ตอนที่ 2 นายรับหน้าที่ล้างแค้น ส่วนพี่รับหน้าที่มีลูก

“งั้นขอดูหน่อยว่าเราจะหลอกซาสึเกะได้ไหม”

นัตสึฮิโกะได้แต่ทอดถอนใจ มองเผิน ๆ เขาอาจเป็นอุจิวะ นัตสึฮิโกะ

แต่เขาคือนักเดินทางข้ามมิติ!

พอรู้ว่าเขาได้ข้ามมิติมายังตระกูลอุจิวะที่สุดแสนอันตราย นัตสึฮิโกะก็ตะลึงงันไปเลย

ทำไมเขาถึงข้ามมาตอนอิทาจิฆ่าล้างตระกูลกันนะ?

เพราะเช่นนั้น ตอนแรกเขาจึงฝึกฝนอย่างหนัก โดยตั้งใจที่จะเลียนแบบนักเดินทางข้ามมิติคนอื่นแล้วฆ่าอิทาจิทีหลัง—แต่กลับล้มเหลวสิ้นดี

นัตสึฮิโกะอายุได้สิบแปดปีแล้วแต่เป็นแค่จูนินอยู่เลย

แม้นว่าจะไม่ถึงกับเรียกว่าห่วยแตก แต่พรสวรรค์ของเขาก็อาจอยู่ในระดับเดียวกับอุจิวะทั่วไป

จากนั้นนัตสึฮิโกะก็คิดแก้ไขเรื่องที่อิทาจิ ชิซุย และอุจิวะคนอื่นถูกโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ล้างสมอง แต่กลับล้มเหลวเช่นกัน

การล้างสมองของโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ฝังรากลึกอยู่ในหัวแล้ว แม้นว่าอิทาจิและชิซุยแทบไม่ถูกมองเป็นอุจิวะด้านบวกก็ตาม เพราะพวกระดับสูงของหมู่บ้านหวาดระแวงทั้งสองมากกว่าอุจิวะทั่วไป

นัตสึฮิโกะเองก็มองทั้งสองเป็น "อุดมการณ์อุจิวะอันยิ่งใหญ่" พวกเขาไม่เคยแยแสตระกูลอุจิวะเลย สนแต่อุดมการณ์ของตนเอง

นัตสึฮิโกะจึงตัดสินใจไม่ใช้วิธีรวมพลังของคนในตระกูลอุจิวะ เขาตัดสินใจไปติดต่อกับตระกูลใหญ่ต่าง ๆ ของโคโนฮะ ถึงมีโอกาสอยู่บ้าง-แต่ผลลัพธ์ยังล้มเหลวอยู่ดี

อุจิวะสนับสนุนความแข็งแกร่ง นินจาไร้ชื่อเสียงเรียงนามนั้นไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย

“ก็ได้ มาดูกันว่านายจะหาฉันเจอไหม”

ด้วยความเชื่อนี้ นัตสึฮิโกะจึงสุ่มเลือกภารกิจจากหมู่บ้านเพื่อออกไปนอกหมู่บ้านแล้วเล่นบทแกล้งตาย

ถึงอย่างไร เขาข้ามมิติมาก็เป็นเด็กกำพร้า ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีภาระผูกพันธ์อันใดกับตระกูลอุจิวะ

สุดท้าย ด้วยเหตุบางอย่างทำให้นัตสิฮิโกะต้องกลับมายังโคโนฮะอีกครั้ง

【ระบบอวยพรลูกดก】

นัตสึฮิโกะที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะอายุ 18 ปี ก็ได้รับนิ้วทองคำที่นักเดินทางข้ามมิติต้องมีในที่สุด!

แต่นิ้วทองคำอันนี้ต้องมีลูกหลานถึงจะเปิดใช้งาน...

