บทที่137 ฟรี
“เยอะมาก อย่างน้อย ๆก็เกือบร้อยลำได้มั้งเนี่ย” วีวีมองดูเรือรบที่กำลังมุ่งหน้ามาด้วยสายตาตกตะลึง มันราวกับเป็นกองทัพที่รวมตัวกันเพื่อทำลายอาณาจักรหนึ่งเลยทีเดียว
“ฉันเพิ่งนับ มันมีเรือแปดสิบสองลำ” โรบินพูดด้วยเสียงแข็งทื่อ “เรือรบมากขนาดนี้ต้องเป็นเรือจากศูนย์ใหญ่มารีนฟอร์ดแน่ กัปตัน เป้าหมายของพวกเขาอาจเป็นนายนะ”
ทุกคนต่างจ้องไปที่รอน ใช่ กองเรือรบมากขนาดนี้มีเพียงศูนย์ใหญ่เท่านั้นที่ส่งมาได้ สาเหตุที่มุ่งมาหารอนก็คงไม่ต้องพูดถึง ก่อนหน้านี้เขาฆ่าพลเรือโทต่อหน้าต่อตาทหารเรือคนอื่น ฉีกหมายเชิญเป็นเจ็ดเทพโจรสลัดทิ้ง มันทำให้กองทัพเรือโกรธ
“ไม่ต้องกังวล” รอนเดินแทรกพวกสาว ๆเข้ามาหัวเรือ “มากับฉัน จะไม่มีใครเป็นอะไร”
“เมื่ออีกฝ่ายมา ทาชิงิ รากิและนามิ ต้องป้องกันเรือเอาไว้ให้ดี ส่วนพวกนั้นฉันจะจัดการเอง” รอนพูดแผนของตัวเองออกมาอย่างใจเย็น เวลาผ่านไป กองเรือรบก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ
“แต่มันมีคนเยอะมากนะคะ” คายะพูดอย่างเป็นกังวล “คุณรอน คุณคนเดียว...”
“อย่าตื่นตระหนกไปสิ” รอนโบกมือ “ไม่มีประโยชน์ต่อให้พาคนมามากขนาดไหนก็ตาม การต่อสู้ของพวกคนที่แข็งแกร่งบนโลกไม่ใช่อะไรที่จำนวนจะเอาชนะได้นะ พวกเธอแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
“ฉันกังเวล...” โรบินพูดด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “ฉันกังวลว่ากองทัพเรือนี่จะไม่ใช่แค่มีคนมากอย่างเดียว”
“คุณโรบิน หมายความว่ายังไงคะ?” คายะรีบจับแขนโรบินแล้วถามทันที “หมายความว่ามีคนแข็งแกร่งบนเรือลำนั้นเหรอคะ?”
“กัปตันน่ะแข็งแกร่งมาก เราทุกคนต่างก็รู้ว่าจำนวนไม่สามารถเอาชนะเขาได้ พวกเธอคิดว่ากองทัพเรือจะไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?” โรบินมองดูเรือรบด้วยแววตาหวาดกลัว “ศูนย์บัญชาการกองทัพเรือ ไม่ได้มีเพียงจอมพลเรือเซ็นโกคุเท่านั้น แต่ยังมีคนอื่นด้วย”
“ยิ่งไปกว่านั้น เซ็นโกคุไม่ได้โง่” โรบินส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “ดังนั้น ในเรือรบฝ่ายตรงข้ามนี้ มีกำลังรบที่แข็งแกร่งอยู่แน่นอน เป็นไปได้มากว่าพลเรือเอกแห่งกองทัพเรือจะมา แต่ไม่รู้ว่าจะมากี่คน”
“พล... พลเรือเอก!” สีหน้าคายะเปลี่ยนสี
ไม่ใช่เพียงแค่คายะ นามิ วีวี รวมไปถึงทาชิงิและสาว ๆคนอื่นก็เปลี่ยนเป็นหน้าซีดเซียวเช่นกัน
สามพลเรือเอก เทียบได้กับสี่จักรพรรดิ ไม่เพียงแค่ด้านชื่อเสียง แต่ฝีมือก็ยังเหนือกว่าเจ็ดเทพโจรสลัด พวกเขาเป็นกำลังรบที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งกองทัพเรือ
แม้ว่าโรบินจะพูดแบบนั้น แต่รอนก็ยังยิ้มอย่างมั่นใจ “ทุกคนไม่ต้องกังวล แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา ฉันก็จะยันมันเอาไว้ให้ ดังนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
“โรบิน” รอนมองโรบินอีกครั้ง “จริง ๆแล้วมันก็ไม่ผิดอย่างที่เธอพูด บางทีกองทัพเรืออาจจะคิดว่าส่งทหารเรือมามากมายรวมไปถึงพลเรือเอกด้วย ถึงจะไม่รู้ว่ามากี่คน แต่ฉันก็รู้ว่าพวกเขาประเมิณความแข็งแกร่งของฉันผิดไป แม้ว่าพลเรือเอกจะมาที่นี่กันสามคน ฉันก็ไม่เคยกลับ!”
โรบินมองท่าทางมั่นใจของรอน ตอนนั้นในใจของโรบินก็สั่นไหว เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่ใช่คนเดิมที่มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองคนเดียวอีกแล้ว แต่เธอสามารถพึ่งพากัปตันเรือของเธอได้
“พวกมันมาแล้ว!”
