บทที่ 419-420

บทที่ 419

อดหัวเราะไม่ได้

 

เสียงชุลมุนดังขึ้น กลุ่มนักพนันที่กรูกันเข้ามาทำร้ายถูกต่อยสวนกลับจนล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น เพราะขยับไปไหนไม่ได้

“พะ... พวก... การ์ด...”

นักพนันนอนซมอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องครวญคราง พยายามเรียกคนให้มาช่วย

“พวกการ์ดรักษาความปลอดภัยเหรอ ไม่รู้รึไงว่าฉันจัดการพวกมันไปหมดแล้ว? ทีนี้ ใครหน้าไหนจะกล้ามาปกป้องพวกแกอีก?! หุบปากไปซะ!”

หลังจากเฟยอวี่จัดการได้หนึ่งโต๊ะ พรรคพวกคนอื่นก็จัดการโต๊ะที่เหลือในทันที ไม่นานทั้งกาสิโนก็เกิดความโกลาหล เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาไม่หยุด

“หนีเร็วเข้า!”

นักพนันหลายคนต่างหาวิ่งหาทางออก พร้อมกับคว้าเงินที่กระจัดกระจายเท่าที่คว้าได้ติดไปด้วย

ถึงอย่างนั้น ทางเข้าออกทั้งหมดถูกปิดกั้นไว้หมดแล้ว ที่นี่ถูกปิดตายอย่างสมบูรณ์

ต่อมา ชายในชุดสูทสีดำได้จัดการนักพนันทีละคน เสียงต่อยเตะดังต่อเนื่องไม่หยุด รวมถึงเสียงกรีดร้องเช่นกัน

“ได้โปรดปล่อยเราไป...”

“จำความเจ็บปวดนี้ไว้ แล้วกลับไปนั่งทบทวนความผิดของตัวเองซะ ว่าคนที่ในครอบครัวจะอยู่กินกันยังไง? คิดสิ! หยุดเห็นแก่ตัวแล้วหัดมองคนข้างหลังบ้าง! จำไว้ไอ้พวกผีพนัน!”

“ฉันผิดเอง... ผิดไปแล้ว... ปล่อยเราไปเถอะ...”

“สำนึกเหรอ? สำนึกง่ายไปหน่อยไหม? อย่าโกหกเพื่อเอาตัวรอดเลยน่า บอกฉันมาว่าแกเสียเงินไปเท่าไหร่แล้ว? ตอบตัวเองให้ได้ด้วยว่ามันดีตรงไหน! เอาเงินมาละลายทิ้งอย่างสูญเปล่าและทำให้ครอบครัวต้องลำบากเนี่ยนะ? หัดใช้สมองคิดซะบ้าง!”

“ไม่ทำแล้ว... เดี๋ยวฉันจ่ายให้คุณเอง...”

“นี่แกพูดเล่นหรือโง่กันแน่? ใครอยากได้เงินสกปรกของแกกัน! ยังหน้าด้านทำตัวโง่ ๆ อีกเหรอ? คิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างงั้นสินะ? ฉันจะบอกให้ เงินน่ะซื้อไม่ได้ทุกอย่างหรอกไอ้พวกโง่! ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องสั่งสอนพวกแกทุกคนให้รู้สำเหนียก!”

...

สิบนาทีผ่านไป กาสิโนใต้ดินแห่งนี้ยับเยินจนไม่เหลือชิ้นดี

โต๊ะเกมการพนันทั้งหมดกองระเนระนาดอยู่บนพื้น นักพนัน พนักงาน และ ‘พรรคพวกของพี่เจียง’ ต่างนอนซมอยู่บนพื้นและร้องครวญคราง บางคนก็นอนร้องไห้ฟูมฟาย

หลังจากนั้นไม่นาน เฟยอวี่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน

“พี่... มาหาฉันตามโลเคชันนี้... คือว่า ปัญหาของพี่ฉันจัดการให้แล้ว และอย่าลืมขอบคุณฉันกับพรรคพวกด้วย...แต่เป็นเรื่องอะไรนั้น ลองเดาดูสิ? ...อีกอย่าง เอารถคันใหญ่ ๆ มานะ คนค่อนข้างเยอะ รถเล็ก ๆ แบบนั้นคงไม่พอ”

หลังจากเฟยอวี่วางสาย ก็หันมาพูดกับพรรคพวกว่า

“เอาล่ะ ไปรอคนใจดำคนนั้นกัน ดูซิว่าเขาจะทำหน้าตาน่าเกลียดได้ขนาดไหน”

ทุกคนตอบรับแล้วเดินไปยืนรอแถวหน้าห้องโถง

“คุณหนูซือซือ คุณหนูหลบอยู่ข้างหลังไว้นะครับ”

