บทที่ 22 ชะตากรรมที่น่าสังเวช

บทที่ 22 ชะตากรรมที่น่าสังเวช

ทักษะการตรวจสอบสามารถใช้ได้กับทุกคน แต่มีข้อจำกัดอย่างหนึ่ง พวกเขาจำเป็นต้องอยู่ในสายตาของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่รอยยังสามารถรับรู้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเอง ทักษะการตรวจสอบอาจบอกเขาในสิ่งที่เขาไม่รู้

รอยซึ่งนั่งอยู่ในห้องของเขา ตรวจสอบตัวเองหลังจากพบกระจกอย่างไม่ลังเล

[คุณใช้การตรวจสอบกับตัวเอง]

[คุณได้รับข้อมูลเกี่ยวกับตัวคุณ]

ดวงตาของเขาบางลงจนมีขนาดเท่าเข็ม สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจอย่างมาก

[คุณเป็นลูกชาย "ทางชีวภาพ" ของเคานต์บาดัลฟ์]

'ระบบเน้นคำว่า "ชีวภาพ" เป็นไปได้ไหมที่พยายามจะบอกอะไรฉัน เดี๋ยว..ก่อน การครอบครองร่างกายเป็นไปได้ในโลกนี้ เคานต์อาจจะเป็นแค่ผู้ให้บริการสเปิร์ม'

[คุณเกิดมาพร้อมกับประตูเวทย์และประตูออร่าที่เปิดเต็มที่ การโจมตีทำให้แม่ของคุณเสียชีวิตในการโจมตีครั้งเดียวกัน ประตูออร่าของคุณจึงถูกปิดสนิท การโจมตีเกิดขึ้นเมื่อคุณเกิด คุณได้รับการช่วยเหลือจากแอร์โล่และนำกลับบ้าน จากนั้นประตูเวทย์ของคุณก็ถูกปิดตาย สิ่งนี้นำไปสู่การทดถอยในช่วงวัยของจิตวิญญาณของคุณ]

'ดังนั้น... ข้าเกิดมามีพรสวรรค์ ไม่… ด้วย ประตูเวทย์และประตูออร่าที่เปิดเต็มที่ ข้าเป็นคนที่เติมเปี่ยมไปด้วยปาฏิหาริย์ คนอื่นทนไม่ได้ที่จะเห็นข้ามีอยู่จริง พวกเขาไม่ได้ฆ่าข้า แต่พวกเขาปิดผนึกสิ่งที่ทำให้ข้าเป็นคนพิเศษ และยังฆ่าแม่ของข้าด้วย ฮะ ไอ้พวกน่าสมเพช ข้าจะสืบให้ได้ว่าเขาเป็นใครและทำให้พวกเขาต้องเสียใจ”

[ในวัยเด็ก คุณกินหนอนโลหิตและเริ่มดื่มชาดักแด้ มันดีต่อสุขภาพจิต แต่ถ้ากินโดยคนที่มีหนอนโลหิตในร่างกายของเขา ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าพิษที่สร้างไขมันมานาปลอม หนอนโลหิตทำให้คุณไม่สามารถเข้ากับมานา มันเกลียดมานาและมีปฏิกิริยารุนแรงเมื่อสัมผัสกับมานา ไขมันมานาของคุณจะระเบิดเมื่อคุณอายุครบ 17 ปี กระแสแห่งมานาจะหลั่งไหลมายังประตูมานาของคุณ ซึ่งหนอนโลหิตได้หยั่งราก หนอนโลหิตจะปะทะกับมานา เมื่อเป็นเช่นนั้น คุณจะหลั่งเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด ตายอย่างเจ็บปวดอย่างแน่นอนและรวดเร็ว]

"เชี่ย... ความสงสัยของข้าไม่ผิดหรอก ไขมันในร่างกายของข้าก็ปลอมพอๆกับความน่ารักของผู้หญิงพลาสติก ข้านี่มันไร้ประโยชน์อยู่แล้ว แต่ข้ายัง... ยังคงตกเป็นเป้าหมายอยู่ ข้าคาดว่าจะต้องมีคนใช้วิธีลับๆ ต่อต้านข้า แต่นี่มัน…มากเกินไปแล้ว!”

