บทที่ 95: เจ้าฆ่าพวกเขา
หูชิงหลู่เกาหัวด้วยความลำบากใจ "พวกเขาอยู่ในเผ่า พี่แอบมาที่นี่เองคนเดียว"
ปกติแล้วพี่ใหญ่และพี่รองจะเปลี่ยนกันออกไปล่าโดยให้น้องทั้ง 2 ผลัดกันอยู่บ้าน ประกอบกับวันนี้เป็นวันที่พี่ชายคนที่ 4 ของหูเจียวเจียวจะต้องอยู่บ้านกับพ่อแม่พอดี ด้วยความที่เขาอยากจะแก้แค้นแทนน้องสาวของตัวเอง เขาจึงแอบหนีออกจากบ้านมา
หลังจากที่จิ้งจอกสาวได้ยินคำพูดของหูชิงหลู่ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จากการที่เธอได้มองสำรวจอีกฝ่ายคร่าว ๆ เธอไม่พบบาดแผลบนร่างกายของพี่สาม เธอจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นเลือดของภูตหรือหมาป่าตัวอื่น
“น้องเล็ก อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่นะ ไม่งั้นพวกเขาเอาพี่ตายแน่” หูชิงหลู่ลดเสียงลงกระซิบข้างหูของน้องสาว
หูเจียวเจียวเม้มริมฝีปากก่อนจะตอบว่า “เอาไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กันอีกทีหลังจากที่เรามีชีวิตรอดกลับไปได้”
การที่เขาแอบหนีออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ต้องการให้พ่อแม่รู้นั้นบ่งบอกได้ว่าพี่ชายคนที่ 3 นี้เป็นคนหุนหันพลันแล่นมาก
ในเวลาเดียวกัน หลงโม่ในร่างมังกรพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ลงบนใบหน้าของหูชิงหลู่
นั่นทำให้จิ้งจอกหนุ่มกระโจนหลบออกไปอีกทางทันที แต่ก่อนที่เขาจะหันมาด่าทออีกฝ่าย ปากของเขาก็ถูกปิดกั้นด้วยเสียงเย็นชาของมังกรดำ
“อิงหยวนยังอยู่ข้างใน เขาเป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้”
"จริงด้วย รีบไปช่วยอิงหยวนกันเถอะ" หูเจียวเจียวกลับมามีสติและหันไปมองที่จ่าฝูงหมาป่า
ต่อมา หมาป่าสีเทาตัวใหญ่เงยหน้าส่งเสียงหอนอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นหมาป่ารอบ ๆ ก็พุ่งออกจากป่าทึบหลั่งไหลเข้าสู่พื้นราบเหมือนสายน้ำที่เชี่ยวกราก
ณ เวลานี้ หูชิงหลู่ไม่มีทางเลือกอื่น เขาได้แต่เดินฮึดฮัดตามหลังผู้เป็นน้องสาวไปพลางเหลือบมองมังกรหนุ่มไม่วางตา
สำหรับหลงโม่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียวว่าให้รีบไปช่วยอิงหยวน ดวงตาของเขาก็มืดลงอีกครั้ง และความไม่พอใจที่แฝงอยู่ภายในก็เริ่มฉายแววรุนแรงขึ้น
นางคงกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของอิงหยวนมากใช่ไหม?
ขณะเดียวกัน
นอกป่าทึบ อิงหยวนถูกแมงป่องร้ายโจมตีเข้าใส่ไม่ยั้ง เขาเองก็จำต้องล่าถอยไปเรื่อย ๆ
เมื่อชายหนุ่มมองดูซากศพที่ไม่สมประกอบของสหายรอบตัว ใบหน้าที่เปื้อนเลือดก็เต็มไปด้วยความโกรธปนสิ้นหวัง อีกทั้งเขาไม่เคยคิดว่าวันนี้ตนจะถูกภูตเร่ร่อนหลอกอย่างง่ายดาย
นอกจากอินทรีหนุ่ม ปัจจุบันสมาชิกในกลุ่มส่วนใหญ่เสียชีวิตไปแล้ว ตอนนี้มีภูต 3 ใน 10 คนเท่านั้นที่ยังคงรอดชีวิตอยู่ ส่วนร่างที่ขาดวิ่นของพรรคพวกก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น
ในเวลาเดียวกัน ภูตเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งหัวเราะหยอกล้อคนในวงล้อมเหมือนเล่นกับสัตว์เลี้ยง บางคนก็กัดฉีกเนื้อสด ๆ มาเคี้ยวกินทีละชิ้นก่อนจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ย้ากกกกก!"
ภาพนี้กดดันอิงหยวนจนเขาคำรามออกมาเสียงดัง และกำลังจะก้าวไปช่วยภูตชายทั้ง 3 คน
ทว่าจู่ ๆ หมาป่าสีเทาจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากป่าหนาทึบที่อยู่ด้านหลังพวกเขาแล้วมาล้อมรอบทุกคนไว้ในพริบตา
"เกิดอะไรขึ้น?"
