ตอนที่ 49 คำเชื้อเชิญของครูใหญ่
สีหน้าของครูจริงจัง เขาขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงที่สง่างามว่า
“ในฐานะคนของเขตปลอดภัยคานาอันฉันเชื่อว่าทุกคนจะคุ้นเคยกับวิธีการทดสอบมากกว่าฉัน”
“แต่ฉันจะยังแนะนำอีกครั้งให้ทุกคน”
“การทดสอบทั่วทั้งเขตคือการสอบระดับชาติที่นำโดยเมืองหลวงของประเทศเซี่ย เมืองโม่ ในบรรดาผู้เชี่ยวชาญหน้าใหม่ที่เพิ่งปลุกอาชีพขึ้น อัจฉริยะที่มีผลงานโดดเด่นจะได้รับการคัดเลือกให้เข้าสู่สถาบันต่าง ๆ เพื่อศึกษาต่อและมีส่วนร่วมในการฟื้นฟูมนุษยชาติ”
“นักเรียนที่เข้าร่วมการสอบจะเข้าประตูมิติที่ควบคุมโดยสถาบันและเขตปลอดภัยตามลำพัง จากปัญหาที่พบ นักเรียนต้องหาทางออกที่สอดคล้องกันและระบบการประเมินจะทำการประเมินพวกเขา”
“ประตูมิติแบ่งออกเป็นระดับดี, ซี, บี, เอ และเอส ความยากจะเรียงจากต่ำไปสูงและขีดจำกัดของคะแนนที่คุณจะได้รับก็จะเรียงจากต่ำไปสูงเช่นกัน ฉันหวังว่าเมื่อถึงเวลาที่ทุกคนจะเลือกประตูมิติ คุณจะต้องชั่งน้ำหนักความแข็งแกร่งและตัดสินใจเลือกให้เหมาะสม”
“ฉันอยากจะเตือนทุกคนว่าแม้ว่าคุณจะไม่ใช่ผู้มีอาชีพสายต่อสู้ แต่ถ้าคุณแสดงความสามารถพิเศษอาชีพของคุณในการประเมินระดับเขต คุณจะได้คะแนนและมีโอกาสเข้าสถาบันเพื่อศึกษาต่อ”
“มีนักเรียนสองคนในชั้นเรียนของเราที่ผ่านเข้าสถาบันไปแล้ว”
ทุกคนติดตามการจ้องมองของครูและมองไปที่หลินเซินและกู่ว่านเอ๋อ
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา
“ทั้งสองคนได้พิสูจน์พรสวรรค์และความแข็งแกร่งของพวกเขาแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับการยกเว้น พวกเขายังสามารถผ่านการประเมินและเข้าร่วมสถาบันการศึกษาได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ได้เพิ่มพื้นที่สำหรับทุกคนที่จะแข่งขันกัน มันเป็นสิ่งที่ดี”
ครูยังคงเปล่งคำพูดต่อไป
เขาแบ่งปันเคล็ดลับสำหรับการทดสอบ รวมถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ควรทราบ
เขายังมีวิธีท้องถิ่นเพื่อช่วยให้นักเรียนที่ประหม่าปรับอารมณ์เพื่อให้จัดการกับข้อสอบได้ดีขึ้น
บรรยากาศเหมือนกับตอนที่หลินเซินสอบเข้ามหาวิทยาลัยในชีวิตที่แล้ว ครูและครูประจำชั้นปฏิบัติต่อนักเรียนปีสามเหมือนสมบัติและปกป้องพวกเขาเป็นอย่างดี
หลินเซินถอนหายใจและวางคางบนมือของเขา
เขาสะท้อนถึงอันตรายที่หลิวเซียงเซียง พี่สาวของเขาประสบในวันนี้
โสมแห่งการกำเนิดไม่มีการรับรู้ทางจิตใจ มันสามารถรับข้อมูลผ่านการมองเห็น การได้ยิน และการสัมผัสเท่านั้น
ดังนั้นเมื่อหลิวเซียงใส่เข้าไปในเสื้อของเธอ หลินเซินก็สูญเสียความสามารถในการรับรู้ว่าเธอเป็นอันตรายหรือไม่
สิ่งนี้ทำให้ฮั่นเทียนจั้วมีโอกาสที่จะโจมตี
ถ้าเขาต้องการแก้ปัญหานี้ เขาต้องบอกพี่สาวของเขาเกี่ยวกับหน้าที่ของโสมแห่งการกำเนิดและให้เธอสวมมันไว้บนหน้าอกของเธอนอกเสื้อผ้าของเธอ
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็...