รอยตกใจในความโหดร้ายของครอบครัวนี้ เขาเป็นไม่สมประกอนตั้งแต่เด็ก แต่พวกเขายังคงทุบตีเขาต่อไป

เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับหนอนโลหิต มันเป็นแมลงมีพิษที่พวกอาคลิสเลี้ยงไว้ พวกเขาเป็นครอบครัวที่ยิ่งใหญ่กว่าของบอลด์วิน ตระกูลบอลด์วินมีเคานต์ที่มีชื่อเสียงอยู่หนึ่งคน แต่พวกเขามีนักเวทย์ที่ทรงพลังมากมาย ไม่ต้องพูดถึงที่มันมีมาหลายร้อยปีแล้ว

พวกเขาเป็นตระกูลที่สืบทอดมา ทำให้มีตระกูลสาขามากมาย เนื่องจากพวกเขาเพาะพันธ์ุหนอนโลหิตไว้บนประตูเวทย์ของเยาวชนที่มีพรสวรรค์ของตระกูลสาขา ทำให้พวกเขาเป็นทาสชั่วนิรันดร์ ตำแหน่งของพวกเขาจึงไม่เคยสั่นคลอน หนอนโลหิตจะถูกทำให้หลับโดยใช้ยาพิเศษ มีเพียงตระกูลหลักเท่านั้นที่รู้วิธีสร้างมันขึ้นมา พวกเขาจะแจกจ่ายให้กับตระกูลสาขา หากไม่ใช้ยาภายใน 24 ชั่วโมง หนอนโลหิตจะตื่นขึ้น ทำให้นักเวทย์ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ หากใช้เวทมนตร์หนอนโลหิตจะตอบสนองอย่างรุนแรง แทนที่จะใช้เวทมนตร์ได้กลับเป็นเลือดจะพุ่งออกจากปากแทน

โดยพื้นฐานแล้ว หนอนโลหิตเป็นพิษร้ายที่อาคลิสใช้เพื่อทำให้ตระกูลสาขาเป็นทาส

ตัวเอกของนวนิยายก็ถูกพวกเขาปราบปรามเช่นกัน!

เมื่อสงครามเริ่มขึ้นเท่านั้น เขาจึงสามารถหนีจากชะตากรรมอันโหดร้ายของเขาได้

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้และถูกบังคับให้อยู่ในเส้นทางของปรมาจารย์ศาสตราวุธ!

และเจ้าหนอนโลหิตตัวร้ายที่ทำลายชีวิตของตัวเอกก็นั่งอย่างมีความสุขบนประตูเวทย์ของรอย

มองผ่านความทรงจำของเขา เขาเห็นร่างที่สวมเสื้อคลุมยัดมันเข้าปากและทำให้กลืนลงคอไป น่าเศร้าที่เขามองใบหน้าของบุคคลนั้นไม่ชัดนัก แต่เขาเห็นพวกเขาเดินออกไป ร่างกายของพวกเขาถูกมีลักษณะเพรียวบางและเล็กเหมือนผู้หญิง

“อาจจะเป็นแม่เลี้ยงของข้าหรือสาวใช้ของพวกเขา…”

มันเร็วเกินไปที่จะคาดเดา เขากังวลมากขึ้นเกี่ยวกับไขมันมานาและหนอนโลหิตในร่างกายของเขา มีข่าวลือว่าชาดักแด้สามารถรักษาโรคปัญญาอ่อนได้ นั่นเป็นเรื่องโกหก มันทำให้ประสาทสงบลงได้มากกว่า แต่นั่นก็เป็นประโยชน์ในตัวมันเอง จึงเป็นเหตุผลที่เขาได้รับอนุญาตให้ดื่มมัน

