ตอนที่ 18 คนงานเพิ่มขึ้น

ก๊อบลินสองตัวนั้นหายไปหลายวันก่อน

จางนูไม่คิดมาก

ก๊อบลินสองตัวไม่ได้มีผลอะไรมากนัก

แต่ เขาไม่คิดเลยว่าพวกมันจะกลับมาเอง และไม่เพียงจะกลับมาเอง แต่ยังนำกลุ่มก๊อบลินมาด้วย

พอจางนูไปปรากฏต่อหน้าพวกนั้น ก๊อบลินเหล่านั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น ยอมจำนนขณะร้องไห้และอ้อนวอนขอให้เขารับเป็นบริวารด้วย

[หมายเหตุ : ก๊อบลิน212ตัวมาเข้าร่วมกับท่าน ท่านจะรับหรือไม่?]

จางนูตกตะลึง

เขาไม่คิดเลยว่าจะเกิดอะไรแบบนี้

มันดูเหมือนว่าก๊อบลินสองตัวที่หายไปจะไม่ได้หนีไป

พวกมันกลับเข้าป่าไปเพื่อระดมก๊อบลินใกล้ๆมาเข้าร่วมกับเขาเพิ่ม

ไม่น่าแปลกใจที่จางนูจะคิดไม่ออก

เหนือสิ่งอื่นใด เขาได้ฆ่าก๊อบลินในหมู่บ้านนั้นไปสองในสาม!

จากนั้นเขาก็บังคับก๊อบลินเหล่านี้ให้เป็นทาสเพาะปลูก

พอคิดแบบนี้

การกระทำนั้นทำให้เขาเป็นคนแบบไหน?

เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทำของทรราช ราชาปีศาจ

แต่ไม่เพียงก๊อบลินพวกนี้จะไม่คิดแค้น แต่ยังพยายามรับสมัครคนมาให้เขาเพิ่ม

ความจริงได้บอกกับจางนูแล้วว่าทุกอย่างไม่อาจตัดสินได้ด้วยสามัญสำนึก

ต่างเผ่ามีค่าต่างกัน

ก๊อบลินคือเผ่าที่อ่อนแอสุด

มันเป็นปกติที่พวกมันจะอยู่จุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร การถูกฆ่าหรือจับเป็นทาสโดยเผ่าอื่นคือเรื่องปกติ พวกมันรอดมาได้ต้องขอบคุณอัตราการเกิดและการปรับตัว

การติดตามผู้แข็งแกร่งเท่ากับการได้รับการคุ้มครอง

นั่นคือสิ่งที่ก๊อบลินส่วนใหญ่ได้แต่ฝันถึง มันหมายความว่าพวกมันจะไม่ต้องโดนเผ่าอื่นรังแก

นอกจากนั้น ฟาร์มของจางนูยังวิเศษ

สำหรับก๊อบลิน ชีวิตในหุบเขาความมืดจะปลอดภัย แถมพวกมันยังไม่ต้องกังวลว่าจะหิวโหย นี่คือสวรรค์สำหรับพวกมัน

“โปรดยอมรับเราด้วย นายท่าน!”

“เราขอสาบานว่าจะจงรักภักดี!”

“เราจะถวายวิญญาณเราให้นายท่าน!”

ก๊อบลินกว่าสองร้อยหมอบกราบกับพื้น

แต่ละเสียงร้องเหมือนพวกมันจะฆ่าตัวตายถ้าถูกปฏิเสธ

สำหรับก๊อบลิน การเข้าร่วมกับราชาปีศาจ ต่อให้พวกมันจะเป็นแค่ทาสทำสวนชั้นต่ำ มันก็ยังเป็นโชคลา�

จางนูหันไปมองก๊อบลินสองตัวที่ด้านหน้าและถาม“เจ้าไปหาพวกนี้มาจากไหน?”

“นายท่าน พวกนั้นคือก๊อบลินจากหมู่บ้านใกล้เคียง”

“หมู่บ้านนั้นโดนมิโนทอร์แห่งเผ่ากีบเลือดทำลายไปไม่นานมานี้ พวกมันจึงเร่ร่อนในป่าใกล้ๆ”

เป็นแบบนี้นี่เอง

จางนูประกาศ“ฟาร์มต้องการกำลังคนอยู่พอดี ข้าเต็มใจรับพวกเจ้า แต่ เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้นอีกหากข้าไม่อนุญาต เข้าใจไหม?”

