บทที่ 25 ไม่มีวันตื่น

บทที่ 25 ไม่มีวันตื่น

“หากฝึกสำเร็จ พลังจะเพิ่มขึ้นเท่าไหร่?” ฟลินน์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความหวังเล็กน้อย ความแตกต่างของพลังระหว่างกระสุนธรรมดาและกระสุนเจาะเกราะในชีวิตที่แล้วนั้นต่างกันมหาศาล

กระสุนธรรมดาแม้แต่กระสุนสไนเปอร์ที่ทรงพลังที่สุดก็สามารถเจาะทะลุแผ่นเหล็กได้หลายสิบมิลลิเมตรเท่านั้น

ในทางกลับกันกระสุนเจาะเกราะเป็นกระสุนที่ออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อรับมือกับเกราะของรถถังและรถหุ้มเกราะ กระสุนสามารถเจาะทะลุแผ่นเหล็กขนาดหลายร้อยมิลลิเมตรได้อย่างง่ายดาย อาจกล่าวได้ว่าพลังของมันเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่า

เขาไม่ต้องการเพิ่มพลังของ ‘กระสุนเจาะเกราะ’ ของปืนลึกลับเป็นสิบเท่า แม้ว่าจะเพิ่มได้เพียงสิบเท่า ผลกระทบของมันก็เกินจริงยากจะจินตนาการได้

ต้องรู้ว่ากระสุนที่ควบแน่นด้วยพลังลึกลับของปืนลึกลับนั้นมีพลังมากกว่ากระสุนธรรมดาหลายเท่า

ถ้ามันแข็งแกร่งขึ้นอีกสิบเท่า พลังนั้นสามารถจินตนาการได้

ในเวลานั้นพลังของปืนลึกลับต้องมีการปรับปรุงคุณภาพอย่างแน่นอน

เนื่องจากปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของระบบเมื่อคืนนี้ ทำให้เขามีคะแนนลึกลับเพิ่มขึ้น 2 จุด และเขาเชื่อว่าอีกไม่นานมันจะเพียงพอต่อการอัพเกรดครั้งต่อไป

ฟลินน์ยังต้องเรียนรู้วิธีการฝึกฝนจากวงแหวนที่สองไปยังวงแหวนที่สามโดยเร็วที่สุด

เมื่อรู้ว่าพลังของวงแหวนที่สองจะเพิ่มขึ้นเป็นวงแหวนที่สามฟลินน์ก็เต็มไปด้วยกระตือรือร้น

อ่านเฉยๆ ไม่ได้เหรอ?

ในชีวิตที่แล้วเขาเดินข้ามสะพานไม้แผ่นเดียวเพื่อสอบเข้าวิทยาลัยและในชีวิตนี้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองคอนสตันได้ดังนั้นเขาจึงไม่เคยกลัว

“ในที่สุดก็เที่ยง!”

เที่ยงตรง ฟลินน์ยืดเอวของเขาแก้เมื่อยขบและอ่านจบลงพอดี

ความรู้ที่บันทึกไว้ในหนังสือลึกลับนั้นยากเกินกว่าจะเข้าใจและใช้พลังสมองมาก หลังจากอ่านมาตลอดทั้งเช้าพลังงานของเขาใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว

โชคดีที่เป็นเวลาเที่ยงแล้วและได้เวลารับประทานอาหารกลางวัน

ฟลินน์สบโอกาสใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์เพื่อผ่อนคลายสมองและฟื้นฟูพลังงาน

กึก กึก กึก!

เสียงฝีเท้าดังขึ้นในห้องรับรอง ฟลินน์มองไปด้านข้าง

เขาเห็นไอวี่วางหนังสือในมือลงบนโต๊ะกาแฟ สวมเสื้อโค้ตขนสัตว์สีขาวก่อนจะหันหลังกลับและเดินออกจากเลานจ์ดูเหมือนจะออกไปรับประทานอาหาร

ฟลินน์ก็ลุกขึ้นเช่นกัน แต่แทนที่จะออกจากห้องรับรองทันที เขาเดินไปที่ตู้เซฟและวางหนังสือในมือไว้ในตู้เซฟก่อนจะล็อกมัน

ไอวี่น่าจะอ่านหนังสือทั่วไปเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะทำหาย แต่หนังสือลึกลับที่เขากำลังอ่านตอนนี้มันคงไม่ดีหากทำแบบเดียวกัน