เฟยอวี่เรียกให้ทุกคนจัดแถวยืนล้อมเธอเอาไว้ ก่อนจะเดินมายืนอยู่หน้าแถวอย่างเคร่งขรึม

ไม่นานพี่ชายของเฟยอวี่ก็ขับรถมาถึงกาสิโนใต้ดินพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาและรถบรรทุกคันใหญ่

กลุ่มของเขาจอดรถแล้วทยอยเดินเข้ามา เมื่อพวกเขาเข้ามาก็พบว่าภายนอกอาคารดูเหมือนสำนักงานสหกิจทั่วไป แต่ภายในกลับกลายเป็นกาสิโนใต้ดินผิดกฎหมาย และมีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร

ดูเหมือนว่า... ซากโต๊ะกับคนที่นอนกองทับกันอยู่จะมีสภาพไม่น่ามองเท่าไหร่เลย คงเพิ่งถูกพายุทอร์นาโดพัดถล่มไปไม่นานนี้สินะ

“ฮ่า ๆ...”

จู่ ๆ พี่ชายเฟยอวี่ก็หัวเราะขึ้นมา เนื่องจากเขาเป็นคนรสนิยมแปลก ๆ เมื่อเห็นใครอยู่ในสภาพแบบนั้นมักจะเกิดอารมณ์ขันทุกที

พี่ชายของเฟยอวี่หันขวับไปมองเฟยอวี่และพรรคพวก แล้วรีบอธิบายว่า

“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรหัวเราะเลย แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ... ฮ่าๆๆ…”

หลังจากนั้นเขาก็โทรศัพท์รายงานหัวหน้าของตัวเอง ก่อนจับกุมนักพนันและผู้เกี่ยวข้องทั้งหลายขึ้นรถ

ถึงรถคันนี้จะใหญ่พอสมควร แต่ก็ยังนั่งกันไม่พอซะงั้น... ไม่ได้การ สรุปว่าขับมาแค่คันเดียวมาคงไม่พอจริง ๆ แหละ

เขาไม่ละความพยายาม คิดหาวิธีจัดการให้คนทั้งหมดขึ้นไปนั่งอัดกันจนครบอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุด เขาก็จัดการเรื่องที่นั่งได้สำเร็จ ก่อนจะพากันเดินทางกลับสำนักงานตำรวจ

แน่นอนว่าพวกผู้ชายกลุ่มพี่เจียงก็ถูกควบคุมตัวไปด้วยเช่นเดียวกัน

บทที่ 420

ประโยคที่คุ้นเคย

 

ขณะที่ข้างในห้องโถงกำลังวุ่นวาย ถังซือซือและกลุ่มของเฟยอวี่ไปสำรวจห้องอื่น ๆ

ไม่นานพวกเขาก็พบห้องพักของพี่เจียง จึงค่อย ๆ เปิดประตูและเดินเข้าไป

ภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย ด้านพี่เจียงนั้นยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

เฟยอวี่จึงหาเก้าอี้มาวางตรงกลางและให้พรรคพวกของเขายืนล้อมด้านหลังไว้

ก่อนให้ถังซือซือนั่งบนเก้าอี้ตรงกลางพวกเขา รอคอยให้อีกฝ่ายตื่น

เฟยอวี่ย่องเข้าไปใกล้ ๆ เตียงแล้วพูดขึ้นว่า

“อืม คุณหนูครับ ผู้หญิงคนนี้ ถ้าเอาไปขายจะได้ราคาดีไหม?”

พี่เจียงที่กำลังนอนเคลิ้มและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พึมพำตอบกลับมาว่า

“อย่างน้อยก็สิบล้านแหละ ดูหน้าตาสัดส่วนเธอสิ นั่นมันระดับเฟิร์สคลาสเลยไม่ใช่เหรอ?”

เฟยอวี่อุทาน “หึหึ” แล้วพูดว่า

“ไม่ถึงหรอก ทั้งแก่และขี้เหร่ เนี่ยนะที่เรียกว่าเฟิร์สคลาส”

“นี่พวกนายปัญญาอ่อนรึไง? ผู้หญิงคนนี้อายุยังน้อย ดูตรงไหนที่ว่าแก่?”

“เปล่าๆๆ ผมหมายถึงคุณต่างหาก”

“ฉันเหรอ?”

หลังจากนั้น ในขณะหลับใหลเธอรู้สึกสงสัยและแปลกใจเล็กน้อย ก่อนลืมตาขึ้นมาแล้วแสดงสีหน้าตกใจทันที

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็สะดุ้งนั่งตัวตรง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากเริ่มสั่นริก ๆ ก่อนตะโกนว่า

“พวกแกเป็นใคร! เข้ามาได้ยังไง! ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้!”

