2197 - กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

2197 - กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

“ถ้าข้าสร้างวังของตัวเอง ข้าไม่ต้องการมันเพื่อหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณดั้งเดิมของข้า ข้าแค่ต้องการรวบรวมพลังศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นเพื่อปกป้องคนที่ข้ารักในยามที่ข้าไม่อยู่ ในขณะเดียวกันข้าอาจจะสามารถสร้างแม่ทัพศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาก็ได้” สือฮ่าวกล่าวด้วยความสงสัย

การแสดงออกของราชาพานเปลี่ยนไป เตือนเขาอีกครั้งว่าไม่สามารถจัดตั้งราชสำนักได้

ทั้งสองพูดคุยกันเป็นเวลานานราชาพานให้คำแนะนำอย่างจริงจัง โดยบอกเขาเกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่างในระดับราชาอมตะ ทำให้เขาสามารถใช้ทางเบี่ยงน้อยลง

สือฮ่าวกล่าวคำอำลากับราชาพานแล้วไปพบเพื่อนเก่าของเขา

“สือฮ่าว!”

กระต่ายหยกจันทราร้องออกมาด้วยเสียง ยา ยา แยกเขี้ยวของนางและกวัดเล็บและกระโดดมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

แม้จะผ่านไปห้าแสนปี จริงๆแล้วนางยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ยังดูเหมือนวัยรุ่น ราวกับว่านางจะไม่มีวันเติบโต

รูปร่างของนางยังคงงดงาม ผมสีเงินยาวร่วงลงมาที่เอวเป็นประกายระยิบระยับ

ดวงตาของนางใหญ่โตมาก มันเป็นสีแดงเข้มราวกับปะการัง สวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

คนอื่นๆต่างตกตะลึง เพราะตอนนี้สือฮ่าวมีชื่อเสียงอย่างมาก แม้ว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่จะเป็นสหายของเขา แต่ก็มีบางคนที่รู้สึกวิตกกังวลอยู่ภายใน ไม่กล้าแสดงท่าทีสบายๆต่อหน้าเขาอีกต่อไป

ท้ายที่สุด ตอนนี้เขาเป็นราชาอมตะ สามารถยืนหยัดร่วมกับยักษ์ใหญ่ที่ทรงพลังที่สุดของดินแดนอมตะ สามารถฆ่าราชาอมตะได้ ทุกเผ่าพันธุ์ไม่สามารถจัดการกับเขา

อย่างไรก็ตามกระต่ายหยกจันทราไม่สนใจเรื่องนี้ นางวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับขมวดคิ้วและตะโกนด้วยความไม่พอใจว่า

“เจ้าหายตัวไปห้าแสนปี รู้ไหมว่าเรากังวลแค่ไหน เสียน้ำตาไปเท่าไหร่ ทุกสิ่งทุกอย่างช่างเปล่าประโยชน์จริงๆ!”

เมื่อสือฮ่าวได้ยินเรื่องนี้ แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นราชาอมตะแล้ว หัวใจของเขาเหมือนเหล็ก แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดหวังและหงุดหงิด

ห้าแสนปี… เขาพลาดเรื่องราวไปมากมาย หลายคนก็แก่ชราบางคนก็ร่วงหล่นไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน หัวใจของเขาก็รู้สึกอบอุ่น เขาลูบผมยาวสีขาวเป็นประกายของกระต่ายหยกจันทราและทำให้มันยุ่งเหยิง

"อา! ข้าจะสู้กับเจ้าให้ตาย!”

กระต่ายหยกจันทราตะโกนต่อสู้กับทุกสิ่งที่นางมี กิเลนสีขาวเหมือนหิมะที่ด้านข้างของนางหดคอลง

นี่เป็นหนึ่งในทายาทของสิบอสูรผู้ยิ่งใหญ่! มันคือเด็กน้อยที่นางกอดในอดีต ตอนนี้โตแล้ว

คนอื่นๆต่างตกตะลึง ใครกล้ายุ่งกับราชาอมตะแบบนี้?

