บทที่ 400 ขอรับเป็นอาจารย์

หลังจากก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะ ความชราของผู้ฝึกฝนจะช้าลงอย่างรวดเร็วแต่จะไม่คืนความอ่อนเยาว์ ดังนั้น ยิ่งท่านก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะเร็วเท่าไหร่ ท่านก็จะสามารถรักษารูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ไว้ได้นานขึ้น

ทุกคนรักความงาม

โดยธรรมชาติแล้วซุนม่อไม่ต้องการกลายเป็นชายชราที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่น

ติง!

ยินดีด้วย เนื่องจากเจ้าใช้ตราประทับวิญญาณ เพื่อสร้างความเสียหายร้ายแรงต่อจิตสำนึกของอัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืด ระดับความสามารถของเจ้าจึงได้รับการยกระดับและตอนนี้อยู่ในระดับปรมาจารย์ครึ่งขั้น”

ระบบแสดงความยินดีกับเขา

“รางวัลของเจ้าไม่ตระหนี่ไปหน่อยเหรอ? เจ้าช่วยยกระดับข้าเป็นระดับปรมาจารย์โดยตรงไม่ได้เหรอ?”

ซุนม่อบ่น มันเหมือนกับว่าในที่สุดแฟนของเจ้าสัญญากับเจ้าว่าเจ้าจะนอนกับนางได้ แต่เมื่อค่ำคืนมาถึง นางไม่ยอมให้เจ้าทำอะไรนอกจากนอนข้างๆ นาง อะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนี้กับการไม่ให้เจ้านอนข้างนาง?

นั่นเป็นการเล่นตลกหรือไม่?

"ไม่!"

ระบบปฏิเสธอย่างหมดจด

"ดีมาก เปิดร้านค้าได้แล้ว ข้าต้องการซื้อสัญลักษณ์เวลา!”

ซุนม่อในตอนนี้ไม่ได้ขาดคะแนนความประทับใจ ก่อนหน้านี้ถานไถอวี่ถังคนเดียวได้มีส่วนร่วม 10,000 คะแนน

“เจ้าไม่ใจแคบไปหน่อยเหรอ จัดการความไม่พอใจทุกอย่างที่เจ้าทำได้”

จู่ๆ ระบบก็รู้สึกว่าซุนม่อใจแคบมากขึ้น

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ จัดการเร็วๆ!”

ซุนม่อเร่ง

หลังจากที่เขาได้สัญลักษณ์เวลาและใช้มัน ซุนม่อก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบที่คุ้นเคย

ติง!

“ขอแสดงความยินดี รัศมีมหาคุรุของเจ้า 'ตราประทับวิญญาณ' ได้รับการยกระดับเป็นระดับปรมาจารย์แล้ว ได้โปรดทำงานหนักต่อไป”

ซุนม่อเผยรอยยิ้ม

ดีมาก ได้เวลาจัดการสำนึกของอัญมณีแล้ว แต่หลังจากที่ซุนม่อเรียกออกไปสองสามครั้งก็ไม่มีใครตอบกลับเขา

“เจ้าผู้นั้นหายไปไหน?”

ซุนม่อขมวดคิ้วและพยายามทำความเข้าใจอย่างดี อย่างไรก็ตามไม่มีการตอบสนอง

“ไม่ถูกต้อง มันตายแล้วหรือ?”

ซุนม่อไม่เข้าใจ เขาค้นหาสถานที่และท้ายที่สุด เขาก็พบอัญมณีขนาดเท่าลูกวอลนัทที่มุมห้องโถงใหญ่

ร่างของอัญมณีเป็นสีขาวเงิน กระพริบอย่างอ่อนๆ เป็นระยะๆ ราวกับว่ากำลังหายใจ

ซุนม่อสำรวจมัน

อัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดเป็นสมบัติลับชั้นยอด เนื่องจากหายากเกินไป จึงไม่ถูกบันทึกในรายการสายพันธุ์ลึกลับแห่งความมืด

ผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอัญมณีนี้คือมันสามารถสร้างโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดได้ ทุกชีวิตที่เข้ามาสามารถทำซ้ำได้

