยู่ที่ประมาณ 4,000 หยวนเท่านั้น

ทันใดนั้น ความคิดมากมายก็ปรากฏขึ้นในใจของหูซานซาน

เมื่อเห็นว่าหูซานซานเงียบไป ฉินเสี่ยวเทาก็คิดว่าเขากล่าวอะไรผิด เขาจึงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา และยืนอยู่ข้างๆเธอด้วยความงุนงง

หลังจากนั้นไม่นาน หูซานซานก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งว่า "ฉินเสี่ยวเทา ร้านเสื้อผ้าของนายยังรับพนักงานอยู่ไหม? การรับพนักงานเข้มงวดมากไหม?"

(จบตอน)