ถ้าหากมันหายไปแม้ว่าเขาจะได้รับเกียรติอย่างสูงจากสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกลงโทษในระดับหนึ่ง ท้ายที่สุดหนังสือลึกลับก็คือรากฐานการบ่มเพาะพลังวิเศษและพวกมันก็สำคัญเกินไป

เมื่อฟลินน์ล็อกตู้และมาที่ร้านอาหาร มีคนอยู่ในร้านมากกว่าสิบคนแล้ว

สำหรับคนเหล่านี้ประมาณสิบกว่าคน แม้ว่าฟลินน์ไม่สามารถบอกชื่อพวกเขาส่วนใหญ่ได้ แต่ก็ไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้า

ท้ายที่สุดฟลินน์ทำงานมาได้เดือนกว่าแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องเคยพบกับคนเหล่านั้นระหว่างมื้ออาหารมีบางครั้งที่พูดคุยและแนะนำชื่อให้รู้จักกันและกัน

ท่ามกลางผู้คนหลายสิบคน ไอวี่ที่มาถึงก่อน เธอสวมเสื้อโค้ตขนสัตว์สีขาว รูปร่างหน้าตาสวยงามและเย็นชา ยืนอยู่คนเดียวที่โต๊ะอาหารดูโดดเด่นแปลกแยกจากฝูงชน

สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะอาหารที่ไอวี่อยู่ ฟลินน์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไป

“คุณไอวี่ ขอผมนั่งโต๊ะนี้ด้วยคนได้ไหม”

ข่าวการร่วมทีมกับไอวี่อาจกระจายออกไปในไม่ช้า ในฐานะสมาชิกทีมเดียวกันการนั่งโต๊ะเดียวกันย่อมดีกว่า ถ้านั่งแยกกันคนอื่นอาจมองว่าพวกเขาขัดแย้งกันก็ได้

“อืม”

ไอวี่เงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองฟลินน์ เธอไม่ปฏิเสธและพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้รับอนุญาต ฟลินน์ก็เลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง เขากวักมือเรียกพนักงานสาวเพื่อสั่งอาหาร

อย่างไรก็ตามสายตาของคนจำนวนมากในร้านอาหารต่างก็อดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปยังฟลินน์

ถึงอย่างไรไอวี่ก็คือเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้งดงามและสูงส่งที่รู้จักกันดีในสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร อะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอจึงดึงดูดสายตาเป็นธรรมดา

“เด็กใหม่คนนี้กล้านั่งโต๊ะเดียวกันกับกับไอวี่ ฟรีแมนแถมเธอยังไม่ปฏิเสธอีกต่างหาก” ชายผมสั้นประหลาดใจ

ไอวี่ ฟรีแมนสาวงามผู้เย็นชาแห่งสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร สาเหตุที่ข่าวลือดังกล่าวแพร่สะพัดเป็นเพราะหลายคนถูกไอวี่ ฟรีแมนปฏิเสธอย่างเย็นชา

“ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เคยได้ยินเรื่องนี้”

ชายผมสีน้ำตาลคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับชายผมสั้น เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดของชายผมสั้น

“คุณได้ยินอะไรหรือ” ชายผมสั้นถามอย่างสงสัย

“คุณไอวี่มีคู่หูแล้ว ตอนนี้ทั้งสองก็อยู่ในทีมเดียวกัน” ชายผมสีน้ำตาลมองไปที่ฟลินน์แล้วพูด

“ไอวี่ ฟรีแมนยอมร่วมทีมกับเด็กใหม่คนนั้นแล้วเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะไม่ปฏิเสธ” ชายผมสั้นตกตะลึง

ตอนนี้เขาไม่สงสัยแล้วว่าทำไมเด็กใหม่คนนี้จึงไม่เกิดเหตุการณ์น่าอับอายเหมือนคนอื่น ๆ เพราะกลับกลายเป็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์เช่นนี้

“พวกเขามาจากทีมเดียวกันสินะ” ชายผมสีน้ำตาลตอบ

“เด็กใหม่นี่โชคดีชะมัดที่บังเอิญจับกลุ่มกับไอวี่ ฟรีแมนและยังถูกยอมรับด้วย” ชายผมสั้นอิจฉากล่าวอย่างเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง

