008 นั่นคือสมบัติของฉัน!
“แค่นายน่ะเหรอ?!”
นามิมองลูฟี่ที่ดูไม่เหมือนคนจะสู้ และทำหน้ามุ่ยอย่างดูถูก
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดต่อ เธอก็ได้ยินเสียงลมพัดผ่านหูของเธอ
“คนขโมยของคนอื่นไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกคนอื่นหรอกนะ”
ลิงค์วางเดนโคมารุไว้ที่คอขาวราวหิมะของนามิ และเสียงพูดแผ่วเบานั้นทำให้ผิวของนามิตึงเครียด
“นี่มันอะไรกัน นี่มันของเล่น...”
รู้สึกถึงความเย็นที่คอและความชาของกระแสไฟฟ้า นามิยังคงกลืนน้ำลายและหัวเราะแห้ง ๆ อยู่ตรงนั้น
“ลองดูสิว่านี่คือของเล่นหรือเปล่า”
ลิงค์ยิ้มกลับ
แม้แต่ในช่วงเวลาที่อันตราย นามิก็ต้องยอมรับว่าชายตรงหน้าเธอมีรอยยิ้มที่น่าดึงดูดใจมาก
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้
“…แล้ว?”
เพียงครู่เดียว ในใจของนามิก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น
เมื่อเธอกำลังจะแกล้งเป็นสาวน้อยที่กำลังจะร้องไห้?
ฟุบ
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวเบา และถุงผ้าใบใหญ่ที่เธอถือก็ไปอยู่ในมือของลิงค์แล้ว
“หนักมาก~”
ลิงค์ชั่งน้ำหนักอยู่พักหนึ่ง และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
คร่าว ๆ อาจมีซักล้านเบลีย์อยู่ข้างใน
นามิ “...นั่นคือสมบัติของฉัน!”
เมื่อเห็นว่าสมบัติของเธอตกไปอยู่ในมือของคนอื่น เธอจึงเลิกปลอมเป็นสาวน้อยไปโดยสิ้นเชิง
เธอโบกมือทันที พร้อมที่จะข่วนหน้าของลิงค์
“พันธนาการยางยืด!”
ขณะที่นามิก้าวไปข้างหน้า แขนยางรูปวงกลมก็ตกลงมาจากท้องฟ้า มัดมือของเธอไว้แน่น
“นี่ นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย?!”
เธอจ้องมองสิ่งที่พันธนาการบนมือของเธออย่างว่างเปล่า จากนั้นมองไปที่แขนที่ยื่นออกมาของลูฟี่
“สัตว์ประหลาด!!”
เสียงผู้หญิงแหลมสูงทำให้เกิดความเงียบในบริเวณโดยรอบ
“นั่นมันค่อนข้างเสียงดังนะ”
ลิงค์ลูบหูของเขา
“ถ้ายังเสียงดังอีก ฉันจะให้กัปตันปีศาจของฉันกินเธอ!”
เขาทำให้นามิหวาดกลัว
“กะ…”
เสียงกรีดร้องหยุดลงทันที นามิสูดจมูกและมองลูฟี่ด้วยความสยดสยอง
“ฉันชอบกินเนื้อ ไม่ใช่คนซะหน่อย”
ลูฟี่แสดงออกถึงความชอบด้านอาหารของเขาอย่างจริงจัง ซึ่งมันเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเขา
“ฉันชอบเนื้อ…”
นามิที่อยู่ในอาการตื่นตระหนก แค่ได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของเธอก็แทบจะเปลี่ยนเป็นสีขาวอีกครั้งด้วยความตกใจ
“แล้วขะทำไงกับเธอ”
หลังจากเห็นของที่เขาได้คืนมา ลูฟี่ก็ถามว่าจะทำอย่างไรกับนามิ
“ก็ในเมื่อเธอขโมยไปจากเรา เธอก็ต้องจ่ายตามราคาเช่นกัน จำไว้ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นผิด และปล่อยให้เธอสำนึกผิด” ลิงค์ แตะคางของเขาและคิด
“บังเอิญว่าเราไม่ได้มองหาร่องรอยของนักล่าโจรสลัดกันเหรอ? ก็แค่ปล่อยให้เธอพายเรือให้เราในฐานะกะลาสี”
พายเรือ เป็นกะลาสีเรือ...
