บทที่ 101: เกิดเรื่องกับหูชิงหลู่
10 วันต่อมา
หลงโม่และภูตกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าไปทางใต้เรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ออกมาจากป่า
ด้านนอกป่าแห่งนี้มีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
หากมองไปรอบ ๆ จะเห็นว่าที่ขอบทุ่งหญ้านั้นมีทิวเขาตั้งสลับซับซ้อนโดยที่มีภูเขาสูงตระหง่านอยู่ด้านหนึ่งซึ่งยอดเขาสูงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันสีขาว
การเดินทางในครั้งนี้ ผู้ชายทุกคนในกลุ่มจะต้องแบกอาหารไว้บนหลัง 2-3 ห่อใหญ่เพื่อนำเสบียงพวกนี้ไปแลกกับเกลือทะเล ด้วยการบรรทุกของที่หนักไว้บนหลังตลอดเวลา การเดินทางของพวกเขาจึงช้าลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
หลังจากที่สมาชิกในกลุ่มเดินทางกันมาครึ่งค่อนวันแล้ว ภูตชายทั้งหมดก็หยุดพักผ่อนกันอยู่บนทุ่งหญ้า
เนื่องจากพวกเขาขนเสบียงมาเต็มหลังจึงไม่สามารถนำอาหารติดตัวมาด้วยได้อีก ดังนั้นทุกคนจึงจำเป็นจะต้องออกไปหาอาหารกินทุกวัน โชคดีที่ในภารกิจครั้งนี้มีกลุ่มนักล่าฝีมือดีทั้งหมดของเผ่าเข้าร่วมด้วย พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะผลัดกันออกล่าในแต่ละวันระหว่างช่วงเวลาพักผ่อน
ซึ่งวันนี้เป็นตาของหลงโม่ที่จะต้องออกไปล่าเหยื่อ
“หลงโม่ ข้าจะไปล่าสัตว์กับเจ้า” ขณะที่ชายหนุ่มวางเสบียงลง หลงอู่ก็กล่าวพร้อมกับยืนขึ้น
มังกรหนุ่มหันศีรษะไปมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาและกำลังจะปฏิเสธ
“เอาเถอะ พวกเจ้า 2 คนรีบออกไปล่าได้แล้ว จะได้รีบกลับมา พวกเราจะเดินทางกันต่อหลังจากกินอาหารเสร็จ” ก่อนที่หลงโม่จะตอบ อิงหยวนก็ตัดสินใจแทนเขา
ชายหนุ่มจึงไม่พูดอะไรแล้วหันหลังพุ่งออกไปทันที
ขณะนั้นหลงอู่หันไปยิ้มให้หัวหน้ากลุ่ม แต่ทันทีที่เขาหันหน้าไปอีกทาง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เลือนหายไป ก่อนจะแทนที่ด้วยสายตาชั่วร้าย
แล้วชายร่างกำยำก็แปลงร่างเป็นมังกรตามอีกฝ่ายไปติด ๆ
หลงโม่ไม่ได้รอหลงอู่ เขามุ่งหน้าออกไปหาเหยื่ออีกทาง พอเขาอยู่ห่างจากกลุ่ม เขาก็รู้ว่าอีกคนไม่ได้ตามมาข้างหลัง แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก
เขารู้ว่าไอ้มังกรจอมอวดนั่นไม่ได้มีน้ำใจอยากจะออกไปล่าสัตว์กับเขาเลยสักนิด
สำหรับสิ่งที่ภูตมังกรคนนั้นต้องการจะทำ ตราบใดที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อตนเอง หลงโม่ก็ไม่สนใจอีกฝ่าย
หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน
ทันใดนั้นมังกรดำตัวหนึ่งก็บินกลับมาตรงด้านนอกที่พักแรม พอพวกภูตชายเห็นว่ามังกรดำกลายร่างเป็นมนุษย์ พวกเขาก็รู้ว่านั่นคือหลงอู่
“หลงอู่ ทำไมเจ้ากลับมาคนเดียว หลงโม่และเหยื่ออยู่ที่ไหน?” ผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างสงสัย
มังกรหนุ่มทำสีหน้ารู้สึกผิด เขากวาดตามองทุกคนก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ “หลงโม่ประสบปัญหาบางอย่างข้างนอก เขาให้ข้ากลับมาหาคนไปช่วย หูชิงหลู่ เจ้าไปช่วยหลงโม่กับข้าได้ไหม?”