"ในประวัติศาสตร์ มีอยู่สามคนที่มีลูกดกที่สุดในโลก" นัตสึฮิโกะคิดกับตัวเอง

"อิบน์ ซะอูด กษัตริย์ผู้ก่อตั้งซาอุดีอาระเบีย มีบุตรประมาณ 160 คน"

"หลิวเฉิ่ง จงซานจิงหวังในสมัยราชวงศ์ฮั่น มีพระโอรสมากกว่า 120 พระองค์ ไม่รวมพระธิดา"

"มูลัย ฮะซัน สุลต่านที่สอง(กษัตริย์)แห่งโมร็อกโก มีพระราชโอรส 525 พระองค์ และพระราชธิดา 342 พระองค์..."

คุณสมบัติที่ทำอย่างนั้นได้คือ - รวย! มีสถานะ! มีผู้หญิง!

นัตสึฮิโกะที่เก่งวิชาประวัติศาสตร์จึงตระหนักได้ทันทีว่าหากเขาต้องเล่นตามบทบาทของระบบ เขาต้องมีเงินก่อน!

ในฐานะจูนินธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ต่อให้เขาละทิ้งมโนธรรมฉุดเด็กสาวชาวบ้าน เขาก็ยังไม่สามารถทำตามมาตรฐานของระบบได้อยู่ดี

สิ่งเดียวที่ช่วยเขาได้คือมรดกอันยิ่งใหญ่ของตระกูลอุจิวะ

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขากลับมายังโคโนฮะ เพื่อมาหลอกซาสึเกะถึงที่นี่นั่นเอง

ซาสึเกะเลิกคิ้วครุ่นคิด

ในฐานะเด็กอายุเจ็ดขวบ คำพูดของนัตสึฮิโกะทำให้เขารู้สึกแปลกชอบกล

เพื่อฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ไม่ต้องอาศัยความแข็งแกร่งถึงขั้นเก่งที่สุดในโลกนินจา แต่อาศัยการมีลูก?

ช่างไม่ตรงกับภูมิความรู้ของเขาเอาเสียเลย!

แต่เมื่อมองดูผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างบางตา และบ้านอันน้อยนิด หรือไม่ก็เป็นบ้านร้าง ซาสึเกะก็ต้องยอมรับว่าคำพูดของนัตสึฮิโกะมีส่วนที่เป็นจริงอยู่บ้าง

“พี่นัตสึฮิโกะ ที่พี่พูดก็มีเหตุผล” ซาสึเกะขมวดคิ้วแน่น: "เพื่อพื้นฟูตระกูลอุจิวะ คนในตระกูลเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้"

“ชื่อเสียงหรืออะไรก็ตามควรทิ้งเอาไว้”

"ถึงจะ......"

นัตสึฮิโกะมองใบหน้าเด็กน้อยของซาสึเกะ

นี่ไม่รังแกเด็กเจ็ดขวบไปหน่อยเหรอ?

"นายไม่จำเป็นต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้" นัตสึฮิโกะยิ้มแล้วพูดว่า "พรสวรรค์ของนายแข็งแกร่งกว่าของพี่มาก หากมีโอกาสล้างแค้นให้ตระกูลอุจิวะ คนนั้นจะต้องเป็นนาย!"

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วที่ต้องฆ่าชายคนนั้น!” ซาสึเกะถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วรีบพูดว่า "พี่นัตสึฮิโกะ พี่พยายามมีลูกก็พอครับ ส่วนเรื่องการแก้แค้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง!"

“ไม่ใช่แค่การแก้แค้น นายเองก็ต้องหาภรรยาที่คู่ควรด้วย” นัตสึฮิโกะชำเลืองมองซาสิเกะแล้วพูดว่า "นี่ก็เป็นความรับผิดชอบในฐานะคนตระกูลอุจิวะของนายเหมือนกัน"

ซาสึเกะสีหน้าทำอะไรไม่ถูก เต็มไปด้วยความลำบากใจ

เขารู้สึกรำคาญกับเด็กหญิงหัวสีชมพูที่ชอบพูดเจี๊ยวจ๊าวตอนอยู่โรงเรียน

'เป็ด' พวกนี้ร้องเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญมาก ไม่รู้ทำไมนารูโตะกับพวกคนอื่นถึงชอบวิ่งไล่ตามสาว ๆ กันนัก...