เรื่องที่เขาได้เห็นทุกอย่างเมื่อพี่สาวของเขาอาบน้ำด้วยโสมแห่งการกำเนิดเมื่อวานนี้จะถูกเปิดเผยหรือไม่
หลินเซินหน้าแดงและรีบนำความคิดของเขาไปสู่สิ่งอื่น
“ฮั่นเทียนจั้ว... ฮั่นเทียนหลิน...”
ฮั่นเทียนจั้วเสียชีวิตแล้ว
แต่ฮั่นเทียนหลินไม่ใช่ ด้วยบุคลิกของเขา เรื่องนี้คงไม่จบลงแค่นี้อย่างแน่นอน
ถ้าฉันต้องการเอาชนะฮั่นเทียนหลินอย่างสมบูรณ์ ฉันจะต้องเพิ่มระดับของฉันเป็นระดับทอง
“ดูเหมือนว่าฉันต้องเข้าร่วมการทดสอลทั่วทั้งเขตนี้”
“อย่าพูดถึงเรื่องอื่นเลย สัตว์อสูรในประตูมิติของระดับเอสน่าจะเพียงพอสำหรับฉันที่จะเลื่อนระดับขึ้นไปอีกสองสามระดับอย่างแน่นอน”
“หลินเซิน”
“มานี่สิ”
โดยไม่รู้ตัว ครูประจำชั้นได้เดินเตร่อยู่เป็นชั่วโมงและอธิบายการทดสอบทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว
เมื่อชั้นเรียนเลิก เขาตะโกนเรียกหลินเซิน
“มีอะไรเหรอครับครู”
หลินเซินก้าวไปข้างหน้าอย่างงงงวย
นอกจากกู่ว่านเอ๋อแล้ว เขาไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อโรงเรียนแห่งนี้เลย เขาให้พี่สาวของเขาคอยช่วยเหลือและทำงานหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเล่าเรียน
เขาเพียงพยักหน้าอย่างคุ้นเคยกับครูประจำชั้นและเพื่อนร่วมชั้นของเขาเท่านั้น
ทำไมเขาถึงเรียกฉันตอนนี้
“ครูใหญ่ขอให้คุณไปที่ห้องทำงานของเขา เขาอาจมีคำแนะนำสำหรับสถานะนักเรียนของคุณ”
ครูยิ้มและมองไปที่หลินเซินด้วยความภาคภูมิใจและชื่นชม
ไม่เพียงแต่มีผู้เชี่ยวชาญอาชีพลับจะปรากฏตัวในชั้นเรียนของเขาเท่านั้น อัจฉริยะอีกคนก็ถือกำเนิดขึ้นด้วย
ในฐานะครู เส้นทางในอนาคตของเขาจะราบรื่นยิ่งขึ้น
“ได้ครับ”
หลินเซินพยักหน้า ขณะที่เขากำลังจะจากไป ครูประจำชั้นก็หยุดเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“ฮ่าฮ่า เรายังไม่ได้คุยกันดี ๆ เลย เนื่องจากครูใหญ่ขอร้องคุณในครั้งนี้ ฉันจะไม่รั้งคุณไว้ เรามาถ่ายรูปด้วยกันไหม”
หลังจากที่เขาเตือนสติ นักเรียนในชั้นเรียนก็ตระหนักได้ทันที
หากพวกเขาริเริ่มที่จะถ่ายรูปกับอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงในพื้นที่ของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเก็บไว้ที่บ้านเท่านั้น แต่เมื่อหลินเซินมีชื่อเสียงในอนาคต พวกเขาจะได้รับประโยชน์อย่างมากจากภาพนี้
หลังจากคิดออก พวกเขามองไปที่หลินเซินด้วยสายตาที่เร่าร้อน
หลังจากกำจัดฝูงชนได้ในที่สุด หลินเซินก็ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของครูใหญ่ เขาปาดเหงื่อเย็นที่หน้าผากแล้วเคาะเบา ๆ
“เข้ามา”
เสียงที่อ่อนโยนของชายวัยกลางคนดังมาจากข้างใน
หลินเซินผลักประตูเปิดและเข้าไป
ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น สำนักโบราณที่เต็มไปด้วยรูปแบบวิชาการโบราณก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
เขายังคงเพิ่มขนาดห้อง
ตรงกลางของสำนักงานมีของเก่าที่เขียนด้วยลายมือที่ไม่ธรรมดา
ผู้คนจะเห็นทันทีที่พวกเขาเข้าไป
โลกใบเดียวกัน ความฝันเดียวกัน
...นี่มันนิดหน่อยแล้วนะ...
