ตอนที่ 197 การหายตัวไปความลึกลับของผู้คนในแดนลับหลิงเทียน (1) (ฟรี)

ตอนที่ 197 การหายตัวไปความลึกลับของผู้คนในแดนลับหลิงเทียน (1)

***จากหลายตอนก่อนหน้า พอจะคราวเดาระดับของอาณาจักรอมตะได้คราวๆ นะครับ เริ่มจาก วิญญาณอมตะ อมตะขั้นสูง อมตะขั้นสมบูรณ์ อมตะทองคำ และอมตะสวรรค์ เท่าที่เปิดเผยมามีแค่นี้นะครับ

ด้วยความช่วยเหลือของเฟิงเซียง ในที่สุดหลี่หยู่ และจี้ชิงหลัน ก็เปิดคลังสมบัติของนิกายดาบ

ค่ายกลป้องกันของคลังสมบัตินั้นซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ การก่อตัวของค่ายกลที่แตกต่างกันหลายรูปแบบเชื่อมต่อกัน และปัญหาใดๆ กับหนึ่งในนั้นอาจนำไปสู่ความล้มเหลว

ตามคำกล่าวของเฟิงเซี่ยน ผู้ที่สร้างค่ายกลเหล่านี้ในตอนนั้นเป็นอัจฉริยะที่ไม่เป็นสองรองใครในการจัดวางค่ายกล

เพื่อไม่ให้สมบัติในคลังสมบัติเสียหาย เฟิงเซียง จึงใช้ความระมัดระวังอย่างพิถีพิถันในกระบวนการถอดรหัส เขาใช้เวลาสามวันในการแก้ไขรูปแบบค่ายกลทั้งหมด

ในที่สุดพวกเขาก็เปิดประตูคลังสมบัติได้สำเร็จ

สิ่งของในคลังสมบัตินั้นคู่ควรกับความพยายามของพวกเขา

รากฐานที่สำคัญทั้งหมดของนิกายดาบ และสมบัติล้ำค่าของพวกเขาอยู่ภายใน หลี่หยู่ และคนอื่นๆ ใช้เวลานานในการรวบรวมและเคลื่อนย้ายพวกมันออกไป

ภูเขาสมบัติก้อนเล็กกองอยู่บนเกาะหมอกอมตะ

หลี่หยู่ อารมณ์ดีขณะที่เขามองไปที่ภูเขาแห่งความมั่งคั่งเบื้องหน้าเขา แม้ว่าสมบัติที่เขาได้รับจาก วังเทพอสูร จะมีค่ามากกว่าของนิกายดาบ

อย่างไรก็ตาม ความมั่งคั่งของ นิกายดาบ นั้นมีประสิทธิภาพมากกว่าในการพัฒนาโดยรวมของนิกาย

“อันที่จริง ข้ากำลังคิดเกี่ยวกับคำถามในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เป็นเพียงการรุกรานของปีศาจอมตะเท่านั้นที่ทำให้ดินแดนอมตะโบราณกลายเป็นดินแดนรกร้างในตอนนั้นจริงๆ หรือ?” เฟิงเซียนถามอย่างครุ่นคิด

คำพูดของเขาทำให้จี้ชิงหลัน ไตร่ตรอง เขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในดินแดนอมตะในตอนนั้น

“ในตอนนั้น เชื่อกันว่าดินแดนอมตะของเราถูกทำลายโดยการรุกรานของปีศาจอมตะ ผู้คนเสียชีวิตนับไม่ถ้วนในสงครามระหว่างทั้งสองฝ่าย โลกพังทลาย ทำให้ดินแดนอมตะ ไม่เหมาะสำหรับการอยู่อาศัยอีกต่อไปและกลายเป็นดินแดนรกร้าง”

“แต่ทำไมไม่มีใครเอาอะไรติดตัวไปตอนพวกเขาจากไป? มันเหมือนกันสำหรับนิกายดาบ และ อาณาจักรมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์โบราณของเรา”

“รู้สึกราวกับว่าทุกคนระเหยไปในทันที เป็นที่เข้าใจได้ว่าคลังสมบัติของนิกายดาบ ของเจ้าไม่สามารถเปิดได้เนื่องจากการปิดตายของหัวหน้านิกาย

“เหตุใดสมบัติมากมายในวังอมตะของอาณาจักรมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์โบราณของข้าจึงยังไม่ถูกแตะต้อง พวกมันไม่ได้รับการปกป้องโดยรูปแบบค่ายกลใดๆ

“นี่ทำให้ข้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้พวกเขาจากไปโดยไม่ได้เอาอะไรไปด้วยเลย! หรือบางทีอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้คนจากแดนอมตะหลิงเทียนโบราณหายไปในทันที!”

ความคิดเห็นของ เฟิงเซียง สอดคล้องกับจี้ชิงหลัน เขาพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าคิดเหมือนกันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นอกเหนือจากคลังสมบัตินี้แล้ว สิ่งของในห้องสมุดของนิกายดาบ และ ศาลาโอสถ ของเรานั้นไม่เสียหายเลย สิ่งที่เจ้าพูดถึงทำให้ข้ารู้สึกว่าผู้คนจากอาณาจักรอมตะของเราหายไปอย่างแปลกประหลาด!”

