ตอนที่ 133 ตระกูลค้อนสงคราม

ตอนที่ 133 ตระกูลค้อนสงคราม

"ว่ายังไงนะ นายถูกเผ่าเนรเทศออกมา!?"

เสียงจะโกนด้วยความตกใจ ดังลั่นขึ้นที่บริเวณเชิงเขา

หลิน ยู มองไปยังคนแคระที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ การแสดงออกของเขากลายเป็นน่าเกลียดอย่างมาก

ในตอนนั้นที่เขานำคนแคระรายนี้ลงมาที่พื้น เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปลุกเขา

เป็นผลให้คนนี้คนนี้บอกความจริงกับเขา

ว่าเขานั้นเป็นคนแคระที่ถูกไล่ออกจากเผ่า

เขาโมโหจนควันแทบออกจากหู

"งั้นนายก็ไปที่ภูเขาไฟเพื่อที่จะฆ่าตัวตายเพราะถูกไล่ออกจากเผ่างั้นซิ?"

หลิน ยู เอามือเช็ดหน้าผาก เขาดูค่อนข้างงุดหงิด

เขาคิดว่านี้เป็นโอกาศในการสร้างความสัมพันธุ์กับเผ่าคนแคระ แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้

คนแคระคนนั้นรู้สึกโมโห เขาอธิบายด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ "อย่ามาพูดไร่สาระ! ข้าไม่ได้จะฆ่าตัวตายซักหน่อย ข้ากำลังหาผลึกเปลวไฟที่อยู่บนภูเขาไฟเพื่อสร้างวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคระต่างหาก!"

"วัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคระ? มันคืออะไรกัน?"

หลิน ยู มองไปที่เขาอีกครั้ง

"มันคือ..."

คนแคระอ้าปากออกมา แต่ทันใดนั้น เขาก็เปลี่ยนท่าทีมองไป หลิน ยู ด้วยความระมัดระวัง

"ทำไมเจ้าถามแบบนี้? หรือว่าเจ้าต้องการที่รู้ความลับของพวกเราเผ่าคนแคระงั้นเหรอ?"

เดิมทีเผ่าคนแคระก็รังเกียจมนุษย์มากอยู่แล้ว

แต่เนื่องจากหลิน ยู ได้ช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ เขาจึงค่อนข้างเป็นมิตรกับหลิน ยู แต่ก็ยังไม่ลดการป้องกันลง

แม้ว่าเขาจะถูกไล่ออกจากเผ่าแล้ว แต่เขาก็ยังเป็น 1 ในเผ่าคนแคระ

ใช่แล้ว

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับความไว้วางใจอีกฝ่าย

หลิน ยู คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดออกมา "บอกตามตรงฉันต้องการช่างฝีมือจากที่นั้น ฉันได้ยินมาว่าคนแคระเก่งมากในด้านการสร้างอุปกรณ์ ในเมื่อนายโดนไล่ออกมาจากเผ่าแล้ว สนใจจะไปกับฉันไหม ถ้ามีเงื่อนไขอะไรก็บอกมาได้เลย"

หลิน ยู พูดคำเหล่านี้พลางคิดไปด้วย

เนื่องจากเขานั้นต้องการเชิญผู้มีความสามารถไปอยู่ด้วย การปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความจริงใจย่อมเป็นหนทางที่ดีที่สุด

อีกทั้งวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคระนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่จะได้ยินง่ายๆ

เนื่องคนแคระที่อยู่ตรงหน้าเขาสามารถสร้างสิ่งนี้ได้ ความสามารถในการสร้างอุปกรณ์ของเขาต้องยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน เขาจะได้รับมันอย่างแน่นอนหากเชิญคนๆไปเข้าร่วมได้

แต่ว่าน่าเสียดาย

เมื่อเผชิญหน้ากับคำเชิญของ คนแคระคนนี้กลับไม่ไหวติง

"มนุษย์ ถึงแม้ว่าเจ้าจนช่วยข้าไว้ แต่ข้าขอโทษด้วย ตัวข้านั้นยังมีภารกิจที่ต้องทำให้เสร็จสิ้นไม่สามารถจะไปกับเจ้าได้"

"ภารกิจอะไรงั้นเหรอ?" หลิน ยู ถามขึ้น "ถ้ามันเป็นไปได้ ฉันอาจจะช่วยนายได้!"

