บทที่164 ฟรี
“หือ?”
ทันทีที่รอนปรากฏตัวบนเรือ สาว ๆก็พากันตกใจ
“คุณรอนมาได้ยังไงคะ?” คายะวิ่งมาหารอนด้วยความประหลาดใจ
“แปลกมาก!” นามิเดินเข้ามาใกล้เขาแล้วมองไปที่ประตูแสงที่ค่อย ๆสลายหายไปด้านหลังรอน “เกิดอะไรขึ้นกันแสงด้านหลังนั่น?”
“ผลปีศาจของบรูโน่เหรอ?” โรบินเดินเข้าไปดูเหมือนกับคนอื่นเช่นเดียวกัน หลังจากที่เธอเห็นแล้วคิดเล็กน้อย เธอก็นึกออก
“ฉลาดมาก!” รอนดีดนิ้ว “ตอนนี้เธอก็คงรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงยืนกรานจะพาเขามาด้วย”
“อย่างนี้นี่เอง” คายะพยักหน้า พวกเขารู้ว่ารอนสามารถเพิ่มความสามารถของทักษะที่มีได้ ส่วนผลปีศาจของบรูโน่มันคือควาสามารถในการเปิดประตูบนสิ่งของ แต่พอยอู่ในมือรอนก็เป็นความสามารถที่พวกเขาคิดไม่ถึง
“นั่น... มันเป็นไปไม่ได้!” แคลิเฟอร์ที่ไม่รู้เรื่องของรอนเหมือนกับสาว ๆคนอื่นได้แต่ยืนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่ด้านหน้าพวกเขา “มันจะเป็นความสามารถของผลปีศาจบรูโน่ได้ยังไง ผลปีศาจของเขาทำได้แค่เปิดประตูบนสิ่งของได้เท่านั้น แต่นายเพิ่งจะโผล่มาจากอากาศ ข้ามระยะทางไกลจากตรงนั้นมาที่เรือ นี่จะเป็นความสามารถของผลประตูได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ!”
“อย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้นั่นแหละ ฉันต้องการผลประตูของเขา ซึ่งบรูโน่ไม่สามารถใช้ดึงพลังทั้งหมดของมันออกมาได้ มีเพียงอยู่กับฉันเท่านั้นที่มันจะแสดงพลังออกมาได้ถึงขีดสุด”
รอนโบกมือและประตูมิติอีกบานก็เปิดออก เธออยากไปดูไหม?
“คุณรอนคะ มีอะไรอยู่ด้านหลังประตูน่ะ?” คายะไว้ใจรอนมากแต่เธอก็แค่อยากจะรู้เท่านั้นเอง
“เงียบเอาไว้ เดี๋ยวก็รู้” รอนยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“ค่ะ ฉันขอไปคนแรกนะ” คายะเดินเข้าไปในประตูนั้นแล้วผ่านไปยังด้านหลังประตู
สาว ๆคนอื่นต่างก็สงสัยใคร่รู้ พวกเธอเชื่อว่ารอนจะไม่มีทางทำร้ายทุกคน ดังนั้นพวกเธอเลยเข้าประตูมิติไปทีละคน แคลิเฟอร์เองก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ เธอเองก็เดินเข้าไปในประตูเหมือนกัน คนสุดท้ายก็คือรอน
“นี่... นี่คือเกาะแห่งท้องฟ้าเหรอ?” เมื่อโคนิสเข้ามา เธอก็จำได้ทันที “นี่คือเกาะแห่งท้องฟ้า!”
“ว้าว! พี่รอนเก่งจังเลย!” ไอซ่าอุทานออกมา แม้แต่รากิที่อยู่ข้าง ๆก็อดยิ้มไม่ได้
“เกาะแห่งท้องฟ้า เรามาที่เกาะแห่งท้องฟ้า?” นามิตกใจ “เราอยู่ห่างจากเกาะแห่งท้องฟ้าไกลมาก ประตูของนายสามารถข้ามมาได้ไกลขนาดนี้เลยเหรอ? น่ากลัวจริง ๆ!”
“ฉันเพิ่งจะเคยเห็นความสามารถแบบนี้เป็นครั้งแรก ไกลขนาดนี้ก็ยังสามารถไปได้” ทาชิงิสูดหายใจลึก
“นี่เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ” โคนิสหัวเราะอย่างอ่อนหวานแล้วพูดต่อ “หรือว่าทุกคนจะมากินข้าวที่บ้านของฉันดีล่ะ?”
ซิลก์ จิ้งจอกน้อยที่ถูกโคนิสอุ้มอยู่ก็ส่งเสียงร้อยอย่างมีความสุข ท้ายที่สุด ที่นี่ก็เป็นที่ที่มันเติบโตและเมื่อได้กลับมา มันเลยมีความสุขมาก
“ไม่ล่ะ” ผู้หญิงคนอื่นอยากจะตอบตกลง แต่รอนกลับขัดเอาไว้ก่อน “ยังไงก็ตาม ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว เอาไว้เมื่อพวกเธอคิดถึงบ้านในอนาคตค่อยกลับมาเยี่ยมก็ยังได้ ตอนนี้เราต้องรีบออกก่อนที่พวกนั้นจะมาสร้างปัญหาให้เราอีก”
“เข้าใจแล้วกัปตัน!”