อัญมณีนี้มีความสามารถในการจินตนาการที่ไร้ขอบเขตและสามารถคัดลอกสิ่งมีชีวิตใดๆ ก็ได้ ร่างสำเนาจะมีความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเป้าหมายจริงทั้งหมด

ตลอดหลายหมื่นปี อัญมณีนี้ได้ฆ่าสิ่งมีชีวิตมากเกินไปและกลืนกินจิตสำนึกของสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอย่างยิ่ง ซุนม่อสามารถเรียกพวกเขาเข้ามาในโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดและใช้พวกเขาเป็นคู่ซ้อม

บันทึก!

เนื่องจากอัญมณีเม็ดนี้สูญเสีย 'สำนึก' ไปแล้ว จึงอยู่ในสภาพเสียหาย หลังจากฟื้นตัว ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นอาจมีความทรงจำ ความรู้ ฯลฯ ของตัวตนดั้งเดิม เข้าสู่สถานะที่ใครๆ ก็สามารถมองว่าของปลอมเป็นของจริง

“สำนึกนั้นตายไปแล้วจริงหรือ”

ซุนม่อถอนหายใจ อย่างไรก็ตามอัญมณีเองก็ไม่ได้แย่เช่นกัน

ถ้าเขาสร้างโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดในสถาบันจงโจว นักเรียนจะสามารถเข้าไปต่อสู้กับภาพลวงตาของตนเองได้ เอาชนะข้อบกพร่องของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว

ครืนนน~ ครืนนนน~

ยอดแหลมแห่งความมืดเริ่มพังทลายเนื่องจากจิตสำนึกของอัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดหายไป รอยแตกเริ่มปรากฏขึ้นทุกที่

ซุนม่อลุกขึ้นทันทีและไปหาลูกศิษย์ของเขา

…

ควั่บ~

กระบี่ยาวของหมิงเซี่ยน ฟันผ่านคอของภาพลวงตาและตัดหัวมัน

“มันควรจะตายได้แล้วใช่ไหม?”

หมิงเซี่ยนหอบอย่างหนัก เขาจับหน้าอกของเขาและเดินโซเซไปข้างหลัง

สำหรับการโจมตีครั้งนี้ เขายอมเสี่ยงที่จะทำร้ายทั้งสองฝ่าย แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

น่าเศร้าที่ความคิดของเขามองโลกในแง่ดีเกินไป ไม่กี่วินาทีต่อมา ภาพลวงตาใหม่ก็ปรากฏขึ้นในลานประลอง

“การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว!”

หลังจากที่ภาพลวงตาพูดขึ้น มันก็เริ่มโจมตีอย่างรุนแรง

คิ้วของหมิงเซี่ยนขมวดมากขึ้น เขารู้ว่าก่อนที่เขาจะค้นพบข้อบกพร่องของภาพลวงตา เขาจะต้องถูกมันฆ่าอย่างแน่นอน

“ข้าสะเพร่าเกินไป!”

หมิงเซี่ยนรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง เขาต้องการสมบัติลับที่ทรงพลังนี้ ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างหัวร้อน ความมั่นใจในตนเองของเขานำไปสู่สถานการณ์ปัจจุบันของเขา

ปัง

หมิงเซี่ยนถูกส่งกระเด็นไปในอากาศ

“ลืมมันซะ การตายในเงื้อมมือของสมบัติลับที่ทรงพลังนั้นไม่อาจถือเป็นสิ่งที่ยากจะยอมรับได้”

หมิงเซี่ยนรู้สึกสิ้นหวัง ไม่เชื่อว่าซุนม่อและกู้ซิ่วสวินจะได้รับสมบัติลับ ดังนั้นหากเขาเสียชีวิตในสนามรบ ก็หมายความว่าการเดินทางสู่ยอดแหลมแห่งความมืดครั้งนี้ถือว่าล้มเหลว

“ไม่ ข้ายอมแพ้ไม่ได้ ข้าคือหมิงเซี่ยน ข้ายังต้องการที่จะเป็นมหาคุรุและเป็นเซียน ข้าตายที่นี่ไม่ได้!”

