บทที่ 75 คุณชายผู้เสพสุข (อ่านฟรี)

บทที่ 75 คุณชายผู้เสพสุข

ทั้งคู่เป็นเด็กผู้หญิง แต่อมิเลียรู้สึกเหมือนว่านางกำลังยั่วยวนเธอ

เดไลลาห์อยู่ใกล้เธอทำให้เธอไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ดังนั้นอมิเลียจึงผลักเธอออกไปในขณะที่พูดอย่างกระวนกระวายว่า "อา... โอเค ข้าจะสอนเจ้าถึงวิธีการเป็นสาวใช้"

“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ? ปฏิเสธก็ได้ถ้าคิดว่าข้าขอมากเกินไป ข้าไม่อยากทำให้เจ้ารู้สึกเป็นภาระหลังจากพบเจ้าในครั้งแรก”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นี้ เดไลลาห์ก็มองเข้าไปในดวงตาของเธอ

ใบหน้าอมิเลียเปลี่ยนเป็นสีแดงภายใต้การจ้องมองของเธอ

ดวงตาของเดไลลาห์มีสีเดียวกับเธอ แต่พวกมันมีเส้นโค้งข้างบนที่สวยงามสำหรับพวกมันซึ่งจะทำให้ดูเย้ายวนแต่ยังไร้เดียงสาด้วย

มีคนไม่มากที่มีตาสีแดงในจักรวรรดิ แปลกใจที่สาวใช้ทั้งสองของรอยกลับมีนัยย์ตาแดงก่ำเหมือนกันทั้งคู่

อมีเลียพูดเริ่มติดอ่างทำให้เดไลลาห์ยิ้ม

ไม่ว่าเธอจะสงสัยอะไรก็ตามเดไลลาห์ก็วางแผนที่จะกำจัดความสงสัยเหล่านั้นด้วยการเป็นเพื่อนกับเธอ

ในขณะเดียวกัน รอยเดินอยู่ในทางเดินที่แทบไม่มีแสงสว่าง รูปร่างของเขาแทบจะมองไม่เห็น การเดินของเขาก็ไร้เสียง เขากำลังเดินเหมือนนินจาโดยไม่มีเสียงรบกวน ถ้าใครใจอ่อนบังเอิญเจอฉากนี้ คงจะฉี่รดกางเกง คิดว่าเป็นผี ไม่ใช่มนุษย์ที่กำลังเดินอยู่

"ผี" ตัวนี้พุ่งไปหา "ไอ้สารเลว" ที่ไม่มีคำว่า "ความเป็นส่วนตัว" ในพจนานุกรมของเขา

รอยยืนห่างจากมาร์คที่หันหลังให้เขาเพียงไม่กี่ก้าว รอยยื่นมือไปวางไว้บนไหล่ของมาร์ค มาร์คก็เหมือนกับคนขี้ขลาดคนอื่นๆ เขาตกใจมากเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ กดทับเขาอยู่ เขาจึงกระโดดขึ้นเอาหัวกระแทกกำแพง

“ทำไมเจ้าถึงชอบกำแพงจัง เจ้าพ่อครัว? ทุกอย่างเรียบร้อยดี? หรือ… เจ้าต้องการความช่วยเหลือ?”

ด้านข้างมีช่องเล็กๆ มันเป็นหน้าต่างที่ไม่มีกระจก วันนี้ท้องฟ้าไม่มีเมฆ แสงแดดส่องผ่านเข้ามาทำให้ใบหน้าของรอยสว่างขึ้น

เมื่อสังเกตเห็นว่าเป็นใคร มาร์คพูดตะกุกตะกัก "นายน้อย นายมาทำอะไรที่นี่"

ดวงตาของรอยหรี่ลง "ทำไม? ข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอ?"

เขาไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากใครที่จะไปที่ใดก็ได้ในคฤหาสน์

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นลูกชายคนที่สามของเคานต์ดาบคลั่ง "ตามกฎหมาย"

“ไม่ ข้าหมายถึงว่าคนรับใช้ต่ำต้อยคนนี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบท่ายที่นี่” มาร์คทิ้งตัวลงตรงหน้ารอยทันที

เขาถูกจับได้คาหนังคาเขาว่าแอบฟังขุนนาง แต่เขาฉลาดพอที่จะไม่ยอมรับ

ตราบใดที่เขาไม่ยอมรับ เขาก็จะไม่ถูกลงโทษ

“แล้วเจ้าล่ะ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในทางเดินสลัวๆ แบบนี้” รอยมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ดูได้จากสีหน้าของเขาว่าเขาตั้งใจเล่นกับสุนัขอย่างเต็มที่

“ข้า… ข้ามาที่นี่เพื่อซ่อมหลอดไฟ!” มาร์คกัดฟันโกหกรอย

รอยก้มลงมองใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อของเขา

"ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนั้น เจ้าเป็นพ่อครัว! หน้าที่เดียวของเจ้าคือเสิร์ฟอาหารดีๆ ให้พวกเรา คนรับใช้คนอื่นๆ ตายไปแล้วเหรอ พวกเขากล้าให้เจ้าทำงานแบบนี้ได้ยังไง!"

