บทที่ 81 ชายเสเพลเฉาหยู (3)
เขาโบกพัดขนนกสีขาวบริสุทธิ์ด้วยท่าทางที่สง่างาม แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอ่อนหวานเหมือนผู้หญิง แต่กลับมีเสน่ห์เกียจคร้าน ริมฝีปากสีแดงเหล่านั้นเป็นสีแดงสดอย่างไร้จุดหมาย และไฝสีแดงระหว่างคิ้วของเขาก็เปล่งวิญญาณชั่วร้ายออกมา
คนที่ยืนอยู่ข้างชายชุดแดงคือชายร่างกำยำที่โหดเหี้ยม ซึ่งทำให้ความอ่อนโยนและความรักใคร่ของชายผู้นั้นยิ่งลดลงไปอีก
ร่างกายของซุนเยว่ซวนมึนงงไปหมด และความกลัวที่มองไม่เห็นก็เกาะกินหัวใจของเธอราวกับฝ่ามือขนาดใหญ่ ทำให้เธอหายใจไม่ออก เหงื่อเย็นหยดลงมาที่หน้าผากของเธอ และแผ่นหลังของเธอ เสื้อผ้าก็เปียกโชกมากยิ่งขึ้น เธอกัดริมฝีปาก พยายามควบคุมอารมณ์ พยายามระงับความกลัวที่ไม่ได้ตั้งใจ
คนๆ นี้...เธอต้องเคยเห็นมาก่อน
เรียกได้ว่าเจ้าของเดิมต้องเคยเห็นแน่ๆ
ถ้าไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่กลัวขนาดนี้ นี่ไม่ใช่อารมณ์ของเธอ แต่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณจากร่างกายของเธอ
เขาคือใคร
เธอนึกถึงเศษเสี้ยวหนึ่ง หญิงสาวขี้อายถูกชายในชุดแดงหยุดเอาไว้ ชายที่เมาในชุดแดงคว้าตัวเธอและต้องการจะจูบหน้าของเธอ หญิงสาวกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ ชี้มาที่พวกเธอและเย้ยหยันพวกเธอ เด็กหญิงหมอบลงบนพื้นโดยเอาหัวอยู่ในอ้อมแขน จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามา และเธอก็โผเข้าไปกอดผู้หญิงคนนั้นและร้องไห้เสียงดัง
หญิงสาวได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากคนที่ชมการแสดงก็โกรธจัดกอดหญิงสาวร้องไห้ด้วยกัน ในเวลานั้น ชายในชุดแดงได้รับการช่วยเหลือจากองครักษ์รอบตัวเขาแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นคือเธอ และชายในชุดแดงคือ...เฉาหยู ชายที่ฆ่าเจ้าของเดิม
เฉาหยูอายุสิบแปดปี เป็นบุตรชายของผู้พิพากษามณฑล ชายหนุ่มและหญิงสาวในเมืองทั้งเมืองจะหลีกเลี่ยงเขาเมื่อพวกเขาเห็นเขา เพราะรูปลักษณ์ที่ดีของเขาและลักษณะนิสัยของเขาเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว
"ซวนซวน คุณเป็นอะไรไป" ซุนเหมิงซื่อไม่เคยเห็นเฉาหยูมาก่อน ดังนั้นเธอจึงจำเขาไม่ได้
อย่างไรก็ตามซุนหยวนเจี่ยและซุนหลิงหยูจำบุคคลนี้ได้ ซุนหยวนเจี่ยเคยมาที่เมืองเพื่อขายเหยื่อบ่อยครั้ง และบางครั้งก็ได้พบกับคน ๆ นี้ กิตติศัพท์ของเขาเลื่องลือถึงขนาดที่เข้าเมืองแทบทุกครั้งจะได้ยินกิตติศัพท์ของเขาเสมอ ตั้งแต่เขาอายุ 8 ขวบที่ลวนลามสาวใช้ จนตอนนี้ทั้งการคบผู้ชายและผู้หญิง เรื่องราวทั้งหมดในช่วงนี้สามารถเขียนเป็นหนังสือเล่มใหญ่ได้
สำหรับซุนหลิงหยู แน่นอนว่าเขาจำเฉาหยูได้เช่นกัน เขาเคยเรียนหนังสือมาก่อน และเขาก็มีชื่อเสียงในละแวกนั้นด้วย แม้ว่าเขาจะเรียนไม่เก่งเท่าพี่ชายของเขาแต่ก็ยังมีเพื่อนมากมายที่เต็มใจเป็นเพื่อนกับเขา บางครั้งเพื่อนก็ชวนเขาคุยเรื่องบทกวีและฝูด้วยกัน และบางครั้งก็พบกับเฉาหยูสองสามครั้ง และทุกครั้งเขาจะรู้สึกบูดบึ้งเล็กน้อย เหตุผลนั้นง่ายมาก ผู้ชายคนนี้น่าอิจฉาไม่ว่าจะทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็ต้องอิจฉา ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาโอ้อวดมาก
ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจที่จะตอบรับคำเชิญของเพื่อนอีกต่อไป เพียงเพราะเขาไม่ต้องการพบผู้ชายคนนี้ นอกจากนี้หลังจากเกิดเรื่องกับน้องสาวของเขา เขาต้องการที่จะตกลงกับเฉาหยูในร้านช่างไม้ แต่อีกฝ่ายร่ำรวยและมีอำนาจ และเขาไม่เพียงตกงานเท่านั้น แต่ยังถูกเขาทำให้ขายหน้าอย่างรุนแรงอีกด้วย เมื่อเห็นชายคนนี้อีกครั้ง เขาไม่สามารถรอที่จะกินเนื้อและดื่มเลือดของเขา
ซุนเยว่ซือดึงซุนเยว่ซวนและกระซิบว่า "พี่สาว นี่คือคนที่รังแกฮวนฮวน"
ซุนเยว่ซวนฟื้นตัวและสงบลง เธอหายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชาและมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าเธอและพูดว่า "นายน้อยเฉา ร้านของเราเฟื่องฟูมาก ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีในเวลานี้"
เฉาหยูมองไปที่ซุนเยว่ซวนและแอบที่จะถอนหายใจอย่างลับ ๆ ช่างน่าสนใจ เธอเกลียดเขามากพอที่จะฆ่าเขา แต่สีหน้าของเธอกลับสงบนิ่งพร้อมกับความอดกลั้นที่ไม่เข้ากับวัยของเธอ ปรากฎว่ามีคนน่าสนุกสนานเช่นนี้ในสถานที่เล็ก ๆ แห่งนี้
อันที่จริงเฉาหยูไม่มีความประทับใจต่อซุนเยว่ซวนในตอนแรก วันนั้นตอนที่เขาเมา เขาต้องการกลั่นแกล้งสาวสวยเมื่อเขาเห็นเธอ แต่เขาก็พบว่ามันน่าเบื่อที่เห็นเธอร้องไห้แบบนั้น เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ต่อมาเขาได้พบกับซุนหลิงหยูซึ่งถือขวานและตะโกนว่าจะฆ่าเขา ซึ่งทำให้เขาโกรธมาก หลังจากทำความสะอาดซุนหลิงหยูแล้ว เขาก็กลับไปถามพวกพ้องก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะฆ่าตัวตาย แม้ว่าเธอจะมีชีวิตรอดในท้ายที่สุด แต่การแต่งงานของเธอก็ถูกยกเลิก และตอนนี้ชื่อเสียงของเธอก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง
