บทที่ 380 ขอโทษ สินสงครามเป็นของข้าแล้ว!

ซุนม่อตามทันเสือขาว กำปั้นของเขาพุ่งออกไปราวกับพายุบุแคม

ปัง ปัง ปัง

เสียงชนปะทะกันดังขึ้น

อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาวไม่สามารถตอบโต้ได้เลย มันเป็นเพียงการทรมานฝ่ายเดียว

เมื่อครูและนักเรียนจากโรงเรียนอื่นเห็นฉากนี้ เปลือกตาของพวกเขาก็กระตุกไม่หยุด นอกจากความประหลาดใจแล้ว พวกเขายังรู้สึกงุนงงอีกด้วย

สัตว์อสูรวิญญาณที่สง่างามก่อนหน้านี้ไปไหน? ทำไมรู้สึกเหมือนแมวจรจัด

นอกจากจะร้องเสียงดังแล้ว มันยังดูอ่อนแอมาก!

โฮกกกก!

เสียงของอสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาวเปลี่ยนไป ฟังดูเหมือนสุนัขป่าที่ขาหัก มันร้องด้วยความทรมาน

ไม่เป็นอะไร!

ตอนนี้แม้แต่เสียงที่โดดเด่นก็หายไป

ซุนม่อดูไม่เศร้าหรือมีความสุข อิริยาบถที่แสดงออกมาทุกอิริยาบถเหมือนพุทธลีลาดูสง่างามเคร่งขรึม!

จุดประทีปบูชาพระ !

บูม!

จัตุรัสทั้งหมดสว่างไปด้วยแสงจากรูปปั้นเสือขาวก่อนหน้านี้ แต่หลังจากที่ซุนม่อแสดงวิทยายุทธ์ของเขา ลำแสงทั้งหมดก็หมองลงทันทีราวกับว่ากำลังกลับเข้าสู่คืนที่มืดมิดซึ่งไม่มีใครสามารถมองเห็นมือของตัวเองได้

ปัง ปัง ปัง

มีเพียงเสียงของซุนม่อที่ทุบตีอสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาวเท่านั้นที่ชัดเจน

แสงสีเหลืองจางๆ ค่อยๆ สว่างขึ้นจากร่างของซุนม่อ เป็นเหมือนแสงดวงเล็กๆ เบื้องหน้าพระพุทธรูป แต่ก็เหมือนดวงประทีปที่ริมฝั่งด้วย

แสงนี้เป็นเหมือนความหวัง ดึงดูดผู้คนราวกับแมลงเม่าที่บินเข้าหาเปลวไฟ!

เช่นเดียวกับอสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว การจ้องมองของมันถูกดึงดูดโดยซุนม่อ มันปรารถนาที่จะเข้าไปอยู่ในปีกของเขาและฟังคำสอนของเขา

หลังจากนั้นหัวของมันก็โดนหมัดพุทธะของซุนม่อซัดแตกอีกครั้ง

ปัง

จุดแสงกระเซ็น

ชู่ว!

แสงสว่างกลับมาที่จัตุรัสเล็กๆ

ทุกคนที่สูญเสียความรู้สึกก็ตัวสั่นและกลับมารู้สึกตัว พวกเขารู้สึกถึงความกลัวที่ยังคงอยู่

ถ้าพวกเขาเป็นคนเผชิญหน้ากับการโจมตีของซุนม่อ พวกเขาคงแหลกสลายไปแล้ว

“นี่คือวิทยายุทธ์อะไร?”

กัวจือหาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย!

“ระดับเซียน! เป็นระดับเซียนแน่นอน!”

เหลียงเผยจ้องมองซุนม่อและกลืนน้ำลาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ซุนม่อหยิ่งผยอง ปรากฎว่าเขามีวิทยายุทธ์ระดับเซียน จากนั้นสีหน้าของเหลียงเผยก็บิดเบี้ยว!

ความอิจฉาริษยาทำให้มนุษย์อัปลักษณ์!

นักเรียนที่นั่นไม่มีความคิดแบบเดียวกัน เป็นเพราะจิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เหลือเพียงความคิดเดียว

(วิชาหมัดนี้น่าทึ่งมาก! ข้าอยากเรียนรู้มาก!)

