ตอนที่ 84 : เสร็จสิ้นการฝึกทหาร
หอพักหญิง อาคาร 7 ห้อง 409
ขณะนี้ เห็นได้ชัดว่ามีเสียงคนกำลังสนทนากันอยู่ภายในห้องพัก ทันใดนั้นประตูห้องพักก็เปิดออก ซึ่งในห้องก็มีคนอยู่ 4 คน และเมื่อเซียวหลานปรากฏตัวขึ้น ทั้งห้องพักก็เงียบลงทันที
ความเงียบกินเวลาสองวินาที จากนั้นสาวหล่อผมสั้นคนหนึ่งก็ยิ้มขึ้นมาและเอ่ยว่า "เซียวหลาน กลับมาแล้วเหรอ?"
"ใช่" เซียวหลานตอบกลับพลางยิ้มอย่างสุภาพ
สายตาของผู้คนในห้องพักต่างก็จับจ้องไปที่เธอ พวกเธอเห็นเซียวหลานวางของในมือลง จากนั้นก็ออกจากห้องไปอีกครั้งพร้อมกับแก้วเก็บความเย็นในมือ
เมื่อเซียวหลานออกไป เสียงภายในห้องพักก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
"เซียวหลานไม่ได้กลับมาที่หอพักเลยหลังจากวันที่ลงทะเบียน ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว"
"สองวันที่ผ่านมาเธอไปที่ไหนกัน?"
หญิงสาวหลายคนพูดคุยกันด้วยความสงสัย
หลังจากวันที่เปิดให้นักศึกษาใหม่ลงทะเบียน เซียวหลานก็ไม่ได้อาศัยอยู่ในหอพักเลย แต่กลับอยู่ข้างนอกตลอดเวลาที่ผ่านมาสองวันนี้ ซึ่งทำให้พวกเธอรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย
ตอนนี้เอง ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง และหญิงสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับขวดน้ำในมือ
"เมื่อกี้เซียวหลานเพิ่งกลับมาที่ห้องเหรอ?" หญิงสาวตัวเล็กเอ่ยถาม
"ใช่ เสี่ยวหยู เธอรู้ได้ไง?"
หญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องถามด้วยความสงสัย
"ฉันเพิ่งเห็นหนุ่มหล่อมาส่งเธอที่หน้าหอนะสิ" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวหยูกล่าวอย่างลึกลับ
"ว้าว หนุ่มหล่อมาส่งเธอจริงเหรอ?"
"ใช่แฟนของเซียวหลานหรือเปล่า?"
เสียงอุทานดังขึ้นในห้องพักทันที
"พวกผู้ชายในชั้นเรียนของเราคงจะต้องอกหักกันแน่ๆ" หญิงสาวคนหนึ่งในห้องก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาเช่นกัน
เซียวหลานทั้งสวยและน่ารัก ในการประชุมชั้นเรียนก่อนหน้านี้ มีผู้ชายหลายคนในชั้นเรียนถามพวกเธอถึงข้อมูลที่เกี่ยวกับเซียวหลาน แต่ตอนนี้ดอกไม้ที่มีชื่อเสียงดอกนี้ดูเหมือนว่าจะมีเจ้าของแล้ว
...
เมื่อฉินหยุนกลับมาถึงห้องภายในหอพัก เขาก็เห็นหลี่หานอวี่ที่กำลังเขียนนิยายอยู่ และโจวผานที่กำลังรัวแป้นพิมพ์บนคอมพิวเตอร์ของเขา
หลิวซินกำลังอ่านหนังสือ ในขณะที่จ้าวคังฮ่าวและเฉิงต้าสงกำลังเล่น League of Legends กันอยู่
เมื่อเห็นฉินหยุนกลับมา จ้าวคังฮ่าวก็กล่าวขึ้นทันทีว่า "ฉินหยุน เดทกับสาวเสร็จแล้วเหรอ?"
"อย่าพูดไร้สาระน่า" ฉินหยุนตอบกลับอย่างสบายๆ
"เฮ้ ฉินหยุน นายจะช้าไม่ได้นะ ถ้าหากนายไม่รีบไล่ตามสาวสวยคนนี้ นายอาจจะถูกหมาป่าตัวอื่นแย่งไป"
เฉิงต้าสงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม หลังจากเกมจบลง เขาก็มองไปที่ขนมปังบนโต๊ะของจ้าวคังฮ่าว เขาชี้นิ้วไปที่มันและกล่าวว่า "พี่จ้าว เล่นเกมไปสองตา ฉันเสียพลังงานไปเยอะ ขอขนมกินหน่อยสิ"
"เอาไป" จ้าวคังฮ่าวไม่ได้ใส่ใจ เขาหยิบถุงสองสามใบแล้วโยนมันไปให้เฉิงต้าสง
"พี่จ้าวผู้ยิ่งใหญ่" เฉิงต้าสงกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เขาฉีกถุงขนมปังออกทันที จากนั้นก็ยัดขนมปังเข้าปาก
ฉินหยุนไม่สนใจพวกเขา เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
...