“อย่างไรก็ตามการร่วมมือกับ ไอวี่ ฟรีแมนอาจไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเด็กใหม่แบบเขานัก”

“เพื่อร่วมทีมคนก่อนของไอวี่ ฟรีแมน ตายยังไงคุณลืมไปแล้วหรือไง”

การตายของริคโค่ โบว์แมนเพื่อนร่วมทีมคนก่อนของไอวี่นั้นไม่ใช่เพราะพวกเขาพบกับสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังและเกิดการต่อสู้จนเสียชีวิตในคราวนั้น

แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือเมื่อไอวี่ ฟรีแมนแข็งแกร่งขึ้นสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรก็เริ่มมอบหมายงานที่ยากขึ้นให้กับทีมของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงได้พบกับสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังและเพื่อนร่วมทีมของไอวี่ ฟรีแมนก็เสียชีวิตในภารกิจอันหนักหน่วงครั้งนั้น

การร่วมทีมกับสองคนมีข้อดีมากมายแต่ก็มีข้อเสียเช่นกัน นั่นคือช่องว่างระหว่างความแข็งแกร่งของคนในทีมนั้นกว้างเกินไป อัตราการตายของคนที่อ่อนแอกว่าจึงเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ก่อนที่ชายผมสีน้ำตาลจะพูด ชายผมสั้นก็พูดต่อ

“เด็กใหม่คนนี้เพิ่งเข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงฯ ความแข็งแกร่งของเขาอาจพอคาดเดาได้โดยตัดสินจากอายุและพรสวรรค์ของเขาน่าจะอยู่ในระดับปานกลาง ด้วยพรสวรรค์ของไอวี่ ฟรีแมนช่องว่างระหว่างความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายจะกว้างขึ้น บางทีเขาอาจจะตายในภารกิจ”

ตามความคิดของชายผมสั้นเรื่องนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายสำหรับเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมทีมกับไอวี่ ฟรีแมน

“คำพูดของคุณมีเหตุผลจริงๆ แต่ครั้งนี้ คุณเข้าใจผิด” หลังจากได้ยินสิ่งที่ชายผมสั้นพูด ชายผมสีน้ำตาลก็พูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณคิดถึงมันหรือเปล่า” ชายผมสั้นประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ครั้งนี้คุณทำพลาด” ชายผมสีน้ำตาลพยักหน้า

“พรสวรรค์ของเด็กใหม่คนนี้ไม่เลวและสูงกว่าไอวี่ ฟรีแมนด้วยซ้ำ”

“เด็กใหม่นี่น่าจะอายุ 20 ปีแล้ว เขาเข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงฯ ช้ากว่า ไอวี่ ฟรีแมนและเขาก็แก่กว่าเธอด้วย” ชายผมสั้นประหลาดใจกว่าเดิม

“คุณไม่รู้เหรอว่าเด็กใหม่นี่เข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงฯด้วยฝีมือการยิงปืน แม้ว่าเขาจะอายุ 20 ปี แต่ความจริงแล้วเขาใช้เวลาเพียง 2 ปีในการฝึกฝนการเป็นนักแม่นปืนจนถึงระดับปรมาจารย์” ชายผมสีน้ำตาลกล่าว

“ใช้เวลา 2 ปีเพื่อฝึกฝนจากนักแม่นปืนกลายเป็นระดับปรมาจารย์? ความสามารถนี้เพียงพอที่จะไปถึงระดับพิเศษ ผมไม่ได้คาดหวังว่าเด็กใหม่จะมีความสามารถขนาดนี้” ชายผมสั้นเลิกคิ้ว

“อย่างไรก็ตามนี่อาจพูดเกินจริงไปเล็กน้อยว่าพรสวรรค์ของเขานั้นสูงกว่า เธอ คุณต้องรู้ว่าไอวี่ ฟรีแมนมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน”

“แน่นอนว่ามีเหตุผล” ชายผมสีน้ำตาลลดระดับเสียงของเขาลง

“ผมได้ยินมาว่าเด็กใหม่คนนี้มาถึงวงแหวนที่สองเมื่อสองสามวันก่อน”

“แค่เดือนกว่าๆ เขาก็ทะลวงผ่านวงแหวนที่สองแล้วเหรอ?” ดวงตาของชายผมสั้นเบิกกว้างพร้อมกับทำหน้าไม่เชื่ออย่างรุนแรง

