บทที่146 ฟรี
เมื่อรอนเดินออกมาจากห้องโดยนสารพร้อมกับนามิ เหล่าสาว ๆที่เห็นทั้งสองคนก็ก็จ้องไปที่รอนและนามิราวกับเห็นดอกไม้ผลิบานบนใบหน้าของทั้งสองคน
การจ้องเขม็งเหล่านี้ทำให้นามิเริ่มรู้สึกเขินขึ้นมา
“คิกคิก” คายะเดินเข้ามากอดแขนนามิ แล้วพูดกับเธอด้วยเสียงอ่อนหวาน “คุณนามิคะ ทำไมคุณไม่พักสักหน่อยล่ะ เราค่อยออกเรือทีหลังก็ได้นะ”
“ฉัน... ฉันสบายดี” นามิรีบกล่าว “ทุกคนต้องการไปวอเตอร์เซเว่นให้เร็วที่สุด ฉันจะรีบไปออกเรือเดี๋ยวนี้ล่ะ”
แม้ว่าพลังงานของอาร์คจะไม่จำเป็นต้องใช้พลังสายฟ้าของนามิก็ตาม แต่มันก็ต้องใช้คนจำนวนมากในการช่วยกันเดินเรือ เหล่าสาว ๆไม่ใช่ต้นหนและไม่ใช่ทุกคนที่เดินเรือเป็น ดังนั้นหน้าที่เดินเรือนี้จึงตกเป็นของนามิอย่างช่วยไม่ได้
“หรือว่าเธอจะกลับเข้าไปพักผ่อนสักหน่อย?” รอนเดินเข้ามาถามนามิ เขารู้ว่าเมื่อคืนเขาและเธอมีศึกหนักขนาดไหน ดังนั้นเขาเลยเดินเข้ามาพูดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่!” นามิปฏิเสธเสียงแข็งจากนั้นก็เริ่มตั้งสมาธิกับการเติมพลังงานให้กับอาร์คเพื่อเดินเรือต่อไป
คายะในฐานะหมอประจำเรือ เธอรู้ว่าหลังจากผ่านเรื่องแบบนี้มต้องทำอย่างไรบ้าง ดังนั้นเธอเลยหันไปหาเชฟประจำเรือทั้งสามคน “คุณมากิโนะคะ ช่วยทำอาหารที่มีสารอาหารครบให้กับคุณนามิด้วยนะคะ”
“ไม่มีปัญหา” มากิโนะพยัหน้าทันที
“ฉันจะทำเอง” โนจิโกะซึ่งเป็นพี่สาวของนามิอาสาไปทำอาหารให้กับนามิเอง เธอเห็นสีหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวของนามิ เธอเลยหายเข้าไปในครัวแล้วเริ่มทำอาหารที่มีประโยชน์ให้กับน้องสาว
“หือฒ พี่สาวนามิไม่สบายเหรอคะ?” อาปิสถามด้วยความสงสัย “สีหน้าพี่สาวดูไม่ดีเลย”
“ใช่ ๆ” ไอซ่าก็กำลังสงสัยอยู่เช่นกัน
รากิเดินไปหาทั้งสองคนด้วยสีหน้าแปลก ๆ เธอจับมือเล็ก ๆของสาวน้อยทั้งสองไว้แล้วพูดกับพวกเธอ “นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เธอสองคนไม่ต้องถามแล้ว ฉันยังต้องการความช่วยเหลือของพวกเธออยู่นะ”
วีวีรอโอกาสที่ทุกคนละความสนใจแล้วเดินเข้าไปหารอนอย่างช้า ๆ “คุณรอน... คุณนามิสวยกว่าฉันหรือเปล่าคะ?”
“ไม่... พวกเธอก็สวยทุกคนนั่นแหละ” รอนรีบตอบทันที “พวกเธอทุกคต่างก็สวยคนละแบบ”
วีวีทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่ต่อมาเธอก็เปลี่ยนใจแล้วหันหลังเดินจากไป
“นี่มัน เป็นไปได้เหรอ...” รอนชะงักจากนั้นก็จับคางตัวเองมองตามแผ่นหลังของวีวีที่วิ่งหายไป บางทีอาจถึงเวลาของวีวีแล้ว ฉันจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องผิดหวังได้ยังไงล่ะ?
หลังจากเรื่องนั้นไม่นาน อาร์คก็เริ่มออกเดินเรืออีกครั้ง และโนจิโกะได้พานามิไปยังโต๊ะที่มีร่มกางอยู่พร้อมกับส่งขวดยาชูกำลังให้เธอ
“นามิ... เธอให้มันกับเขาเหรอ?” โนจิโกะถาม “ไม่ใช่ว่ามันเร็วไปเหรอ?”
