ตอนที่ 15

เมื่อผมลืมตา สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือเพดานหินอ่อนสีขาว

แล้วก็…

ภารกิจทำซ้ำได้

ฝึกฝนร่างกาย I

เมื่อคุณเป็นผู้เล่นที่เชื่อมโยงกับดราก้าผู้ทำลายล้างโลก คุณต้องฝึกฝนร่างกายเพื่อเตรียมเพิ่มพลัง

ต่อย : 0/3000

เตะ : 0/3000

หมุนเตะ : 0/3000

ภารกิจ…

วันของผมมักจะเริ่มด้วยภารกิจฝึกฝนร่างกายเสมอ

แต่บางอย่างได้เปลี่ยนไปจากแต่ก่อน

“อ๊าา…! ข้ากำลังหลับสบายอยู่เลย!”

ก็คือสแตรงที่อยู่บนไหล่ของผม

สแตรงนั้นหลับ 16 ชั่วโมงรวดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังขยี้ตาราวกับยังเหนื่อยอยู่

“ข้าต้องตื่นเช้าขนาดนี้จากที่หลับสบายอยู่เรอะ…”

“รู้ไหมว่าแกหลับไปนานแค่ไหน?”

“ข้ายังเด็กอยู่นะ! ใคร ๆ ก็รู้ว่าข้าต้องนอน เอาเถอะ ทำไมเจ้าถึงปลุกข้าเช้าขนาดนี้ล่ะ?”

“แกหิวไม่ใช่รึไง? ไม่คิดจะกินเหรอ?”

“...อาหาร?!”

อาหาร

มันหมายถึงค่า ‘พละกำลัง’ ที่ผมได้เมื่อทำภารกิจสำเร็จ

เมื่อพูดถึงอาหาร สแตรงก็กระโดดขึ้นยืนตัวตรงและเบิกตาโพลง

“จะ…จริงเหรอ?”

ดูเหมือนว่ามันจะหิวมาก

ผมตอบกับสแตรงที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องกับความต้องการของตัวเอง

“คงไม่อยากกินใช่ไหม”

“อ๊ะ…ไม่ เดี๋ยวก่อน…!”

เมื่อผมลุกขึ้นเตรียมจะออกไป สแตรงก็รีบกระโดดขึ้นมาบนไหล่ผมเบา ๆ

“ฮะ…ฮื่ม! ใครพูดว่าข้าไม่อยากกินกัน?”

“แกตามชั้นมาแบบว่าง่าย ๆ ก็ดีเหมือนกันใช่ไหม?”

“เอ่อ…”

สแตรงเบ้ปากราวกับไม่พอใจที่ผมลากมันไปไหนมาไหนโดยที่ไม่บอกกล่าว

แต่มันไม่ได้ดูมีภัยคุกคามอะไรเลย มันกลับดูน่ารักด้วยซ้ำไป

เรามาถึงลานฝึกกลางแจ้ง

สแตรงมองรอบลานฝึกด้วยความตื่นเต้นและเบิกตากว้าง

“ที่นี่เหรอ? เจ้าจะทำภารกิจที่นี่ใช่ไหม?”

“ใช่”

“ซับซ้อนจังเลยนะ…”

“เราอยู่ในโรงเรียนเวทมนตร์นะ หุ่นไล่กาทุกตัวมีเวทย์ฟื้นฟูร่ายเอาไว้ ต่อให้ทำลายด้วยเวทมนตร์มันก็จะฟื้นสภาพกลับมาในเวลาไม่นาน”

“โอ้ แบบนั้นสะดวกไปเลย ในยุคของข้าน่ะ…”

สแตรงพูดต่อไปถึงเรื่องราวในอดีตของมันกับดราก้า

หุ่นไล่กาเวทมนตร์พวกนี้ไม่มีในยุคสมัยนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงฝึกฝนกับต้นไม้ในป่าทึบ

และมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องเล่าที่น่าตื่นเต้นอะไรมาก ผมถึงฟังบ้างไม่ฟังบ้างขณะที่ชกหุ่นไล่กา