ชู่ว!

ซุนม่อปรากฏตัวต่อหน้าพยัคฆ์ขาว เขากำหมัดขวาแน่นและส่งมันออกไป!

เคล็ดพลังสมบูรณ์ไร้เทียมทาน หมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้า!

ปราณวิญญาณพุ่งออกมาจากร่างของซุนม่อ และภาพพุทธฉายก็ปรากฏขึ้น แขนสีทองตบลงบนร่างของ อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว

บูม!

อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว ที่ดุร้ายและมีอำนาจเหนือกว่าถูกบดขยี้ แตกเป็นเสี่ยงๆ

"น่าอัศจรรย์!"

ดวงตาของซวนหยวนพ่อเบิกโพลง เขากำหอกเงินของเขาแน่น มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะประจันหน้ากับซุนม่อ

ตอนนี้นักเรียนคนอื่นๆ จากสถาบันจงโจวก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน

อาจารย์ซุนทรงพลังจริงๆ!

ติง!

ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนประทับใจทั้งหมด 3,120 คะแนน

“ขอบเขตการฝึกปรือของชายผู้นี้อย่างน้อยควรอยู่ที่ระดับที่ห้าของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต ใช่ไหม?”

กัวจือหาว เดา

"ข้าไม่รู้!"

เหลียงเผยส่ายหัว เป็นเพราะวิทยายุทธ์ระดับเซียนนั้นทรงพลังเกินไป และมันสามารถทำให้คนๆ หนึ่งสามารถต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าได้ ดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจในเรื่องนี้ เขารู้เพียงว่าซุนม่อแข็งแกร่งมาก

“อย่าตกใจ ช่วงเวลาสำคัญกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว!”

ฉุนอวี๋คงจ้องมองที่ซุนม่อขณะที่ยิ้ม

“ถ้าเขาจับแกนกลางไม่ได้ ก็ไร้ประโยชน์ แม้ว่าเขาจะฆ่า อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว 1,000 ครั้งก็ตาม”

เมื่อซุนม่อบดขยี้อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว เขาก็เปิดใช้งานเนตรทิพย์และสังเกตจุดแสงเหล่านั้น ข้อมูลต่างๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

ด้วยประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมจากวิชาควบคุมจิตวิญญาณระดับปรมาจารย์ ซุนม่อใช้เวลาเพียงสามวินาทีในการกำหนดจุดแสงหลักทั้งเจ็ด

ซุนม่อเอื้อมมือออกไป

ป๊ะ ป๊ะ ป๊ะ!

เขาจับที่จุดไฟแล้วร่ายเวทย์ทันที พลังงานทางจิตพุ่งออกมาจากเขาและก่อให้เกิดการเชื่อมต่อกับจุดแสงหลัก

ไม่มีการเจรจาหรือการแลกเปลี่ยน มันเป็นสัญญาทาสที่เรียบง่ายและโหดร้ายที่สุด

ขณะที่อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาวถูกบดขยี้ ความสามารถในการตอบโต้กลับต่ำมากในตอนนี้ มันต่อสู้เพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่มันจะถูกปราบโดยซุนม่อ

กลิ่นอายที่ดุร้ายและรุนแรงของมันหายไป ดวงตาของลู่จื่อรั่วเป็นประกายและอดไม่ได้ที่จะปรบมือ

“อาจารย์ทำสำเร็จ!”

ครูและนักเรียนคนอื่นๆ รู้ว่าซุนม่อปราบพยัคฆ์ขาวอสูรพิทักษ์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้วิชาควบคุมวิญญาณก็ตาม เป็นเพราะจุดแสงที่แตกสลายเหล่านั้นไม่ได้กลับไปที่รูปปั้นเสือขาวหยก แต่ทั้งหมดพุ่งออกไปทางขวามือของซุนม่อ

ชู่ว! ชู่ว! ชู่ว!