อย่างไรก็ตาม มีหนอนโลหิตอยู่ในร่างกายของเขา ชาดักแด้เป็นอาหารโปรดของมัน มันต้องทิ้งขยะหลังจากรับประทานอาหาร ขยะของมันคือไขมันมานาที่สะสมอยู่ในร่างกายของเขา หนอนที่เกลียดมานาจะปล่อยก้อนไขมันดีที่มีมานาอยู่ข้างในได้อย่างไร ไขมันมานาถูกขังอยู่ในชั้นของผิวหนังหนา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหนอนโลหิตถึงอยู่ไกลมาก

แต่ผิวหนังหนานั้นอ่อนแอลงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นเหมือนเขื่อน ถ้ารอยร้าวหนึ่งไม่ได้รับการซ่อมทันเวลา รอยร้าวอีกอันก็จะปรากฏขึ้น รอยแตกจะเพิ่มจำนวนขึ้นเนื่องจากแรงดันที่กระทำต่อเขื่อน สักวันหนึ่งก็ต้องถึงจุดแตกหัก เขื่อนจะแตกและน้ำจะไหลออกมา และเขื่อนรอยก็กำลังจะแตกเช่นกัน เขาเหลือเวลาอีกแค่สามเดือนเท่านั้น!

น่าแปลกที่รอยไม่รู้สึกมองโลกในแง่ร้าย “หนอนโลหิต… ตัวเอกพบวิธีที่จะฆ่ามันในภายหลังในนิยาย ข้าอ่านมันจนจบ ข้ารู้วิธีที่จะรักษามัน”

มียาอายุวัฒนะที่สามารถเผาร่างของหนอนโลหิต และขับออกจากร่างกายได้ ตัวเอกใช้มันเพื่อปลดปล่อยตัวเองจากการเป็นทาสของอาคลิส และได้รับการสนับสนุนจากตระกูลสาขา ตระกูลหลักมีอายุสั้น พวกเขาไม่ได้มีจำนวนมากตั้งแต่เริ่มต้น ตระกูลสาขามีจำนวนมากกว่าพวกเขาหลายเท่า พวกเขาไม่ได้มีความภักดีต่อตระกูลหลักมากนัก ท้ายที่สุดแล้วตระกูลหลักเคยใช้ความกลัวเป็นพลังเพื่อควบคุมผู้อื่นเท่านั้น

“อมีเลีย…”

"เจ้าค่ะ?"

“ขอปากกากับกระดาษหน่อย”

สิ่งที่รอยร้องขอถูกส่งมาให้เขา เขาใช้พลังสมองทั้งหมดที่มีเพื่อเรียกคืนสูตรของฆ่าปรสิต เขาใช้เวลาสักครู่ แต่เขาลงเอยด้วยการจดทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องมอบใบสั่งยาให้กับนักเล่นแร่แปรธาตุที่มีความสามารถ และใช่... เขาจะเป็นอิสระจากโซ่ตรวน

"แต่... ยังมีปัญหาอยู่..."

สูตรฆ่าปรสิตมีความรุนแรงมาก มนุษย์ธรรมดาจะระเบิดหลังจากได้รับมันเหมือนลูกโป่ง เพื่อที่จะไม่เป็นเช่นนั้น เขาจำเป็นต้องอยู่ในขั้นที่เจ็ดของการชำระล้างร่างกายก่อนที่จะรับมัน

อย่างไรก็ตาม จำนวน EXP ที่เขาต้องการเพื่อให้ไปถึงระดับนั้นคือ 500 !!!

มีคนเคาะประตู

รอยและอมีเลียมองหน้ากัน ใครจะมาในเวลานี้กัน?

“อยู่หรือไม่ ข้าจะเข้าไปข้างในในไม่กี่วินาที ดังนั้นหากเจ้ากำลังทำอะไรที่น่าอับอายอยู่ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องจัดการให้เสร็จแล้ว”

เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคย แต่คนที่พูดหมายถึงห่าคืออะไร?

รอยไม่ได้ตอบอะไรไป

แต่ถึงกระนั้น ประตูที่ปิดล็อกก็เปิดออกอย่างรุนแรง และมีคนหัวโล้นที่หัวมันเป็นเงาเดินเข้ามา แสบตาเกิน!