แต่คำพูดของนัตสึฮิโกะยังไม่จบ “พอมีภรรยาแล้ว นายต้องเกลี้ยกล่อมและเอาอกเอาใจเธอ เพื่อจะได้ให้เธอคลอดลูกให้ หลังคลอดก็ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อม ทำอาหารเสริม สอนลูกพูด ซื้อของเล่น เล่นกับลูกเมีย...”

ซาสึเกะฟัง สีหน้าของเขาก็น่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

แค่นึกภาพก็ทำเอาเขารู้สึกอยากอาเจียน!

เขาอดมองนัตสึฮิโกะเสียไม่ได้

"พี่นัตสึฮิโกะ เราแบ่งงานกันไม่ดีกว่าเหรอ...ผมมีหน้าที่ล้างแค้น ส่วนพี่มีหน้าที่ฟื้นฟูตระกูล..."

“ก็ได้ แต่ซาสึเกะ การเลี้ยงลูกแต่ละคนต้องใช้เงินเยอะมาก” นัตสึฮิโกะส่ายหัวแล้วพูดว่า "พี่เป็นแค่จูนินกระเป๋าแห้ง ด้วยกำลังของพี่ พี่จะเอาที่ไหนไปฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ!"

"ง่ายนิดเดียว!" ซาสึเกะพอได้ยินก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า: "ท่านโฮคาเงะรุ่นที่ 3 เคยพูดกับผมว่า ถึงสมาชิกของตระกูลอุจิวะจะตายไปหมดแล้ว แต่ทรัพย์สินสมบัติของตระกูลยังอยู่ดี ตามระบบจะเป็นหน้าที่ของเราจัดการให้ ไม่ต้องกลัวว่าเงินขาดมือ.!"

“แต่ซาสึเกะ ของพวกนี้เป็นของนาย นายเป็นลูกของผู้นำตระกูล พี่จะเอาลงคอได้ยังไง”

“ไม่! พี่นัตสึฮิโกะ อิทาจิก่ออาชญากรรมร้ายแรงขนาดนี้ ผมจะมีคุณสมบัติเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลอยู่ได้อย่างไร! ไม่ต้องพูดถึงว่าตระกูลอุจิวะของเราไม่เคยพูดเรื่องสายเลือด พูดถึงแต่เรื่องความแข็งแกร่ง ผมคิดว่าพี่นัตสึฮิโกะ พี่นะเป็นผู้นำตระกูลที่เหมาะสมที่สุดของตระกูลอุจิวะแล้ว!”

“แต่ว่า...” นัตสึฮิโกะขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซาสึเกะพูดโดยไม่ลังเล: "เอาเถอะครับ!"

ปล่อยเรื่องเพิ่มประชากรเป็นหน้าที่ของพี่นัตสึฮิโกะเถอะ!

เขาไม่ต้องการเฉียดใกล้ผู้หญิงตลอดทั้งวัน!

"นี่..." นัตสึฮิโกะดูเคอะเขิน แต่ภายใต้การคะยั้นคะยอของซาสึเกะ เขาจึงได้แต่พูดว่า: "ก็ได้!"

“ถ้างั้น นายก็ต้องรับหน้าที่ล้างแค้นให้ตระกูลอุจิวะ ส่วนพี่รับหน้าที่เสริมความแข็งแกร่งให้ตระกูลอุจิวะ…”

“พี่น้องร่วมแรงร่วมใจ สามัคคีเป็นหนึ่งเดียว แม้แต่ทองก็ยังตัดได้!”

"มา!"

พรึ่บ!

มือใหญ่ข้างเล็กข้างจับกันแน่น ดวงตาของทั้งสองแน่วแน่เป็นอย่างมาก

…