“ขอรับ!”

“ขอบคุณนายท่าน!”

“เราจะทำฟาร์มสุดชีวิต!”

“..”

พวกก๊อบลินซาบซึ้งมาก

ตอนนี้ที่จางนูได้ก๊อบลินมาเพิ่ม เขาจึงมีก๊อบลินกว่าสามร้อยแล้ว การได้รับแหล่งคคนงานเพิ่มเป็นเรื่องดีต่อเขา

การผลิตของฟาร์มจะต้องเพิ่ม

แต่เขาก็ต้องเตือน เพื่อให้พวกมันไม่ทำอะไรแบบนี้บ่อยนัก

มันไม่ใช่ว่าจางนูไม่อยากรับสมัครก๊อบลินเร่ร่อนเพิ่มหรือชนพื้นนเมืองอื่นที่อยากเข้าร่วมกับเขา แต่มีความเสี่ยง

ใครจะไปรู้ว่าพวกที่พยายามเข้าร่วมนั้นภักดีจริงไหม?

ใครจะรู้ว่าจะไม่มีฮีโร่พยายามแทรกซึมมา?

อาณาเขตยังไม่สมบูรณ์ ทุกอย่างยังพัฒนาอย่างมั่นคง

เขาไม่อยากเห็นสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้เกิดขึ้น

จางนูใช้ความโกงของเขารีบตรวจสอบ

หลังยืนยันว่าไม่มีฮีโร่ปะปนเข้ามา เขาก็ให้ทหารกึ่งมังกรพาพวกนั้นไปฟาร์ม

หลังกลับปราสาท

ด้วยทองหลายพันในมือ จางนูตัดสินใจใช้มันอัญเชิญ

ตอนนี้ เขามีคนงานเผ่ามังกรกว่าสามร้อย พอสำหรับการก่อสร้าง ขุดเหมืองหิน และตัดไม้ มันจึงยังไม่ต้องการรเพิ่ม แต่ กำลังต่อสู้ยังขาด

ตอนนี้ นอกจากทหารโครงกระดูก เขามีทหารกึ่งมังกรแค่สามสิบ

ปราสาท ร่องเขา และฟาร์มต้องมีหน่วยลาดตระเวน

จางนูตัดสินใจ ภายในสองหรือสามวันต่อมา เขาจะเพิ่มจำนวนทหารให้เกินร้อย

ทหารกึ่งมังกรคือพลรบชั้นสูง ในช่วงแรก มันมากพอจะคุ้มครองปราสาทและดินแดนของเขา

นอกจากนี้ ตอนนี้ เขามีทรัพยากรพอ

หุบเขาความมืดเป็นสถานที่ปิดตายและปลอดภัย

แถม มันยังมีป่า หิน สัตว์และน้ำเยอะ

แต่ หินแร่ทั่วไปอย่างเหล็กกับทองแดงสำคัญมาก

ไม่เพียงจะใช้ก่อสร้างได้ แต่ยังใช้หลอมหรือเสริมแกร่งอุปกรณ์ พอดินแดนขยายต่อไป ความต้องการพวกมันจะเพิ่มขึ้น

และแทนที่จะใช้เงินซื้อ มันดีกว่าที่จะควบคุมเหมืองแทน

การสร้างเหมืองจะทำให้เขามีแหล่งทรัพยากร

ป่าโกลาหลมีทรัพยากรเยอะแยะ การหาสายแร่คงไม่ยากเกินไป

จางนูตัดสนิใจถามหัวหน้าก๊อบลินชรา

หัวหน้าก๊อบลินตอบ“โอ้ นายท่าน มีเหมืองขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆ แค่ว่ามันไม่ค่อยสงบนัก”

จางนูถาม“ทำไม?”

หัวหน้าก๊อบลินตอบ“ย้อนกลับไป มีคนขุดเหมืองเข้าไปลึกเกินและขุดพบปีศาจโบราณ ซึ่งทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่”