บทที่116 ฟรี
ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที แมรี่ก็แล่นมาเทียบเรือกับเรือรบขนาดใหญ่
รอยยิ้มที่อ่อนโยนและใจดีประดับอยู่ที่มุมปากของรอน เขามองไปยังทาชิงิ อาปิสและแมรี่แอนด์ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ทาชิงิอยู่ที่นี่ พวกเธอทั้งสองคนด้วย”
“มากิโนะแล้วก็โนจิโกะเองพวกเธอก็อยู่ที่เรือกับมิสวาเลนไทน์ คายะ นามิ โรบินแล้วก็วีวีตามฉันมา”
“ฮะ? หนูเองก็อยากไปด้วยเหมือนกันนะ” อาปิสได้เห็นเรือรบขนาดใหญ่นี้เป็นครั้งแรก ตอนอยู่ในทะเลอีสต์บลู เธอไม่เคยเห็นเรือรบขนาดใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ดังนั้นเธอเลยเสียดายที่ไม่ได้ตามเข้าไปด้วย
“อย่าเพิ่งเข้าไปเลย” รอนลูบหัวของเธอเบา ๆ “เชื่อฟังฉัน ฉันจะขอให้มากิโนะหาอะไรอร่อย ๆให้เธอกินนะ”
“อื้ม ก็ได้ค่ะ”
“ดี ฉันจะรีบกลับมา!”
รอนเหลือบไปมองโรบิน
โรบินเดินไปหารอนอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมรอนถึงต้องพาตัวเองไปขึ้นเรือรบพร้อมกับเขาก็ตาม ไม่สิ... จริง ๆแล้วเธอยังไม่ได้เป็นสมาชิกกลุ่มของเขาด้วยซ้ำ ตัวตนของเธอในตอนนี้คือเชลยและมันก็แปลกที่รอนปล่อยให้เธอไปไหนมาไหนอิสระ
มิสวาเลนไทน์มองรอนและสาว ๆคนอื่นอย่างไม่เข้าใจ ไม่มีคนชอบเธอบนเรือลำนี้เลยเหรอ?
ทำไมเธอถึงไม่ได้รับการต้อนรับแบบเชลยคนอื่น ๆกัน!
รอนพานามิ คายะ โรบินและวีวีขึ้นไปที่เรือรบขนาดใหญ่ของกองทัพ คายะกอดแขนซ้ายของเขาเอาไว้แล้วเดินสบายเหมือนกำลังเดินเล่น พวกเขาเดินเข้าไปกลางฝูงทหารเรืออย่างสบาย ไร้กังวล
พวกเขาเห็นทหารเรืออยู่ตรงหน้าพวกเขา แต่ละคนต่างถืออาวุธ ทั้งดาบและปืน แม้ว่าจะไม่ได้เล็งมาที่รอนแต่พวกเขาก็รู้สึกประหม่าเมื่อเผชิญหน้ากับรอน
ข้างหน้าทหารเรือพวกนี้ มีชายร่างอ้วนยืนอยู่ ท่าทางดูหยิ่งผยองเล็กน้อย เขามองรอนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรและดูเป็นศัตรูเล็กน้อย
“นายคือรอนเหรอ?” พลโทมองรอนที่เดินเข้ามาแล้วถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
“นายเป็นคนเชิญฉันมาเหรอ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” รอนยิ้มแล้วถามอีกฝ่ายไป
‘ผู้ชายคนนี้น่าสนใน เป็นพลโทที่สั่งการทหารเรือคนอื่นอย่างนั้นสินะ?’
“ไอ้เด็กน้อย แกนี่โชคดีนะ!” rพลเรือโทคนนั้นพยักหน้า แล้วสาวเท้าก้าวเข้ามาหารอนโดยเอามือไพล่หลัง ดูไม่เกรงกลัวรอนซึ่งเป็นโจรสลัดค่าหัวห้าร้อยล้านเบรีเลยแม้แต่น้อย หลังจากเข้าไปใกล้ เขาก็สำรวจรอนอย่างระมัดระวัง ยิ่งมองแววตาดูถูกก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ‘แค่เด็กตัวน้อยคนเดียว มีค่าหัวถึงห้าร้อยล้านเลยงั้นเหรอ เอาชนะตาเหยียวและคร็อกโคไดล์ ล้อเล่นหรือเปล่า? ดูแล้วกเป็นแค่โจรสลัดขยะคนหนึ่งเท่านั้นเอง’
“ฉันโชคดีเหรอ?” รอนพูดด้วยความมึนงง ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายบอกว่าเขาโชคดี
“แกได้รับคำสั่งลงมาจากรัฐบาลโลก และศูนย์บัญชาการใหญ่กองทัพเรือก็ตกลงแล้ว ฉันเลยมาหาแกที่นี่” พลเรือโทกล่าวขึ้น สายตาของเขาถอนออกจากรอนแล้วมองนามิและวีวีตลอดเวลา รวมไปถึงคายะและโรบินด้วย แววตาของเขามีความประหลาดใจและอิจฉามากขึ้น
รอนเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเขามองไปยังดวงตาเหมือนหมูของอีกฝ่าย ในใจของเขาได้ตัดสินลงดาบอีกฝ่ายไปแล้วในตอนนี้