แล้วคนอื่น ๆ ก็หันไปมองจิ้งจอกหนุ่ม
“ให้ข้าไปช่วย?” หูชิงหลู่ทำหน้าประหลาดใจ “หลงโม่อ่อนแอจนจับเหยื่อไม่ได้เลยหรือ?” แม้ว่าเขาจะพูดคล้ายกับเยาะเย้ยอีกฝ่าย แต่การกระทำของเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ
จิ้งจอกขาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปพูดกับหูชิงซานว่า
“พี่ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปช่วยหลงโม่ก่อน แล้วข้าจะกลับมาในอีกสักครู่”
ครั้งล่าสุดตอนที่หลงโม่บีบคอภูตเร่ร่อนจนตาย ทุกคนก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นเกินความคาดหมายของพวกเขาไปมาก
อีกทั้งด้วยความช่วยเหลือของมังกรหนุ่ม ทำให้หูชิงหลู่รอดชีวิตมาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกเกลียดชายคนนั้นเหมือนแต่ก่อน บวกกับเขายอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นคู่ของน้องสาวของตนเองแล้ว นอกจากนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลงโม่ ลูกทั้ง 5 คนในครอบครัวของน้องสาวจะไม่มีพ่อคอยหาอาหารมาให้
“เอาล่ะ พวกเจ้าไปเถอะ” หูชิงซานไม่คัดค้านและพยักหน้าอย่างสบาย ๆ
หลังจากเดินทางติดต่อกัน 10 วัน สมาชิกในกลุ่มเหนื่อยมากจนไม่ได้สนใจคำพูดของหลงอู่มากนัก
“ไปกันเถอะ” หูชิงหลู่ก้าวไปตบไหล่ชายร่างบึกบึน แล้วแปลงร่างเป็นจิ้งจอกขาวโดยบอกให้หลงอู่เป็นผู้นำทาง
วินาทีนั้น ภูตมังกรเม้มปากกลั้นรอยยิ้มทันที ไม่นานเขาก็แปลงร่างเป็นมังกรพลางสะบัดส่วนที่อีกคนตบเบา ๆ ในขณะที่นัยน์ตาของเขาฉายแววรังเกียจเหยียดหยาม
ไอ้สุนัขจิ้งจอกโง่นั่นกล้ามากที่เอาอุ้งเท้าสกปรกมาแตะต้องตัวเขา!
ถัดมา มังกร 1 ตัวและจิ้งจอก 1 ตัวก็ออกจากค่ายพักแรมไปอย่างรวดเร็ว
หูชิงหลู่ติดตามมังกรดำมาระยะหนึ่ง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงหยุดฝีเท้าแล้วถามอย่างสงสัย
“ทำไมหลงโม่ถึงอยากให้เจ้ากลับมาขอความช่วยเหลือจากข้า ทำไมเจ้าไม่ไปช่วยเขาเองล่ะ?”
ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบจึงไม่ได้สนใจคนที่อยู่ด้านหน้า แล้วทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะพวกเขาทั้ง 2 เดินทางมานานแล้ว แต่ทำไมยังไปไม่ถึงสถานที่ที่หลงโม่ล่าสัตว์สักที
นอกจากนี้เขายังเห็นเหยื่อมากมายตามท้องถนน จำเป็นด้วยหรือที่หลงโม่จะต้องออกไปล่าไกลถึงเพียงนี้?
ในตอนนั้นเอง หูชิงหลู่ก็มีคำถามมากมายในใจ
เมื่อสิ้นเสียงของจิ้งจอกหนุ่ม หลงอู่ที่บินอยู่ในอากาศก็หยุดลง ก่อนที่ร่างมังกรขนาดใหญ่จะหันกลับมาจ้องอีกฝ่ายด้วยนัยน์ตาที่ชั่วร้ายคู่หนึ่ง
“อันที่จริง...คนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าไม่ใช่หลงโม่ แต่เป็นข้า”
หูชิงหลู่สัมผัสได้ถึงความเป็นปรปักษ์ในดวงตาของภูตมังกรทันที จึงมองคนตรงหน้าอย่างระแวดระวัง “เจ้า? เจ้าต้องการให้ข้าช่วยอะไร?”
“ความประทับใจของข้าในสายตาของคนอื่นนั้นไม่ค่อยดีนัก ถ้าไม่ใช่เพราะหลงโม่ เรื่องทั้งหมดคงไม่มาถึงขั้นนี้” หลงอู่พูดพลางหัวเราะ “แน่นอนว่าให้ข้าปลิดชีวิตเจ้าซะ!!”
ทันทีที่พูดจบ มังกรดำตัวใหญ่ก็พุ่งเข้าใส่จิ้งจอกขาวอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เขาระวังตัวอยู่ตลอด และก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะพุ่งมาถึงตัว เขาได้รีบกระโดดออกจากที่เดิมแล้ว
ตูม!