“เลิกทำแบบเด็กๆได้แล้ว วันนี้ข้าจะเชิญเจ้าสังสรรค์มื้อใหญ่เจ้าต้องการหรือไม่!” สือฮ่าวหัวเราะ

ย้อนกลับไปในตอนนั้น กระต่ายตัวนี้มักจะโวยวายว่านางไม่กินเนื้อ แต่ทุกครั้งนางก็มักจะกินอาหารที่อร่อยมากมายที่สือฮ่าวย่าง แต่ละครั้งนางก็ต้องดื่มจนเมาและสลบไป

“น่าเศร้าที่เจ้าอ้วนเฉาไม่อยู่ที่นี่แล้ว” กระต่ายหยกจันทราก็ร้องไห้ออกมาทันที

เป็นเพราะเมื่อก่อนมักเป็นสามคนพวกเขาที่กินและดื่มด้วยกัน

“เขายังอยู่ อีกไม่นานข้าจะพาเขาขึ้นมา” สือฮ่าวกล่าว

ในอดีตพื้นที่ฝังศพโบราณถูกโจมตีจริงๆ ซึ่งอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขา ใครกล้าเข่นฆ่าเข้าไปยังดินแดนของราชาแห่งความตาย?

ย้อนกลับไปในตอนนั้น มีน้ำเต้าสีเหลืองวาววับที่ตกลงมาจากด้านบน ปล่อยแสงแห่งความโกลาหลออกมาพุ่งทะลุพื้นที่ฝังศพ!

"จริงๆ? เขายังมีชีวิตอยู่เหรอ!” ดวงตาของกระต่ายหยกจันทรามองไปรอบๆ แล้วนางก็ร้องออกมาอย่างมีความสุข

“ดี เมื่อเจ้าหาเขาพบแล้วเจ้าก็พาเขาขึ้นมาที่นี่!”

ราชันย์สิบสมัย ผู้อมตะที่ถูกเนรเทศ ฉวีโต้วและคนอื่นก็มาถึงแล้ว

การพบกันอีกครั้งทำให้ทุกคนประหลาดใจไม่รู้จบ พวกเขาเคยต่อสู้ดิ้นรนและต่อสู้กันอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตาม หลังจากห้าแสนปี ความแตกต่างระหว่างพวกเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“เป็นเรื่องที่ดีตราบใดที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่… ตอนนั้น เมื่อเราได้ยินข่าว เราเสียใจจริงๆ รู้สึกเสียใจแทนเจ้า…” องค์หญิงเหยาเยว่กล่าวทั้งน้ำตา

เมื่อกระต่ายหยกจันทราพูดก่อน ทุกคนก็ผ่อนคลาย ไม่รั้งตัวเองอีกต่อไป ทุกคนค่อยๆผ่อนคลาย

สือฮ่าวสั่งคนของเขาให้เตรียมงานเลี้ยง เรียกเพื่อนเก่าของเขา มารวมกันที่นี่อีกครั้งและจัดงานอันยิ่งใหญ่

เจ้าของรถม้าศึกห้าวิญญาณฉีหง ทัวปาอู่หลง หงส์เพลิงเพียงคนเดียวของตระกูลเว่ยที่ยังมีชีวิตอยู่ ราชาสวรรค์น้อย… กลุ่มเพื่อนเก่าจำนวนมากมา รวมทั้งสือยี่ก็มารวมกันที่นี่

สิ่งที่ทำให้สือฮ่าวขมวดคิ้วก็คือเขาไม่เห็นฉินฮ่าวในขณะเดียวกัน ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน ยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วก็ไม่มีใครรู้

“ท่านปู่!”

สือจงเทียนมาและนำอาหมันก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน

ในความเป็นจริงสือฮ่าวได้ส่งคนไปเชิญเขามานานแล้ว แม้กระทั่งเตรียมที่จะออกไปเอง เป็นเพราะเพื่อนเก่าบางคนอยู่ที่นี่จึงไม่ดีที่จะจากไปทันที

ตอนนี้ปู่ของเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง

ปู่และหลานชายกอดกันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำตาอันร้อนแรง

อาหมันก็ยิ้มช่วยพวกเขาเช็ดน้ำตาขณะที่นางก็ร้องไห้ไปด้วย ปีเหล่านี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ

หลายคนมาทักทายสือจงเทียน

“ดีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่!”

ฉางกงเอี๋ยนกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ เขาปรากฏตัวขึ้นชนจอกกับสือฮ่าวทั้งสองกอดกัน ทั้งคู่สัมผัสได้ถึงความเสียใจอย่างไม่รู้จบตลอดหลายปีที่ผ่านมา

มดเขาสวรรค์ มู่ชิง หินศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ และคนอื่นๆไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นคนนอก ช่วยให้สือฮ่าวมีความอบอุ่นใจเพิ่มมากขึ้น

สือฮ่าวมองไปที่พวกเขา มดเขาสวรรค์กลายเป็นผู้อมตะอย่างแท้จริง ราชันย์สิบสมัยก็มาถึงระดับนี้เช่นกัน…

เขาเริ่มไตร่ตรองกับตัวเอง ผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดคือผู้อมตะที่แท้จริงเท่านั้น แต่มีใครบ้างที่สามารถเป็นราชาอมตะได้? แม้ว่าจะมี คนอื่นอาจยังไม่ให้เวลาพวกเขา!

