บทที่167 ฟรี

เหนือเรือรบขนาดใหญ่ที่สุด สแปนดัมมองดูเรืออาร์คของรอนด้วยสายตาน่ากลัว ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

“นั่นเรืออาร์คของพวกมัน! ฮึ่ม ไม่รู้ว่ามันไปหาเรือโจรสลัดลำใหญ่ขนาดนี้มาจากไหน แต่ฉันก็อยากรู้ว่ามันจะทนปืนใหญ่ของฉันได้นานแค่ไหนมากกว่า” สแปนดัมพูดอย่างดุเดือด

“ท่านครับ รอนเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ผมคิดว่าเราควรระวังเขา” ขา้ง ๆสแปนดัมมีชายผมสั้นพูดอย่างเป็นกังวล “ตามรายงาน เขาสามารถเอาชนะพลเรือเอกถึงสองคนได้ เราจะสู้กับเขาได้ยังไงกันครับท่าน”

“นั่นเป็นเพราะกองทัพเรือไร้ความสามารถ จำไว้ เราอยู่ภายใต้อำนาจของรัฐบาลโลก ไม่เหมือนกับกองทัพเรือ” สแปนดัมกล่าวอย่างภูมิใจ “เมื่อไปถึงระยะยิง ให้ยิ่งเต็มกำลัง ฉันต้องการจมเรือพวกมัน!”

surface, and those unknown enemies did not know how many were defeated and killed by Ron. Simply an invincible demon king.

Even, the reason why he and others came this time is that Ron defeated a powerful organization under the world government, CP9’s team strength is not bad, all the staff failed miserably, how powerful must it be?

แม้ว่าพวกเขาจะมาในนามของรัฐบาลโลก แต่ขนาดซีพีไนน์เองก็ยังล้มเหลว อีกฝ่ายจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหน?

เมื่อเขานึกถึงเรื่องนี้ ขาและท้องของเขาก็รู้สึกปวด เขามองไปยังสแปนดัมแล้วคิดในใจ ‘ผู้ชายคนนี้เข้าใจความแข็งแกร่งของรอนจริง ๆเหรอ?’

บางทีเขาอาจจะไม่เชื่อความสำเร็จของรอนในข่าวเลยก็เป็นได้

รอนคนนี้เป็นโจรสลัดที่มีความหัวสูงถึงสองพันล้านเบรี เขาเป็นเหมือนหนามยอกอกของรัฐบาลโลกและกองทัพเรือ หากถูกจับหรือฆ่าสำเร็จ พวกเขาจะได้เงินรางวัลค่าหัวมหาศาล มันไม่ใช่เพียงเงิน แต่ยังได้พลังอำนาจและชื่อเสียงมาด้วย

“ทำไมนายไม่ออกคำสั่ง?” สแปนดัมจ้องไปยังทหารเรือผู้ช่วยด้านข้างอย่างไม่พอใจ “หากปล่อยให้มันหนีไป นายจะรับผิดชอบได้ไหม ฮะ?”

“ครับผม” ผู้ช่วยคนนั้นรีบหันตัวกลับไปทำตามคำสั่งทันที สแปนดัมเป็นเสนาธิการของซีพีไนน์ เขาทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

เหนือดาดฟ้าเรือของรอน

“คุณรอนคะ พวกเขาใกล้เข้าระยะยิงปืนใหญ่แล้วนะคะ” คายะชี้ไปที่ทะเล

“ฉันเห็นแล้ว” รอนพยักหน้าอย่างใจเย็น “ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาใช้อะไรคิด การยิงปืนใหญ่มาที่ฉันแบบนี้ต้องใช้ความพยายามเยอะมากะ”

“บางทีสแปนดัมคนนี้อาจจะเป็นคนที่กล้าหาญก็ได้นะคะ” วีวีปิดปากยิ้ม

“ก็นะ เรือรบแค่สิบลำแต่กล้าเข้ามาสร้างปัญหาให้กัปตัน เขาต้องเป็นคนโง่แน่” นามิยิ้มแล้วพูดต่อ “ในตอนนั้น กองทัพเรือส่งเรือรบออกมาแปดสิบสองลำ แต่มันก็ยังถูกทำลายด้วยฝีมือกัปตัน แล้วเรือรบสิบลำนี้จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ?”

“เพราะแบบนี้ความกล้าหาญของเขาจึงน่ายกย่องไง” รอนหัวเราะ

“ดูสิ เขายิงปืนใหญ่มาจริง ๆ” โคนิสกล่าวพร้อมกับชี้มือไปทางเรือรบของอีกฝ่าย

เมื่อเรือรบทั้งสิบลำเข้ามาถึงระยะยิง พวกเขาก็เริ่มระดมยิงปืนใหญ่อย่างเต็มกำลังทันที ปืนนับสิบ ๆกระบอก พอรวมกับปืนจากทั้งสิบลำก็กลายเป็นหลายร้อยกระบอก ถูกส่งยิงออกไปยังกลุ่มรอนทันที

ร่างของรอนกระพริบขึ้นบนท้องฟ้า เขาเคลื่อนที่ไปมาอย่งรวดเร็ว

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของรอน กระสุนขนาดต่าง ๆก็ถูกส่งกลับไปยังเรือที่ยิงมา มันแม่นยำยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก กระสุนปืนใหญ่พุ่งไปทำลายเรือรบทั้งเกำลงรวดเร็ว

“นี่มันจบแล้วเหรอ?” นามิชะงัก “พวกนี้ไม่ได้ต่อสู้แบบจริงจังเลยใช่ไหม?”

“คุณนามิไม่เห็นเหรอคะว่าอีกฝ่ายกำลัวงสู้กับใคร?” วีวีกลอกตา

“ก็จริง แต่มันยังเหลือเรือรบอีกลำนี่นา รอนตั้งใจเหลือมันไว้หรือเปล่า?”

“น่าจะอย่างนั้นนะคะ” วีวีพยักหน้าแล้วตอบกลับ “กระสุนพวกนั้นตอนที่ย้อนกลับไป มันไม่ได้ตรงไปยังเรือลำใหญ่ลำนั้น”

รอนกระโดดกลับมาบนอาร์คโดยไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แม้แต่เสื้อผ้าของเขาก็ไม่สกปรก

“คุณรอน ทำไมคุณไม่ปล่อยให้เรือลำนั้นจมล่ะคะ?” คายะถามด้วยความอยากรู้ สาว ๆคนอื่นก็หันมามองที่รอน

รอนยิ้มเล็กน้อยแล้วมองไปทางโรบิน “เพราะว่าต่อไป ฉันจะพาโรบินไปพบใครสักคนหนึ่ง!”