ตอนที่ 122 กองทัพปีศาจกำลังมา!

หมอกสีขาวโผล่ออกมาจากแหวน

มันแปลงร่างเป็นโลลิตัวน้อยที่มีรูม่านตาแนวตั้งสีทองในชุดขาว

“เสี่ยวเค่ออ้าย เจ้าน่ารักขึ้นเรื่อยๆ”

เจียงมู่ชื่นชมร่างกายของ เฮยสุยชา

เขาแหลมเล็ก ผิวสีขาวนวล ผมยาวถึงเข่า บอบบางน่าทะนุถนอม

อาจเป็นนางได้บิดเบี้ยวไปลแล้ว นางจึงดูน่ารักเป็นพิเศษ

ถ้ามีเวลา เขาจะมัดหางม้าสองข้างให้นาง

“แน่นอน เจ้าคิดว่าเทพองค์นี้เป็นใคร”

เฮยสุยชา สะบัดผมตรงยาวของนางอย่างภาคภูมิใจ

และจงใจหมุนตัวไปรอบ ๆ กระโปรงและผมของนางปลิ้วไสว

ทันใดนั้น นางก็ยกขาขึ้น

นางวางเท้าไว้บนไหล่ของเจียงมู่อย่างเย่อหยิ่ง ก่อนกล่าวว่า

"เข้ามา!"

????

เข้ามา กับผีสิ!

เจียงมู่ยกขาของนางลง

จากนั้นนั่งอยู่บนม้านั่ง ทำท่าให้นางนั่งบนตักของเขา ก่อนอธิบาย

“ที่ข้าเรียกเจ้าเพราะข้าอยากลองทำอะไรสนุกๆ กับเจ้า”

"โอ้? เรื่องสนุก?”

เฮยสุยชาเริ่มสนใจ

นางนั่งคร่อมบนตักของเขา แขนของนางโอบรอบคอของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาสีทองของนางกระพริบอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่คิดว่า...”

เจียงมู่ครุ่นคิด

“แก่นแท้ของการผสมผสานและการฝึกตนคู่”นี้ไม่ได้ระบุว่าจะใช้อย่างไร

แต่เนื่องจากเป็นการรวมแก่นแท้ของเลือดเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่าย

ต้องอยู่ใกล้กันอย่างแน่นอน

ข้างบน? หรือข้างล่าง?

เจียงมู่คิดและพูดกับเฮยสุยชา

“เจ้าไม่ต้องทำอะไร แค่นั่งดีๆ พอข้าทำเสร็จ ข้าจะหยุดเอง”

"เข้าใจแล้ว."

อืม… ทำไมข้ารู้สึกเหมือนกำลังหลอกลวงเด็กน้อยอยู่เลย?

เฮยสุยชา หรี่ตาและยิ้มอย่างหื่นกระหาย

“เข้าใจแล้ว อยากทำเท่าไหร่ก็ตามใจ”

นางแลบลิ้นยาวเป็นแฉกออกมา

เจาะไปที่หน้าอกของเจียงมู่

มันเลื้อนลงไปอย่างรวดเร็ว

"ไม่ใช่ๆ! เอามันกลับไป!"

เจียงมู่รีบหยุดนาง

เขายังต้องไปที่เมืองเสวี่ยเพื่อเป็นสุนัขเลียของเสวี่ยเมิงหานและแสร้งทำเป็นว่าถูกทุบตีในภายหลัง

เขาไม่สามรถล่าช้าได้

ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า

“เปิดปากของเจ้า”

"ได้!"

