บทที่113 ฟรี
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อคอบบร้ากำลังจะไปหารือเกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานของประชาชน ทหารยามก็ได้วิ่งเข้ามารายงานบางอย่างกับเขา
“แย่แล้วองค์ราชา เจ้า... เจ้าหญิงวีวีไม่อยู่แล้วครับ”
เมื่อฟังรายงานของยามรักษาการณ์ ดวงตาของคอบบร้าก็เบิกกว้างและตกใจ “นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร พูดอีกทีซิ!”
“องค์ราชา เจ้าหญิงวีวีเธอหนีไปแล้วครับ” ยามรักษาการณ์รีบรายงาน “สาวใช้ที่ทำหน้าที่ปลุกเจ้าหญิง เธอเข้าไปในห้องเจ้าหญิงในตอนเช้า แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องเจ้าหญิงเลย”
“เป็นไปได้ยังไง?” คอบบร้าสับสน “เป็นไปได้หรือเปล่าว่าวีวีกำลังทำบางอย่างที่นอกวัง?”
“องค์ราชา มีทหารรักษาการณ์อยู่ด้านนอกเยอะมาก แต่ไม่มีใครเห็นองค์หญิงออกมาเลยครับ” หทารทำสีหน้ารู้สึกผิดปนเศร้าใจออกมา “แต่สาวใช้บอกว่าหน้าต่างห้ององค์หญิงถูกเปิดไว้ เป็นไปได้ไหมว่าองค์หญิงจะเปิดเพื่อหนีไป”
“เธอกระโดดหน้าต่าง?” คอบบร้าถามกลับ “แล้วไม่มียามรักษาการณ์อยู่ด้านนอกเหรอ พวกนายมัวทำอะไรกันอยู่?”
“พวกเราไม่เห็นอะไรเลยครับ”
คอบร้ามีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาในใจ เขานึกไปถึงสิ่งที่วีวีเคยบอกเขาเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้วีวีบอกว่าอยากตามรอนและพรรคพวกออกทะเลไป เขาเลยถามขึ้นมาว่า “แล้วกัปตันรอนล่ะ?”
“กระหม่อมยังไม่ทราบครับ พอเจ้าหญิงวีวีหายตัวไป กระหม่อมเลยรีบมารายงานองค์ราชาก่อน”
“เร็ว รีบไปดูว่าพวกเขายังอบู่หรือเปล่า” คอบร้าออกคำสั่ง
หลังจากนั้นไม่นาน ทหารรักษาการณ์ที่ไปดูตามคำสั่งก็กลับมาพร้อมสีหน้าแปลก ๆ “ฝ่าบาท คนพวกนั้น... คนพวกนั้นหายไปแล้ว รวมถึงกัปตันรอนด้วยครับ”
“นี่...” ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“ให้ตายเถอะ มาเล่นอุบายแบบนี้ได้นะวีวี” คอบร้าถอนหายใจ เขาเข้าใจว่าวีวีหนีไปกับรอนและคนอื่น ๆ เขารู้สึกอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก
“ฝ่าบาท พวกเราต้องทำอะไรต่อไปหรือครับ” ทหารรักษาการณ์ถาม
“ปล่อยไปก่อนเถอะ วีวีตามกัปตันรอนไปแบบนั้นน่าจะไม่เป็นอะไร ด้วยความแข็งแกร่งของกัปตันรอนแล้วก็น่าจะปกป้องวีวีได้ไม่ยาก” คอบร้าโบกมืออย่างอ่อนอกอ่อนใจสุด ๆ
“ฝ่าบาท เราจะไม่ไล่ตามอีกฝ่ายไปหรือ?” ทหารรักษาการณ์ถามต่อ
“ไล่ตาม? นายสามารถจับพวกเราได้เหรอ” คอบร้าถามอย่างสิ้นหวัง “กัปตันรอนแข็งแกร่งมากนี่ เราตามไปตอนนี้ก็ไม่ทันอยู่แล้ว แถมประเทศนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกมาก ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว นายออกไปก่อนเถอะ”
ไม่นานทหารคนนั้นก็จากไป
คอบร้ายืนอยู่คนเดียวแล้วส่ายหน้า “วีวี พ่อหวังว่าลูกจะไม่เสียใจที่เลือกแบบนี้นะ ผู้ชายคนนั้นมีสาว ๆสวย ๆอยู่รอบกาย... เฮ้อ!”