“ฉัน... ไม่รู้สิ เมื่อวานฉันทำไปได้ยังไงนะ!” นามิขมวดคิ้วแน่น
“เธอ... ตอนนั้นเธอเดินตามเขาไป” โนจิโกะยิ้มมุมปาก “เมื่อวานเธอดื่มกับเขาเยอะมาก แต่เธอก็ไม่ได้เมามากขนาดนั้น อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”
“เธอ... แค่ก ๆ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะเป็นของเขาเหมือนกันนั่นแหละ” นามิกลอกตาและแกล้งทำเป็นเสียงดัง
“ฉัน ฉันก็...” โนจิโกะเริ่มหน้าแดงและหันหน้าหนี
“เฮ้ เธอก็ยังมีความอายเหมือนกันนี่” นามิได้ทีก็สบโอกาสไล่ตอนพี่สาว “ทำไมเธอคิดว่าเขาถึงให้เธอขึ้นเรือล่ะ?”
“มีสาวสวยบนเรือตั้งมากมาย ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะ?” โนจิโกะพูดไปก็ถอนหายใจไป
โนจิโกะไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เธอก็ได้ตัดสินใจวิ่งหนีนามิด้วยกลัวว่านามิจะพูดอะไรแปลก ๆออกมาอีก
นามิมองหลังของโนจิโกะที่วิ่งหนีไป ต่อมาก็ส่ายหน้า “กัปตันนะกัปตัน พี่สาวของฉันก็โดนนายหว่านเสน่ห์ใส่เหมือนกันแล้วสินะ
ในอีกทางด้านหนึ่ง คายะเดินไปหาวีวี ซึ่งตอนนี้วีวีกำลังคุยกับทาชิงิอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นคายะเดินมาทั้งสองคนก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย
“คุณทาชิงิ คุณวีวี...” คายะยิ้มให้ทั้งสองคนจากนั้นก็หันไปทางวีวีแล้วกล่าวว่า “คุณวีวี ตอนนี้คุณนามินำไปก้าวหนึ่งแล้วนะคะ ฉันมาให้กำลังใจค่ะ”
“ฉัน... ฉันต้องการกำลังใจอะไร?” วีวีพูดด้วยท่าทางเหม่อลอย
“คุณยังแกล้งทำเป็นไม่รู้อีก” คายะเข้าไปกอดวีวี “สีหน้าของคุณวีวีที่แสดงออกมาว่าเหมือนมีคนหักหลังคุณและยังเรื่องที่เข้าไปคุยกับคุณรอนแล้วมีสีหน้าผิดหวังอีก”
คายะมองทาชิงิอีกคนหนึ่ง “คุณทาชิงิก็ด้วย ฉันจำได้ว่าคุณเคยจูบคุณรอนมาก่อนนี่!”
“ฮะ?” วีวีเงยหน้ามองทาชิงิแทบจะทันควัน สีหน้าฉายแววสงสัย
“เอ๊ะ? ฉัน... ฉัน...” ทาชิงิพูดติดอ่าง สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอตกใจมาก ไม่รู้ว่าคายะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ตอนนี้ไม่น่าจะมีใครเห็นเธอนี่นา
“คุณรอนบอกฉันค่ะ” คายะกล่าวพาดพิงถึงรอน
“หมอนั่น!” ทาชิงิกัดปาก
“วีวี เธอฟังฉันนะ” ทาชิงิรีบอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น “ฉันก็แค่เดิมพันกับเขา แล้วฉันก็แพ้เดิมพันครั้งนั้น ฉันแค่... แค่...”
“เธอพนันกับเขา แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะแพ้” วีวีหรี่ตามอง “คุณรอนจำไม่ทำสิ่งที่ไม่มั่นใจนะ
“ก็ใช่” ทาชิงิคิดย้อนไปถึงตอนนั้น และทำได้เพียงยอมรับอย่างหมดหนทางแก้ตัว “ฉันถูกเขาหลอก!”
“คิกคิก เพราะแบบนี้ไงคะ ฉันถึงต้องมาพูดให้กำลังใจพวกคุณ” คายะกระพริบตาแล้วพูดต่อ “ไม่อย่างนั้นคนที่จะขึ้นเรือหลังพวกคุณจะแย่งที่ตรงนั้นไปนะ อย่างคุณโรบิน ฉันคิดว่าคุณรอนชอบคุณโรบินมากนะ แล้วก็คุณรากิ... รวมไปถึงคุณมากิโนะที่อ่อนโยนที่สุดบนเรือ คุณโคนิสด้วย ทั้งอ่อนโยน ใจดีแล้วก็น่ารัก...”
สีหน้าของวีวีเปลี่ยนไป เมื่อเธอคิดตาม รอบตัวเธอก็มีศัตรูมากมายจริง ๆ ดังนั้นเธอจะต้องหาโอกาสลงมือให้เร็วที่สุด
วีวีพยายามมอบความกล้าให้ตัวเองและตัดสินเด็ดขาดว่าตัวเธอจะต้องหาโอกาสให้ได้
