ตอนที่ 73 : นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ในหอพักนักศึกษา

หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จ ฉินหยุนและคนอื่นๆก็กลับไปที่ห้องพัก จากนั้นพวกเขาทั้งหมดเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมา

"พี่น้อง สักสองตาไหม?"

จ้าวคังฮ่าวเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เขาเห็นไอคอนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของคนอื่น

"โอ้วว..ชายผู้อยู่ในเส้นทางเดียวกัน"

"ฉันเล่นยาสุโอะเลนกลาง"

หลังจากที่เขาเอ่ยจบ ดวงตาของโจวผานและเฉิงต้าสงก็สว่างขึ้นทันที

อย่างไรก็ตาม ฉินหยุน หลี่หานอวี่และหลิวซิน ต่างก็ส่ายหัวและปฏิเสธ

ฉินหยุนและหลี่หานอวี่บอกว่าพวกเขาไม่อยากเล่น ส่วนหลิวซินบอกว่าเขาเล่นไม่เป็น ขณะเดียวกันเขาก็คลิกเมาส์ไปที่ไอคอนบนคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าของเขา และพยายามเชื่อมต่อกับเครือข่ายไร้สายพลางมองไปที่คนอื่น

เกี่ยวกับเรื่องนี้ จ้าวคังฮ่าวและคนอื่นๆก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเลย พวกเขาเปิด League of Legends ขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและเริ่มเพิ่มเพื่อนกัน จากนั้นทั้งสามคนก็เข้าไปในเกมอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ ฉินหยุนกำลังดูหนังสือบางอย่างในมือของเขา ราวกับว่าเขาสนใจเนื้อหาของมันมาก

หลี่หานอวี่กำลังแตะที่หน้าจอโทรศัพท์ ส่งข้อความผ่านวีแชตเป็นครั้งคราว โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคุยอยู่กับใคร

ฉินหยุนเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหลี่หานอวี่ด้วยแววตาประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้เอ่ยถามอะไร และหันกลับมามองที่หนังสือของเขาอีกครั้ง

20 นาทีต่อมา เมื่อเกมจบลง จ้าวคังฮ่าวก็บ่นว่า "ต้าสง นายโง่หรือเปล่า นายเล่นยาสุโอะไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงวิ่งไปให้ศัตรูฆ่าตาย"

"อะแฮ่ม แค่กๆ" เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงต้าสงก็ไอออกมาสองสามครั้ง เขาเกาหัวด้วยความเขินอายเล็กน้อยและกล่าวว่า "พอดีฉันเพิ่งหัดเล่นในช่วงวันหยุดฤดูร้อนนี้เอง ไม่ต้องห่วง หลังจากเล่นไปอีกสองสามวัน ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าสุดยอดฝีมือระดับเทพเจ้าเป็นยังไง"

เขากล่าวออกมาสองสามคำแล้วมองไปที่หลี่หานอวี่ จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย "หลี่หานอวี่ นายกำลังทำอะไรน่ะ ทำไมนายถึงพิมพ์คำมากมายลงในคอมพ์ล่ะ"

หลังจากที่เขากล่าวจบ จ้าวคังฮ่าวและคนอื่นๆก็มามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที

เฉิงต้าสงไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่เมื่อจ้าวคังฮ่าวเห็น เขาก็อุทานออกมาว่า "หลี่หานอวี่ นายกำลังเขียนนิยายอยู่เหรอ ขอดูหน่อยสิ โว้ว นายเขียนถึงบทที่ 240 แล้วเหรอเนี่ย!"

ในเวลานี้โจวผานก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน เขาถามด้วยความสงสัยว่า "หลี่หานอวี่ นิยายเรื่องนี้ชื่อว่าอะไรเหรอ เดี๋ยวฉันจะลองหาดู"

ทั้งเขาและจ้าวคังฮ่าวต่างก็ชอบอ่านนิยาย ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ด้วย

เมื่อมองไปที่ทั้งสองคน หลี่หานอวี่ก็ยิ้มและกล่าวว่า "นิยายที่ฉันเขียนได้รับการตีพิมพ์บนเว็บไซต์ฉีเตี่ยนของจีน ชื่อเรื่อง ‘เส้นทางสู่ดวงดาว’น่ะ"

"ฉันค้นหาแป๊บ" เห็นได้ชัดว่าโจวผานมีแอปฉีเตี่ยนติดเครื่องไว้ เขาจึงแตะที่มันแล้วเริ่มค้นหาได้ทันที

"สุดยอด จำนวนผู้ติดตามมากกว่า 40,000 คนอีก หนังสือเล่มนี้ได้รับรีวิวดีไหม?" โจวผานเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

"ดูแล้วหนังสือเล่มนี้น่าจะออกก่อนเดือนสิงหาคม ยอดเก็บเข้าชั้นหนังสือได้เท่าไรแล้ว แล้วการสมัครสมาชิกล่ะ?"

ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดี

หลี่หานอวี่ยิ้มพลางกล่าวว่า "ตอนนี้มียอดคนอ่านเก็บเข้าชั้นหนังสือประมาณ 20,000 ยูสเซอร์ และคนที่สมัครสมาชิก 1,600 กว่ายูสเซอร์"

"ว้าว แสดงว่านี่เป็นผลงานที่ดี" โจวผานอุทาน "นายได้คิดไว้ไหมว่าเดือนนี้นายจะได้เงินเท่าไร?"

หลังจากเขากล่าวจบ เฉิงต้าสงที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยถามอย่างสงสัย "โจวผาน นายบอกว่านิยายเรื่องนี้ที่หลี่หานอวี่เขียน สามารถทำเงินได้งั้นเหรอ?"

เขาไม่ค่อยรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้มากนัก และเขาก็ไม่เคยอ่านนิยายมาก่อนเลย

"แน่นอนสิ ในปัจจุบันนี้มีนักเขียนนิยายอยู่มากมาย และนักเขียนที่ยอดเยี่ยมเหล่านั้นสามารถสร้างรายได้ถึงหลักหมื่น หลักแสน หรือแม้แต่หลายแสนหยวนต่อเดือนได้อย่างง่ายดายเลย"

โจวผานกล่าว "เพื่อนคนหนึ่งของพี่ชายฉัน เขาเขียนนิยายลงเว็บแบบเต็มเวลา ตอนนี้เขาได้รับเงินเดือนมากกว่า 20,000 หยวนต่อเดือนอีก"

"เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?" เฉิงต้าสงรู้สึกตกใจมาก

คำกล่าวของโจวผานทำให้โลกทัศน์ของเขาเปิดกว้างขึ้นมาก

เมื่อมองไปที่หลี่หานอวี่แล้ว เฉิงต้าสงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า "หลี่หานอวี่ นายสามารถหาเงินได้มากมายขนาดนี้เลยเหรอ?"

ในความคิดของเขา เงิน 20,000 หยวนถือว่าเป็นเงินก้อนใหญ่มาก ค่าขนมที่พ่อกับแม่ของเขาให้ในครึ่งเทอมแรกของการเรียนมหาลัยยังได้แค่ 6,000 หยวนเอง  และครั้งต่อไปที่เขาจะได้เงินก็คือตอนกลับบ้านในช่วงวันหยุดฤดูหนาว

"ไม่มากขนาดนั้นหรอก"

หลี่หานอวี่ยิ้มและกล่าวว่า "ฉันอัปเดตตอนใหม่วันละสามตอน และในเดือนสิงหาคมฉันเขียนได้ประมาณ 180,000 คำ รวมทั้งหมด ทั้งการสมัครสมาชิก รางวัลโดเนท และสวัสดิการของเว็บไซต์ ฯลฯ ฉันจะได้รับประมาณ 6,000 หยวน"

"6,000 หยวน?"

หลายคนในห้องพักประหลาดใจ โดยเฉพาะเฉิงต้าสงที่ยิ่งอิจฉามากกว่าเดิม

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็แสดงว่าเขาสามารถหาค่าขนมสำหรับครึ่งเทอมได้แค่ภายในหนึ่งเดือนเท่านั้น

ฉินหยุนกำลังดูอยู่เช่นกัน เขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่มีคนมากพรสวรรค์เช่นนี้ในหอพักของพวกเขา เมื่อก่อนเวลาว่างๆเขาก็อ่านนิยายบ้างนิดหน่อย และพอรู้เรื่องเหล่านี้แค่เล็กน้อย

ด้วยผลลัพธ์ดังกล่าว นิยายเรื่องนั้นน่าจะเป็นที่ถูกใจของคนในเว็บเกินครึ่งแน่นอน

"น่าทึ่งมาก หลี่หานอวี่ นายแค่เขียนนิยายนิดหน่อยก็ได้เงินตั้ง 6,000 หยวนต่อเดือนแล้ว ตอนนี้คนมากมายที่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่ตลอดก็ยังไม่ได้รับเงินเดือนเท่านายเลย" จ้าวคังฮ่าวถอนหายใจออกมา

"นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด ถ้าในอนาคตจำนวนคำที่เขียนในนิยายเพิ่มมากขึ้น เงินเดือนที่ได้ก็จะสูงมากขึ้นเรื่อยๆด้วย หลังจากนี้ไม่กี่เดือนคาดว่ารายได้ต่อเดือนของหลี่หานอวี่น่าจะเกิน 10,000 หยวนแน่" โจวผานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สิ่งนี้ยิ่งทำให้เฉิงต้าสงรู้สึกอิจฉามากขึ้นไปอีก

เมื่อมีรายได้ 10,000 หยวนต่อเดือน เขาสามารถซื้ออะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ

"หลี่หานอวี่ ฉันขอถามวิธีเขียนนิยายหน่อยได้ไหม?" เฉิงต้าสงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา "ไม่ต้องพูดถึง 6,000 หยวนต่อเดือน ถ้าฉันมีรายได้แค่ 2,000 หยวนต่อเดือนฉันก็พอใจมากแล้ว"

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาตื่นเต้นมาก

"นี่..."

