บทที่ 6 ไม่มีนิ้วทอง

บทที่ 6 ไม่มีนิ้วทอง

หลังจากที่ทั้งคู่อิ่มท้องแล้ว อมีเลียก็ทิ้งนายน้อยของเธอไว้ตามลำพังในห้องเพื่อไปล้างจานในครัว

รอยที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังคือสีหน้าเคร่งเครียด

เขาเป็นใครงั้นหรอ? เขาเป็นลูกชายของเคานต์

เขาน่าจะมีคนรับใช้สักสิบคน

แต่น่าประหลาดใจที่มีเพียงคนเดียวที่ดูแลเขาในความทรงจำครั้งล่าสุดของเขา นั่นคืออมีเลีย

ยกเว้นเธอ เขาจำคนรับใช้ที่มารับใช้เขาไม่ได้ แม้ว่านั่นจะเป็นงานของพวกเขาก็ตาม

รอยกุมขมับ 'จนถึงตอนนี้ เธอเป็นคนเดียวที่คอยรับใช้ข้า มันแปลก ๆ. ข้าเป็นลูกชายคนสุดท้องของเคานต์ ยิ่งไปกว่านั้นข้าเป็นพิการที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ เพราะข้าคิดว่าข้าฉลาดน้อยกว่าเด็ก ข้าควรมีคนรับใช้สองสามคนไว้คอยเรียก ไม่ใช่แค่อมีเลียคนเดียว แล้วทำไมเธอถึงเป็นคนเดียวที่ต้องดูแลข้าและทำความสะอาดเสื้อผ้าและจานชามของข้า?'

รอยหลับตาลง

'ข้าเดาว่าข้าจะค้นพบผ่านความทรงจำของรอย บาดัลฟ์ บอลด์วิน'

เขาหลับตาและนึกถึงความทรงจำต่างๆของร่างและวิญญาณที่รวมเข้ากับเขาเมื่อครู่

เขามองผ่านความทรงจำเหล่านั้นอย่างรวดเร็วและเข้าใจตำแหน่งของเขาในบ้านหลังนี้ดีขึ้น

เมื่อโตขึ้น รอย บาดัลฟ์ บอลด์วิน ขาดสติปัญญาอย่างมาก จึงถูกท่านเคานต์เหยียดหยาม

เมื่อเขาอายุเพียงสี่ขวบ ท่านเคานต์รู้อย่างชัดเจนว่าคนโง่เขลาและไม่มีพลังเช่นเขา ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของเขา

อีกสองปีต่อมา เคานต์ก็แสดงให้เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าเหตุผลที่เขาดูแลเขาเพื่อภรรยาของเขาที่อยู่บนสวรรค์เท่านั้น เขามีค่าเพียงเล็กน้อยสำหรับท่านเคานต์และเป็นคนที่ไม่มีอนาคตที่สดใดๆทั้งสิ้น

เมื่อรู้เรื่องนี้ พี่น้องต่างมารดาของเขาและแม่เลี้ยงที่ชั่วร้ายปฏิบัติต่อเขาอย่างเลวร้ายยิ่งกว่าใคร

เขาไม่มีสติสัมปชัญญะและความสามารถในการยืนหยัดเพื่อตัวเอง และไม่มีใครที่มีสถานะพอที่จะพูดแทนเขาได้

คนรับใช้ใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงนี้และรังแกเขาลับหลังเช่นกัน

เมื่อมาถึงคิวที่ต้องรับใช้เขา พวกเขาก็ไม่รับใช้เช่นเจ้านายคนอื่น

'พวกเขาไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง นั่นเป็นสาเหตุที่อมีเลียทำงานหนักเกินไป จนในคืนก่อนที่ทำให้เธอเป็นลมข้างเตียงข้า ไอ้พวกนั้นกำลังวอนโดนทุบสะแล้ว'

รอยสาปแช่งคนรับใช้ของคฤหาสน์เคานต์

'เอ๊ะ? ห่า? อมีเลียไปล้างจานไม่ใช่เพราะเธออยากทำ แต่เพราะเธอต้องทำเพื่อให้ได้อาหารมาให้ข้า'

ยิ่งรอยผ่านความทรงจำของเขามากเท่าไหร่ สีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น

เนื่องจากครอบครัวของเคานต์และเคานต์ทำให้นายน้อยของเธอแปลกแยก รวมทั้งเพราะคนรับใช้รังแกเขาเพราะไม่มีใครลงโทษพวกเขา อมีเลียจึงต้องล้างจานเพื่อไม่ให้ถูกหัวหน้าครัวดุหรือไม่ส่งอาหารให้นายน้อยของเธอรับประทานอาหารในมื้อต่อไป

'หัวหน้าพ่อครัวห่วยแตกยิ่งกว่าคนใช้เสียอีก เมื่อพิจารณาถึงการกระทำของเขาต่อสาวใช้ของข้าและตัวข้าเองแล้ว เขาไม่สมควรถูกเฆี่ยนตี เขาสมควรตาย!'