ส่งผลให้ภูตมังกรกระแทกพื้นอย่างแรงจนเกิดหลุมขนาดกว้าง 2 เมตร พร้อมกับฝุ่นฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ ในขณะที่หลงอู่อยู่ในสภาพที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและวัชพืช เมื่อเขาบินออกจากม่านฝุ่น เขาก็จ้องมองหูชิงหลู่ด้วยสายตาดุดัน
“หูชิงหลู่ ยังไงวันนี้เจ้าก็ไม่รอดแน่ มาให้ข้าฆ่าดี ๆ เสียเถอะ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างทรมานที่สุด”
“ทำไมเจ้าถึงอยากฆ่าข้า?” จิ้งจอกหนุ่มมองไปที่มังกรดำอย่างตื่นตัว ไม่ว่าจะคิดอย่างไร เขาก็ไม่เคยมีเรื่องกับผู้ชายคนนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องให้โกรธเคืองกันบ้าง แต่มันก็คงไม่รุนแรงมากพอที่จะทำให้อีกฝ่ายอยากจะฆ่าตนอยู่ดี
“ทำไมน่ะหรือ? หึ ฮ่าๆๆ” จู่ ๆ หลงอู่ก็เปิดปากกว้างแล้วหัวเราะเสียงแปลกจนฟังดูน่าขนลุก
“ใจจริงข้าก็ไม่ได้อยากฆ่าเจ้าหรอกนะ แต่ถ้าอยากจะโทษใครสักคน เจ้าก็โทษตัวเองที่เป็นพี่ชายของหูเจียวเจียวเถอะ ตราบใดที่ข้าฆ่าเจ้าได้ ข้าก็สามารถป้ายความผิดทั้งหมดไปให้หลงโม่ แล้วหูเจียวเจียวก็จะเกลียดมัน จากนั้นข้าก็จะมีโอกาสได้ครอบครองนาง”
หูชิงหลู่ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“เหตุผลทั้งหมดนี้แค่เพราะเจ้าอยากจะให้เจียวเจียวประทับใจเนี่ยนะ?”
เพราะเหตุนี้ เจ้าเลยอยากฆ่าข้าใช่ไหม?
ข้าควรพอใจกับเรื่องนี้หรือไง?
ชายหนุ่มรู้สึกว่าเขาไม่มีวันเข้าใจความคิดวิปริตของผู้ชายคนนี้ได้อย่างแน่นอน
“ถ้าเจ้าชอบเจียวเจียวก็แค่ไปตามจีบนางสิ นี่ก็สายมากแล้ว เราอยู่ในช่วงเวลาสำคัญของการแลกเปลี่ยนเกลือ ถ้ามัวชักช้ามันจะส่งผลกระทบต่อการเดินทางในครั้งนี้ เจ้าคิดให้ดีนะ เรื่องนี้มันส่งผลต่อเจ้าในการอยู่ในเผ่าด้วย!” จิ้งจอกหนุ่มเตือนเสียงดัง
ตามกฎของเผ่า ไม่ใช่ว่าผู้ชายจะไม่ได้รับอนุญาตให้ต่อสู้เพื่อแย่งชิงผู้หญิงในเผ่า แต่พวกเขาต้องได้รับความเห็นชอบจากหัวหน้าเผ่าก่อนถึงจะสามารถท้าทายชายอีกคนได้อย่างเปิดเผย แล้วการต่อสู้นั้นก็ไม่มีกฎด้วยว่าจะต้องห้ามเป็นอันตรายถึงชีวิต
อย่างไรก็ตาม การวางแผนทำร้ายภูตในเผ่าเดียวกันมันผิดกฎ!
“ภูตชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าจะไปรู้อะไร ข้าเป็นภูตมังกรผู้สูงส่ง ถ้าข้าอยากจะฆ่าเจ้า ข้าก็แค่ลงมือทำมันด้วยกำลังของข้าเอง แล้วคิดดูนะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าข้าฆ่าเจ้า แต่หัวหน้าเผ่าของพวกเจ้าจะทำอะไรข้าได้?”
หลงอู่พูดข่มขู่อย่างภาคภูมิใจ
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย ข้าจะดูแลหูเจียวเจียวแทนเจ้าเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นจงตายอย่างสงบซะ!”
หลังจากที่มังกรหนุ่มพูดจบ ดวงตาของเขาก็ฉายแววดุดัน พร้อมกับเหวี่ยงร่างโจมตีศัตรูอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกันนั้น ใบหน้าของหูชิงหลู่มืดลง เขาไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหลบให้ไวที่สุด แต่ไม่นานเขาก็พลาดท่าถูกหางมังกรฟาดเข้าใส่จนปลิวไปอีกฝั่ง
ขณะที่มังกรยักษ์กำลังจะไล่ตามมา จิ้งจอกหนุ่มก็ปาผงสีเหลืองและสีขาวออกไป 1 กำมือ
จังหวะนั้นเขากระโดดหลบออกไปทันที แต่ผงก็ยังลอยอยู่ในอากาศ ยามที่เขาเคลื่อนไหว กระแสลมได้กระพือผ่านตนไปทำให้ผงลอยเข้าใส่ใบหน้าของหลงอู่
อีกด้านหนึ่ง มังกรดำรู้สึกตกใจจึงหันหน้าหนีแต่ก็พบว่ามันเป็นเพียงฝุ่นธรรมดาซึ่งไม่เป็นอันตรายอะไร จากนั้นเขาก็ฟาดหูชิงหลู่จนกลิ้งไปนอนอยู่บนพื้น
“ฮึ! บังอาจนักนะ เจ้าจะได้กลายเป็นขี้เถ้าลงไปเล่นในนรกเดี๋ยวนี้แหละ!!”
--------------------------------------------------
พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ไม่นะพี่สามมมมมมม T_T