หลี่หานอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขาได้ยินคำถามของเฉิงต้าสง จากนั้นเขาก็กล่าวว่า "จริงๆแล้ว นิยายก็มาจากความสามารถในการแต่งเรื่อง และฉันก็ไม่รู้ว่าจะสอนนายยังไง หากนายต้องการเขียนนิยาย ต้าสง ฉันแนะนำให้นายเริ่มอ่านนิยายก่อน ยิ่งนายอ่านมากขึ้น นายก็จะยิ่งเขียนมันได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น"

"ฮ่าฮ่า..ต้าสง การเขียนนิยายไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ในช่วงวันหยุดฤดูร้อนฉันก็เคยลองเขียนนิยายเหมือนกัน และฉันก็ทนเขียนอยู่เป็นเดือน แต่สุดท้ายกลับไม่มีใครอ่านมันเลยสักคน และเว็บไซต์ก็ไม่ได้ขอเซ็นสัญญา ฉันก็เลยทิ้งมัน ไม่ได้เขียนต่อแล้ว" โจวผานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"นายอ่านนิยายมากี่เรื่องแล้ว" จากนั้นเขาก็เอ่ยถามต่อ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงต้าสงก็ส่ายหัวและตอบว่า "ฉันไม่เคยอ่านเลย"

โจวผานพูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะ เขาไม่เคยอ่านนิยายมาก่อน แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาต้องการเขียนนิยาย? พี่ชาย นายล้อเล่นหรือเปล่า?

"เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว เรามาต่อเกมที่สองกันเถอะ"

จ้าวคังฮ่าวไม่ได้สนใจนิยายของหลี่หานอวี่มากนัก และเขาก็ไม่รู้สึกว่าเขาจะสามารถสร้างรายได้ 6,000 หยวนต่อเดือนได้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉินหยุน นายอยากเล่นด้วยกันไหม" เขามองไปที่ฉินหยุนที่กำลังอ่านหนังสือ และเอ่ยชวน "ฝึกเล่นง่ายๆ ไม่ยากหรอก มันจะน่าเบื่อมากถ้านายอยู่หอพักแล้วไม่เล่นเกม"

คอมพิวเตอร์ของหลิวซิน แค่เปิดเครื่องมันก็ค้างแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการโหลด League of Legends เลย ส่วนของหลี่หานอวี่ เขาก็จำเป็นต้องใช้เขียนนิยาย แต่สำหรับคอมพิวเตอร์ของฉินหยุนนั้น มันคือ Huawei รุ่นล่าสุด มันจะไม่ค้างเมื่อตอนเล่นเกมอย่างแน่นอน

จึงไม่มีปัญหาที่จะชวนเขาเล่น

แต่ฉินหยุนยิ้มและเอ่ยปฏิเสธ "พวกนายเล่นกันเถอะ"

เขาไม่ค่อยสนใจที่จะเล่นเกมนี้มากนัก และเขาก็ไม่ค่อยได้เล่นมันบ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงรู้ระดับฝีมือของเขาเป็นอย่างดี

ในขณะที่กำลังอ่านหนังสือ ฉินหยุนก็ให้ความสนใจกับคนอื่นๆในห้องพักเช่นกัน

จ้างคังฮ่าว เฉิงต้าสง และโจวผาน เป็นคนใจกว้างและค่อนข้างรู้สึกไร้กังวลต่อสิ่งอื่น ในบรรดาทั้งสามคน สภาพครอบครัวของจ้าวคังฮ่าวนั้นดีที่สุด ไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แม้แต่โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ของเขา ก็ล้วนแล้วแต่เป็นของยี่ห้อ apple

สำหรับครอบครัวของเฉิงต้าสง และครอบครัวของโจวผาน พวกเขาควรจะอยู่ในระดับฐานะปานกลาง เพราะโทรศัพท์มือถือที่พวกเขาใช้มีราคาประมาณสองถึงสามพันหยวน

หลี่หานอวี่ก็เช่นเดียวกัน แต่เขาดูมั่นคงกว่าเพื่อนๆในห้อง

สำหรับหลิวซิน เขาเป็นคนเงียบๆ โดยพื้นฐานแล้วถ้าไม่มีใครถามเขาก็จะไม่พูดเลย แถมน่าจะเป็นอินโทรเวิร์ต์เล็กน้อยด้วย เมื่อตัดสินจากโทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ของเขา ที่มีสภาพค่อนข้างเก่า สภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวเขาก็คงจะไม่ค่อยดีนัก

(จบตอน)