ฟึ่บ- ฟึ่บ-

ต่อย เตะ หมุนเตะ

หลังจากตั้งท่าที่เหมาะสมได้แล้วในเดือนที่ผ่านมา ผมก็ทำทุกท่า 3000 ครั้งได้ในพริบตา

ภารกิจเสร็จแล้ว

รางวัล Strength +10 ถูกมอบให้กับผม

“โว้ว…”

ผมทำภารกิจเสร็จในเวลาไม่นาน

ร่างกายรู้สึกเบาขึ้น แม้ว่าจะชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

เวลาการทำภารกิจในแต่ละครั้งนั้นสั้นลงเรื่อย ๆ

มากพอที่ผมจะคิดว่าผมควรเพิ่มความหนักหน่วงในการฝึก

ขณะที่ strength ที่เป็นรางวัลก็เริ่มไหลเข้ามาในร่างกาย สแตรงก็อ้าแขนกว้าง

“ว้าว! อาหาร!”

สแตรงหยิบผ้าเช็ดปากมาจากไหนก็ไม่รู้และผูกรอบคอ

มันดูพอใจและดูดซับพละกำลังที่ผมได้จากภารกิจ

“งั่ม งั่ม…อ๊า! รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่เลย เจ้า เจ้าทำดีกว่าที่เห็นนะ”

มันเป็นแค่ 'strength +10' แต่สแตรงนั้นดูสดชื่นขึ้นและเติบโตขึ้น แม้จะเล็กน้อยมากก็ตาม

ไม่ใช่แค่นั้น

บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเรากลายเป็นครอบครัวที่กินด้วยกันแล้ว

หน้าต่างใหม่ได้โผล่ขึ้นมา

ร่างกำเนิดแห่งพลัง สแตรงเป็นมิตรกับคุณ

ร่างกำเนิดแห่งพลัง สแตรงเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณ

ร่างกำเนิดแห่งพลัง ข้อมูลของสแตรงจะแสดงให้เห็นแล้ว

.

.

.

สแตรง

ร่างกำเนิดแห่งพลัง

แรงค์ 1*

ภูติเดียวในโลกที่ตอบนองกับแก่นแท้ดังเดิมที่สุด ‘พละกำลัง’ จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อร่างหลักแข็งแกร่งขึ้น จะแบ่งปันทุกอย่างกับร่างหลัก มันเคยถูกทำลายหลังจากท้าทายแดนเทพแห่งเจ็ดมหาอำนาจกับมังกรดำดรากาโกเนีย

แรงค์ 1* สกิลเฉพาะตัว * การติดตาม

*การติดตาม : สแตรงจะแบ่ง 100% ของการเติบโตกับคุณ

สกิลเฉพาะตัว การติดตาม

เมื่อสแตรงเพิ่มพลัง ผมก็จะเพิ่มพลังไปด้วย

บางทีอาจจะเป็นเพราะผลของสกิลนี้

ร่างกำเนิดแห่งพลัง สแตรงได้พัฒนาเป็นแรงค์ 1*

จากผลของสกิลเฉพาะตัว ‘การติดตาม’ strength ของคุณเพิ่มขึ้น 100

strength ของผมเพิ่มขึ้น 100

การเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากของพละกำลังที่ไหลในเส้นเลือดนั้นมากพอที่จะทำให้ผมเกือบเป็นลม

ค่า strength ที่ 680 ของผมจู่ ๆ ก็เพิ่มเป็น 780

มันเป็นพลังจำนวนมาก เทียบได้กับเวลา 10 วันของการฝึกฝนอย่างยากลำบาก

ผมพยายามจะดึงสติไม่ให้ตกใจ สแตรงเองก็เช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปากเมื่อจบมื้ออาหาร

“ข้าพูดไว้ว่ายังไงล่ะ? ถ้าเจ้าแข็งแกร่งขึ้น ข้าก็แกร่งขึ้น และเราก็แกร่งขึ้นไปด้วยกัน”

“...ถึงจะแค่มื้อเดียวน่ะนะ?”