เมื่อซุนม่อแบมือออก ทุกคนก็เห็นไข่มุกโปร่งแสงขนาดเท่าลูกวอลนัท มันเปล่งแสงสีขาวชัดเจน

มีเสือขาวตัวเล็กหดตัวอยู่ในไข่มุก ดูราวกับมีชีวิตมาก

"เป็นไปได้อย่างไร?"

ฉุนอวี๋คงรู้สึกประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้สามารถทำในสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ (ไม่สิ คงเป็นโชค ข้าไม่มีทางแย่กว่าเขาหรอก)

สีหน้าของครูและนักเรียนจากโรงเรียนอื่นเหยเกน่าเกลียด

นี่ถือเป็นสมบัติลับแห่งความมืดประเภทหนึ่ง อาจไม่ใช่ปัญหาสำหรับสถาบันจงโจวที่จะติดอันดับหนึ่งในสิบอันดับแรกหลังจากได้รับ

“รอบนี้เราจะแพ้อีกเหรอ?”

เหลียงเผยขมวดคิ้วและแนะนำด้วยเสียงแผ่วเบา

“เราต้องคิดหาวิธีกำจัดกลุ่มนักเรียนนี้ ฉกฉวยสมบัติลับแห่งทวีปทมิฬ!”

"ถูกต้อง!"

ฉุนอวี๋คงจ้องมองที่ไข่มุกวิญญาณในมือของซุนม่อ แสดงออกราวกับว่าเขาต้องการที่จะรับมันไว้เอง

ไข่มุกอันมีค่าเช่นนี้ซึ่งบรรจุวิญญาณของสัตว์อสูรร้ายไว้ได้นั้นเรียกว่าไข่มุกแห่งจิตวิญญาณ มันมีค่ามาก

“จื่อฉี รับไป!”

ซุนม่อโยนไข่มุกวิญญาณไปที่ไข่ดาวน้อย

"ยินดีด้วย!"

จางเหยียนจงออกมาแสดงความยินดีทันที มีความอิจฉาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในสายตาของเขา นักเรียนคนอื่นๆ ก็มีการแสดงออกที่คล้ายกัน

การจัดอันดับของโรงเรียนขึ้นอยู่กับสมบัติแห่งทวีปทมิฬที่พวกเขาได้รับจากการแข่งขัน อย่างไรก็ตาม หลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง โรงเรียนไม่จำเป็นต้องมอบสมบัติแห่งความมืดทั้งหมดที่มี จากนั้นสมบัติที่ซ่อนอยู่เหล่านี้จะเป็นของโรงเรียน

อสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว อาจไม่ถือว่าทรงพลังเกินไป แต่ก็น่าทึ่งเล็กน้อยที่สามารถฟื้นคืนชีพได้ไม่รู้จบ อย่างน้อยที่สุดก็มีประโยชน์มากในการเป็นกำลังเสริม

“ไม่ ข้ารับไม่ได้ มันมีค่าเกินไป!”

หลี่จื่อฉีปฏิเสธทันที

“สิ่งนี้ถือว่าล้ำค่าหรือไม่”

ซุนม่อหัวเราะเบา ๆ

“เจ้าเป็นผู้ควบคุมวิญญาณ เจ้าสามารถใช้มันได้!”

ใจของหลี่จื่อฉี เต็มไปด้วยความสุขเพราะอาจารย์ของนางกำลังเอาใจนาง อย่างไรก็ตาม หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ยังปฏิเสธ

“อาจารย์ ทำไมไม่มอบให้กับศิษย์น้องจื่อรั่ว?”

นางเป็นศิษย์พี่ใหญ่และควรเรียนรู้ที่จะหลีกทางให้รุ่นน้องของนาง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าไม่เอา!”

ลู่จื่อรั่วปฏิเสธ

“ทักษะกายภาพของท่านไม่ดีนัก และเมื่อมีพยัคฆ์ขาวนี้เป็นพาหนะ มันสามารถชดเชยจุดอ่อนของท่านได้”

หลังจากที่เด็กสาวมะละกอพูดแบบนั้น นางก็ตระหนักได้ทันทีว่าวิธีที่นางพูดนั้นอาจทำร้ายหลี่จื่อฉี ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

“ศิษย์พี่ใหญ่ข้าไม่ได้บอกว่าทักษะกายภาพของท่านแย่มาก มัน… มัน…”

ลู่จื่อรั่วไม่รู้ว่าจะโกหกอย่างไรได้แต่นิ่งงัน

“ข้าเข้าใจที่เจ้าหมายถึง!”

