บทที่ 379 หมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าสำแดงอานุภาพ
ขณะที่เลือดของฉุนอวี๋คงกระเซ็นบนสร้อยข้อมือ ความสามารถในการต่อสู้ของตะกวดพลังจิตก็เพิ่มขึ้นอย่างมากในทันที
มันร้องคำรามออกไปและร่างของมันถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีแดง มันเข้าสู่สภาวะบ้าดีเดือดและหางของมันกวาดออกไปเหมือนแส้เหล็ก ฟันอันแหลมคมของมันอ้าออก
ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวถูกตรึงไว้ ไม่สามารถหลุดออกไปได้ มันกัดได้แค่ที่คอของตะกวด อย่างไรก็ตาม ในฐานะสัตว์วิญญาณ จุดเหล่านี้ไม่ถือว่ามีความสำคัญอีกต่อไป
“ซุนม่อ เจ้าเห็นไหม? เจ้าไม่มีทางเข้าใจได้ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน!”
ฉุนอวี๋คงหัวเราะเยาะ
“ใช่ ใช่ ใช่ เจ้าแข็งแกร่งที่สุด!”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก เพราะพูดตามจริง เขาดูถูกชั้นเชิงการต่อสู้ของฉุนอวี๋คง
หลังจากที่วิชาควบคุมอสูรวิญญาณของซุนม่อถึงระดับปรมาจารย์ เขาก็มุ่งความสนใจไปที่การศึกษาวิชานี้
ไม่ว่าผู้ฝึกสัตว์ร้ายหรือผู้ควบคุมวิญญาณจะทรงพลังหรือไม่ขึ้นอยู่กับสัตว์ร้ายของพวกเขา ยิ่งสัตว์ร้ายของพวกมันแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น!
เมื่อยุคสมัยพัฒนาขึ้น ผู้ควบคุมอสูรวิญญาณบางคนเริ่มสะท้อนว่าพวกเขาไม่สามารถพึ่งพาสัตว์อสูรวิญญาณของตนเพียงอย่างเดียวได้
เมื่อศัตรูข้ามผ่านสัตว์วิญญาณและสังหารผู้ควบคุมวิญญาณ สัตว์วิญญาณจะหยุดโจมตี
ผู้ควบคุมอสูรวิญญาณบางคนเริ่มควบคุมเทคนิคการต่อสู้ของตนเอง แต่คนอื่นๆ มองว่าการกระทำดังกล่าวเป็นความชั่วร้าย พวกเขากล่าวว่าคนที่ไม่ทุ่มเทอย่างเต็มที่ในการฝึกฝนสัตว์อสูรวิญญาณไม่เหมาะที่จะเรียกว่าผู้ควบคุมอสูรวิญญาณ
จากนั้นผู้ควบคุมอสูรวิญญาณแบบดั้งเดิมเหล่านี้ก็พยายามอย่างหนักที่จะควบคุมพลังงานทางจิตของพวกเขาเพื่อจับสัตว์อสูรวิญญาณจำนวนมากขึ้นเพื่อรับภาระหน้าที่ที่แตกต่างกัน
ผู้โจมตีหลัก ผู้พิทักษ์หลัก และแม้แต่คนเดียวที่ประสานทั้งการโจมตีและการป้องกัน!
หากผู้ควบคุมอสูรวิญญาณต้องการจับสัตว์วิญญาณมากกว่านี้ พวกเขาต้องการพลังงานทางจิตที่ทรงพลังในการสนับสนุน อย่างไรก็ตาม ในการต่อสู้ปกติ พลังจิตนั้นไร้ประโยชน์
ฉุนอวี๋คงเป็นผู้ควบคุมอสูรวิญญาณแบบดั้งเดิมที่อาศัยสัตว์อสูรวิญญาณของเขาในการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม เขาแตกต่างออกไปเล็กน้อยในเวลาเดียวกันเพราะเขาปฏิบัติต่อสัตว์อสูรวิญญาณเป็นเครื่องมือที่เขาสามารถกำจัดได้ง่าย ไม่ใช่สหาย
การใช้เทคนิคการต่อสู้ที่ทำร้ายตัวเองเพียงเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองมีฤทธิ์มากเหลือเฟือ
กรี๊ด!
เสียงแหลมของนกอินทรีก็ดังขึ้นในทันใด จากนั้นเงาสีดำก็วาบขึ้นและตรึงหัวของ ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวไว้
ทุกคนค้นพบว่ามันเป็นนกอินทรีขนาดเท่าสุนัขต้อนแกะ ฉวยโอกาสที่ผู้พิทักษ์พยัค์ขาวถูกตะกวดรัดคอ มันใช้กรงเล็บที่แหลมคมขยุ้มหัวของเสือขาว
ก่อนที่คนอื่นๆ จะตอบสนอง ฉุนอวี๋คงก็พุ่งเข้ามาแล้ว
เพียะ!