หมิงเซี่ยนให้กำลังใจตัวเอง เมื่อเห็นว่าคำพูดไม่มีประโยชน์ เขาจึงใช้คำแนะนำล้ำค่าเพื่อกระตุ้นจิตวิญญาณของเขาโดยตรง นั่นยังดูไม่เพียงพอ เขาจึงร่ายสมาธิบริบูรณ์ อีกครั้ง

ความตั้งใจในการต่อสู้ของหมิงเซี่ยนเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

ฉัวะ~ ฉัวะ~ ฉัวะ~

หมิงเซี่ยนปลดปล่อยทักษะสูงสุดของเขา และกระบี่ของเขาฟันภาพลวงตาออกเป็นชิ้นๆ

ครั้งนี้หมิงเซี่ยนไม่ปล่อยให้ตัวเองรู้สึกมีความสุข แต่เขากลับใช้เวลาพักผ่อนให้เป็นประโยชน์เพราะเขารู้ว่าจะมีภาพลวงตาปรากฏขึ้นอีก แต่หลังจากรอไม่กี่นาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หืม? เกิดอะไรขึ้น?”

ด้วยสติปัญญาของหมิงเซี่ยน เขาไม่เชื่อว่าเขาได้ฆ่าจิตสำนึกของอัญมณี

ในขณะนี้ เวทีก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็หายไปและกลับเป็นร่างเดิม

หมิงเซี่ยนพบว่าเขายืนอยู่ที่ทางเดิน ยอดแหลมทั้งหมดเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง

“ใครฆ่าสำนึกของอัญมณี”

ในไม่ช้าคำตอบก็เปิดเผยตัวมันเองหมิงเซี่ยนค้นพบว่า กู้ซิ่วสวินปรากฏตัวในสถานที่ไม่ไกลจากเขา

“ซุนม่อ?”

กู้ซิ่วสวินดูมีความสุขอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของนาง นางไม่คาดคิดว่าซุนม่อจะทำสิ่งนี้ได้สำเร็จ

พูดตามตรงเมื่อนางเริ่มต่อสู้กับ 'ร่างจริง' ของจิตสำนึกของอัญมณี นางรู้สึกสิ้นหวังเพราะโดยพื้นฐานแล้วไม่มีทางที่นางจะชนะได้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งต่างๆ จะเปลี่ยนไป

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก กู้ซิ่วสวิน +500 เคารพ. (8,000/10,000).

ทั้งสองคนไม่พูดอะไร พวกเขาวิ่งลงบันไดแทนเพราะการพังทลายได้เริ่มขึ้นแล้ว ไม้และหินชิ้นใหญ่เริ่มตกลงมา

ในขณะนี้ มีกลุ่มนักเรียนหลายกลุ่มอยู่ใกล้ยอดแหลมแห่งความมืด เนื่องจากมีหมอกดำปรากฏขึ้นก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งหมดจึงแยกทางกัน

ในตอนนี้ ขณะที่สำนึกของอัญมณีหายไป ภาพเบื้องหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อความจริงเปิดเผยต่อหน้าพวกเขา

ครืนน! ครืนนนนน!

ยอดแหลมพังทลายลง

เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ พวกเขาทั้งหมดรีบไปโดยไม่ได้ปรึกษาหารือกันล่วงหน้า

เป่ยถังจือเว่ยกำลังอุ้มเด็กผู้หญิงที่ขาหัก เมื่อนางเห็นฉากนี้ ดวงตาของนางก็หรี่ลงอย่างรุนแรง ใครที่ทำแบบนี้?

หมิงเซี่ยน?

เขาได้รับสมบัติลับเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?

…

“ถานไถ?”

ซวนหยวนพ่อลากลู่จื่อรั่วออกมาและเห็นเด็กป่วยอยู่ไม่ไกล เขาเอียงศีรษะจ้องมองที่ยอดแหลม

“ปล่อยข้านะ ข้าอยากไปหาอาจารย์!”

ลู่จื่อรั่วตะโกนเสียงดังร้องไห้

“จื่อรัว ใจเย็น!”