หลี่จื่อฉีลูบหัวของลู่จื่อรั่ว

“จื่อรั่วพูดถูกต้อง เหตุผลที่ข้ามอบให้เจ้าก็เพื่อให้เจ้าใช้เป็นพาหนะ”

ซุนม่อคิดมานานแล้วว่าจะจับสัตว์อสูรต่อสู้ที่มีความสามารถในการโจมตีที่แข็งแกร่งสำหรับลู่จื่อรั่ว อย่างไรก็ตาม เขาพอใจมากที่ได้เห็นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างสองพี่น้องนักสู้

เมื่อซุนม่อเล่นเกมในอดีต เขาเคยเห็นกรณีที่อาวุธเพียงชิ้นเดียวทำให้ทั้งกลุ่มถูกยุบ ยกตัวอย่างเช่น ดาบพี่น้อง ว่ากันว่ามันเป็นดาบแห่งการยุบกลุ่มเพราะจะไม่มีพี่น้องเมื่อดาบนี้ปรากฏขึ้น

กลุ่มเกมระดับแนวหน้าหลายกลุ่มต้องผ่านความยากลำบากอย่างมากในการเอาชนะบอสตัวสุดท้าย แต่พวกเขาลงเอยด้วยการยุบเลิกเนื่องจากการกระจายอาวุธคุณภาพสูงนี้

ฉู่เจี้ยนดูฉากนี้และรู้สึกเสียใจเล็กน้อย (ในตอนนั้น ถ้าข้าตกลงที่จะเข้าไปอยู่ใต้บังคับบัญชาของซุนม่อในระหว่างการประชุมรับสมัครนักเรียน ข้าก็จะเป็นศิษย์คนโตของเขาในตอนนี้!)

ติง!

+100 คะแนนประทับใจจากฉู่เจี้ยน เป็นกันเอง (410/1,000).

“เฮ้อ ทำไมอาจารย์ไม่รับข้าเข้าไปล่ะ”

หลู่ฉีรู้สึกเสียใจ

สื่อเจียวอ้าปากของเขาและแทบอยากจะขอให้ซุนม่อยอมรับเขาเป็นศิษย์ อย่างไรก็ตามเขายังคงยั้งตัวไว้ เขาไม่ต้องการให้คนอื่นคิดว่าเขาเพียงต้องการยอมรับซุนม่อเป็นอาจารย์ของเขาเนื่องจากความเอื้ออาทรของซุนม่อ

“งั้นข้าไม่เกรงใจล่ะ!”

หลี่จื่อฉีคำนับซุนม่อ จากนั้นปล่อยพลังจิตของนางเพื่อสื่อสารกับอสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว ในไข่มุกวิญญาณ

“อย่าใช้สัญญาเท่าเทียมกัน แค่เป็นทาส!”

ซุนม่อได้ทำลายสัญญาทาสระหว่างเขากับอสูรพิทักษ์พยัคฆ์ขาว มิฉะนั้นไข่ดาวน้อยจะจับมันมาเป็นทาสไม่ได้

“ค่ะ อาจารย์!”

หลี่จื่อฉีมองไปที่ไข่มุกวิญญาณและเริ่มทำตามที่ซุนม่อสั่ง

“ข้าจำได้ว่าจื่อฉีเป็นปรมาจารย์วิญญาณใช่ไหม? ดูเหมือนนางจะรู้เรื่องสมุนไพรบางอย่างด้วย”

จางเหยียนจงกล่าวด้วยอารมณ์ที่ดี

“อย่างไรก็ตาม ข้าไม่คิดว่านางจะเป็นผู้ควบคุมวิญญาณด้วย”

จางเหยียนจงประกาศตัวเองว่าเป็นอัจฉริยะและเป็นคนชั้นนำในหมู่นักเรียนใหม่กลุ่มนี้ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกด้อยกว่าเล็กน้อยในขณะนี้

ความสามารถในการต่อสู้ของหลี่จื่อฉีนั้นแย่ แต่นางก็ชนะเขาในด้านอื่นๆ ตัวอย่างเช่น ความสามารถในการออกคำสั่งและเป็นผู้นำความคิด และที่สำคัญที่สุดคือความรู้ของนาง

“จื่อฉีน่าทึ่งมาก!”