เฮยสุยชา เปิดปากของนางอย่างคาดหวัง

อย่างไรก็ตาม ความคาดหวังของนางพังทลายลงทันทีเมื่อนางไม่เห็นเจียงมู่ปลดเข็มขัดของเขาออก

แต่ก็เห็นเจียงมู่โอบมือข้างหนึ่งรอบเอวเล็ก ๆ ของนางและจับหัวเล็ก ๆ ของนางด้วยมืออีกข้างหนึ่ง  และ 'จูบ'

***

ภายในร่างกายของ เจียงมู่ราวกับว่าเขามีความสามารถพิเศษโดยกำเนิด

มันเป็นความสามารถที่สามารถดึงเลือดของตัวเองมากลั่นเป็นแก่นแท้ได้

นี่ต้องเป็นผลของ『แก่นแท้ของการผสมผสานและการฝึกตนคู่』

จึงใช้เวลาไม่กี่นาที

ในหัวใจของเขาแก่นแท้โลหิตทรงกลมขนาดเท่าหินอ่อนรวมตัวกัน

ลูกแก้วแก่นแท้โลหิตเคลื่อนตัวออกจากหัวใจและทะลุผ่านหน้าอก

ขึ้นมาถึงคอ

และไหลขึ้นมายังปาก

ในที่สุดลูกแก้วแห่งแก่นแท้โลหิตก็ขึ้นมาอีก

เฮยสุยชา รู้สึกถึงวัตถุอุ่น ๆ ในปากของนางอย่างกะทันหัน

จากนั้นนางก็กลืนมันลงไปโดยไม่ลังเล

แก่นแท้ไหลผ่านลำคอและหน้าอกของนาง

ในที่สุดก็ถึงหัวใจ

และเข้าหลอมรวมกับเส้นเลือด

ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นทั่วร่างกายของ เฮยสุยชา

นางรู้สึกถึงความสบายและอบอุ่น

สบายมากจนแขนของนางโอบรอบคอเขาแน่นขึ้น

นางเริ่มควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้

เจียงมู่รั้งนางไว้เพื่อป้องกันไม่ให้วิชานี้ถูกทำลายกลางคัน

ในเวลาเดียวกัน เขาแอบรู้สึกถึงผลกระทบของ 'แก่นแท้ของการผสมผสานและการฝึกตนคู่'

'เยี่ยมมาก แก่นแท้โลหิตของข้าได้รวมเข้ากับร่างกายของนางแล้ว'

ริมฝีปากของพวกเขาแยกออกจากกัน

เฮยสุยชา เลียริมฝีปากของนางอย่างหื่นกระหาย

ในขณะเดียวกัน เจียงมู่พยามใช้ความรู้สึกตรวจสอบร่างกายของตัวเอง

‘ข้าไม่รู้สึกถึงอะไรเลย’

ดูเหมือนว่ามันจะตอบสนองก็ต่อเมื่อ เฮยสุยชา พัฒนาการฝึกตนของนาง

'ถ้าอย่างนั้น คราวหน้าข้าจะหลอมรวมแก่นแท้เข้ากับฮั่นอวื้ฉิง'

'ยิ่งมาก ยิ่งดี'

'ส่วนของติงหนานหรง ข้าอาจจะต้องรอช่วงกลางถึงปลาย'

เจียงมู่แอบวางแผน

ในอนาคตเขาไม่ต้องพยายามฝึกฝนอีกต่อไป

สิ่งที่สำคัญกว่าพลังฝึกตนที่ได้รับด้วยวิธีนี้ เขาสามารถนำมันกลับไปสู่โลกจริงได้!

“เอาล่ะ เสี่ยวเค่ออ้าย กลับเข้าไปในแหวนมิติก่อน”

“ข้าจะไปเมืองเสวี่ยก่อน”

เขายก เฮยสุยชา ออกจากตัก

ทันใดนั้นร่องรอยของน้ำสีผลึกก็ยืดเป็นทางยาว

เขารู้สึกว่าขาของเขาเปียก

เจียง มู่: “…”

นางไม่ได้ใส่

เฮยสุยชา จ้องมองไปที่เขาอย่างไม่ละอายใดๆ และพูดอย่างดุร้าย

“ครั้งนี้ข้าไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าครั้งหน้าข้าจะทำได้”

“ถ้าเจ้าไม่ทำ เทพองค์นี้จะ…ทุบตีเจ้า!”