“มันไม่ใช่แค่อาหารมื้อเดียว นี่คือวิธีเฉพาะตัวในการเติบโตของข้า”

“แล้วถ้าทุกครั้งที่แกโต ชั้นก็จะได้ 100 strength ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว 200 ตอนแรงค์ 2 300 ตอนแรค์ 3 400 หลังจากนั้น…มันจะเพิ่มไปเรื่อย ๆ ไม่มีสิ้นสุด หึหึหึ…”

พอแรงค์ของสแตรงเพิ่ม strength ก็จะเพิ่มขึ้นสินะ

เป็นแบบนี้นี่เอง

“ก่อนที่ข้าจะถูกผนึกน่ะ แรงค์ข้าเกิน 31 ไปแล้ว”

แรงค์ 31

ถ้าแบบนั้น strength ก็จะเพิ่มขึ้นไป 3100

ถ้ารวบรวม strength ทั้งหมดที่ได้ตั้งแต่แรกไปจนถึงแรงค์ 31…

มันมากเท่าไหร่กันนะ?

ผมส่ายหน้ากับจำนวนอันบ้าคลั่ง

‘ตอนนี้เราแข็งแกร่งแล้ว ถึง strength จะยังไม่ถึง 1000 ก็เถอะ…’

ในตอนนี้ strength ที่ผมมีก็เหนือกว่ามาตรฐานของคนทั่วไปอย่างมาก

ไม่ใช่แค่การยกของหนักเท่านั้น แต่มันรวมทุกสิ่งทุกอย่างของการเคลื่อนไหวไปจนถึงความอึดของร่างกายด้วย

ผมเปรียบเทียบไม่ได้ง่าย ๆ แต่ถ้าให้เทียบกับอัศวินที่ฝึกด้วยดาบมาตลอดชีวิต ผมรู้ว่าพละกำลังของผมไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขาแน่

‘แต่ถ้ามันเพิ่มไปอีก 3100…’

จำนวนนั้นมากเกินกว่าจะคิดว่าเป็นขอบเขตของมนุษย์แล้ว

และเหมือนกับว่าผมโดนอ่านความคิด…

สแตรงหัวเราะเสียงดังเมื่อมีความสุขขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าเข้าใจรึยัง? ฮิฮิฮิ ถ้าเจ้าเข้าใจก็ให้อาหารข้าให้เต็มที่ไปเลย!”

“มีวิธีอื่นอีกไหม? อะไรที่จะเพิ่ม strength ของชั้นนอกจากให้ strength แกวันละ 10 ทุกวันน่ะ”

“ก็ต้องมีอยู่แล้วสิ”

“มันคืออะไรล่ะ?”

“ฮิฮิ เจ้าคิดว่าข้าจะบอกเจ้าง่าย ๆ เรอะ? ถ้าเจ้าอยากรู้ก็ไปหาน้ำสดชื่น ๆ มาให้ข้าเดี๋ยวน…”

“แสดงว่าแกไม่อยากกินแล้วสินะ?”

“จะ…เจ้า…เจ้ากล้าขู่ข้…”

“ถ้าแกอยากจะกินให้หนำใจ แกก็แค่บอกมา แกบอกเองว่าเราต้องพึ่งพากันนะ”

“อั่ก…”

สแตรงที่อยากจะเหนือกว่าในความสัมพันธ์นี้เกาคางขณะครุ่นคิด

เขาคงสรุปว่าจะไม่ได้อะไรจากการพยายามแข่งขันกับผม

“อืมมมม…ก็ได้ ข้าจะบอกเจ้า เจ้าเพิ่มรางวัลของภารกิจได้โดยการเพิ่มความยากของภารกิจ เจ้าสร้างอุปกรณ์พิเศษขึ้นมาเพิ่ม strength ก็ได้ และเจ้าก็ไปหาอาติแฟกต์ที่ช่วยเจ้าก็ได้ จะต้มเอ็นโอเกอร์ทำยาก็ได้เหมือนกัน แต่ว่า…เรื่องพวกนี้ยังเป็นไปไม่ได้สำหรับเจ้า”

“ทำไมล่ะ?”