“เดี๋ยวก่อน ก่อนที่เจ้าจะทั้งสองเข้ามาที่นี่ เจ้าเคยได้ยินไหมว่าถ้าเจ้าไม่สามารถออกจากแดนลับหลิงเทียนก่อนที่มันจะปิด เจ้าจะไม่สามารถออกไปได้อีก ข้าได้ยินมาว่าผู้คนจากไปไม่ทันเวลา เมื่ออาณาจักรลึกลับเปิดขึ้น คนเหล่านั้นมักจะหายไปจากที่นี่เสมอ”

“จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้เมื่ออาณาจักรลึกลับปิดลง? คนเหล่านั้นหายไปไหน? มันเป็นเรื่องลึกลับมาโดยตลอด”

“ในดินแดนลึกลับนี้ เฉพาะผู้ที่ถูกผนึก เช่นดาบปีศาจ หรือผู้ที่ซ่อนอยู่ในพื้นที่อิสระอย่างเกาะหมอกอมตะ เท่านั้นที่สามารถอยู่รอดได้ ในขณะที่ไม่มีร่องรอยของใครเลย

“บางที บางคนอาจตายเพราะการบุกรุกของปีศาจ แต่ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะหายไปเพราะเหตุผลอื่น!”

ความคิดเห็นของ เฟิงเซียงดูเหมือนจะครอบคลุม แดนลับหลิงเทียน ที่แปลกประหลาดและลึกลับอยู่แล้ว มีความลึกลับอีกชั้นหนึ่ง

ความอยากรู้อยากเห็นของหลี่หยู่มากขึ้น จู่ๆ เขาก็จำวิญญาณสิ่งประดิษฐ์แฝดในหอคอยแสวงหาเต๋าได้

ดังนั้น เขาจึงนำ หอคอยแสวงหาเต๋า ออกมาและเดินเข้าไปเพื่อขอรายละเอียดของ ดินแดนอมตะโบราณ จริงอย่างที่เฟิงเซี่ยนคาดเดา ผู้คนในแดนอมตะดูเหมือนจะหายไปในทันใด

สำหรับวิธีที่พวกเขาหายไป วิญญาณสิ่งประดิษฐ์ก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ข้ามีวิธีหาคำตอบ!” หลี่หยู่ ยิ้มทันที

"มันคืออะไร?" จี้ชิงหลัน และเฟิงเซียง มองไปที่หลี่หยู่ ด้วยความคาดหวัง

“เราจะอยู่ที่นี่หลังจากอาณาจักรลึกลับปิดเช่นกัน! มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”

"นั่นเป็นความคิดที่ดี! แต่มันอันตรายนิดหน่อย!” เฟิงเซียนพยักหน้า

“เจ้าจริงจังงั้นรึ” หลี่หยู่ ยิ้ม “ข้าแค่ล้อเล่น ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี? ลืมมันไป อย่าคิดเกี่ยวกับมันอีกต่อไป เราอาจจะรู้ไม่ช้าก็เร็ว”

“โอ้ ใช่ ชิงหลัน ผู้อาวุโสเนี่ยหลอมรวมกับร่างนั้นได้ไหม” หลี่หยู่ เปลี่ยนหัวข้อ

ร่างไร้วิญญาณที่พวกเขาได้รับจากที่พำนักของจักรพรรดิอมตะฟางถูกมอบให้แก่ผู้อาวุโสเนี่ย เพื่อหลอมรวม

“ผู้อาวุโสเนี่ย ยังอยู่ในความสันโดษ แต่ข้าเชื่อว่าไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ !” จี้ชิงหลัน ได้ตอบกลับ

“เอาล่ะ เตรียมตัว เรากำลังเตรียมออกเดินทาง!” หลี่หยู่สั่ง

ระดับการบ่มเพาะของศิษย์น้องของเขาดีขึ้นเพียงพอแล้ว ผู้อ่อนแอที่สุดอยู่ที่ระดับกลางของอาณาจักรวิญญาณหลอมรวม และพวกเขาสามารถป้องกันตนเองในอาณาจักรลึกลับนี้ได้

ดังนั้น หลี่หยู่ จึงตัดสินใจปล่อยให้พวกเขาออกไปฝึกฝนและสัมผัสประสบการณ์ชีวิต

ในไม่ช้า ถังจิ เย่ชิว กู่อยู่ฉี และคนอื่นๆ ก็มาถึง หลี่หยู่ นำทุกคนออกจากเกาะหมอกอมตะ และ นิกายดาบ

พวกเขายังคงสำรวจดินแดนอมตะโบราณนี้ต่อไป

“ศิษย์พี่ใหญ่ หากครั้งนี้เราพบกับอันตรายอีก ขอให้เราจัดการมันเอง ท่านพักผ่อนได้แล้ว!” กู่อยู่ฉี ดูพอใจ

ตอนนี้เขาได้ก้าวเข้าสู่ อาณาจักรวิญญาณอมตะ และหลอมรวมเข้ากับ กระดูกเซียน แล้ว ร่างกายเทพเจ้าโบราณของเขาได้ตื่นขึ้นมากขึ้น ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาพัฒนาขึ้น ความมั่นใจของเขาก็เพิ่มสูงขึ้นเช่นกัน เขากระตือรือร้นที่จะได้สัมผัสกับการต่อสู้ที่น่าพึงพอใจ

“ใช่ ถึงตาเราแล้วที่จะช่วยศิษย์พี่ใหญ่ของเราตอนนี้!” เย่ชิว ถังจิ และคนอื่น ๆ ก็ดูมั่นใจเช่นกัน

พวกเขาเป็นเหมือนชายหนุ่มที่เพิ่งมีขนรักแร้ขึ้นเล็กน้อยและแทบรอไม่ไหวที่จะพิสูจน์ตัวเองกับผู้ใหญ่