ตาของหัวหน้าพ่อครัวกระตุก ทำไมเจ้าถึงโกรธเพราะเห็นแก่ข้า ไอ้สารเลว… เจ้าจงใจตะโกนเพื่อดึงดูดข้ารับใช้มาที่แห่งนี้เพื่อเปิดโปงคำโกหกของข้างั้นหรือ?

“พวกเขาไม่ผิด ทางเดินนี้อยู่ข้างห้องท้าย ปล่อยไว้มืดๆ แบบนี้ถือเป็นลางไม่ดี ข้าเลยรีบทำให้สว่างขึ้น โดยไม่คิดจะขอความช่วยเหลือ”

รอยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะผู้ชายคนนี้ เขาสามารถหาข้อแก้ตัวได้ทุกอย่างจริงๆ

"อ๋อ เข้าใจแล้ว แต่หลอดไฟอยู่ข้างบน" รอยกดดันมาร์คมากขึ้น “เจ้าเอาหูแนบกำแพงนี้ไปทำไม และเพื่ออะไร”

ช่วงเวลาแห่งความเงียบเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

มาร์คกระพริบตาใส่เขา และรอยก็ยิ้มกลับ

"อ่า-เมื่อเร็ว ๆ นี้ ท่านเห็นไหมว่า... ข้าประสบกับอาการท้องร่วงอย่างหนัก เมื่อตอนที่ข้าเดินไปที่ทางเดิน... ท้องของข้าเริ่มแสดงอาการ ข้ากำมันด้วยความเจ็บปวด ข้าสะดุดลงที่นี่... และพักผ่อนพิงผนังและความเจ็บปวดเริ่มจางหายไป และข้าเกรงว่า… ข้าต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ” มาร์คไม่รู้ว่าเขาใช้ความมุ่งมั่นมากแค่ไหนเพื่อจะพูดสิ่งนี้ออกไป แต่เขาแน่ใจว่าเขาได้ฆ่าเซลล์สมองทั้งหมดของเขาเพื่อพูดประโยคโกหกนี้ออกมา

มันยากเกินไปที่จะเป็นพ่อครัวในคฤหาสน์ของท่านเคานต์ เพราะลูกชายของเขาน่ากลัวทุกคน!

"เจ้ารอที่นี่เพื่อทำกางเกงของตัวเองเปื้อนหรือไม่" รอยเร่งรัดเขามากยิ่งขึ้น "ไปเร็วเข้า!"

"ใช่ ข้าจะไป!" มาร์คยืนขึ้นและรีบออกจากทางเดินเลี้ยวขวา

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของรอย "ห้องน้ำอยู่อีกทาง"

เขาหัวเราะเบา ๆ เพื่อซ่อนความกังวลใจของเขา "อ่า- อายุของข้ามากเกินไปแล้วจริงๆ"

มาร์คจากไป ส่วนรอยเดินไปที่สวิตช์

คลิก~

ทางเดินสว่างขึ้น

“ไอ้สารเลวช่างน่าสมเพช… เขาไม่สามารถแม้แต่จะหาคำโกหกได้อย่างเหมาะสม”

รอยพึมพำด่าใครบางคนแล้วเดินกลับห้อง เห็นดอกไม้สวยสองดอกนั่งอยู่ใกล้กัน คุยกันอย่างมีความสุข

พวกเธอไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของเขาด้วยซ้ำ

เขาจะรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งหรือไม่?

ไม่มีทาง.

เขามีความสุขที่ได้เห็นเดไลลาห์เข้ากันได้กับสาวใช้ของเขา อมีเลียพบคนที่จะพูดคุยด้วย เธออายุมากกว่า 20 ปี แต่ไม่มีเพื่อน ดีใจที่ได้เห็นเธอคบกับใครสักคน

พวกเธอทำความสะอาดสถานที่ จากนั้นก็รับประทานอาหารเช้า หลังจากนั้น อมีเลียก็ปลดกระดุมข้อมือ พับแขนเสื้อขึ้น และนวดไหล่ให้เจ้านายของเธอ

รอยมีสีหน้าพึงพอใจในขณะที่มือของสาวใช้ลูบและนวดจุดที่เจ็บบนร่างกายของเขา "ท่านมีความสุขกับสิ่งนี้หรือไม่"

"อืม-อืม." เขาเปล่งเสียงครวญครางออกมา

“ข้าควรเข้าร่วมด้วยหรือไม่” เดไลลาห์ถาม

เปลือกตาข้างหนึ่งของเขาเปิดออกเล็กน้อย และเขาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่งดงามซึ่งยืนอยู่ใกล้เตียงของเขา "มันขึ้นอยู่กับเจ้า"