“ค่า strength ของเจ้าต้องเกิน 1000 เป็นต้นไป ถ้าไม่ถึงแล้วร่างกายเจ้าจะเอาตัวรอดจาก strength ที่เพิ่มแบบก้าวกระโดดไม่ได้ ตอนนี้เจ้ายังอยู่ในขั้นแบเบาะ”

“เหมือนแกน่ะเรอะ?”

“ใช่”

ขั้นแบเบาะ

ผมคิดว่าผมแข็งแกร่งพอแล้วหลังจากได้เป็นผู้เล่น แต่ดูเหมือนว่าผมจะยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำไป

1000 strength

หลังจากผมทำเงื่อนไขเหล่านั้นเสร็จแล้ว ผมจะลองวิธีการอื่นได้

ค่า strength ปัจจุบันของผมคือ 780 ดังนั้นจึงหมายความว่าผมต้องอดทนทำแบบเดิมไปอีก 3 สัปดาห์เพราะมันเป็นทางเดียว

แน่นอนว่าในระหว่างนั้นถ้าสแตรงพัฒนาเป็นแรงค์ 2 ค่า strength ของผมก็จะเพิ่มขึ้นในทันทีจนเกิน 1000 แต่มันต้องการค่า strength เยอะเกินไป การคิดแบบนี้จึงใช้ไม่ได้จริง

“ถ้าเป็นแบบนั้น…”

อย่างแรก เป้าหมายของผมในตอนนี้คือเพิ่ม strength ให้ถึง 1000

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากฝึกฝนอย่างทุ่มเทเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย

“”ถ้า strength เจ้าเกิน 1000 เมื่อไหร่ ความยากของภารกิจก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมากตามไปด้วย ที่เจ้าทำได้ตอนนี้ก็คือเตรียมปรับตัวให้ทันล่วงหน้า อย่าบ่นทีหลังว่ามันยากเกินไปก็แล้วกัน

“แกจะบอกว่าชั้นต้องเพิ่มความยากในการฝึกใช่ไหม?”

“ใช่”

จากนั้นแม้ว่าจะได้รางวัลจากภารกิจมาแล้ว ผมก็เพิ่มการฝึกร่างกายต่อไป

ผมเพิ่มการวิ่ง 15 กิโลเมตรเข้าไปด้วยและเพิ่มการเตะไปอีก 5000 ครั้ง

นี่เป็นการใช้ชีวิตทั้งการฝึกฝนและชีวิตในโรงเรียนที่แม้ว่าจะมีสองคนรวมกันก็อาจจะไม่พอ

บางทีเพราะเหตุผลนี้ การฝึกภารกิจทำซ้ำได้ซึ่งรู้สึกง่าย เหมือนกับเป็นแค่การอุ่นเครื่อง

และจากนั้นก็ผ่านไปอีก 15 วัน

สแตรงอุทานเมื่อเห็นผมเพิ่มความหนักของการฝึกประจำวันอย่างไม่มีหยุดพัก

“นี่เจ้า เจ้าเป็นตัวอะไรกัน?”

“อะไรนะ?”

“ทำไมเจ้าถึงฝึกทุกวันโดยไม่พักได้ล่ะ? ดราก้ายังทำแบบนี้ในตอนแรกไม่ได้เลย”

“...จริงเหรอ?”

