บทที่122 ฟรี
ดวงตาของพวกเขาสั่นไหว ไม่รู้ว่าต่อไปควรจะทำอะไรต่อไป แม้ว่าพวกเขากำลังล้อมกลุ่มของรอนอยู่ก็ตาม
“เรา... เราควรทำอะไรต่อไป?” ชายคนหนึ่งในกลุ่มโจรสลัดก็ได้ถามขึ้น
“ถามฉันเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หรือว่าเราควรหนี?” ชายที่ดูแข็งแกร่งอีกคนหนึ่งเช็ดเหงื่อพร้อมกับยกขวานในมือขึ้น
ปัง ปัง ปัง...
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ชายสามคนล้มลงกับพื้น มันคือคนก่อนหน้านี้สามคนที่ต้องการหลบหนี
รอนสะบัดปืนไล่ควันจากปากกระบอกแล้วกล่าวกับคนที่กำลังล้อมพวกเขาอยู่ว่า “ถ้าใครวิ่ง ฉันจะฆ่าคนนั้นทิ้งซะ”
“ง... ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ” ชายคนหนึ่งที่จิตใจดูเปราะบางได้คุกเข่าลงกับพื้น ด้วยความขลาดกลัวถึงที่สุด
รอนชำเลืองมองพวกเขา “พาฉันไปยังที่เก็บสมบัติของเรือพวกแก เอาเงินมาแลกชีวิต ถ้าพวกนายไม่มีเงิน ฉันจะฆ่าทุกคนให้หมด”
เมื่อได้ฟังเสียงเย็นชาของรอน ชายทั้งหมดก็ตัวสั่นและรีบพยักหน้ารับทันที “มี มี พวกเรามี ขอแค่คุณปล่อยพวกเราไปก็พอ”
“ได้” รอนมองไปที่สาว ๆ
ทุกคนต่างก็ยิ้มแย้ม
นามิรีบพูดชมออกมา “โชคดีที่นายมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นหากคายะกับแมรี่แอนด์เกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายให้นายฟังยังไงดี”
“พวกเขาต้องการทำร้ายฉันเหรอ? ไม่มีทางทำได้หรอก!” แมรี่แอนด์เชิดหน้าขึ้นด้วยสีหน้านิ่ง ๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ
“แต่พวกเขาจะทำร้ายคายะ” นามิดีดหน้าผากแมรี่แอนด์เบา ๆ “คายะเป็นเพียงแค่หมอบนเรือ เธอต่อสู้ไม่ได้”
“โอ้!” แมรี่แอนด์หันไปมองคายะเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเข้าใจ “ฉันจะหาทางปกป้องคายะเอง!”
“ขอบคุณนะ” คายะยิ้มให้กับอีกฝ่ายด้วยท่าทางอ่อนโยน
อีกทางหนึ่ง วีวีกับทาชิงิเดินเข้ามาหารอนด้วยสีหน้าลำบากใจ “ฉันขอโทษ เราสองคนประมาทไป ทำให้พวกมันฉวยโอกาสจับคายะกับแมรี่แอนด์ไปได้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” คายะที่เห็นพวกเธอซึมก็เดินเข้ามาจับมือทั้งสองคนเอาไว้ “ตอนนั้นทั้งสองคนต้องปกป้องคนตั้งเยอะ ฉันแค่กลัวเล็กน้อยเองค่ะ มันเป็นความผิดของฉันด้วยที่ไม่ทันได้ระวังตัว ไม่ต้องโทษตัวเองนะคะ”
“ใช่ ไม่ต้องขอโทษแล้วล่ะ” รอนยิ้มให้พวกเธอสองคนแล้วพูดปลอบใจว่า “มีคนมากมายล้อมพวกเธออยู่ เรื่องนี้โทษพวกเธอไม่ได้ แต่คราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้นะ ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเธอสองคน ถ้าทุ่มสุดตัวจริง ๆ อีกฝ่ายทนไม่ได้นานขนาดนี้หรอก พวกเธอใจดีเกินไป”
“อืม” ทั้งสองคนหมายมั่นในใจ ครั้งหน้าที่เกิดเรื่องอีก พวกเธอจะไม่ใจอ่อนอีกและลงมือเต็มที่ ไม่อย่างนั้นมันอาจเกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้ขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง
“อย่างนั้น ต่อไปก็คือการขนสมบัติ” รอนหันกลับมามองนามิ “นี่คือของถนัดของเธอนี่ ไปกันเถอะ ไปเอาเงินให้เธอกัน!”
“วางใจได้ ฉันจะรีดเอาสมบัติทั้งหมดของพวกเขาให้เกลี้ยงเลย” นามิดวงตาเป็นประกาย แถมยังกลายเป็นรูปเงินอีกต่างหาก รับรองเลยว่านามิไม่มีพลาดงานแบบนี้แน่
รอนเดินนำกลุ่มเขา ตามหลังชายฉกรรจ์อดีตโจรสลัดพวกนั้นไปยังท่าเรือของเกาะจายา เมื่อมาถึงเรือโจรสลัดขนาดกลางของพวกเขา ชายแต่ละคนก็ทำได้แค่เดินไปขนย้ายหีบสมบัติออกมาจากเรืออย่างแข็งขัน
นามิตาเปล่งประกายด้วยแสงสีทองขณะที่เธอเริ่มนับสมบัติแต่ละหีบ และพอนับได้สักพัก เธอก็ต้องร้องตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ “เยอะมาก สมบัติรวมทั้งหมดนี่มันมากกว่าห้าสิบล้านเบรีอีกนะ เรารวยกันแล้ว!!!!!”