ในตอนบ่ายของวันที่ 4 กันยายน นักศึกษาปี 1 จากทุกคณะได้มารวมตัวกันที่สนามกีฬาโดยสวมชุดฝึกทหารมาด้วย และการกล่าวสุนทรพจน์ของนักศึกษาใหม่ก็เริ่มขึ้นทันที
เป็นคำพูดเดิมๆที่น่าเบื่อ ไม่ต่างจากปีก่อนๆ หลังจากการกล่าวสุนทรพจน์จบลง ก็เป็นช่วงเวลาของการฝึกทหาร
อากาศร้อนมาก แถมดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงแดดลงมาอยู่ตลอดเวลา และสมรรถภาพทางกายของนักศึกษาใหม่ปีนี้แย่กว่านักศึกษาจากปีก่อนมาก
อย่างไรก็ตาม ผู้ฝึกสอนก็ยังคงมีน้ำใจและกังวลว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับเหล่านักศึกษา การฝึกทหารจึงใช้เวลาไม่เกิน 20 นาทีก็สามารถไปพักใต้ร่มไม้ได้
เมื่อเป็นแบบนี้ทุกคนก็สามารถทนต่อไปได้อีกนิดหน่อย
ในฐานะหัวหน้าชั้นเรียนชั่วคราวที่ได้รับเลือกมา จ้าวคังฮ่าวมีความกระตือรือร้นมาก แต่ประสิทธิภาพของหยูเล่อเหยานั้นดีกว่าเขาเล็กน้อย
แม้ว่าผู้ฝึกสอนจะมีน้ำใจมาก แต่ก็ยังมีนักศึกษาบางคนทนไม่ไหว และก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเกือบจะเป็นลมขึ้นมา
จ้าวคังฮ่าวต้องการพาหญิงสาวคนนี้ไปสถานพยาบาล แต่ก่อนหน้านี้หยูเล่อเหยารู้ว่าหญิงสาวคนนี้มีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ดังนั้นเธอจึงช่วยพาหญิงสาวไปที่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ และให้เธอจิบโค้กไปอึกสองอึก หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็อาการดีขึ้น
สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้ว่าหยูเล่อเหยามีความสามารถมาก
นอกจากนี้ การเคลื่อนไหวของหยูเล่อเหยายังได้มาตรฐานมาก ในระหว่างการฝึกทหาร ผู้ฝึกสอนได้ขอให้เธอช่วยสอนกลุ่มของผู้หญิงเป็นพิเศษ
ในช่วงเวลาสั้นๆ หยูเล่อเหยาก็ดูเหมือนจะเป็นผู้นำกลุ่มที่แท้จริงในสายตาของทุกคน สำหรับจ้าวคังฮ่าว เขายังไม่ได้แสดงอะไรเป็นพิเศษ และผู้ฝึกสอนก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาแตกต่างจากผู้อื่นเหมือนกับหยูเล่อเหยา
หลังจากครึ่งวันแรกของการฝึกทหารจบลง ฉินหยุนและคนอื่นๆก็กลับมาที่ห้องภายในหอพักของพวกเขา
"พระเจ้า โคตรร้อนเลย!" หลี่หานอวี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาหันหน้าเข้าหาเครื่องปรับอากาศ
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาเหนื่อยล้ามาก นี่แค่ครึ่งวันหลังจากเริ่มฝึกทหารเท่านั้น แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว
"พี่หลี่ นายต้องออกกำลังกายบ่อยๆนะ" เฉิงต้าสงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ไปให้พ้นเลย!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่หานอวี่ก็ถึงกับสบถออกมา
เขามองไปที่โจวผานที่กำลังผลักประตูเข้ามาพร้อมกับข้าวกล่องสามสี่กล่องในมือ อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า "โจวผาน นายนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ"
หลังจากวางกล่องข้าวที่อยู่ในมือลง โจวผานก็กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม "พี่หลี่ ทำไมนายถึงไม่ขอลาด้วยล่ะ"
เขาฉลาดมาก ก่อนหน้านี้เขาขอลาหยุดล่วงหน้า ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องไปฝึกทหาร ระหว่างที่พวกเพื่อนๆฝึกทหารในตอนเช้า เขาก็อยู่ในห้องพักเพื่อศึกษาเรียนรู้วิธีเขียนนิยาย
ในห้องพักของพวกเขามีเทพที่สามารถแต่งนิยายได้อยู่ เขาจึงศึกษาจากหลี่หานอวี่ และหลี่หานอวี่เคยบอกว่าเขาเริ่มอ่านนิยายครั้งแรกเมื่อตอนที่เขาเป็นนักเรียนชั้นมอปลายปี 2
ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าหลี่หานอวี่เข้าวงการมาแค่ 2 ปี ก็หาเงินจากการเขียนนิยายได้แล้วหรอกเหรอ? ส่วนเขาโจวผาน เขาเริ่มอ่านนิยายมาตั้งแต่มอต้นนู่น
เมื่อได้ยินคำกล่าวของโจวผาน หลี่หานอวี่ก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ที่จริงทางมหาลัยก็ไม่ได้เข้มงวดในเรื่องนี้นัก ถึงขั้นที่ทางมหาลัยเองก็ยังกังวลว่าจะเกิดปัญหาขึ้นกับร่างกายของนักศึกษาในระหว่างการฝึกทหารอยู่ด้วยเช่นกัน
ถ้าเขาหาข้ออ้างมาใช้เพื่อลาหยุดในระหว่างการฝึกทหารได้ มันก็คงจะสบายมากจริงๆ
แต่ภายในไม่กี่วินาที หลี่หานอวี่ก็ส่ายหัวอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าจะร้อนมาก หรือว่าเหนื่อยจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็จะกัดฟันอดทน
เขาเป็นแฟนของจางเสี่ยวเยว่ จางเสี่ยวเยว่ไม่ได้ขอลา แล้วเขาจะกล้าขอลาได้ยังไง ถ้าเป็นแบบนั้นคนในห้องพักของจางเสี่ยวเยว่จะคิดยังไงกับเขาในอนาคต?
เมื่อมองไปที่ฉินหยุนที่ยังคงรู้สึกสบายๆเหมือนไม่ได้ไปยืนตากแดดมา หลี่หานอวี่ก็กล่าวอย่างอิจฉา "ฉันเดาว่าร่างกายของฉินหยุนนั้นน่าจะไม่กลัวอากาศร้อนแน่เลย"
ในระหว่างการฝึกทหาร เขายืนอยู่กับฉินหยุน ทั้งเขาและผู้คนรอบข้างต่างก็รู้สึกอึดอัดเพราะความร้อนเล็กน้อย แต่ฉินหยุนกลับเป็นปกติ เขาไม่มีอาการอะไรให้เห็นเลย
"ใช่ ฉันก็สังเกตเห็นเหมือนกัน"
"ฉินหยุน นายมีเคล็ดลับการออกกำลังกายยังไง ทำไมนายถึงมีสุขภาพดีขนาดนี้?"