อืม ธรรมดาเกินไป
เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากหายนะครั้งยิ่งใหญ่นั้น มนุษย์ที่เติบโตขึ้นมาในซากปรักหักพังได้พัฒนาจนมีเสน่ห์และความสง่างามแบบใหม่
“หลินเซินใช่ไหม”
“ฉันจำคุณได้”
ครูใหญ่เจิ้งกวงอี้เงยหน้าขึ้นจากเอกสารและมองไปที่หลินเซิน เขายิ้มและถอนหายใจ
“ฉันยังจำได้ว่าตอนที่คุณทำพิธีปลุกอาชีพ มีปรากฏการณ์ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของคุณ มันเหมือนกับกิ่งก้านต้นไม้ที่คุณอัญเชิญมาในอาคารฮั่นคอร์ปอเรชั่น”
“ในตอนนั้น เมื่อคุณบอกว่าคุณเป็นชาวนา ฉันรู้ว่าคุณมีบางอย่างที่ต้องปิดบัง คุณไม่ได้หยิ่งหรือผยอง คุณจะต้องกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมในอนาคตอย่างแน่นอน”
“ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้”
เจิ้งกวงอี้ผายมือและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า
“ในฐานะครูใหญ่ของคุณ ฉันเป็นเพียงระดับทองเท่านั้น แต่คุณสามารถต่อสู้กับระดับทองคำดำได้แล้ว”
หลินเซินมีความรู้สึกที่เท่าเทียมกัน
เมื่อครั้งนานมาแล้ว สายตาที่เขาจ้องมองไปยังครูใหญ่ระดับทองของเขานั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาและความชื่นชม
ใครจะคิดว่าเพียงไม่กี่วันเขาก็แซงหน้าเขาไปแล้ว
“ครูใหญ่ ฉันถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงเรียกฉันมาที่นี่”
หลินเซินดึงกลับเข้าหัวข้อหลัก
“ได้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
การแสดงออกของเจิ้งกวงอี้ซับซ้อนเล็กน้อย เขาเคาะโต๊ะเบา ๆ และตั้งกำแพงกันเสียง
“เรื่องที่ฉันอยากคุยกับคุณคือเรื่องพ่อของคุณ”
“พ่อของฉัน ?”
หลินเซินตกตะลึง เขาไม่ได้มีความฝังใจในพ่อแม่ของเขาในชีวิตนี้
พวกเขาออกบ้านแต่เช้าและกลับช้า ใครจะรู้ว่าเขายุ่งกับอะไรทั้งวัน
อย่างไรก็ตาม เขาคิดถึงพวกเขามาก เขาคิดถึงการมีครอบครัวแบบนั้นในตอนนั้น
ถ้าพวกเขาไม่ตาย พี่สาวของฉันคงไม่เข้าสังคมเร็วกว่านี้และคงจะใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลกับฉันใช่ไหม
“พ่อและแม่ของคุณไม่ได้ตายเพียงเพราะการบุกรุกของสัตว์อสูร”