นามิสูดหายใจลึก “อีกฝ่ายมีเรือรบมากเกินไป อาร์คบินขึ้นไม่ทันแล้ว รอน เราจะไม่ทำอะไรเลยจริง ๆเหรอ?”
“ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก เน้นไปที่การป้องกันเรือดีกว่า” รอนพูด “ด้วยความแข็งแกร่งของเธอในตอนนี้ การปกป้องเรือคงไม่มีปัญหานะ ใช่ไหม?”
“ไม่มีปัญหา”
บนเรือรบขนาดใหญ่สองลำ ผู้บัญชาการกองเรือรบที่กำลังจะออกคำสั่งยิงปืนใหญ่ได้ถูกอาโอคิยิหยุดไว้
“เดี๋ยวก่อน นั่นเรือของรอนไม่ใช่เหรอ? การยิงปืนใหญ่ใส่พวกเขาคงไม่ได้ผลอะไรมาก” อาโอคิยิกล่าวกับพลเรือโทที่มาด้วย “พวกเราสองคนจะจับหมอนั่นเอง”
“จับเขา?” ผู้บัญชาการกองเรือรบขมวดคิ้ว แม้ว่าตำแหน่งของทั้งสองคนจะเหนือกว่าเขา แต่ในที่แห่งนี้ เรือรบนี้ เขาที่เป็นผู้บัญชาการกองเรือรบมีอำนาจสิทธิ์ขาด พลเรือเอกสองคนนี้ไม่มีอำนาจหยุดคำสั่งเขาได้
“ท่านพลเรือเอกทั้งสองคน ก่อนอื่นเราควรยิงโจมตีเรือของพวกมันแล้วรอให้อีกฝ่ายตกลงไปในน้ำจึงค่อยทำการล้อมจับ เราก็จะจับพวกนั้นได้ง่าย ๆ” ผู้บัญชาการเรือได้กล่าวด้วยเสียงต่ำ ๆอย่างถือดี “หากเป็นแบบนั้น พวกคุณจะจับเขาได้ง่ายด้ายจริงไหม?”
อาโอคิยิและคิซารุมองหน้ากัน ทั้งสองต่างส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “ถ้าจับรอนได้ง่ายขนาดนั้น คิดว่าศูนย์ใหญ่จะส่งพวกเรามาไหม?”
“นั่นมัน...” ผู้บัญชาการชะงัก พูดแย้งไม่ออกสักคำเดียว
“เราได้ข่าวว่ารอนได้กินผลปีศาจเมื่อนานมาแล้ว ดูเหมือนว่าผลปีศาจนั้นค่อนข้างไร้ประโยชน์ แต่ตัวเขาเองนั่นล่ะที่แข็งแกร่งมาก ด้วยกำลังที่แข็งแกร่งแบบนั้น ทำให้พลังของผลปีศาจของเขาไม่โดดเด่นนัก ดังนั้นถ้ามันง่ายอย่างที่พูด โจมตีเรือของเขาโดยตรง รออีกฝ่ายตกน้ำแล้วจับเขาด้วยกุญแจมือหินไคโร หากทำได้ง่าย ๆ เขาจะยังเป็นโจรสลัดค่าหัวหนึ่งพันล้านเบรีอยู่ไหมล่ะ?”
อาโอคิยิส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ดังนั้นแล้ว ถ้าเราต้องการเอาชนะเขาจริง ๆ เราต้องใช้เพียงความแข็งแกร่งที่มากกว่าเท่านั้น ถ้านายไม่เชื่อ จะลองยิงไปดูก็ได้ แต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเสียล่ะ ถ้านายเกิดความสูญเสียขึ้นมา”
“โอ้... ใช่ ๆ” คิซารุหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ด้านข้าง
ตอนแรกผู้บัญชาการกองเรือรบอย่างเขาเกือบจะเชื่อพลเรือเอกอาโอคิยิอยู่แล้ว
แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของพลเรือเอกคิซารุ เขาก็สลายความเชื่อนั้นทิ้งทันที
ตอนนี้เขารู้สึกโกรธ พวกคุณบอกว่าความคิดของฉันไม่ถูก อย่างนั้นความคิดของพวกคุณสองคนถูกต้องเหรอ?
ฉันไม่เชื่อหรอกว่ากองเรือรบทั้งแปดสิบสองลำของฉันจะจมอีกฝ่ายไม่ได้
ต่อให้เป็นภูเขาหรือเกาะฉันก็ถล่มลงได้
“รับคำสั่ง เล็งปืนใหญ่ไปที่เรือของอีกฝ่ายทั้งหมด ฉันอยากเห็นเรือของอีกฝ่ายถูกทำลายในห่ากระสุนของเรา”
“ครับ ท่านผู้บัญชาการ” ทหารเรือส่งสารได้รับคำสั่งแล้วกระจายคำสั่งออกไปในทันที
ผู้บัญชาการกองเรือยืนอยู่ที่หัวเรือโดยเอามือไพล่หลัง สายตาจับจ้องไปที่รอนเขม็ง
ด้านหลังเขา อาโอคิยิยักไหล่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ส่วนคิซารุ ยืนจับคางเฉย ๆโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