โรบินและนามิเองก็เห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองมายังเธอ ทั้งสองอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ แม้ว่าพวกเธออยู่บนเรือของรอนจะแต่งตัวมิดชิดกว่าต้นฉบับก็ตาม แต่มันก็ยังคงสะดุดตาทุกคนอยู่ดี
“รัฐบาลโลกและกองทัพเรือออกคำสั่งเกี่ยวกับฉันเรื่องอะไร?” รอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “รีบพูดมา ไม่อย่างนั้นนาจะไม่มีชีวิตอยู่ให้พูดอีก”
“ฮ่าฮ่า ไม่มีโอกาส? นายหมายความว่าถ้าฉันไมพูด นายจะหันหลับกลับไปเหรอ?” พลเรือโทอ้วนคนนี้ไม่คิดว่ารอนจะฆ่าเขา สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ยังมีลูกน้องที่เต็มไปด้วยอาวุธอยู่กลุ่มใหญ่
“อย่างไรก็ตาม ที่ฉันมาหาแกครั้งนี้เพราะมีธุระจริง ๆ” พลเรือโทโบมือจากนั้นก็มีทหารเรือคนหนึ่งเดินออกมา “ส่งคำเชิญให้เขา”
พันเอกร่างผอมรีบเดินออกมาทันทีตามคำสั่งพลโทตรงหน้าเขา แม้ว่าในใจจะก่นด่าพลโทไปหลายรอบแล้วก็ตาม ผู้ชายตรงหน้าเขาโง่เขลา กล้ายั่วยุดาวสังหารด้วยน้ำเสียงถือดีแบบนี้ นี่คือคนที่สังหารคร็อกโคไดล์และทหารเรือที่เสียชีวิตในทะเลอีสต์บลูมาแล้ว บทเรียนในอดีตไม่ได้สอนให้พลโทของเขาเรียนรู้ได้เลย
เมื่อพันเอกเดินเข้ามาถึงหน้ารอน เขาก็มอบจดหมายเชิญให้ด้วยความเคารพและยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักกัปตันรอน ฉันเป็นทหารเรือผู้ช่วยของเรือลำนี้ ชื่อฮามิรา นี่เป็นคำเชิญจากรัฐบาลโลกและกองทัพเรือ ขอให้คุณตอบรับคำเชิญครับ”
“คำเชิญ?” รอนมองไปที่ชายตรงหน้า อีกฝ่ายดูสุภาพมากแต่คำพูดก็ดูเฉียบขาดเช่นกัน อีกอย่างสายตาของเขาก็ไม่ได้มองไปยังสาว ๆของเขาด้วยแววตาหื่นกามเหมือนพลเรือโทของพวกเขาด้วย เขาเปลี่ยนสีหน้าและแววตาของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มตอบอีกฝ่ายกลับไป
นี่คือมาตรฐานของทหารเรือที่ดี ไม่ใช่เหมือนไอ้หมูอ้วนที่เขากำลังจะยัดมันเข้าไปในกำแพงของเรือรบ
รอนเปิดบัตรเชิญดูคร่าว ๆ ทันใดนั้นปากของเขาก็กระตุก
“คุณรอนคะ มีอะไรเขียนเอาไว้น่ะ” คายะถามด้วยความสงสัย “เป็นการเชิญไปงานเลี้ยงหรือเปลา?”
“คุณไปไม่ได้นะคะ” วีวีรีบกล่าวขัด “บางทีมันอาจเป็นกับดัก”
“เปล่าหรอก!” รอนโบกมือ “นี่คือคำเชิญของรัฐบาลโลก พวกเขาตั้นใจจะเชิญฉันเข้าเป็นหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัด”
“อะไรนะ?”
“นี่มัน...”
“เชิญเป็นเจ็ดเทพโจรสลัด?”
สี่สาวข้างเขาต่างก็ตกใจ นี่คือตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัด เป็นโจรสลัดถูกกฎหมายที่รัฐบาลโลกให้การสนับสนุน ค่าหัวทั้งหมดจะถูกเพิกถอนและไม่มีทหารเรือตามล่าเขาอีกต่อไป แถมยังจะไม่มีนักล่าค่าหัวตามล่าเพราะไม่มีค่าหัวให้ล่าอีก ไม่มีนักล่าค่าหัวคนไหนทำสิ่งไร้ประโยชน์แบบนี้หรอก
“แล้วยังไง? พวกเธอคิดว่าคำเชิญนี้ดีไหม?” รอนยิ้มอย่างเฉยเมย “แม้ว่าคนพวกนั้นจะไม่เชื่อฟังรัฐบาลโลก แต่ในสายตาคนทั่วไป พวกเขาก็คืสุนัขของรัฐบาลโลกและกองทัพเรืออยู่ดี”
“ถ้าอย่างนั้น... นายจะไม่รับคำเชิญนี้เหรอ?” นามิถามยืนยัน
“แน่นอนสิ” รอนพยักหน้า เขาฉีกจดหมายเชิญเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วปามันใส่หัวของพลโทหมูอ้วนด้านหน้า ทำให้ทั้งอีกฝ่ายและกลุ่มของนามิต่างตกตะลึง
“ต่อไปก็ถึงเวลาที่เราต้องมาชำระความกันแล้วล่ะ” รอนมองไปยังพลโทอ้วนด้วยรอยยิ้มเหมือนพ่อพระ