ไม่น่าเชื่อว่าเด็กใหม่จะมีความสามารถมากขนาดนี้

เขาใช้เวลาหนึ่งปีเต็มในการเลื่อนระดับจากวงแหวนวงที่หนึ่งเป็นวงแหวนที่สอง แต่เด็กใหม่คนนี้ใช้เวลาเพียงเดือนกว่าๆ ในเลื่อนระดับจากวงแหวนวงที่หนึ่งเป็นวงแหวนที่สอง

เวลาที่ใช้ไปจริงๆ แค่ประมาณ 1/10 ของเวลาของเขาเท่านั้น

แม้ว่าชายผมสั้นจะรู้ว่าอัจฉริยะที่มีความสามารถพิเศษเหล่านั้นสามารถฝึกฝนศาสตร์ลับได้เร็วมากๆ แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะเร็วได้ถึงขนาดนี้

“ฉันจำได้ว่าไอวี่ ฟรีแมนใช้เวลามากกว่าสองเดือนในเลื่อนระดับจากวงแหวนที่หนึ่งเป็นวงแหวนที่สอง แต่เขากลับใช้เวลาเพียงเดือนกว่าๆ เท่านั้น”

“แม้ว่าศาสตร์ลึกลับที่แตกต่างกันจะมีความยากในการบ่มเพาะที่แตกต่างกันในแต่ละขั้นตอน แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกมันทั้งคู่ต่างก็เป็นศาสตร์ลึกลับ ดังนั้นพรสวรรค์ของเขาควรจะเหนือกว่าไอวี่ ฟรีแมนอย่างแน่นอน” ชายผมสีน้ำตาลพูดด้วยความอิจฉาอย่างสุดซึ้ง

หลังอาหารกลางวันฟลินน์และไอวี่ก็กลับไปยังห้องรับรองเพื่ออ่านหนังสือโดยไม่รบกวนกันและกัน

สองสามวันต่อมาก็เป็นแบบนี้

...

ในตอนกลางคืน บ้านทุกหลังในเมืองยังคงสว่างไสว

ตะเกียงแก๊สถูกจุดขึ้นในบ้านของคนร่ำรวย แสงจ้าของตะเกียงทำให้บ้านสุกสว่างไม่ต่างจากกลางวัน

ครอบครัวยากจนส่วนใหญ่สามารถซื้อเทียนเพื่อให้แสงสว่างได้

แม้ว่าแสงจากเทียนจะดูสลัว แต่ก็สามารถนำแสงสว่างมาสู่ห้องมืดและนำความอบอุ่นมาสู่บ้านได้

ในครอบครัวของชาวบ้านทั่วไปจะมีการจุดเทียนบนโต๊ะอาหารขณะที่พวกเขาใช้เวลารับประทานอาหารร่วมกัน

นี่คือครอบครัวหนึ่ง บ้านหลังนี้มีสุนัข 3 ตัว มีพ่อแม่และลูกสาวอายุ 7-8 ขวบและสุนัขจรจัดที่เพิ่งมารับไป

อาหารเย็นของพวกเขาประกอบด้วยขนมปังจากข้าวสาลี ถั่วและซุปผัก

มันไม่ใช่อาหารค่ำที่หรูหรา แต่พวกเขามีความสุขมากใบหน้าของทั้ง 3 คนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

สามีมองภรรยาอย่างอ่อนโยน ภรรยามองลูกสาวอย่างอบอุ่น พวกเขาพอใจกับชีวิตปัจจุบันมาก

แม้ชีวิตจะไม่ร่ำรวยแต่อย่างน้อยก็พอกินพอใช้เมื่อเทียบกับคนในเมืองที่กินไม่อิ่มก็ถือว่ามีความสุขแล้ว

นอกจากนี้พวกเขาเชื่อว่าด้วยความพยายามของสามีภรรยาชีวิตของพวกเขาจะดีขึ้นเรื่อย ๆ

หลังอาหารเย็น ครอบครัวนี้ก็เตรียมเข้านอนแต่การหลับครั้งนี้จะคงอยู่ตลอดไป

วันรุ่งขึ้นเมื่อเพื่อนบ้านสังเกตเห็นว่าครอบครัวนี้เงียบผิดปกติจึงบุกเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็พบว่าครอบครัวนั้นหลับใหลไปตลอดกาล