หลี่เฟินรู้สึกอิจฉา

“ข้าว่าอาจารย์ซุนเป็นคนที่น่าทึ่งมาก อย่าลืมว่านี่คือสิ่งที่อาจารย์ซุนเคยสอนนางมาทั้งหมด”

หลู่ฉีต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวซุนม่อ

ดูที่ซุนม่อไม่เพียงแต่เขามีความรู้เท่านั้น แต่ความกล้าหาญในการต่อสู้ของเขายังอยู่ในระดับที่ระเบิดได้ เขาเรียนรู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไร?

คนธรรมดาจะถือว่าน่าทึ่งที่สามารถทำสิ่งหนึ่งให้สำเร็จได้ แต่ดีทุกด้าน

“ไม่มีทางเทียบได้! ไม่มีทางเทียบได้!”

เฉียนตวนถอนหายใจ

"ฮะ ฮะ!"

ซุนม่อรู้สึกยินดีอย่างลับๆ ในขณะที่เขาได้รับคะแนนความประทับใจอีกระลอกหนึ่ง

“เราควรทำอย่างไร?”

“เราจะทำอะไรได้อีก? เราได้แต่ยอมแพ้เท่านั้น! เราไม่สามารถฉกมันได้ใช่ไหม?”

“อย่าล้อเล่น ใครจะสามารถเอาชนะซุนม่อคนนั้นได้”

ครูตัดสินใจยอมแพ้ แต่สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่กลุ่มของฉุนอวี๋คง (ที่เราขี้ขลาดก็เพราะว่าเราอ่อนแอ เจ้าเทียนหลาน ก็ขี้ขลาดไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม?)

กัวจือหาวเห็นว่าการจ้องมองของฉุนอวี๋คงและเหลียงเผยไม่ถูกต้องจึงรีบพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขา

“ยอมแพ้เถอะ มันเสี่ยงเกินไป!”

“ข้ารับไม่ได้!”

ชุนอวี๋คงลดเสียงลง

“มารั้งซุนม่อไว้ จากนั้นให้นักเรียนลงมือกวาดล้างพวกเขาและคว้าสมบัติลับแห่งทวีปทมิฬ!”

เนื่องจากการแข่งขันเป็นการทดสอบความสามารถของนักเรียนเป็นหลัก กฎจึงระบุว่านักเรียนจะต้องเป็นผู้ที่ครอบครองสมบัติลับแห่งความมืด ยิ่งกว่านั้น ถ้านักเรียนไม่โจมตีครู ครูต้องไม่ใช่คนแรกที่ยกมือ

“ชนชั้นสูงที่คัดเลือกมาอย่างดีจากสถาบันเทียนหลาน ที่ยอดเยี่ยมของเราจะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้อย่างไร?”

ฉุนอวี๋คงไม่เชื่อ ตอนนี้เขาแค่ต้องการเห็นซุนม่อทรมาน

ชู่ว!

แสงสีขาวสว่างวาบบนไข่มุกจิตวิญญาณ และพยัคฆ์ขาวโปร่งแสงก็ปรากฏตัวขึ้น ปล่อยเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว แถบของมันเป็นสีฟ้าอ่อนและดูสวยงามมาก

“อาจารย์ ข้าทำสำเร็จแล้ว!”

หลี่จื่อฉียิ้มแย้มแจ่มใส

พยัคฆ์ขาวเดินเข้ามา เช่นเดียวกับแมวตัวใหญ่ มันใช้คอและหลังถูกับขาของ หลี่จื่อฉี

"ดี!"

หลี่จื่อฉีหมอบลงและลูบคอแมวตัวใหญ่