นามิและคนอื่น ๆพยักหน้า ใช่... เมื่อพวกเธอมีประตูของรอนก็สามารถกลับมาได้ทุกเมื่อ ทุกเวลา ตอนนี้พวกเธอยังไม่รีบร้อน
หลังจากนั้นทุกคนก็กลับมายังอาร์ค
“อันที่จริง ประตูนี้ก็มีข้อบกพร่องเช่นกัน ฉันไม่สามารถเปิดประตูไปยังสถานที่ที่ไม่เคยไปมาก่อนได้” รอนส่ายหัว “หากเป้นที่ที่ฉันเคยไปมาก่อน ฉันสามารถเปิดมันไปได้ทุกเมื่อ เช่น อลาบัสตา หมุ่บ้านไซรับ โร๊คทาวน์หรือหมู่บ้านโคโคยาชิก็ได้”
“สามารถกลับไปบ้านเกิดของพวกเราเมื่อไหร่ก็ได้?” นามิและวีวีต่างก็ถามด้วยสายตาเป็นประกาย
“แน่นอน” รอนพยักหน้า “เริ่มออกเรือกันเถอะ จากนั้นเราค่อยไปที่บ้านของคายะกันก่อน คิดว่าไง?”
ก่อนที่สาว ๆคนอื่นจะตอบรับ คายะก็กอดแขนกระโดดอยู่ข้างรอนอย่างมีความสุข “ดีเลยค่ะ คุณรอน เราออกเรือกันก่อนแล้วพวกเราทุกคนค่อยไปกินข้าวที่บ้านฉันกันดีไหม?”
“ครอบครัวพี่คายะ?” อาปิสน้ำลายไหล “ถ้างั้นต้องมีอาหารดี ๆมากมายเลยใช่ไหม?”
“เย้ ได้ไปบ้านพี่คายะด้วย!” ไอซ่าเองก็ยินดีที่จะได้ไปบ้านคายะเช่นกัน
“งั้นก็ไปกันเลย!” นามิหัวเราะร่าแล้วมุ่งหน้าไปเคลื่อนเรือ “ฉันจะออกเรือก่อน แล้วเมื่อไปแล้วอย่าลิืมเรียกฉันด้วยล่ะ”
“คุณรอน ทำไมคุณไม่ไปที่เกาะแห่งท้องฟ้าล่ะ” โคนิสถาม “คุณไม่ชอบอาหารบนเกาะแห่งท้องฟ้าเหรอคะ?”
“แน่นอนว่าเปล่า พรุ่งนี้เราค่อยไปกัน” รอนส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ที่ฉันไปที่บ้านคายะก่อน เพราะว่าคายะจากบ้านไปนานกว่าเธอ ฉันต้องการให้เธอกลับไปหาพ่อกับแม่ของเธอบ้าง ส่วนโคนิส เธอเพิ่งจะจากมาไม่นาน มั่นใจได้เลยว่าต่อไปนี้เธอจะไปกลับเกาะแห่งท้องฟ้าเมื่อไหร่ก็ได้ พอถึงตอนเช้าฉันก็จะเปิดประตูไปหาเธอทุกวันเลยก็ยังได้”
“ประตูนี้ช่างสะดวกจริง ๆ” เมื่อได้ยินรอนพูด โคนิสก็อดดีใจไม่ได้ เธอคิดว่าเธออาจจะหาวันกลับไปเกาะแห่งท้องฟ้าแล้วไปนอนกับพ่อของเธอสักวัน จากนั้นค่อยให้รอนไปรับเธอตอนกลางวัน พอตกกลางคืนก็กลับไปนอนที่บ้านต่อ
“มันสะดวกจริง ๆนั่นล่ะนะ” โรบินพยักหน้าเห็นด้วย ในสายตาคนฉลาดอย่างเธอ พลังนี้ทำอะไรได้มากมาย
ถ้าใช้มันเพื่อขนส่งเหล่านักสู้ มันก็จะเปลี่ยนผลลัพธ์ของการต่อสู้ได้ ถ้ามันถูกใช้เพื่อการลอบสังหาร มันก็จะน่ากลัวเช่นกัน บวกกับความแข็งแกร่งของรอน จะมีใครอีกในโลกนี้ที่จะต้้านการโจมตีของเขาได้
ไม่มีที่ไหนจะกักขังรอนได้ แม้ว่าเขาจะบุกเข้าไปยังอิมเพลดาวน์ แน่นอนว่าหินไคโรจะสามารถยับยั้งความสามารถของผลปีศาจได้ แต่ด้วยพลังของรอน ใครจะไปเอาชนะเขาแล้วจับเขาใส่กุญแจหินไคโรได้เล่า?