ไม่คิดเลย

สำหรับมังกรดำดราก้าที่ไม่ได้ทำแบบนี้ในตอนเริ่มแรก

แน่นอนว่ามันไม่ใช่เหตุผลน่าเบื่ออย่าง ‘เหนื่อยเกินไป’

“หรือว่าจะเป็นความต่างของอายุขัยระหว่างมนุษย์กับมังกร? ดราก้าน่ะ…จะว่าไงดี…? เขาผ่อนคลายกว่าเจ้า เขาฝึกหนึ่งวันแล้วก็พักหนึ่งสัปดาห์ ฝึก แล้วก็ปล่อยตัวเองไปสนุกซักเดือน”

ความต่างระหว่างอายุขัยของมนุษย์กับมังกรนั้นต่างกันไปตั้งแต่หลายร้อยปีไปถึงหลายพันปี

ด้วยข้อนี้ของทั้งสองเผ่าพันธุ์ แนวคิดเรื่อง ‘วัน’ จึงแตกต่างกันไปด้วย เพราะขนาดของความแตกต่างนั้นเทียบกันไม่ได้

มากพอที่ผมจะไม่กล้าจินตนาการ

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ถ้าเทียบกับผมที่ฝึกอย่างสม่ำเสมอและทุ่มเทในทุก ‘วัน’ แล้ว ดราก้านั้นสามารถผ่อนคลายได้มากกว่าเสมอ

“มนุษย์ทุกคนฝืนตัวเองเหมือนกับเจ้าไหม?”

ผมส่ายหัวเมื่อคิดถึงเจ้าพวกปล่อยตัวให้อ้วนและนักเรียนที่ขี้เกียจในโรงเรียน

“ไม่…ไม่ใช่ทุกคนหรอก”

“จริงเหรอ? เจ้าคงใจสู้มากกว่าที่ข้าคิดไว้ ข้าน่ะกังวล เพราะเจ้าดูเหมือนว่าจะล้มได้ตลอดเวลาน่ะ”

“ทำไมกัน? เพราะแกจะอดตายถ้าชั้นไม่แข็งแกร่งงั้นเหรอ?”

“อืม ต่อให้ข้าไม่กินไปหลายวัน ข้าก็ไม่ตายหรอก ข้าแค่ไม่โตน่ะ”

“แกไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ชั้นจะให้แกกินทุกวัน แต่แกต้องบอกเรื่องที่มีประโยชน์กับชั้นทันทีตอบแทนด้วย”

“เจ้าจะไม่ปล่อยข้าอดใช่ไหม?”

สแตรงพยักหน้าอย่างพอใจกับคำตอบของผม

“ฮิฮิ ดี ดูเหมือนข้าจะได้เจอเจ้านายดี ๆ แล้ว”

แม้ว่าสแตรงจะพูดแบบนี้ แต่จากที่ผมเห็น นี่เป็นการฝึกฝนที่ง่ายกว่าเวทมนตร์อย่างมาก

พรสวรรค์นั้นมีผลอย่างมากเมื่อเป็นเรื่องเวทมนตร์

มันไม่ได้เพิ่มขึ้นเพียงแค่ผมพยายามมากขึ้น และกลับกัน มันอาจทำให้เพิ่มความตึงเครียดในวงแหวนมานาโดยไม่จำเป็นถ้าฝึกด้วยวิธีการที่ผิด

แต่ ‘strength’ นั้นแตกต่างกัน

มันเป็นสัญชาตญาณ ไม่เหมือนกับเวทมนตร์

มันชัดเจนว่าการเติบโตของผมจะได้รับการเคารพจากความพยายามที่ผมใส่เข้าไป และหยาดเหงื่อและน้ำตาที่ผมทุ่มให้การฝึกฝนนั้นจะไม่หักหลัง

ดังนั้นผมจึงเดาว่าในแง่นี้ มันจึงน่าสนุกกว่าที่จะฝึกทุกวันโดยไม่พักไหมนะ?

และดังนั้น หลังจากฝึกแบบนี้ทุกวันเพื่อให้ได้ strength เพิ่ม 10 ผมก็ได้ถึงค่า strength ที่ต้องการ

“การสอบรอบสามคือวันนี้ใช่ไหม?”

“อื้ม”

ในที่สุด

การสอบรอบสามก็เริ่มขึ้นแล้ว