นามิน้ำตาแทบไหล
ลองคิดดูสิ ปล่อยให้ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอไปพายเรือเป็นกะลาสีเรือเนี่ยนะ!
ด้วยรูปลักษณ์ของเทวดาแบบนั้น แต่ข้างในที่กำลังพูดถึงคือปีศาจใช่ไหม? นายเป็นปีศาจเหรอ?!
นามิเป็นคนที่ต่อต้านมาก แต่ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ลูฟี่ก็ปฏิบัติต่อผู้คนอย่างเท่าเทียมกัน
สุดท้ายนามิที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็ถูกบังคับให้ขึ้นเรือโจรสลัดของลูฟี่และลิงค์เป็นการชั่วคราว
ผลก็คือ ลูฟี่และลิงค์ที่เพิ่งมายังโลกนี้ เอาชนะศัตรูรายแรกได้สำเร็จตั้งแต่พวกเขาออกเดินเรือ ได้ถุงสมบัติใบแรก และ...เชลยคนแรก
ท้องฟ้าแจ่มใส คลื่นสีครามกำลังกระเพื่อม
ความสวยงามของทะเลและท้องฟ้าที่ทะเลแห่งนี้ช่างสวยงาม
เรือโดดเดี่ยวกำลังแล่นอยู่ในทะเล
มันคือเรืออาศัยที่ลิงค์และลูฟี่พบจากเรือของอัลบิด้า
ไม่มาก ไม่น้อย เพียงพอสำหรับสี่คน
ในเวลานี้ใบเรือเต็มใบแขวนอยู่บนหลังคาเรือและแล่นตรงไปตามแรงลม
“ด้วยความเร็วนี้ คาดว่าจะไปถึงเชลส์ทาวน์ได้ในวันนี้”
นามินั่งอย่างอ่อนแรงบนดาดฟ้า
“มันเร็วมาก! ผมคิดว่าจะใช้เวลาสามวัน ไม่คิดเลยว่าจะไปถึงในวันรุ่งขึ้น”
โคบี้ที่อยู่ข้าง ๆ มองไปที่นามิด้วยความชื่นชม
ทักษะการเดินเรือของอีกฝ่าย เมื่อเทียบกับระดับของเขาแล้ว เทียบกันไม่ได้แม้แต่น้อย
“ฉันคงไม่ช่วย ถ้าไม่ใช่เพราะการพายเรือมันน่าเบื่อกว่า”
นามิทำหน้ามุ่ย
เธอไม่เต็มใจที่จะพายเรือ ดังนั้นเธอจึงใช้ความสามารถในการเดินเรืออันทรงพลังของเธอ และนำกลุ่มคนแปลกประหลาดสามคนนี้เร่งความเร็วเพื่อไปถึงเมืองเชลส์ทาวน์
“เป็นการแล่นเรือที่น่าทึ่งจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเก่งมาก!”
ลูฟี่ก็เข้ามาพร้อมรอยยิ้มและอยากจะตบไหล่นามิด้วยแขนของเขา
แต่นามิก็หลบทัน
ลูฟี่ไม่สนใจเช่นกัน “เราต้องการต้นหนเรือด้วยเหมือนกัน โย้ช ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันต้องการให้เธอเป็นพรรคพวกและเป็นต้นหนเรือของฉัน!”
“ใครจะเป็นพรรคพวกของนาย!”
เธอพูดอย่างเกลียดชัง “นอกจากนี้ ฉันเกลียดโจรสลัด! มันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด!”