สาวใช้ของเขาจะต้องทำอาหารสำหรับคนทั้งบ้านตามคำสั่งของหัวหน้าพ่อครัว

ครั้งหนึ่ง อมีเลียไม่ได้ล้างจานเพราะเธอเป็นไข้

วันนั้น หัวหน้าพ่อครัวปฏิเสธไม่เพียงไม่ให้อาหารค่ำกับเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงของนายน้อยที่โง่เง่าของเธอด้วย

รอยคนเก่าไม่ได้ยืนหยัดเพื่อเธอหรือตัวเอง เขาขาดสติปัญญาจนไม่ทันรู้ตัวว่าหัวหน้าครัวกำลังกลั่นแกล้งพวกเขา

อมีเลียไม่เป็นไรหากจะยอมหิวสักคืน แต่แค่คิดว่าเห็นนายน้อยของเธออดอยากก็เธอทำไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงคุกเข่าขอร้องหัวหน้าครัวให้ทำอาหารให้เธอสักอย่างเพื่อให้นายน้อย

หัวหน้าครัวปฏิบัติกับเธอเหมือนสุนัข โดยหยิบน่องไก่2-3ท่อนขวางทางเธอ เธอไม่สามารถจับพวกมันได้ และพวกมันก็ตกลงบนพื้นจนสกปรก เธอเห็นพวกมันพึ่งถูกหยิบขึ้นมาจากน้ำมันที่ร้อนฉ่า แต่เธอหยิบมันขึ้นมา แม้ว่ามันลวกนิ้วของเธอในระหว่างนั้น เธอก็เช็ดฝุ่นออกด้วยมือที่สะอาดของเธอ ก่อนจะนำไปให้รอยกิน เพื่อไม่ให้เขานอนหิวกับท้องที่ว่าง

นับตั้งแต่วันนั้นมา เธอลงมือล้างจานเองเพื่อไม่ให้สถานการณ์คล้าย ๆ กันที่นายน้อยของเธออาจต้องหิวโหยในคืนนั้น มันจะไม่เกิดขึ้นอีก

'แม้แต่อัศวินแห่งศักดินาของจักรพรรดิสุริยันต์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังไม่ยอมใครง่ายๆ พอที่จะทิ้งความภาคภูมิใจของพวกเขา เพื่อเติมท้องของขยะไร้ประโยชน์อย่างข้า'

คนที่มีความภักดีอย่างมากมายเช่นนี้ พอที่จะทำให้หัวใจของชายผู้เย็นชาและไร้ความปรานีสั่นคลอนได้

รอยเป็นเพียงคนธรรมดา

เขาอดไม่ได้ที่จะปรารถนาให้ชีวิตของเธอดีขึ้น

'ความภักดีของเธอที่มีต่อฉันนั้นน่ายกย่องมาก'

ดวงตาของรอยอบอุ่น และหัวใจของเขาก็เต้นแรงเพื่อเธอ

หลังจากค้นพบว่า อมีเลียเสียสละเพื่อเขามากเพียงใด เขาสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนเจ้าหญิงในอนาคต รอยไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับทวีปนี้ เพราะเขาเคยอ่านนวนิยายที่อธิบายเรื่องนี้อย่างชัดเจน จะไม่มีอนาคตสำหรับพวกเขาและทุกคนในมณฑลนี้ ถ้าเขาไม่      แข็งแกร่งพอที่จะเทียบชั้นปรมาจารย์ดาบได้ภายในสามปี

ดินแดนตะวันตกอันไกลโพ้นนี้เป็นหนึ่งในห้าพื้นที่ที่ยิ่งใหญ่ของโลกนี้ และมณฑลบอลด์วินเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของมัน

สัตว์ประหลาดและภัยพิบัติธรรมชาติเป็นเรื่องธรรมดาของเขตมณฑลจักรวรรดิสุริยันต์แห่งนี้

แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้มันพังทลาย

แต่จะเป็นอย่างไรหากอันตรายหรือภัยพิบัติที่มากกว่ามณฑลนี้จะสามารถรับได้ จะเกิดอะไรขึ้น?