ทันใดนั้นจ้าวคังฮ่าวและเฉิงต้าสงก็เอ่ยถามขึ้น
ฉินหยุนยิ้มและกล่าวว่า "วิ่งให้เยอะๆ"
"ฉันก็วิ่งเยอะเหมือนกันนะ แต่ทำไมฉันไม่เห็นสู้แดดได้เลย?" เฉิงต้าสงพึมพำออกมา
เขามองไปที่จ้าวคังฮ่าว จู่ๆเขาก็ถามว่า "พี่จ้าว เมื่อเช้านี้หยูเล่อเหยาทำได้ดีกว่านายมาก ฉันคิดว่าตำแหน่งหัวหน้าชั้นของนายน่าจะเริ่มเอียงไปทางเธอแล้ว"
"ฉันรู้" จ้าวคังฮ่าวพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าในใจของเขารู้สึกกดดันเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะเคยเป็นหัวหน้าห้องตอนอยู่ในโรงเรียนมัธยม แต่ตอนนี้เขาอยู่ในมหาลัยแล้ว หากเขาได้กลายเป็นหัวหน้าชั้นเรียน ในอนาคตสิ่งนี้มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับเขาที่จะสอบเข้าพรรค หรือเรียนต่อในระดับที่สูงกว่าปริญญาตรี
เขาทำได้ดีในตอนที่อยู่โรงเรียนมัธยม แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้มีบางคนที่ทำได้ดีกว่าเขา
ในตอนเที่ยงหลายคนพักผ่อนจนร่างกายฟื้นฟูกลับมา และการฝึกทหารก็ดำเนินต่อไปในช่วงบ่าย
ขณะที่อยู่ในช่วงของการฝึกทหาร จ้าวคังฮ่าวมีความกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิม และในตอนกลางคืนเขาแทบจะไม่ได้อยู่ในหอพักเลย
ส่วนคนอื่นๆในหอพักก็ยุ่งเหมือนกัน ในตอนช่วงเย็น หลี่หานอวี่จะออกไปข้างนอกพร้อมกับคอมพิวเตอร์ในอ้อมแขนของเขา และกลับมาที่ห้องพักตอนประมาณสี่ทุ่ม โดยในขณะที่ไปเดทกับแฟนสาว เขาก็จะเคาะแป้นพิมพ์เขียนนิยายลงเว็บไปด้วย
ส่วนโจวผานก็เขียนนิยายและเผยแพร่มันบนเว็บไซต์ฉีเตี่ยนเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ครั้งนี้เขาเขียนมันด้วยความระมัดระวังและจริงจังอย่างยิ่ง
เฉิงต้าสงและคนอื่นๆในห้องพัก ก็มักจะเล่นเกมกันในตอนกลางคืนเมื่อพวกเขากำลังพักผ่อน
หลิวซินชอบอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ
เมื่อตอนที่มาอยู่หอพักกันครั้งแรก คนทั้งหกในห้องพักแห่งนี้มักจะออกไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่เสมอ แต่หลังจากผ่านมาสักพัก พวกเขาก็ค่อยๆแยกย้ายกัน เพราะทุกคนมีธุระของตัวเอง จะมีเวลามากมายเพื่อมารวมตัวกันได้อย่างไร
เนื่องจากเป็นเพราะหลี่หานอวี่และจางเสี่ยวเยว่ คนจากหอพักทั้งสองจึงได้รวมตัวกันอีกครั้งสองครั้ง
เท่าที่ฉินหยุนรู้ จ้าวคังฮ่าวกำลังตามจีบเจียงอี ส่วนเฉิงต้าสงก็กำลังสนใจหญิงสาวตัวเล็กที่ชื่อรุ่ยเฉินฉีมาก และมักจะไปคุยกับเธออยู่บ่อยๆ
การฝึกทางทหารก็ยังคงดำเนินต่อไป และฉินหยุนก็ทำได้ดีพอสมควรในระหว่างการฝึก
ในระหว่างนี้มีเหตุการณ์เล็กๆเกิดขึ้น มีคนอ้วนคนหนึ่งเกิดเป็นลมขึ้นมา ฉินหยุนจึงอาสาแบกเขาไปส่งที่สถานพยาบาลโดยให้จ้าวคังฮ่าวช่วยยกเพื่อนนักศึกษาคนนั้นขึ้นหลังของเขา คนในชั้นเรียนจึงรู้ว่าเขาแข็งแรงมาก
ผู้ฝึกสอนก็สังเกตเห็นเขาเช่นกัน จึงขอให้ฉินหยุนออกมาช่วยดูแลเหล่านักศึกษาที่กำลังฝึก
ก่อนหน้านี้ ก็ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งในชั้นเรียน เธอได้ริเริ่มที่จะสนทนากับฉินหยุน และหลินเมิ่งเมิ่งก็เข้าหาเขาด้วยเช่นกัน หลังจากคุยกันสองสามคำ เธอก็ถามอย่างสงสัยว่าเซียวหลานใช่แฟนของเขาไหม
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็เริ่มมีคนพูดคุยกับเขามากขึ้น
ในเรื่องนี้เมื่อมีคนมาถามเรื่องทั่วไป ฉินหยุนก็จะตอบกลับทันที แต่หากมีคนมาถามเรื่องส่วนตัว ฉินหยุนก็จะเนียนกล่าวประโยคไร้สาระออกมา และไม่ตอบกลับคำถามเหล่านั้น
หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ อุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็วถึง 30 องศา ซึ่งทำให้เหล่านักศึกษามีความสุขกันมาก
การฝึกทหารต่อจากนี้ก็สบายง่ายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
และในไม่ช้าการฝึกทหารที่กินเวลานานกว่าสองสัปดาห์ก็สิ้นสุดลง
(จบตอน)