หลังจากกล่าวขู่

นางก็กลายเป็นหมอกสีขาวและหายไปในแหวนมิติ

“ตามที่คาดไว้ เฮยสุยชา นางน่ารักและดุร้ายมาก”

“นางย่อมทำตามสิ่งที่ตัวเองกล่าวไว้อย่างแน่นอน”

เจียงมู่รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

เขาระดมพลังวิญญาณของเขาเพื่อทำให้กางเกงแห้ง

จากนั้นเขาก็ออกจากห้องอาบน้ำและมุ่งหน้าไปยังหน้าผาด้านหลังภูเขา

“ข้าต้องไปหาหนานหรง”

“ให้นางพาข้าไปด้วยกระบี่บิน”

…

แดดจ้า

บรรยากาศที่ร้อนระอุห่อหุ้มทั้งเมืองเสวี่ยเอาไว้

บนกำแพงเมือง

ภายในป้อมแห่งหนึ่ง

ผู้ฝึกตนทั้งสองกำลังคุยกันอย่างกังวล

พวกเขาจ้องมองไปที่ภูเขาและป่าห่างไกลนอกเมือง

“พี่ถัง ท่านคิดว่ากองทัพปีศาจจะโจมตีเมืองไหม”

“ไม่ว่าจะยังไง ตราบใดที่มีปีศาจออกมา ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

“พี่ถังแข็งแกร่ง! พี่ถังชอบธรรม!”

“ข้าแค่อยากได้แกนปีศาจและทำเงินให้ได้เยอะๆ!”

“… พี่ถัง ท่านเป็นคนซื่อสัตย์มาก! ยังไงก็ตาม พี่ถัง ภรรยาของท่าน… ย้ายไปที่ปลอดภัยแล้วหรือ”

“ไม่ต้องกังวลน้องชาย ตอนนี้พี่สะใภ้ของเจ้าซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์ของหวังฟูจิ นางปลอดภัยแล้ว”

“พี่ถังเก่งกาจ! หวังฟูจิร่ำรวยมาก เขาต้องจ้างกลุ่มผู้ฝึกตนที่ทรงพลังมาปกป้องเขา! พี่สะใภ้จะต้อง… เอ่อ ปลอดภัย”

“ถูกต้อง เมื่อข้ารวย ข้าจะจ้างผู้ฝึกตนจำนวนหนึ่งมาปกป้องนางด้วย!”

“พี่ถังช่างทะเยอทะยาน! ข้าชื่นชมท่าน! แต่… ถ้าท่านตายในสนามรบ…”

“ข้าจะหาเงินยังไงในเมื่อข้ากลัวตาย? ข้าดูเหมือนคนขี้ขลาดเหรอ?”

“… ไม่ ข้าหมายถึง ถ้าพี่ถังตายในสนามรบ… แล้วพี่สะใภ้ล่ะ?”

“ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอให้เจ้าดูแลพี่สะใภ้แทนข้าด้วย น้องชาย!”

“พี่ถัง… ถ้าท่านตาย ข้าจะ…”

“จะร้องไห้เหมือนพี่สะใภ้เจ้าทำไม…??? ปีศาจ! พวกมันมาแล้ว! เงินกำลังมา!”

กรึ่ม กรึ่ม กรึ่ม กรึ่ม!

ไกลออกไปนอกเมืองในภูเขาและป่า

ทันใดนั้นก็มีเสียงอึกทึกโครมครามและรุนแรงดังก้องไปทั่ว

แรงสั่นสะเทือนรุนแรงมากจนกระเทือนมาถึงเมืองเสวี่ย

ปรากฏฝูงสัตว์ปีศาจสีดำพุ่งออกมาจากป่านอกเมือง

พวกมันพุ่งตรงมายังเมืองเสวี่ย

สัตว์ปีศาจมีรูปร่างแตกต่างกัน สูง เตี้ย อ้วน ผอม

หากกะจากสายตาแล้ว พวกมันมีมากถึงหนึ่งหมื่นตัว!

“กองทัพปีศาจกำลังมา!”

“กองทัพปีศาจกำลังมา!”

“กองทัพปีศาจกำลังมา!”