มันคือแอร์โล่ และเขาเข้ามาและมองหาหวังที่จะเห็นอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้เห็นการเล่นจัมจี้อย่างที่เขาคาดไว้ มีเพียงสาวใช้ที่เสิร์ฟชาระดับยอดของเธอเท่านั้น

“เจ้าดีกว่าพี่น้องของเจ้า คนหนึ่งเป็นคนบ้าที่โหดเหี้ยม อีกคนเป็นคนโรคจิต ข้าคาดว่าเจ้าก็เป็นคนเบี่ยงเบนเหมือนกัน แต่เจ้าพิสูจน์แล้วว่าข้าคิดผิด ยินดีด้วย”

สายตาที่เขามองก็เพียงพอแล้วที่รอยจะเข้าใจว่าเขากำลังคาดหวังว่าเขาจะจับได้ว่าใช้ประโยชน์จากสาวใช้ที่น่ารักของเขา ไอ้โรคจิตนี่!

“เป็นบ้าอะไรของท่าน? ท่านไม่รู้หรือว่าความเป็นส่วนตัวของขุนนางไม่ควรถูกบุกรุก?

“ช่างประเสริฐอะไรเช่นนี้ เจ้าหลานชายของข้า” แอร์โล่พูดขณะที่เขาเดินเข้าไป ทำตัวตามสบาย

คำพูดของเขามีความหมายแฝงอยู่ รอยเข้าใจแล้ว

อมีเลียยืนอยู่ใกล้เขาอย่างปกป้อง

รอยจิบชาของเขา มันร้อน. เขาวางถ้วยลงและมองแอร์โล่ “ท่านละเลยข้าจนถึงตอนนี้ อะไรทำให้ท่านเปลี่ยนใจ”

“… เบี้ยที่ควรจะนั่งเฉย ๆ และตายได้ทำสิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุด มันทำการเคลื่อนไหวครั้งเดียวหลังจากก้มหมอบมานานหลายปี มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวเดียว แต่มันพลิกกระดาน เหนือความคาดหมายของคนเกือบทุกคน คิงและควีนแพ้ให้กับตัวตลกเพียงครั้งเดียวอีกครั้ง.”

"ตัวตลกที่ท่านกำลังพูดถึงนี้ ข้าหรือว่า... ท่าน?" รอยถาม

แอร์โล่หัวเราะเบา ๆ "ฮ่าๆ! เจ้าเป็นแค่ลูกนก ข้าเป็นตัวตลก เจ้าเกิดภายใต้ดาวมงคล แต่โชคชะตาอันรุ่งโรจน์ของเจ้าถูกราชาและราชินีขโมยไป ข้าพนันกับราชาว่าเจ้าจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อทุกคนคิดต่าง พวกเขาหัวเราะเยาะข้า แต่ข้าก็ยังไปพนันด้วยกระดูกของข้า ข้าพนันข้าเจ้า แน่นอนพวกเขาห้ามไม่ให้ข้าช่วยเจ้า เพราะมันจะไม่ยุติธรรม แต่เจ้าเปลี่ยนไป... เจ้า เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นโดยไม่มีใครช่วยเหลือ ดังนั้นข้าจึงชนะเดิมพัน … อย่างไรก็ตาม ปีกราดซอสเป็นของโปรดอันดับสองของข้า และปีกราดซอสร้อนๆ เป็นของโปรดที่สุดของข้า ไม่ต้องสนใจข้าจะช่วยจัดการพวกมันเอง "

ดวงตาของรอยกระตุก ผู้ชายคนนี้เป็นคนไร้ยางอาย เขาขาดความรู้สึกละอายใจ เขาทำอย่างที่พูดจริงๆ ปีกไก่ที่เขาอยากลองกินหายไปทีละชิ้น เหลือเพียงชิ้นสุดท้าย แต่มันก็ถูกหยิบขึ้นมาโดยแอร์โล่ บางทีความไร้สติของแอร์โล่ก็ส่งผลต่อรอยเช่นกัน เขาทำตัวเหมือนเด็กและดึงปีกไก่ที่อยู่ใกล้กับปากของแอร์โล่ออกไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้า…"