พยัคฆ์ขาวผู้พิทักษ์แตกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นจุดแสงเหมือนหิ่งห้อย กระจายไปทั่วจัตุรัสเล็กๆ
ฉุนอวี๋คงตั้งสมาธิทันทีและพยายามสัมผัสแก่นกลางของผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว ตราบใดที่เขาได้มันมา เขาก็จะสามารถได้รับผู้พิทักษ์นี้ อย่างไรก็ตาม เขาตกตะลึงทันที
เขาไม่สามารถรับรู้ถึงแก่นกลางของผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวได้!
"ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?"
ฉุนอวี๋คงไม่เข้าใจ หากไม่มีแก่นกลาง สัตว์วิญญาณจะถูกขับเคลื่อนได้อย่างไร? บนรูปปั้นหยกนั้นได้หรือไม่?
ฉุนอวี๋คงมีเวลาเหลือไม่มาก
หลังจากผ่านไปสิบอึดใจ จุดแสงที่กระจัดกระจายก็พุ่งออกมาที่รูปปั้นเสือขาว
เมื่อไม่มีทางเลือก ฉุนอวี๋คงทำได้เพียงสุ่มจับจุดแสงไม่กี่ครั้ง น่าเสียดายที่เขาพลาดทั้งหมด
หลังจากนั้นแสงขนาดใหญ่ก็พุ่งออกมาจากรูปปั้น ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว ใหม่ถือกำเนิดขึ้น
โฮกกกกก!
มันยังคงคำรามอย่างสง่างาม
สีหน้าของฉุนอวี๋คงเปลี่ยนไปและร้องออกมา
"กลับ!"
ถ้าเขาไม่รู้ว่าแก่นของผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์แม้ว่าเขาจะรีบเร่งทำลาย 1,000 ครั้งก็ตาม
ผู้ชมถอยออกจากจัตุรัสเล็กๆ ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวไม่ได้ไล่ตามพวกเขาและหายไป
“โอ้ ดังนั้นนี่คือความหมายของความแข็งแกร่ง?”
ซุนม่อหันศีรษะเล็กน้อย เผยให้เห็นท่าทางชื่นชม เขามองไปที่ฉุนอวี๋คง
“แน่นอน ข้าไม่เข้าใจ!”
ชู่ว!
ใบหน้าทั้งหมดของฉุนอวี๋คงเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนก้นลิง
เก้อเขิน! อึดอัดสุดจะบรรยาย!
บรรยากาศของกลุ่มนักเรียนเทียนหลานก็มืดมนเช่นกัน ท้ายที่สุดพวกเขาโอ้อวดมากมาย แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว มันน่าขายหน้าเกินไป
นักเรียนกลุ่มอื่นสองสามคนไม่มีอารมณ์จะเยาะเย้ยฉุนอวี๋คง ตอนนี้มีทั้งความตื่นเต้นและความกังวลบนใบหน้าของพวกเขา
พวกเขาตื่นเต้นเพราะ ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว นี้ถือเป็นสมบัติลับแห่งทวีปทมิฬ ถ้าพวกเขานำมันกลับมา พวกเขาคงจะได้อันดับค่อนข้างดี สิ่งที่น่ากังวลคือฉุนอวี๋คงซึ่งทำงานให้กับเทียนหลาน เป็นผู้สำเร็จการศึกษาที่โดดเด่นจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ เขายังเป็นผู้ควบคุมอสูรวิญญาณอีกด้วย ถ้าเขารับมือไม่ได้ ความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะรับมือได้ก็คงไม่สูงเช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นหัวหน้าผู้ควบคุมวิญญาณ ตอนนี้ถึงตาข้าแล้วหรือยัง?”
ซุนม่อถาม
คิก คิก!
ทั้งหลี่จื่อฉีและกู้ซิ่วสวินไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้ ซุนม่อพยายามไล่ต้อนอีกฝ่ายให้ตายด้วยลิ้นอันแหลมคมของเขาหรือ?
“เชิญข้างหน้า!”
มันเป็นเพียงคำตอบง่ายๆ แต่ฉุนอวี๋คงพูดในขณะที่กัดฟัน
“อาจารย์ซุน ทำได้ไหม?”
เฉียนตวนเป็นกังวล
“อย่ากังวล ข้าไม่เคยเห็นปัญหาที่อาจารย์ซุนแก้ไขไม่ได้!”