ตามความทรงจำของรอย บาดัลฟ์ วอลด์วิน เขาอยู่ในปีที่ 23 ของปฏิทินสุริยันต์ยิ่งใหญ่ หากนวนิยายเรื่องนี้ดำเนินไปตามเนื้อเรื่องที่ควรจะเป็น สิ่งมีชีวิตแห่งความโกลาหลจะรุกรานดินแดนตะวันตกนี้ในอีกสามปีต่อมา และทำให้อาณาเขตบอลด์วินถูกทำลายลงพร้อมกับการตายของเคานต์บาดัลฟ์

'ข้าไม่สนใจเรื่องของเคานต์ เพราะเขาไม่สนใจข้ามาทั้งชีวิต แต่อย่างน้อยข้าก็ต้องปกป้องอมีเลียและตัวข้าเองให้ปลอดภัย ข้าต้องการพลังอย่างมากเพื่อทำสิ่งนั้น'

คนรับใช้ของครอบครัวเคานต์กล้ารังแกเขาเพราะเขาอ่อนแอเกินไป

เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เขาสงสัยว่าไขมันของเขาเป็นการกระทำจากเจตนาร้ายของใครบางคน แต่เขาไม่มีหลักฐานสนับสนุนคำกล่าวอ้างของเขา

อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยการฝึกฝนให้หนักพอ

รอย บาดัลฟ์ บอลด์วิน อาจไม่มีความสามารถเหมือนกับข่าวลือ

เขาเป็นบุตรชายของเคานต์ที่ไม่ชอบผู้อ่อนแอ และเขารู้ว่าตัวเองจำเป็นต้องกลายเป็นปรมาจารย์ดาบหากเขาต้องการเอาชีวิตรอดจากหายนะในอีกสามปีต่อมา

ดังนั้นเขาจำเป็นต้องกำจัดสถานะไร้พลังนี้และเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างเร่งด่วน

แต่แตกต่างจากตัวเอกของนวนิยาย เขาไม่มีนิ้วทองคำที่จะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้เร็วกว่าผู้ที่มีความสามารถที่สุดในโลกนี้

เขาเรียกชื่อสูตรโกงทุกสูตรที่เขาจำได้ในใจออกมาดัง ๆ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีหน้าต่างโผล่ขึ้นมาต่อหน้าเขา ปรมาจารย์วิญญาณโบราณไม่ได้เรียกหาเขาหรือพาเขาไปยังทะเลแห่งจิตสำนึก

เขากัดนิ้วและหยดเลือดลงบนจี้สีดำรอบคอ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ได้รับสมบัติหรือเทคนิคที่ท้าทายกฎแห่งสวรรค์หรือเข้าสู่พื้นที่พิเศษสำหรับเขาแต่เพียงผู้เดียว

เมื่ออมีเลียกลับมาและเห็นรอยกัดที่นิ้วหัวแม่มือของเขา เธอก็ออกไปทันที

หลังจากที่เธอกลับมา รอยสังเกตเห็นว่าต่างหูเหล็กของเธอหายไปและในมือของเธอมีลูกชิ้นเพิ่มขึ้นมา

เขาไม่ใช่คนโง่

เขาเข้าใจว่าเธอได้แลกเปลี่ยนเครื่องประดับส่วนตัวกับอาหารจากหัวหน้าพ่อครัว ซึ่งเธอเสนอให้เขาเมื่อกี้นี้

“นายน้อย ถ้าท่านหิวอย่าเก็บมันไว้และโปรดเรียกหาข้า และอย่ากัดนิ้วมือตัวเอง ท่านไม่ควรทำอย่างนั้นอีก ตกลงไหม ได้โปรดบอก      ข้า แล้วข้าจะนำเอาลูกชิ้นลูกใหญ่มาให้ท่านได้ตลอดทุกเวลา.” อมีเลียปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็กน้อยและยื่นไม้ลูกชิ้นสองลูกให้เขา เธอคิดว่านายน้อยของเธอดีขึ้นแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าเขากัดนิ้วเพื่อกินเลือดของตัวเอง มันทำให้เธอคิดว่านั่นเป็นเธอคิดไปเองเท่านั้น “งั้นก็กินให้หมดก่อนจะเย็น”

รอยรู้สึกพ่ายแพ้อย่างที่สุด จ้องเขม็งมาที่เธอ

'เธอเข้าใจข้าผิดแล้ว! ข้าไม่ได้กัดนิ้วโป้งเพราะข้าหิว แต่เธอคิดไปไกล ข้าจะบอกเธอให้ชัดเจนได้อย่างไรว่าเธอคิดไปไกลถึงขนาดนั้นแล้ว? ข้าทำได้เพียงกินพวกมันและขอบคุณเธอราวกับว่าฉันตั้งใจทำอย่างนั้นจริงๆ'

เขากินลูกชิ้นสองลูกหมดในเวลาไม่กี่นาทีแม้ว่าเขาจะรู้สึกอิ่มแล้ว

"ขอบคุณ."

เขาลูบหัวฟูของเธอ

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เพื่อนายน้อยแล้ว ข้าทำได้ทุกอย่าง"

เธอยิ้มให้เขา

---

---