“มันเต็มไปด้วยน้ำลายของข้า ท่านยังต้องการมันอยู่ไหม”

“ไอ้เด็กเวร…”

“ผายลมเถอะ...” รอยด่ากลับขณะเคี้ยวมัน สีหน้าของเขาสว่างขึ้น รสชาตินับพันปะทุขึ้นในใจของเขา เขาเห็นสายรุ้งกำลังพาดลงมากินน้ำ

เมื่อมองลงไปที่กระดูกในมือ เขาคิดว่า 'นี่สมกับชื่อเสียงของมันจริงๆ พวกเขารู้วิธีทำให้ปีกของพวกเขาละมุนและร้อนแรง ซอสไม่เพียงแค่ราดลงไปเท่านั้น แต่ยังถูกซึมเข้าไปในเนื้อไก่ด้วย การได้กินมันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม'

อมีเลียไม่ใช่คนรับใช้ของครอบครัว เธอเป็นสาวใช้ของรอย เธอไม่ได้ช่วยแอร์โล่แต่จ้องมองที่เขาอย่างสงสัย ชายคนนี้กำลังเอาเปรียบนายน้อยของเธอช่างไร้ยางอายนัก แอร์โล่รินดื่มชาให้ตัวเอง รอยมองไปที่เขาและพูดอย่างใจเย็น "แน่นอน ท่านไม่ได้มาที่นี่เพื่อขโมยปีกไก่ของข้าและดื่มชาของข้าใช่ไหม"

"ฮ่าฮ่า แน่นอน... ไม่.." เห็นรอยจับถ้วยชาแน่นขึ้นแอร์โล่เข้าใจสิ่งหนึ่ง ถ้าเขาไม่มีเหตุผลที่ดีกว่าที่จะมาที่นี่ ถ้วยชามันจะบินมาหาเขา หลานชายของเขาเป็นเด็ก แต่ขู่เก่งยังกะแมว เขาจึงเปลี่ยนใจไม่แหย่และพูดตรงๆ “เจ้าต้องรู้สึกเจ็บปวดหลังการฝึกทั้งหมด ข้าได้สมุนไพรสำหรับอาการปวด แช่กับพวกเขาในน้ำอ่อนๆ 15 นาที เจ้าจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ตรวจสอบให้แน่ใจว่าน้ำไม่ร้อนหรือเย็นเกินไปเพื่อผลที่ดีที่สุด”

มีหลายคนที่เห็นรอยฝึกฝนอย่างบ้าระห่ำ แต่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สละเวลาเพื่อดูแลเขา

"ขอบคุณ…"

รอยยอมรับมัน แอร์โล่ไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด พ่อของเขาเองก็ต่อต้านเขา แต่ลุงของเขาคนนี้เสียสละเพื่อเขามากเกินไป อย่างแรกเลยเขาช่วยชีวิตรอยตอนที่เขายังเป็นเด็กแรกเกิด รอยไม่รู้ว่าทำไม แต่ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นเขาจะต้องตายไปแล้วอย่างแน่นอน ประการที่สองสมุนไพรที่เขากล่าวถึงจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ถึงกระนั้นเขาก็ทดลองพวกมัน ถ้าเขาไม่ได้ใช้พวกมัน แอร์โล่คงสูญเสียมันไปเปล่าๆ!

“ท่านเป็นหมอยางั้นหรือ?” รอยถาม

มีเพียงหมอยาเท่านั้นที่รู้ว่าสมุนไพรมีผลอย่างไร ไม่ว่าแอร์โล่จะไปหาหมอสมุนไพรเพื่อซื้อยามาให้เขา หรือไม่ก็เป็นเขาที่หามาด้วยตัวเอง

แอร์โล่โปกมือของเขาราวกับปฏิเสธ “ลุงของเจ้าไม่ได้เก่งขนาดนั้น ข้าเป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุเท่านั้น”

อึก..อัก! รอยสำลักน้ำชา