ลู่จื่อรั่วดูมั่นใจมากและชูนิ้วโป้ง
"มันเป็นเรื่องดีทั้งหมด! เตรียมเชียร์ได้เลย!”
"มันคืออะไร? เจ้าจะไม่เคลื่อนไหวเหรอ? เร็วเข้า!"
ฉุนอวี๋คงเร่งเร้า
“เจ้าคงไม่กลัวใช่ไหม?”
“เฮ้ เจ้าเป็นครูของโรงเรียนชื่อดัง เจ้าเป็นคนวางแผนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”
ซุนม่อถาม
“เจ้าไม่ได้แค่พยายามกวนประสาทข้า ไม่อยากให้ข้าเตรียมพร้อมก่อนที่ข้าจะดำเนินการ?”
“ไปเลย?”
“เฮอะ คำนี้น่าสนใจนิดหน่อย!”
“แต่เป็นความจริงที่ครูคนนี้วางแผนและไม่เปิดเผยให้เห็น”
นักเรียนรอบข้างพึมพำ
ฉุนอวี๋คงได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนแทบกระอักเลือด สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ครูควรมีคืออะไร? มันเป็นอุปนิสัยและการสอนจริยธรรม ถ้านักเรียนคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ก็คงไม่ใช่เรื่องดี
แต่ในไม่ช้า นักเรียนก็เพิกเฉยต่อฉุนอวี๋คง เพราะซุนม่อเดินออกไปแล้ว
“อาจารย์ฉุนอวี๋ เขาจะปราบพยัคฆ์ขาวนี้ได้หรือไม่?”
เหลียงเผยรู้สึกกังวล
“อย่ากังวล ถ้าข้าทำไม่ได้ มันก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา”
ฉุนอวี๋คงมีความมั่นใจมาก จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
“ไม่ต้องห่วง เขามันคนตายแล้ว!”
"หา?"
กัวจือหาวรู้สึกงุนงง
“ความรับผิดชอบของผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว คือการปกป้องสถานที่นี้ ดังนั้นหากผู้บุกรุกเดินไปที่ประตูเมือง ก็จะพุ่งเข้าสกัดกั้นพวกเขา อย่างไรก็ตาม ซุนม่อกำลังเดินไปที่รูปปั้นนั้น บอกข้าทีว่าเหมือนแกะเข้าปากเสือไม่ใช่หรือ?”
ฉุนอวี๋คงหัวเราะเยาะ
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตระหนักว่ารูปปั้นไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ เลย
"หา?"
ฉุนอวี๋คงตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น?
ซุนม่อปล่อยพลังจิตของเขาและต้องการสงบศึกกับผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว ในฐานะผู้ควบคุมวิญญาณ นี่คือพื้นฐาน
มีสายพันธุ์แปลกๆ มากมายในทวีปทมิฬ เช่น ภูตผี สิ่งมีชีวิตในโลกดวงดาว และสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตาย พวกเขาไม่สามารถพูดภาษาเดียวกับมนุษย์ได้ และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะสื่อสารกันได้
อย่างไรก็ตาม ผู้ควบคุมวิญญาณสามารถทำการสื่อสารได้อย่างง่ายดาย เป็นเพราะพลังจิตเป็น 'ภาษา' ของพวกเขา
ซุนม่อเดาถูก ในฐานะที่เป็นงานของผู้ควบคุมวิญญาณระดับบรรพบุรุษ ระดับของผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวนั้นสูงมากและมีความฉลาดทางวิญญาณที่เรียบง่าย
“ไปจากที่นี่ซะมนุษย์! ไม่งั้นตาย!”
ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวตะโกน
ซุนม่อพยายามทำให้มันสงบลง อย่างไรก็ตามผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวยังคงพูดซ้ำคำนี้
“ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นผู้ควบคุมวิญญาณ?”
กัวจือหาวมองไปที่ฉุนอวี๋คงต้องการได้รับคำตอบ จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมงานของเขาทุกคนดูอิจฉามาก
“สื่อสารกับผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว? นี่เป็นเรื่องที่มีเพียงผู้ควบคุมวิญญาณระดับปรมาจารย์เท่านั้นที่ทำได้ไม่ใช่เหรอ? ไม่ บุรุษหนุ่มคนนี้อายุเท่าไหร่ ไม่มีทาง!”
จิตใจของฉุนอวี๋คงสับสนวุ่นวาย
บูม!
แสงสีขาวสว่างวาบบนรูปปั้นหยกและ ผู้พิทักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้โจมตีซุนม่อทันที มันแค่คำรามใส่เขาเพื่อพยายามขับไล่เขาออกไป
ซุนม่อต้องการเกลี้ยกล่อมเขา แต่ความอดทนของเสือขาวหมดลง มันพุ่งเข้าหาเขา กระโจนเข้าใส่เพื่อฆ่าเขา
“การต่อสู้เป็นทางเดียวหรือ?”