"เจ้าอยากช่วยข้างั้นเหรอ" คนแคระรู้สึกประหลาดใจ

"นั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่มีเงื่อนไขหากภารกิจเสร็จแล้วนายต้องไปกับฉัน" เกิดรอยยิ้มที่มุมปาก ของ หลิน ยู

"นี้เป็นครั้งแรกที่มีมนุษย์อาสามาช่วยข้าทำภารกิจแบบนี้" คนแคระส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "แต่ข้าชอบความตรงไปตรงมาของเจ้าดี น่าเสียดายยิ่งนักถึงแม้ว่าเจ้าจะช่วยข้าในตอนนี้ แต่มันอาจจะสายเกินไป"

"สายเกินไปงั้นเหรอ ทำไมกันละ?"

"เจ้าคงจะเห็นแล้วซินะว่า อาณาจักรเทียนหยานในตอนนี้ทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยภูเขาไฟที่ปะทุออกมา แม้แต่เมืองใต้ดินของเผ่าคนแคระเราก็ยังได้เผชิญหน้ากับการทำลายล้าง ข้าไม่สามารถละทิ้งเผ่าของข้าได้ในตอนนี้

เสียงของคนแคระนั้นต่ำมาก มันมีร่องรอยของความเสียใจ

"เดิมทีตัวข้านั้นต้องการให้เผ่าของข้าย้ายออกจากเมืองใต้ดินเพื่อหนีไปยังที่ปลอดภัย แต่เหล่าผู้เฒ่ากับยึดติดเมืองใต้ดินแถมจะขับไล่ข้าออกมาจากเผ่าด้วยข้อหาสร้างความเดือดร้อนแก่พวกเราเผ่าคนแคระ ในตอนนี้นั้นมีเพียงต้องสร้างวัตถุศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาเท่านั้น อาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคระค้อนเทพสงคราม ข้าถึงจะนำชนเผ่าของเขาออกจากสถานที่ๆอันตรายนั้นได้"

"นายจะไปเก็บรวบรวมวัสดุบนภูเขาไฟเพื่อนำไปสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าคนแคะและนำคนของนายออกจากเมืองใต้ดินนั้นงั้นเหรอ" หลิน ยู ถามกลับทันที

"ใช่แล้ว ข้าไม่ต้องการให้เผ่าของข้าตายอยู่ในภูเขาไฟบ้าๆนั้น ข้าจะต้องสร้างค้อนเทพสงครามให้ได้!!"

เขาจ้องมองไปยังคนแคระคนนี้อีกครั้ง

เขานั้นไม่ได้โกรธเคืองหรือไม่พอใจที่ถูกไล่ออกจากเผ่า

ความจริงใจของเขา ทำให้ หลิน ยู ยิ่งอยากได้เข้าไปเป็นพรรคพวกมากขึ้นไปอีก

เขาถามทันที "ถ้าอย่างนั้นบอกมาเถอะ นายต้องการอะไรในการสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์นี้ ฉันจะไปหามาให้"

"ฉันมีทุกอย่างแล้วในตอนนี้ ขาดเพียงแค่อย่างเดียวคือแก่นแท้เปลวไฟ ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไรยิ่งดี"

"แก่นแท้เปลวไฟ"

หลิน ยู ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาก็ลองถามดู "ถ้าเป็นดอกบัวที่โตในลาวาใช้ได้ไหม"

"ใช่ มันใช้ได้ สมบัติที่โตท่ามกลางลาวาใช้ได้ดีที่สุด มันยังทำให้โอกาศสำเร็จมากยิ่งขึ้นด้วย เจ้าเคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อนงั้นเหรอ?" คนแคระกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ"

"ฉันมีมันเลยแหละ"

"จริงงั้นเหรอ มันอยู่ไหน พาข้าไปดูเร็ว!"