หลี่จื่อฉีคำราม

“ยอดแหลมแห่งความมืดกำลังพังทลาย นั่นหมายความว่าอาจารย์ได้สมบัติลับแล้ว…”

“แต่ถ้าเขาล้มเหลวล่ะ?”

เด็กสาวมะละกอขัดคำพูดของหลี่จื่อฉี

“ปล่อยข้านะ ข้าจะไปหาอาจารย์เสี่ยวชิวชิวน้อย กัดพวกเขา!”

“ถ้าเข้าไปตอนนี้ ตายแน่!”

หลี่จื่อฉีก็ร้องไห้เช่นกัน นางกังวลมาก อย่างไรก็ตาม นางต้องปกป้องชีวิตของพี่น้องนักสู้รุ่นเยาว์ของนาง

ในขณะนี้ยอดแหลมเริ่มโค่นล้ม

ปัง ปัง

เศษไม้ขนาดใหญ่ฟาดลงบนพื้น ทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งไปทั่ว

“เสี่ยวหยินจือ เจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่? ตามหาอาจารย์ด่วน!”

ลู่จื่อรั่วตะโกน

กู้ซิ่วสวินและหมิงเซี่ยนรีบออกไปและเห็นลู่จื่อรั่วซึ่งดูเหมือนว่านางกำลังจะเป็นบ้า

“ซุนม่อยังไม่ออกมาเหรอ?”

สีหน้าของกู้ซิ่วสวินเปลี่ยนไป เป็นไปได้ไหมว่านางคาดเดาผิด? นางลังเลเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นนางก็หันกลับและวิ่งกลับไปที่ชั้นบนสุดของยอดแหลม

“จื่อฉี, ซวนหยวน ดูแลจื่อรั่วไว้!”

ขณะที่เสียงของกู้ซิ่วสวินจางหายไป เสียงที่ดังกึกก้องก็สะท้อนออกมา หลังคายอดแหลมแตกและตกลงมา ด้วยเสียงตูมดังสนั่น ร่างเงาของมนุษย์ทะลุผ่านมันและพุ่งออกไป เขากระโดดขึ้นไปกว่าเจ็ดเมตรและกระโดดขึ้นไปบนส่วนของยอดแหลมที่ยังไม่พังทลาย

หลังจากนั้นเขาก็ใช้มันเลื่อนลงมา

“เป็นอาจารย์!”

หลี่จื่อฉีร้องไห้หลั่งน้ำตาแห่งความสุข

“อาจารย์ซุน!”

กู้ซิ่วสวินวิ่งไป

"อาจารย์!"

นักเรียนยังรีบมาที่นี่

“ออกไปก่อน!”

ซุนม่อเร่งเร้า ถ้าพวกเขาไม่ออกไปตอนนี้ กลุ่มนักเรียนของโรงเรียนอื่นจะโจมตีพวกเขา

“อาจารย์ซุน กรุณารอสักครู่!”

หมิงเซี่ยนหยุดเขา

“เจ้าไม่จำเป็นต้องถามอีกต่อไป ข้าได้รับสมบัติลับนั้นแล้ว!”

ซุนม่อไม่สามารถโกหกได้ ตอนนี้เขาอยู่ในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์แล้ว และระดับความมั่นใจของเขาก็เกินคาด หากหมิงเซี่ยนไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเขา ซุนม่อก็ทำได้เพียงส่งหมิงเซียนไปยมโลก

แม้ว่าทุกคนจะเดาเรื่องนี้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังตกใจ มีส่วนสร้างความประทับใจมากมายในทันที

“อาจารย์ซุน เจ้ากังวลมากเกินไป ข้าแค่ต้องการยืนยันผลลัพธ์!”

หมิงเซี่ยนยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นเขาก็ประสานมือ

“ขอแสดงความยินดีกับอาจารย์ซุน”

“ถ้าอาจารย์หมิงต้องการถามว่าข้าประสบความสำเร็จได้อย่างไร ขอโทษด้วย แต่เจ้าเลิกความคิดนั้นได้แล้ว!”

ซุนม่อจะไม่พูดอย่างแน่นอน

“อาจารย์ซุน เชิญทำตามที่ท่านต้องการได้เลย!”