ซุนม่อทำอะไรไม่ถูก
ถ้าเขาสามารถให้ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวยอมจำนนผ่านการสื่อสารอย่างสันติ มันก็จะยังคงมีความทรงจำของมันอยู่ และสามารถทำหน้าที่เป็นผู้นำทางเพื่อช่วยซุนม่อ อย่างไรก็ตาม เมื่อมันถูกฆ่าและถูกบังคับให้ยอมจำนน นั่นจะเป็นการลบล้างความทรงจำก่อนหน้านี้ นี่คือการป้องกันไม่ให้กบฏ
การต่อสู้ปะทุขึ้น
เนื่องจากไม่มีวิทยายุทธ์ให้ซุนม่อได้รับจากการต่อสู้ เขาจึงทุ่มพลังทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น
ฮ่าาาา!
ซุนม่อตวาดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด!
พุทธวจนะ-หัวใจนาคราช!
ชู่ว! ชู่ว! ชู่ว!
ทันใดนั้นคลื่นสีทองก็ปรากฏขึ้นในอากาศและพันเข้ากับ ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว มัดไว้แน่น
“อ่า!”
นักเรียนบางคนไม่สามารถทนต่อเสียงบริกรรมคาถาที่ดุดันได้ ทำให้พวกเขารู้สึกเวียนหัว ราวกับว่าพวกเขาถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ที่ศีรษะและมันเจ็บปวดมาก
ซุนม่อดูสง่างามมากในขณะที่เขาเหวี่ยงกำปั้นอย่างหนัก
ไร้ภยันตราย เมตตามหานิยม!
ปัง ปัง ปัง
หมัดหนักของเขาพุ่งเข้าใส่ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว ในการโจมตีแต่ละครั้ง พื้นที่ขนาดใหญ่บนตัวเสือขาวจะยุบเข้าไป
ชู่ว!
ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว ถอยหลังโดยวางแผนที่จะหลุดพ้นจากอสรพิษสีทองที่อยู่บนตัวมันก่อน
นั่นถูกต้องแล้ว เมื่อมองดูใกล้ๆ คลื่นสีทองเหล่านั้นคืองูสีทองที่กำลังเลื้อยอยู่
ซุนม่อไล่ล่าและจ้องมองไป
พุทธจักษุ!
ชู่ว!
แสงสีทองสองสายพุ่งออกมาจากดวงตาของซุนม่อ กระทบกับหัวของ ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว และแตกเป็นชิ้นๆ
“สวรรค์! นี่คือวิทยายุทธ์อะไร?”
เฉียนตวนประหลาดใจมากจนอ้าปากค้าง สามารถมองเห็นคอหนาของเขา
ไม่มีใครตอบกลับ เป็นเพราะทุกคนตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ
ทุกคนเห็นว่า ผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาว แข็งแกร่งแค่ไหน ฉุนอวี๋คงใช้สัตว์อสูรวิญญาณสามตัวจนแทบจะฆ่ามันไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ซุนม่อสามารถยับยั้งมันได้อย่างต่อเนื่อง
“ด้วยความสามารถในการโจมตีนี้ อย่างน้อยก็เป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์!”
หวังเฉาคาดเดา
“ซุนม่อ เหตุผลที่เจ้ามีชีวิตอยู่เพื่อทำลายขวัญกำลังใจของผู้อื่น?”
กู้ซิ่วสวินรู้สึกประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง ความกล้าหาญของเคล็ดหมัดนี้ดูเหมือนระดับเซียน สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกพ่ายแพ้อย่างมาก
นางคงไม่มีทางตามเขาทันตลอดชีวิต
“อาจารย์เก็บซ่อนไว้อย่างดี เขาไม่เคยแสดงวิชาที่น่าทึ่งเช่นนี้มาก่อน!”
ถานไถอวี่ถังอุทาน ซุนม่อเป็นนักวางแผนจริงๆ
เด็กป่วยรู้ว่าซุนม่อปฏิบัติต่อหลี่จื่อฉีและอีกสองคนเป็นอย่างดี ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการเรียนรู้ เขาจะสอนให้พวกเขา อย่างไรก็ตาม ด้วยการแสดงออกของพวกเขา พวกเขาไม่เคยเห็นวิชานี้เช่นกัน
แม้ว่าเจ้าเด็กป่วยจะไม่รู้ว่าวิชานี้เรียกว่าอะไร แต่ซุนม่อต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อฝึกฝนให้ถึงขั้นนี้!
