บทที่ 8: นอน

บทที่ 8: นอน

ทีแรก ไอริ คิดว่าเกมเหล่านี้ไม่น่าสนใจสักเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเกมนี้ไม่น่าจะสนุก

แต่เมื่อเธอว่างๆ ก็แค่อยากลองเล่นสักหน่อยและเมื่อเธอได้เล่นก็กลับค่อย ๆ ถลำลึกลงไปใเกมจนเธอไม่สามารถละสายตาออกไปจากเกมได้แม้แต่น้อย

ตัวละครในทีวียังคงกระโดดกระทืบสัตว์ประหลาดตัวแล้วตัวเล่า แล้วก็ผ่านด่านต่างๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า และทุกๆ ครั้งที่เธอผ่านด่าน เธอก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่านจากความสำเร็จนี้

แต่ทุกครั้งที่ตัวละครตาย เธอก็จะรู้สึกหงุดหงิด จากนั้นก็ไตร่ตรองถึงความผิดพลาดของตัวเองแล้วเริ่มต้นเกมใหม่อีกครั้ง

ในวันนั้นเธอหมกมุ่นอยู่กับเกมเกือบทั้งวันก่อนที่เธอจะรู้ตัว

และในช่วงเวลานี้เองที่เธอตระหนักได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าเกม

ดูเหมือนว่า... เกมนี้มันจะสนุกจริงๆ

สิ่งที่เรียกว่าเกมนี้ถ้าไม่ได้แตะต้องมันก็จะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เมื่อใดที่คุณได้สัมผัสกับมันคุณก็จะไม่มีวันลืมความรู้สึกนั้นตลอดชีวิต

ทากะ พูดขึ้นมา" ตอนนี้มีความบันเทิงมากเกินไปรอบ ๆ ตัวเด็ก ๆ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถรับประกันได้ว่าฉันจะสามารถดึงเวลาส่วนนั้นของเด็ก ๆ ให้มาสนใจเกมได้ ดังนั้นทุกอย่างจึงต้องค่อย ๆ เริ่มก้าวทีละก้าว เอาล่ะอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย เรามาพิจารณาแผนการผลิตคอนโซลสักจํานวนหนึ่งกันดีกว่า"

ไอริ ที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการนึกถึงด่านต่างๆ ก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที

"หมายความว่า..."

ทากะ พยักหน้า "ใช่แล้ว มันเป็นอย่างที่คุณคิด ต่อไปนี้ฉันกลัวว่าเราทั้งคู่จะต้องทํางานหนัก เพื่อสร้างเครื่องคอนโซลแบบนี้ 20 เครื่องต่อสัปดาห์ จากนั้นก็ขายทั้งหมดนั้นให้กับคาสิโนใกล้ๆ "

ไอริ ถึงกับอ้าปากค้าง 20 เครื่องต่อสัปดาห์?

เธอ และ ทากะ ใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือนเต็มในการสร้างคอนโซลเครื่องแรก

แต่แน่นอนด้วยประสบการณ์การสร้างเครื่องแรก มันก็ไม่ยากที่จะสร้างอีกเครื่องหนึ่ง

แต่การสร้าง 20 เครื่องมันก็ยังมากเกินไปสําหรับพวกเขาแค่สองคนที่จะสามารถทําได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้? !

ไอริ มอง ทากะ ด้วยสีหน้าที่ดูน่าสงสาร"ทากะ คุณช่วยลดให้มันน้อยๆ ลงหน่อยได้ไหม"

ทากะ มองไปสีหน้าที่น่าสงสารของ ไอริ เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย " โอเคงั้นคุณทําส่วนหนึ่ง และฉันจะทําส่วนที่เหลือเพราะตอนนี้ฉันเต็มไปด้วยพลัง! "

ในชีวิตก่อนหน้าของเขา เขาเสียชีวิตอย่างกะทันหันในงานของเขา ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความเจ็บปวดของการทำงานหนักจนไม่มีวันหยุด

แต่งานนี้เป็นการที่เขาทํางานหนักเพื่อตัวเองดังนั้นการโหมงานจนไม่หลับไม่นอนก็คงไม่มีอะไรมากสำหรับเขา

แต่พูดอย่างตรงไปตรงมา ไอริ เป็นแค่พนักงาน ไม่ใช่เจ้าของบริษัทอย่างเขา

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกละอายใจที่จะพูดให้ เธอทำงานหนักเพื่อเขาจริงๆ

"หืม? ฉันคิดว่าคุณจะเพิ่มเงินพิเศษสําหรับงานหนักนี้ซะอีก" ไอริ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

ทากะ ส่ายหัว

ด้วยสภาพร่างกายปัจจุบันของเขามันไม่น่าจะเป็นปัญหาที่จะสร้างคอนโซลสามสิบหรือสี่สิบเครื่องต่อสัปดาห์

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขามีสายพานการประกอบที่สมบูรณ์

แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้มีเงินในมือมากอีกต่อไป พ่อแม่ของเขาในโลกนี้ก็ยังพอมีเงินอยู่บ้าง แต่ว่าเงินพวกนั้นไม่ได้อยู่ในขอบเขตของการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย นอกจากนี้ยังมีขีดจํากัด สําหรับเงินที่ได้รับจากพ่อแม่ของเขา และเงินส่วนนี้ก็ต้องนำมาใช้จ่ายในส่วนเตรียมการผลิตที่จะตามมา ดังนั้นเขาจึงไม่มีเงินเหลือพอที่จะไปจ้างโรงงานเพื่อผลิตให้

เว้นแต่เกมคอนโซลชุดนี้จะขายหมด เขาจึงจะพิจารณาหาโรงงานสําหรับการผลิตเครื่องคอนโซลชุดต่อไป

เขาได้วางแผนต่าง ๆ ไว้แล้วว่าเครื่องคอนโซลที่จะถูกผลิตต่อไป จะถูกขายให้กับศูนย์บันเทิงต่างๆ ในโตเกียวจากนั้นก็เผยแพร่ข่าวให้เด็ก ๆ บอกพวกเขาว่าพวกเขาสามารถไปเล่นที่ไหนได้บ้าง

ศูนย์บันเทิงที่ว่านี้เป็นที่ที่มีความบันเทิงที่ครอบคลุม

มีทั้งสถานที่สําหรับเด็กเล่น และมีสถานที่ที่มีเครื่องพนัน ในขณะเดียวกันก็มีเครื่องอาร์เคดประปรายที่สามารถเล่นเกมต่างๆ ได้

แต่ว่าคุณภาพของเกมอาร์เคดพวกนั้นค่อนข้างแย่จนถึงระดับที่ผู้คนต่างพากันเกลียด

ศูนย์บันเทิงที่ได้รับความนิยมมากที่สุดก็น่าจะเป็นเครื่องปาจิงโกะ

ในสภาพแวดล้อมของภาวะเศรษฐกิจที่ตกต่ำนี้เครื่องปาจิงโกะจึงกลายเป็นที่นิยมสำหรับคนตกงานจํานวนมาก

สถานการณ์นี้มันคล้ายกับโลกที่แล้วจริง ๆ แต่มันไม่ได้บ้าเหมือนกับคนโลกนี้

ซึ่งอาจเป็นเพราะไม่มีอุตสาหกรรมเกมคอนโซลก็ได้ หรือเหตุผลอย่างอื่น เขา ไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์และมนุษยศาสตร์ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจเหตุผลจริงๆ ของเรื่องนี้

จากนั้นในสัปดาห์ต่อไป ทากะ ก็ไม่ได้ก้าวเท้าออกจากประตูบ้านแม้แต่ก้าวเดียว

ส่วน ไอริ ก็ยังมีออกไปซื้อของกินบ้างในช่วงเวลาพัก

ไอริ หวงแหนเงินเดือนรายวันที่สูง ดังนั้นเธอจึงกลัวว่าเจ้านายของเธอ ที่ทำงานหนักจู่ๆวันหนึ่งอาจจะตายในทันทีทันใด ดังนั้นทุกครั้งที่เธอออกนอกบ้านเธอก็จะซื้ออาหารและอาหารเสริมกลับมาให้ ทากะ จนทำให้ ทากะ น้ําหนักเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในสัปดาห์ที่ผ่านมา

และหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ในที่สุดเครื่องคอนโซลสิบห้าเครื่องก็เสร็จสมบูรณ์

เมื่อมองไปที่คอนโซลทั้งสิบห้าเครื่องที่ห่อด้วยพลาสติกราคาถูก เขาก็รู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย

"เฮ้อ.. ในที่สุดก็เสร็จสักที ทากะ คุณควรจะพักผ่อนสักหน่อยไหม? ฉันเห็นว่าคุณแทบไม่ได้นอนมาทั้งสัปดาห์"

"หืม? พักเหรอ โทษทีเรามีอีกอย่างที่ต้องทําในวันนี้" ทากะ ที่มีรอยคล้ำใต้ตาหันมาตอบ

ไอริ กังวลกับสภาพของเจ้านายนิดหน่อย

"อะไรนะ คุณอย่าขับรถฉันจะขับเอง จะไปที่ไหนคุณก็บอกทางมาได้เลย"

ทากะ ไม่ปฏิเสธ ไอริ ที่แย่งขับรถ แต่เอาแผนที่ออกมา

แผนที่นี้ระบุตําแหน่งของศูนย์บันเทิงหลายแห่งที่เขาได้ตรวจสอบล่วงหน้าแล้ว

"ไปที่เหล่านี้"

ไอริ และ ทากะ ช่วยกันนําคอนโซลและทีวีเข้าไปในรถมินิแวนจากนั้น ไอริ ก็ขับรถตรงไปยังเป้าหมายแรก

ส่วน ทากะ ก็ดูเหมือนว่าในที่สุดก็ไม่สามารถฝืนอาการง่วงนอนได้ แล้วก็ค่อยๆหลับตาลง และในที่สุดก็หลับไป