บทที่ 441-442
บทที่ 441 ไม่กลับบ้านจนดึกดื่น เมื่อเจียงเชิ้งหนานได้ยินแบบนั้น เขาก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แม้ตอนนี้ใบหน้าของเขาจะเจ็บมากก็ตาม ขณะที่เดินผ่านประตูเข้ามา เขาฉุกคิดขึ้นได้ว่า “เดี๋ยวก่อน หน้าผมเปื้อนเลือดเยอะอยู่เลย” ถ้าเข้าไปหาคนป่วยสภาพนี้ อีกฝ่ายคงกลัวจนสลบแน่ ๆ ขณะพูด เขายกแขนเสื้อขึ้นแล้วเช็ดหน้า...
