ตอนที่ 134 การสรรค์สร้างศักดิ์สิทธิ์

ตอนที่ 134 การสรรค์สร้างศักดิ์สิทธิ์

"สัมผัสได้ถึงเปลวไฟ? คนแคระมีความสามารถนี้ด้วยงั้นเหรอ" หลิน ยู หันกลับมามองเขาด้วยความประหลาดใจ

ร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งถึงระดับ 6 แล้วแถมจิตสัมผัสขอยังเฉียบแหลมมากขึ้นอีกด้วย แต่เขากับสัมผัสถึงสิ่งที่อยู่ด้านล่างไม่ได้เลย

เป็นไปได้ไหมว่าคนแคระมีความสามารถอื่นที่เขาไม่รู้อยู่ด้วย

"มนุษย์ เจ้ากำลังสงสัยในสัมผัสเปลวไฟของพวกเราเผ่าคนแคระ!" มากอร์น กล่างออกมาอย่างไม่พอใจ

ส่วนใหญ่แล้วเหล่าคนแคระนั้นอาศัยอยู่ใกล้กับใต้ดินใกล้กลับแหล่งกำเนิดไฟ ทำให้มีความใกล้ชิดกับเปลวไฟอย่างมาก

แม้ว่าพวกเขายังอยู่ห่างไกล แต่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงแหล่งกำเนินไฟได้

นี้เป็นพรสวรรค์ที่มีตั้งแต่เกิด

ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับความสงสัยของหลิน ยู เขาก็รีบถามทันที

เมื่อ หลิน ยู ได้ยินแบบนี้เขาก็หัวเราะร่า ชี้ไปยังด้านหน้า

"ตรงนั้นเป็นดินแดนของฉันเอง"

"พวกเรามาถึงแล้วงั้นเหรอ"

ด้วยความประหลาดใจ สายตาของ มากอร์น มองไปยังทิศทางที่หลิน ยู ชี้

เมื่อเขาเห็นต้นไม้แห่งชีวิตที่สูงกว่าหลาย 10 เมตร เมืองทรายสีเหลืองที่ปกคลุมไปด้วยพืชสีเขียวนาๆพันธุ์ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น

"ออร่าแห่งชีวิตแข็งแกร่งจริงๆเกือบจะเทียบเท่ากับรอบนอกของป่าเอลฟ์"

"เจ้าเคยไปที่ป่าแห่งวิญญาณบ้างไหม?"

หลิน ยู ตกใจ ถามกลับด้วยความสงสัย "มีป่าเอลฟ์บนทวีปนี้ด้วยงั้นเหรอ?"

มากอร์นเหลือบมองไปที่เขา "ตกใจอะไรกัน มนุษยฺไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวในทวีปดึกดำบรรพ์นี้ซักหน่อย รีบพาข้าไปดูสมบัติเปลวไฟเร็ว เวลาของเราจะหมดแล้ว"

"มากับฉัน" หลิน ยู ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขานั้นได้ตัดสินใจแล้วว่า มากอร์น จะเป็นช่างฝีมือระดับสูงในอนาคตของดินแดนเขา

หากเขามีคำถาม เขาสามารถมาถามได้ในภายหลัง ก็ยังไม่สาย

เมื่อลองคิดดู

เขาพามากอร์นข้ามกำแพงเมือง เข้ามาเมืองหวงซา

"นายท่าน ท่านกลับมาแล้วหรือขอรับ"

"นายท่าน ท่านเพิ่งกลับมาจากออกไปข้างนอกงั้นเหรอ"

"พวกเราทำความเคารพนายท่าน!"

.....

เหล่าชาวเมืองนั้นคุ้นเคยกับทหารพืชของ หลิน ยู มานานแล้ว

ถึงแม้ยังหวาดกลัวอยู่บ้างเมื่อมองใกล้ๆ แต่มันก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพ

"เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นที่รักของชาวเมือง"

มากอร์น ยืนอยู่ข้างๆ หลิน ยู อดที่จะประหลาดใจไม่ได้

ภายในใจของเขานั้น

ราชันมนุษย์นั้นล้วนเป็นนักล่า จอมวายร้ายที่มีนิสัยเจ้าเล่ห์

ยากนักที่จะเห็นการสนับสนุนจากผู้คนมากมายขนาดนี้

"เป็นไงบ้าง ที่นี้ดีหรือไม่"