แมงป่องยักษ์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาจ้องมองเสือหูขาดอย่างไม่พอใจ
ไม่ว่าจะมุมมองของภูตหรือสัตว์ป่า สายตาของฝูงหมาป่าเหล่านี้ถือว่าเป็นการคุกคาม
เสือโคร่งตัวใหญ่เองก็แสดงท่าทางสับสน หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็หาข้ออ้างมาอธิบายแมงป่องผู้เป็นเจ้านาย
“หัวหน้า พวกมันคงจัดการกับพวกภูตที่อยู่ข้างนอกเรียบร้อยแล้ว พวกมันถึงมารวมตัวกันที่นี่ ข้าจะไปจัดการกับพวกมันเดี๋ยวนี้”
ภูตเสือโน้มตัวก้มหน้าคำนับอีกฝ่ายและเดินไปหาจ่าฝูงหมาป่าที่อยู่ด้านหลังฝูงทันที
ขณะนั้นอิงหยวนใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของเสือหูขาด
จบสิ้นแล้ว!
ภูตในเผ่า 13 คนถูกหมาป่ากลุ่มนี้ฆ่าตายไปหมดแล้ว!
แม้ว่าในวันนี้ชายหนุ่มจะเอาชีวิตรอดไปได้ เขาก็ไม่มีหน้ากลับไปหาหัวหน้าเผ่าและครอบครัวของผู้เสียชีวิตอยู่ดี
“เฮ้ เจ้าหมาป่าน้อย มานี่ซิ” เสือหูขาดเดินไปที่ชายป่าแล้วพบกลุ่มหมาป่าขวางทางอยู่ข้างหน้า มันจึงตะโกนใส่จ่าฝูงที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความไม่พอใจ
ไม่นาน หมาป่าพวกนั้นก็เคลื่อนตัวหลบ ก่อนที่หัวหน้าฝูงหมาป่าสีเทาผู้สง่างามจะเดินออกมา ยามนี้ดวงตาสีแดงของมันเต็มไปด้วยจิตสังหาร แต่เสือโคร่งผู้หยิ่งยะโสไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกตินี้ มันจึงยังตะโกนพูดต่อไป
"เจ้าทำได้ดีมาก ตามข้อตกลง ข้าจะจัดสรรดินแดนให้เจ้า แต่ข้าต้องส่งเจ้าออกไปก่อน เพราะดินแดนที่ข้ามอบให้เจ้าก็คือ...โลกใต้พิภพ!"
ขณะที่เสือหูขาดพูดด้วยท่าทางดุร้าย มันก็อ้าปากกว้างตั้งท่าจะกัดหมาป่าสีเทาที่เป็นจ่าฝูง
แต่ถึงกระนั้น ก่อนที่มันจะทันได้ขยับ ขาของมันก็ถูกอะไรบางอย่างรั้งไว้
ตอนนี้หมาป่าหลายตัวกำลังกัดขาของเสือตัวเขื่องเพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของมัน จังหวะนั้นเอง หัวหน้าหมาป่าตัวใหญ่กระโจนเข้าไปกัดคอของเสือหูขาดอย่างแม่นยำ
กร๊อบ!
ตามด้วยเสียงคอหัก
หลังจากนั้นหมาป่าสีเทาจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามารุมทึ้งกัดกินร่างของเสือที่ตายแล้วอย่างตะกละตะกลาม
เดิมทีเจ้าเสือโคร่งคิดว่าตัวเองเหนือกว่าหมาป่าเหล่านี้จึงคิดจะหลอกใช้อีกฝ่าย
แต่ในความเป็นจริง มันต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกจัดการ...
“เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวหู่!”
แมงป่องช้างรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อมองย้อนกลับไป มันก็เห็นว่าเสือหูขาดกลายเป็นอาหารของหมาป่าไปเสียแล้ว
จากนั้นมังกรดำ 2 ตัวก็โผล่ออกมาจากป่าทึบ พร้อมกับสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัว 1 ที่ยืนอยู่ข้างผู้หญิงตัวเล็ก
ในไม่ช้า ภูตจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากด้านหลังพวกเขา
ทางด้านภูตเร่ร่อนที่ล้อเล่นกับเหยื่อเมื่อครู่ พอได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้ พวกมันก็ไม่เข้าใจว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร
ปรากฏว่าตอนนี้พวกมันเป็นฝ่ายถูกล้อมไว้หมดแล้ว!
หมาป่าที่จิตใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังกลุ่มนี้เลือกที่จะช่วยเหลือฝ่ายศัตรู!
เมื่ออิงหยวนเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายยามได้เห็นสัญญาณแห่งความหวัง หลังจากสิ้นเสียงนกร้อง เขาก็ถลาลงไปโจมตีภูตเร่ร่อนและช่วยภูตทั้ง 3 คนที่ถูกพวกมันทรมานเอาไว้
ภูตชาย 3 คนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส อินทรีหนุ่มทำได้เพียงใช้กรงเล็บจับขาของทุกคนแล้วบินไปข้างหลังหูเจียวเจียว ก่อนจะกลายเป็นร่างมนุษย์และพูดกับเธออย่างกระตือรือร้น
“หูเจียวเจียว เจ้ารักษาพวกเขาได้ใช่ไหม? 3 คนนี้กำลังจะตาย เจ้าต้องช่วยพวกเขา!”