เฟยอวี่และพรรคพวกหันไปมองเธออย่างเย็นชาพร้อมกัน

เวลานี้ พี่เจียงเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้ กำลังนั่งมองเธออยู่

เธอยกมือขึ้นมา ก่อนชี้ไปที่ถังซือซือแล้วพูดว่า

“เธอ... เธอ...”

“เธออะไรเหรอ? หรือมีอะไรผิดปกติ?” ถังซือซือแสดงสีหน้าเย้ยหยันและตอบกลับ

“นี่เธอมาอยู่ในห้องของฉันได้ไง! เป็นไปไม่ได้...”

สีหน้าของพี่เจียงเปลี่ยนไป เธอพูดอย่างตะกุกตะกัก เพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากหลับไปสักพักใหญ่ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?

“อ๋อ คุณหมายถึง ฉันไม่ควรมานั่งทำตัวตามสบายอยู่ในห้องของคุณ เพราะที่จริงต้องอยู่ในห้องเดิมสินะ? โธ่คุณป้า ทักษะการจำเริ่มแย่แล้วนะ จำไม่ได้แล้วหรือไง ว่าถ้าไม่แก้มัดให้ฉันจะเกิดอะไรขึ้น? ฉันก็มาทำตามที่ขู่ไว้นี่ไง ความจำเสื่อมเร็วไปหน่อยไหม?”

เมื่อพี่เจียงได้ยินถังซือซือเรียกเธอว่า ‘ป้า’ ใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ แต่แล้วก็ฉุกคิดได้ถึงคำขู่ในตอนนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าถังซือซือจะทำอย่างที่ขู่ไว้จริง ๆ

เมื่อคิดได้แบบนี้เธอก็ตะโกนเสียงดังว่า “จวางยี่! จวางยี่! นายอยู่ที่ไหน?”

หลังจากตะโกนเสียงดัง ก็ไม่มีใครตอบรับเลย

เธอตื่นตระหนกมากขึ้นจนเหงื่อไหลท่วมใบหน้า

ถังซือซือตอบอย่างเย็นชา

“อย่าตะโกนสิ เรียกไปก็ไม่มีประโยชน์ ป่านนี้เขาคงถึงโรงพักแล้วล่ะมั้ง”

อะไรนะ?!

โรงพัก?

นี่เธอล้อเล่นกันใช่ไหมเนี่ย!

อย่าบอกนะว่าจัดการพวกของฉันได้ทั้งหมด!

เป็นไปไม่ได้!

“ไร้สาระ! หุบปากเดี๋ยวนี้!” พี่เจียงชี้นิ้วไปที่ถังซือซืออีกครั้ง แล้วตอบกลับเสียงดังอย่างหยาบคาย

เฟยอวี่ได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจและพูดว่า

“หัดเจียมตัวซะบ้างว่ากำลังพูดอยู่กับใคร!”

ประโยคนี้ฟังดูคุ้น ๆ สมัยที่เจอถังซือซือครั้งแรก...

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเป็นผู้หญิงละก็ ผมลงมือไปนานแล้ว” เฟยอวี่พูดใส่อารมณ์

น้ำเสียงของเขาทำให้พี่เจียงตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย

ไม่นานก็มีชายวัยกลางคนบุคลิกคล้าย ๆ เฟยอวี่เดินเข้ามา พร้อมกับแสดงตราบางอย่างแล้วพูดว่า

“เจียงหรูเฟิงใช่ไหม? โปรดมากับผมด้วย”

เมื่อเห็นชายวัยกลางคนตรงหน้า เจียงหรูเฟิงก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นในทันที

ดูเหมือนว่า เธอได้พบใครบางคนที่เคยสร้างฝันร้ายที่ฝังลึกในใจของตัวเองเข้า...

ก่อนหน้านี้ เธอเคยต้องโทษคุมขัง แต่โชคดีที่ได้รับการลดโทษจนสามารถออกมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ...

แน่นอนว่าการถูกจับคราวนี้ต้องน่ากลัวกว่าครั้งก่อน... เพราะเธออาจถูกจำคุกตลอดชีวิตโดยไม่มีการลดโทษ...

เหตุผลก็เพราะเธอไม่เคยหยุดสร้างเรื่องที่ขัดต่อหลักกฎหมายเลย...

เฟยอวี่เดินเข้าไปตบไหล่พี่ชายเบา ๆ

“พี่กวน ถึงคราวที่พี่ต้องลุยบ้างแล้ว ผมได้ยินมาว่าคืนนี้จะมีการประมูลสินค้าผิดกฎหมายและค้ามนุษย์ที่นี่ รอให้ถึงเวลาแล้วพี่พาทีมไปบุกจับได้เลย”