หลังจากหมิงเซี่ยนพูด เขาก็หันหลังและจากไป แม้ว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ เขาจะไม่ใช้ประโยชน์จากตำแหน่งที่ล่อแหลมของใครบางคน นับประสาอะไรกับอาการบาดเจ็บอย่างหนัก

จากมุมมองของเขา ขณะที่ซุนม่อเพิ่งต่อสู้กับภาพลวงตาเสร็จ อาการบาดเจ็บของซุนม่อน่าจะหนักกว่าเขาแน่นอน ท่าทีสบายๆ ในปัจจุบันของซุนม่อต้องเสแสร้ง

เจี่ยเหวินตงยืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิมและเฝ้าดูหมิงเซี่ยนจากไป จากนั้นเขาก็มองไปที่ซุนม่ออีกครั้ง รู้สึกขัดแย้ง

(ข้าควรรับเขาเป็นครูส่วนตัวของข้าหรือไม่?)

(แต่ข้าเป็นนักเรียนของสถาบันหมิงเส้า!)

“อาจารย์ สมบัติลับมีลักษณะอย่างไร?”

ลู่จื่อรั่วกอดแขนของซุนม่อ มีท่าทางอยากรู้อยากเห็นบนใบหน้าของนาง

ซุนม่อหยิบอัญมณีออกมาอย่างไม่ตั้งใจและโยนให้เด็กสาวมะละกอ

หลังจากเห็นฉากนี้เจี่ยเหวินตงไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป เขาคุกเข่าโดยตรงและเริ่มทำความเคารพ

“อาจารย์ซุน ศิษย์เจี่ยเหวินตงขอเข้าร่วมอยู่ใต้การปกครองของท่านอย่างจริงใจและขอเป็นศิษย์ส่วนตัวของท่าน!”

หลังจากที่เจี่ยเหวินตงพูด เขาก็โค้งคำนับสามครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงหมิงเซี่ยนก็หยุดเดินและแสดงสีหน้าไม่พอใจ

ไม่ว่าอาจารย์จะน่าประทับใจหรือไม่ ใครๆ ก็สามารถบอกได้จากการดูว่ามีนักเรียนต้องการเข้าร่วมการปกครองหรือไม่

สำหรับการต่อสู้ครั้งนั้น หมิงเซี่ยนพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม เขายังมีโอกาส ปีหน้า ในช่วงการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวในฤดูใบไม้ผลิ ซุนม่อจะอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน

ในเวลานั้น เขาต้องเหนือกว่าซุนม่อและได้อันดับหนึ่ง

"ว้าว!"

ลู่จื่อรั่วร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะสมบัติลับ แต่เป็นเพราะการกระทำของเจี่ยเหวินตง ต้องรู้ว่าเขาเป็นนักเรียนของสถาบันหมิงเส้า

นี่มันช่างยิ่งใหญ่เสียนี่กระไร!

“ควรเป็นแบบนี้!”

หลี่จื่อฉีไม่แปลกใจเลย เจี่ยเหวินตงติดตามอาจารย์ของนางและได้เห็นด้วยตนเองว่าซุนม่อแข็งแกร่งเพียงใด ถ้าเขาไม่รีบขอเป็นศิษย์ส่วนตัวตอนนี้ เขาต้องตาบอดขนาดไหน?

“ทำไมเจ้าถึงงุนงง? รีบรับเขาไว้ ถ้าข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าคงดังไปทั่วโรงเรียนระดับสี่ 108 แห่งอย่างแน่นอน!”

กู้ซิ่วสวินโน้มน้าวใจ

ความถนัดของเจียเหวินตงนั้นไม่เลวเลย และเขาก็มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของซุนม่อ

“เหวินตงเจ้าเป็นนักเรียนจากหมิงเส้า!”

ซุนม่อพูด

หัวใจของเจี่ยเหวินตงบีบแน่นทันที (เป็นไปได้ไหมว่าอาจารย์ซุนไม่ต้องการข้า?) เขาจึงรีบคำนับและสัญญา

“ข้าเปลี่ยนโรงเรียนได้!”