ตอนที่ 34 : ลูกพี่ลูกน้อง ฉินเสี่ยวเทา

ลุงของฉินหยุนมีชื่อว่าฉินกั๋วเหลียง ตอนวัยรุ่นเขาเลือกไปเป็นทหาร

เขาแต่งงานไม่นานหลังจากกลับมาจากกองทัพ ในเวลานั้น พวกเขายังอาศัยอยู่ในบ้านดิน ทั้งฉินกั๋วเหลียง ฉินกั๋วตงและฉินกั๋วปิน ก็ยังอยู่ด้วยกัน บ้านของพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เมตร

ต่อมาจากบ้านดินกลายเป็นบ้านอิฐ หลังจากนั้นพวกเขาก็ย้ายไปอยู่ที่ชุมชนชนบทแห่งใหม่

ทั้งสามครอบครัวไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ในเขตชุมชนชนบทแห่งใหม่นี้

บ้านของฉินหยุนอยู่แถวหน้าติดกับถนน มีสามชั้น ในขณะที่บ้านของลุงของเขาอยู่แถวสุดท้ายของถนน มีสองชั้น ตัวบ้านเชื่อมต่อกับลานกว้างขนาดสิบตารางเมตร

เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ หญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้าซีดเซียวกำลังนั่งปอกผักกาดหอมอยู่บนเก้าอี้เล็กๆในสวน เมื่อเธอรู้สึกว่ามีคนกำลังมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อเห็นว่าเป็นฉินกั๋วตงและฉินหยุน หญิงวัยกลางคนจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและตะโกนเข้าไปในบ้าน "กั๋วเหลียง น้องรองของคุณอยู่ที่นี่ รีบออกมาเร็ว "

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ไปล้างมือใต้ก๊อกน้ำ มองไปที่ฉินหยุน ยิ้มและพูดว่า "เสี่ยวหยุนก็มาด้วย การสอบเข้ามหาลัยจบลงแล้วเหรอ หลานเป็นยังไงบ้าง"

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ก็มีรอยเหี่ยวย่นเช่นกัน ผมของเธอเป็นสีเทา และเธอก็ดูเหมือนหญิงชราอายุหกสิบปี

นี่คือจางพ่านตี้ ภรรยาของฉินกั๋วเหลียง

"คุณป้าครับ" เมื่อมองไปที่หญิงวัยกลางคน ฉินหยุนทักทายด้วยรอยยิ้ม

ภายในบ้าน ร่างๆหนึ่งกำลังก้าวมาใกล้ ร่างกายดูกำยำและสูงมาก แต่หลังของเขางอลงอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งมันน่าจะเกิดขึ้นนานแล้วจากการทำงานหนัก และคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

"น้องรอง นายไม่ได้กลับมาที่นี่เดือนกว่าแล้วใช่ไหม?" ฉินกั๋วเหลียงมองไปที่ฉินกั๋วตงแล้วพูด

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็มองไปทางฉินหยุน ตบไหล่เขาด้วยฝ่ามืออันแข็งแกร่งและพูดว่า "แล้วการสอบเข้ามหาลัยของเสี่ยวหยุนล่ะ? หลานเป็นคนที่มีแนวโน้มที่ดีที่สุดในตระกูลฉินของเรา หลานมั่นใจว่าจะสอบผ่านไหม?"