。。。。。。
สองวันต่อมา สาว ๆได้เดินทางมาถึงเมืองท่านาโนะฮานะ นามิ คายะและโรบินต่างก็มาถึงอย่างราบรื่น พวกเธอต่างแยกย้ายกันไปซื้อเสบียงให้เพียงพอในระหว่างที่รอรอนเดินทางมา
ในตอนบ่าย รอนก็พาวีวีมาถึงเมืองนาโนะฮานะ ซึ่งตอนนี้วีวีก็กลับมาแต่งชุดอื่นที่ไม่ใช่ชุดนอนแล้ว แม้ผ้าห่มผืนหนาจะยังอยู่ในมือรอนก็ตาม ทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันไปยังท่าเรือที่อยู่ไม่ไกล
“คุณรอนคะ ฉันโกรธมากนะที่คุณลักพาตัวฉันมาแบบนี้น่ะ” วีวีมุมปากกระตุก เมื่อเธอมองไปที่รอนเธอก็อดถอนหายใจไม่ได้ “ตอนนี้ท่านพ่อคงเป็นห่วงฉันมากแน่ ทุกคนคงตามหาฉันไปทั่ว”
“ตอนนี้ประเทศของเธอกำลังยุ่ง ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยน แค่เรื่องกบฏจำนวนมากก็เป็นปัญหาใหญ่แล้ว เขาน่าจะไม่เสียเวลาตามหาเธอหรอก” รอนยิ้ม “ราชาคอบร้าน่าจะพอเดาได้ แน่นอนว่าเขาคงไม่คิดว่าฉันจะลักพาตัวเธอหรอก แต่คิดว่าเธอคงจะหนีไปกับพวกเรามากกว่า”
ดวงตาวีวีเบิกกว้าง “ท่านพ่อคิดว่าฉันเลือกที่จะหนีไป?”
“แน่นอนอยู่แล้วสิ คนปกติคงไม่คิดว่าจะมีคนลักพาตัวเจ้าหญิงไปหรอกนะ แถมก่อนหน้านี้เธอบอกพ่อของเธอเอาไว้ก่อนแล้วใช่ไหม... แค่พ่อของเธอไม่เห็นด้วยเท่านั้นเอง” รอนยิ้มอย่างมีเลศนัย
“คุณ คุณ... คุณเจ้าเล่ห์มาก!” วีวีพูดอย่างอ่อนแรง เธอเริ่มปลงไปกับเรื่องนี้แล้ว แม้จะนิดเดียวก็ตาม
“นี่!” รอนยิ้มแล้วจับข้อมือบางของเธอ “ตอนนี้เธอยังคิดว่าจะหนีไปจากฉันได้อีกเหรอ? ตั้งแต่นี้ไปเธอก็แค่ออกผจญภัยไปกับฉันได้อย่างเดียวเท่านั้นล่ะ”
“เฮ้อ...” วีวีมองรอนด้วยสายตาว่างเปล่า ท่าทางแบบนี้ทำให้เธอน่ารักและสวยงามในเวลาเดียวกัน จนรอนอดยกมือเธอไปจูบไม่ได้
“เดี๋ยวสิคะ นี่มันยังอยู่บนถนนนะ!”
“เธอพูดถูก เอาไว้เราไปทำในที่ลับตาคนกันดีกว่า ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอหมายความว่ายังไง” รอนแสร้งพยักหน้า
“ฮึ่ม!” วีวีได้แต่ส่งเสียงฮึมฮำเพียงอย่างเดียว ตอนนี้เธออยากจะเตะอีกฝ่ายเหลือเกิน