สถานการณ์ในอาณาจักรทะเลนั้นซับซ้อนเกินไป ยักษ์ใหญ่บางตัวอาจสังหารสิ่งมีชีวิตอมตะธรรมดาได้ทุกเมื่อ

ในความเป็นจริง ในช่วงห้าแสนปีที่ผ่านมา พายุลูกใหญ่จำนวนมากพัดผ่านดินแดนอมตะ

“เราต้องทำให้ผู้เชี่ยวชาญบางคนยอมจำนนก่อน!” สือฮ่าวคิดกับตัวเอง

ในราชสำนัก บุรุษทองคำอมตะเจ็ดสีจากไปนาน ผีอมตะก็เข้าสู่ดินแดนอมตะในภายหลัง พวกเขายังต้องการที่จะกบฏและจัดการกับประชาชนของราชสำนัก

ตอนนี้เหลือวิญญาณวีรชนเพียงหนึ่งในสามดวงที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังคงอยู่ในดินแดนอมตะ

สือฮ่าวนึกย้อนไปถึงเขตแดนรกร้างของสามพันแคว้น มังกรตัวนั้นชื่อ 'อันดับสองภายใต้สวรรค์' นอกจากนี้ยังมีนักพรตทองคำที่ขี่กระทิงทองคำเซียน

เขาจะสามารถเชิญผู้เชี่ยวชาญที่ยอดเยี่ยมสองคนนี้มาได้หรือไม่? สือฮ่าวคิดกับตัวเอง

นี่คือดินแดนภายใต้การปกครองของราชาพาน สือฮ่าวมีเรื่องอะไรอีกคาใจก็สอบถามไปยังราชาพานโดยตรง

สาเหตุที่เขารีบร้อนเช่นนี้ก็เพราะเขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของราชสำนักอ่อนแอเกินไป เขาจึงต้องรวบรวมผู้เชี่ยวชาญมาดูแลอย่างรวดเร็ว

“สิ่งมีชีวิตทั้งสองนั้นค่อนข้างแข็งแกร่งในตอนนั้น คนหนึ่งกล้าต่อสู้กับมังกรที่แท้จริงในระดับราชาอมตะ

และอีกคนหนึ่งเป็นวิญญาณทองคำเซียนและพัฒนาจนกลายเป็นราชาได้ แข็งแกร่งและไม่มีวันเสื่อมสลาย ไม่สามารถทำลายได้!” ราชาพานกล่าวด้วยความชื่นชมยินดี

อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

โดยบอกสือฮ่าวว่าวิญญาณดั้งเดิมของบุคคลทั้งสองมีปัญหาใหญ่และเหี่ยวแห้งไปมากไม่สามารถกลับคืนสู่จุดสูงสุดได้

ราชันย์ดินแดนปิดผนึก กะโหลกแก้ว กระดูกแขนสีทอง และสัตว์ประหลาดเก่าแก่อื่นๆก็ถอนหายใจ รู้สึกเหมือนกับว่าน่าเสียดาย

ความแข็งแกร่งในอดีตของพวกเขา

มิฉะนั้นสิ่งมีชีวิตทั้งสองจะสามารถคุกคามราชาอมตะคนอื่นได้อย่างง่ายดาย

ถ้าพวกมันยังอยู่ในสภาพดีอยู่ พวกมันคงไม่อยู่ที่เดิมในตอนนี้

“เว้นแต่ว่าเจ้าจะปรับแต่งเตาหลอมยาอันยิ่งใหญ่ที่อาจพลิกชะตาได้ อย่างไรก็ตาม ยานี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเสร็จสมบูรณ์ สิ่งที่มันต้องการนั้นน่าตกใจเกินไป” ราชาพานกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

ส่วนผสมนั้นน่าตกใจจริงๆ มีเพียงยาเซียนเท่านั้นที่สามารถฟื้นคืนชีวิตของพวกเขาได้มิหนำซ้ำต้องใช้ถึงหกต้นด้วยกัน

และส่วนผสมหลักอีกชนิดหนึ่งนั้นเป็นสิ่งที่หาไม่ได้แล้วก็คือยาสามชีวิต