คนแคระคว้าแขนของหลิน ยู มองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

สมบัติแก่นแท้เปลวไฟนี้หาได้ยากมากแม้แต่ในทวีปดึกดำบรรพ์ก็ตาม

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไรมา หลิน ยู มีสิ่งนี้ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะปล่อยมันไป

หลิน ยู ไม่คิดว่าการแสดงออกของเขาจะรุนแรงขนาดนี้ จากนั้นก็พูดว่า "มันเป็นดอกบัวที่ฉันได้มาโดยบังเอิญ ตอนนี้มันอยู่ในดินแดนของฉันน่ะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา คนแคระก็พูดออกมาอย่างตื่นเต้น "พาข้าไปดูมันที ตราบใดที่ค้อนเทพสงครามสร้างสำเร็จ ข้าสัญญาว่าจะทำตามเงื่อนไขของเจ้าอย่างแน่นอน"

"ได้เลย งั้นเอาตามที่นายว่ามา"

หลิน ยู หัวเราะออกมาเบาๆ

เขาไม่คิดเลยว่า ดอกบัวเพลิงโลกันต์นี้จะเป็นแก่นแท้เปลวไฟ

ตราบใดที่เขาใช้มันสร้างอาวุธศักดิ์ของเผ่าคนแคระได้ เขาก็ได้รับช่างฝีมือเผ่าคนแคระที่แข็งแกร่งมันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม

ในขณะเดียวกัน ความคิดที่ยอดเยี่ยมนี้ก็ก่อตัวในหัวของเขาทำให้เขาอดที่จะดีใจไม่ได้

ในไม่ช้า เขาก็พาคนแคระนี้ขี่มังกรราชาปิศาจและมังกรสนมปิศาจ บินไปยังอาณาจักรหวงหวู่อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง

เจ้าคนนี้อ้วนนี้ตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว แต่เขาไม่ได้สลบไปเหมือนเมื่อก่อน

เห็นได้ชัดว่าการสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของคนแคระนี้ทำให้เขาตื่นเต้นอย่างมาก มันสามารถต้านทานได้แม้แต่ความกลัว

หลังจากที่พูดคุยกัน

หลิน ยู รู้ชื่อของเขาด้วย

มากอร์น วอแฮมเมอร์

โดยที่ชื่อของเขานั้นอยู่ข้างหน้า ส่วนนามสกุลจะอยู่ด้านหลัง

ในบรรดาคนแคระก็มีหลายสกุลหลายเผ่าด้วยกัน

มีทั้ง ตระกูลค้อนสงคราม , หอกทมิฟ , หมัดหิน , เคราทองแดง , เหล็กทมิฟ และอื่นๆ

เผ่าคนแคระนั้นมีขนาดใหญ่มาก พวกเขากระจายไปทั่วทวีป

เผ่า ค้อนสงคราม ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ภูเขาไฟนั้น เป็นเพียงเผ่าเล็กๆ

วันนี้ เมืองใต้ดินที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้น ค่อยๆถูกแม๊กม่าที่ปะทุขึ้น เขานั้นตัวว่ามันจะถูกลาวากลืนหายไปในเวลาอันสั้น

มากอร์นในฐานะสมาชิกเผ่า ค้อนสงคราม ย่อมไม่ต้องการเห็นเผ่าของเขาพังพินาศลงไปเป็นธรรมดา

แต่เหล่าผู้อาวุโสรุ่นเก่าหลายคนไม่ต้องการจากเมืองที่พวกเขาอยู่มาหลายชั่วอายุคน ดังนั้น มากอร์น จึงถูกขับไล่ออกจากเผ่า

อีกทั้งเหล่าคนแคระรุ่นเยาว์หลายคนที่พยายามเกลี้ยงกล่อมให้พวกเขาออกมาจากเมือง ก็ถูกพวกเขาขับไล่ออกมา

ต้องบอกว่า

ตัวเขานั้นโชคดีที่ได้พบกับ หลิน ยู ที่เดินทางเข้ามาในอาณาจักรเทียนหยวน

ไม่อย่างนั้นหากเขาคิดที่จะเข้าหาคนแคระ มันคงเป็นไปได้ยาก

เมื่อโอกาศมาเขาแล้ว เขาต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาสั่งให้มังกรราชาปิศาจเร่งความเร็วกลับไปยังอาณาจักรหวงหวู่ ขึ้นอีก

ในไม่ช้าพวกเขาก็ข้ามแนวเขา บินผ่านหุบเหล เข้าสู่อาณาจักรหวงหวู่

เมื่อพวกเขามาถึงเมืองหวงซา มากอร์น ที่บนหลังมังกรสนามปิศาจก็ส่งเสียงออกมา

"ข้าสัมผัสได้ด้านล่างนั้นมีแก่นแท้เปลวไฟที่รุนแรงอยู่ข้างใต้อย่างแน่นอน!"