ครั้งที่แล้วชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัส จิ้งจอกสาวสามารถรักษาตนได้ และครั้งนี้มันจะได้ผลอย่างแน่นอน!
หูชิงหลู่ที่ได้ยินคำพูดของอิงหยวนหันไปต่อว่าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ "อิงหยวน เจ้าพูดกับน้องสาวของข้าให้สุภาพมากกว่านี้หน่อย!"
พอหูเจียวเจียวได้ยินเสียงออกคำสั่งของพ่อพระเอกจอมโอหัง เธอก็ขมวดคิ้วฉับพลางก้มลงมองไปยังภูต 3 คนที่ถูกภูตเร่ร่อนกัดจนเนื้อหายไปหลายจุด เธอยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
"ข้าไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ ทั้ง 3 คนจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้หากยังมีชีวิตอยู่"
ภูตชายผู้เคราะห์ร้าย 3 คนนี้กำลังจะตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว แม้ว่าหญิงสาวจะมียารักษา แต่เธอก็ยังไม่สามารถช่วยให้พวกเขาฟื้นตัวได้อยู่ดี
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากจิ้งจอกสาว ดวงตาของอิงหยวนก็เบิกกว้าง มือของเขาจับไหล่ของคนตรงหน้าแน่นพร้อมกับเขย่าร่างของเธอตามอารมณ์ที่พุ่งสูง
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ เป็นไปไม่ได้! เจ้าแค่ไม่อยากช่วยพวกเขา!”
อินทรีหนุ่มรับไม่ได้ ตอนนี้ภูต 13 คนที่ติดตามตนมาไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคน!
ท่าทางของพระเอกหนุ่มทำให้ใบหน้าของหลงโม่เย็นชา เขากวาดไอ้คนหยาบคายออกไปให้พ้นจากภรรยาของตนอย่างแรง
ก่อนที่อินทรีหนุ่มจะทันได้ตอบโต้ กรงเล็บของมังกรก็แทงเข้าที่หัวของภูตทั้ง 3 ทั้งที่เป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่พวกเขาก็มองหลงโม่อย่างขอบคุณเป็นครั้งแรก
ขอบคุณเขาที่ปล่อยให้ทุกคนเป็นอิสระ...
“หลงโม่ เจ้าทำอะไร!”
เมื่ออิงหยวนเห็นการกระทำของมังกรดำ เขาก็รีบวิ่งไปหาอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล แต่เขาถูกหูชิงหลู่ขวางไว้เสียก่อน ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงตะโกนใส่หลงโม่ว่า "นี่คือคนในเผ่าของข้า เจ้าจะฆ่าพวกเขาแบบนี้ไม่ได้!"
“เจ้าเป็นคนฆ่าพวกเขา” มังกรหนุ่มมองคนพูดด้วยสายตาเย็นชา โดยไม่แสดงถึงความหวั่นไหวเลยสักนิด
คำพูดนั้นทำให้อินทรีหนุ่มชะงักไปเพราะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ไม่นานความโกรธที่พุ่งขึ้นสูงก็มอดดับลงทันที และเขาก็ยืนตัวแข็งอยู่กับที่
ใช่…
เขาเป็นคนฆ่าภูตเหล่านี้เอง ถ้าเขาไม่ยืนกรานที่จะพาพวกเขาไปสำรวจเส้นทาง ถ้าเขาฟังคำเตือนของหลงโม่ ทุกคนก็คงไม่ถูกภูตเร่ร่อนซุ่มโจมตีแบบนี้
“จะมัวมาโต้เถียงอะไรกัน? ภูตเร่ร่อนต่างหากที่ฆ่าคนในเผ่าของเรา สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือการล้างแค้นให้พวกเขา มาทะเลาะกันอยู่ตรงนี้มันมีประโยชน์ตรงไหน?”
วินาทีนั้น เสียงแหลมดังขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะวิวาทของทั้งคู่
หูเจียวเจียวชำเลืองมองหลงอู่ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง หากเธอจำไม่ผิด ในความฝันครั้งล่าสุด เจ้าหมอนี่คือคนที่เป็นผู้นำในการยุยงอิงหยวนเพื่อฆ่าหลงโม่
--------------------------------------------------------
ประกาศ ๆ!!
ขณะนี้ E-Book เจียวเจียวเล่ม 2 กำลังลดราคาแรงถึง 50%! ตั้งแต่วันที่ 25 มิ.ย. 66 - 11 ก.ค. 66 นี้เท่านั้น!
ใครยังไม่มีไว้ครอบครอง นาทีทองมาถึงแล้วจ้า ไปตำกันได้ตามลิงก์ด้านล่างเล้ย