“ห้าสิบล้านเบรี!” วีวีถอนหายใจ “เงินมากขนาดนี้ ดูเหมือนพวกเรากำลังทำสิ่งเลวร้ายอยู่เลย”
“ใครบอกล่ะ ตอนนี้พวกเราทำดีต่างหาก รอนฆ่ากัปตันของพวกเขาและขโมยสมบัติเหล่านี้ไป ฉันคิดว่าพวกเขาอาจจะเลิกเป็นโจรสลัดไปเลยก็ได้นะ จริงไหม?” โนจิโกะยิ้มแล้วกล่าวกับวีวี
รอนฟังไปก็ยิ้มไป เขาหันไปหาโจรสลัดที่เหลือแล้วขู่พวกเขา “แยกย้ายกันได้แล้ว ต่อไปอย่าให้ฉันเห็นพวกแกออกทะเลอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกแกทิ้ง”
เมื่อพูดจบ รอนก็ชักดาบในมือออกมาตวัดฟันไปที่เรือครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นเรือก็ถูกผ่าครึ่งจนจมลงไปทั้งลำ
“!!!!!”
เหล่าชายร่างใหญ่ที่โชคดีรอดตายมาได้ พอเห็นเรือถูกฟันด้วยดาบเดียว พวกเขาก็แข้งขาอ่อน แต่ละคนทรุดตัวลงกับพื้นและมองที่เรือพวกเขาที่ค่อย ๆจมลงทะเลช้า ๆด้วยสายตาว่างเปล่า
พวกเขาได้ยั่วยุศัตรูแบบไหนไป?
รอนพาสาว ๆแบกหีบสมบัติกลับเรือแมรี่ของพวกเขา จากนั้นก็ต้องไปเดินช็อปกับสาว ๆของเขาต่ออย่างช่วยไม่ได้
สุดท้ายเขาก็หนีการช็อปของผู้หญิงไม่พ้นอยู่ดี!
ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินรอบสุดท้าย คายะก็เหลือบไปเห็นปืนของกัปตันกลุ่มโจรสลัดที่ตายไป “คุณรอนคะ ปืนกระบอกนั้นสวยมากเลยค่ะ”
“ปืนพกของเขาก็ดีจริง ๆนั่นแหละนะ” รอนยอมรับมันเพราะว่าปืนกระบอกนั้นมันดีจริง ๆ จนไม่มีอะไรเถียง เขารู้ว่ามูลค่าของมันหากขายจะไม่ต่ำกว่าดาบซังไดคิเทซึของเขาเป็นแน่
โรบินเองก็เดินเข้ามาข้าง ๆรอน ตามองไปที่ปืนพกที่ดูสวยงามอย่างเงียบงัน “ฉันว่าฉันรู้สึกเคยเห็นสัญลักษณ์บนกระบอกปืนนี้มาก่อน”
“คะ? คุณโรบินเคยเห็นมันมาก่อนเหรอคะ?” คายะถามอย่างสงสัย
“ปืนพกในมือของกัปตันดูสวยงาม และน่าจะผลิตมาจากโรงงานภายใต้การควบคุมของรัฐบาลโลก นั่นยังเป็นปืนที่ผลิตแบบจำกัดจำนวนด้วย ดูสัญลักษณ์บนปากกระบอกปืนนี้ มันเป็นสัญลักษณ์ของเผ่ามังกรฟ้า มีเพียงชนชั้นสูงของโลกเท่านั้นที่มีมัน”
รอนมองไปที่สัญลักษณ์นั้นแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ที่แท้มันก็เป็นแค่ปืนพกที่พวกมังกรฟ้าใช้นี่เอง พวกเขาใช้มันได้เสียของจริง ๆ ปกติแล้วพวกเขาก็มีกองทัพเรือคุ้มครองอยู่ตลอดนี่ จริงไหม?”
“เผ่ามังกรฟ้าพกปืน ไม่ใช่เพราะว่าป้องกันตัว” โรบินพูดด้วยดวงตามืดมน “พวกเขาใช้เพื่อฆ่าทาส อย่างที่กัปตันบอก เรื่องความปลอดภัยของพวกเขา พวกเขาถูกรัฐบาลโลกและกองทัพเรือปกป้องเสมอ ถ้าใครกล้าโจมตีเผ่ามังกรฟ้า ก็จะต้องเจอกับขุมกำลังของกองทัพเรือและรัฐบาลโลก ทั้งพลเรือเอกและพวกไซเฟอร์โพลซีโร่”
“ก็นะ...” รอนยิ้มเยาะเบา ๆ “พวกมันก็แค่ขยะ อย่าเพิ่งพูดถึงพวกมันตอนนี้เลย อย่าให้มันมารบกวนการเดินซื้อของของพวกเราดีกว่า หวังว่าในอนาคตพวกมันกรฟ้ามันจะไม่มายั่วยุฉัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะมีซีพีซีโร่หรือสามพลเรือเอก!”