หลิน ยู หันกลับมาถามเขา

"อืม ก็ไม่เลวนิ" มากอร์น พยักหน้า "ไม่เลวเลยทีเดียวมีสามารถสร้างเมืองในสถานที่แบบนี้ได้"

อีกอย่างที่เขาไม่พูดนั้น

เป็นเพราะมันห่างไกล มันเหมาะกับเขาที่ไม่ชอบปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมาก

หากเป็นเมื่อที่เจริญรุ่งเรืองในอาณาเขต เขาคงต้องปฏิเสธ

นั้นคือเรื่องทั้งหมด

ด้วยเสียงเชียร์จากผู้คนจาก 2 ข้างทางในที่สุดเขาก็มาถึงเมืองและพบกับเซียว ฉางกุ้ย หลังจากตรวจสอบความคืบหน้าในการพัฒนาเมืองแล้ว เขาก็ขี่มังกรราชาปิศาจกลับไปยังดินแดนอีกครั้ง

ในระหว่างที่บินอยู่ มากอร์น อดไม่ได้ที่จะตกใจกับทหารพืชรอบๆดินแดนของ หลิน ยู ไมได้ ไม่คิดว่าจะมีพืชหลายสายพันธุ์มากขนาดนี้ในดินแดนของหลิน ยู

อธิบายได้ว่าแปลกประหลาด

แต่ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ถูกดึงดูดโดยดอกบัวสีแดงที่อยู่ในดินแดน เขาไม่สามารถละสายตาออกจากมันได้เลย

"ช่างเป็นเปลวเพลิงที่แข็งแกร่งซะจริงๆ"

ดวงตามากอร์นเบิกกว้างขึ้น กระโดดลงไปที่พื้นทันทีเดินไปทางดอกบัวเพลิงโลกันต์ ยื่นมือที่สั่นเทาออกมาเขาดูตื่นเต้นอย่างมาก

เขามองกลับไปที่หลิน ยู อย่างตื่นเต้น "มนุษย์เจ้าได้สิ่งนี้มาได้อย่างไร!?"

"ฉันไม่เจอมันโดยบังเอิญ มันอยู่สระลาวา" หลิน ยู ตอบระหว่างที่เขาเดินไป "เป็นไงบ้าง มันใช้ได้หรอไม่ ตอนนี้มันเป็นเพียงระดับ 6 เท่านนั้น"

ระดับของ บัวเพลิงโลกันต์จะเพิ่มขึ้นตามระดับของดินแดน

ดังนั้นในปัจจุบันมันจึงมีเพียงระดับ 6 เท่านั้น

เมื่อได้ยินระดับของสมบัติเปลวไฟ ตอนแรกนั้นเขากังวลว่าจะไม่สามารถทำมันมาสร้างได้เนื่องจากระดับต่ำเกินไป

"มันใช้ได้!!!"

มากอร์น พยักหน้าอย่างจริงจัง

"มันแตกต่างจากอาวุธอื่นๆ อาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคระ ไม่สามารถสร้างได้ด้วยวิธีธรรมดา มันจะถูกหลอมด้วยวัสดุเปลวไฟนับพันชนิด เป็นตัวแทนศาตร์การหลอมขั้นสูงสุดของเผ่าคนแคระ ดังนั้นมันจึงเรียกว่าการสรรสร้างศักดิ์สิทธิ์"

"เฉพาะผู้ที่สามารถสร้างค้อนเทพสงครามได้เท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นราชาเผ่าคนแคระ ข้านั้นเตรียมการมามากกว่า 20 ปี และมันสิ้นสุดในวันนี้!!"

สายตามากอร์น มีความุ่งมั่นที่ หลิน ยู ไม่เคยเห็นมาก่อน

เป็นความมุ่งมั่นที่หล่อหลอมออกมาจากหัวใจ เป็นความรักที่ไม่มีสิ่งใดมาเจือปนแม้แต่น้อย

หลิน ยู อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจออกมา ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"เอาละ แล้วนายต้องใช้มันทั้งต้นหรือเอาแค่บางส่วน"

บอกตามตรงดอกบัวเพลิงโลกันต์นี้ยังมีประโยชน์กับเขาอยู่มันผลิตพลังเวทย์ให้เขา 30 แต้ม/ชั่วโมง

หากต้องใช้มันทั้งหมดเพื่อสร้างอุปกรณ์ เขาอาจจะรู้สึกทุกข์อยู่ไม่น้อย

โชคดีที่มากอร์นมองดอกบัวเพลิงโลกันต์อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "ไม่เอาทั้งหมด ข้าต้องการแค่เมล็ดบัวที่อยู่ด้านบนนั้น นั่นคือจุดที่มีแก้นแท้เปลวไฟเข้มข้นที่สุด"

โชคดีที่เขาต้องการแค่เมล็ดบัว

สมบัติอย่างดอกบัวเพลิงโลกันต์ นั้น ตราบเท่าที่มันมีพลังงานเพียงพอ มันก็ยังสามารถผลิตเมล็ดบัวออกมาได้อีก

ดังนั้น หลิน ยู ไม่อยากเสียเวลาต่อไปให้ มากอร์น เลือกตัวด้วยเอง

มากอร์นไม่เกรงใจเขาอีกต่อไปเข้าไปหนิบเมล็ดบัวทั้งหมดทันที

"เอาละ พวกเรากลับไปยังอาณาจักรเทียนหยางกันเถอะ วัตถุดิบทั้งหมดของข้าอยู่ในเผ่า มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถสร้างค้อนเทพสงครามได้"

"งั้นรอก่อน ฉันลงจะไปคุยกับคนด้านล่างครู่หนึ่ง"

เมื่อพูดคุยเสร็จ ทั้ง 2 ก็ออกไปจากดินแดน เขาสั่งการ เซียว ฉางกุ้ย อยู่ 2 3 คำ จากนั้นออกจากดินแดนไปอีกครั้ง บินไปยังทิศทางของอาณาจักรเทียนหยาน

เที่ยงวัน

ในที่สุดพวกเขาก็บินข้ามทะเลทราบที่อยู่บนภูเขามาถึงเหมืองขนาดใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปในพื้นที่ภูเขาไฟ

มองจากระยะไกลจะเห็นเข้าเหมือนที่มีนักรบคนแคระเฝ้าอยู่ มีลาวาค่อยๆ กระจายไปทั่ว

"หยุด! นั้นใคร"

เสียงตะโกนดังขึ้น นักรบคนแคระ 2 คนที่เฝ้าทางเข้าก็หยิบอาวุธและเข้ามาหาพวกเขา เตรียมทำการขับไล่ออกไป

"อิกนิก บาร์ทอม นี้ข้าเอง!"

มากอร์นรีบกระโดดลงจากหลังของมังกรสนมปิศาจ เข้ามาหาคนแคระเหล่านั้น

เมื่อทั้ง 2 เห็น มากอร์น พวกเขาตกตะลึงทันที มองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

"มากอร์น? เจ้ากลับมาทำไม?"

"ตอนนี้เหล่าผู้อาวุโสกำลังเซ่นสังเวยอยู่ในเผ่า หากพวกเขารู้ว่าเจ้ากลับมา เจ้าแย่แน่ ออกไปซะ!"

มากอร์นมีความสัมพันธ์อันดีกับมากอร์น

รู้ว่าเขานั้นเป็นคนบาป จึงไล่มากอร์นให้ออกไปจากที่นี้

แต่วินาทีต่อมา พวกเขาพบเข้ากับ หลิน ยู ที่เดินตามหลัง มากอร์น มา

"มนุษย์? เจ้าไปอยู่กับมนุษย์งั้นเหรอ มากอร์น!"

"ที่นี้ไม่ต้อนรับมนุษย์! ออกไปจากที่นี้ซะ!"

ชั่วพริบตาเดียวทั้ง 2 ก็ยกอาวุธขึ้นชี้มาทางหลิน ยู

เมื่อเห็นสิ่งนี้ มากอร์น รีบเข้าไปหยุดทันที "อย่าทำแบบนี้ เขาเป็นเพื่อนข้า"

"เพื่อน? นี้เจ้าเป็นเพื่อนกับมนุษย์งั้นเหรอ?"

ทันใดนั้นเสียงเก่าแก่ก็ดึงขึ้น ณ ทางเข้าเหมือง