พูดตามตรงคะแนนของฉินหยุนดีมากเป็นพิเศษเมื่อเขาเรียนอยู่ชั้นประถม เขามักจะได้อันดับที่หนึ่งในการสอบ แม้ว่าในชั้นมัธยมต้น คะแนนของเขาจะตกลงเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถอยู่ใน 30 อันดับแรกของโรงเรียนได้เสมอ

และในชั้นมัธยมปลาย คะแนนของเขาก็ตกลงอีกครั้ง โดยอยู่ที่อันดับประมาณ 300 ภายในโรงเรียน

ผลลัพธ์ดังกล่าวส่งผลกับการสอบเข้ามหาลัย พูดง่ายๆ หากคุณทำคะแนนได้ดี คุณก็สามารถเข้ามหาลัยชั้นสองได้สบายๆ

"น่าจะคุ้มค่ากับการที่อ่านหนังสือไปเยอะอยู่ครับ" ฉินหยุนยิ้มและพูด

หลังจากการสอบเข้ามหาลัยครั้งก่อนจบลง โจวหยางพบข้อสอบที่เหมือนกันสองสามฉบับจากที่ไหนสักแห่ง และมาประเมินคะแนนกับเขาอย่างตื่นเต้น

แต่ฉินหยุนก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าอัตราข้อที่ตอบถูกของคำถามแบบปรนัยบางข้อที่เขาไม่แน่ใจนั้นค่อนข้างสูง โดยเฉพาะในข้อสอบภาษาอังกฤษ ซึ่งไม่น่าจะได้ต่ำกว่าคะแนนตอนสอบปกติ

ประเด็นคือข้อสอบภาษาอังกฤษปีนี้ยากกว่าข้อสอบเข้ามหาลัยปีก่อนๆมาก และเขาสามารถรักษาคะแนนระดับปกติไว้ได้ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีข้อได้เปรียบเป็นอย่างมาก

ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าสามารถผ่านไปได้

"ดีมาก ถ้าสอบผ่านเราต้องฉลอง!" ฉินกั๋วเหลียงพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาพาฉินกั๋วตงและฉินหยุนเข้าไปในบ้าน ขณะเดินอยู่เขาก็ตะโกน "เสี่ยวเทา ลงมาเร็ว อาสองของลูกและเสี่ยวหยุนมา"

เหมือนจะมีเสียงตอบกลับที่ดูเบื่อหน่ายจากบนชั้นสอง จากนั้นก็มีเสียงคนเดินลงบันไดและชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มดูไม่ค่อยสดชื่น เขาผอมมาก ผมของเขายาว และดูเหมือนจะไม่ค่อยได้สระผมด้วย

“อาสองครับ”

เมื่อเห็นฉินกั๋วตง ชายหนุ่มก็รีบร้องทักทาย

พอเห็นชายหนุ่มคนนี้ ฉินกั๋วเหลียงก็อดไม่ได้ที่จะดุเขา "เกือบจะเก้าโมงแล้วแกยังนอนไม่ตื่นอีกเหรอ รีบไปเอาน้ำชามาให้อาสองและเสี่ยวหยุนเลย"

เมื่อได้ยินฉินกั๋วเหลียงดุเขา ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำและเดินไปเอาน้ำชามาให้ทันที ฉินกั๋วตงมองไปที่ชายหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะถาม "พี่ใหญ่ ตอนนี้งานที่เสี่ยวเทาทำอยู่เป็นยังไงบ้าง"

"เฮ้อ.."

เมื่อได้ยินฉินกั๋วตงถามเรื่องนี้ ฉินกั๋วเหลียงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นั่งลงบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ออกมาและเริ่มจุดไฟสูบ

เขาส่ายหัวและพูดหลังคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ก็ยังเหมือนเดิม เงินเดือนมากกว่า 3,000 หยวนแค่นิดหน่อย ตอนนี้เราแนะนำเขาให้รู้จักกับผู้หญิงบางคนผ่านนัดบอด หลังจากได้ยินเรื่องเงินเดือนของเขา ส่วนมากพวกเธอจะหยุดติดต่อหลังจากรู้เรื่องทันที"

ฉินเสี่ยวเทา ลูกพี่ลูกน้องของฉินหยุน ซึ่งเป็นลูกคนโตในรุ่นที่สองของพี่น้องสามคนตระกูลฉิน ตอนนี้อายุสามสิบปีแล้ว

ผลการเรียนของฉินเสี่ยวเทาอยู่ในระดับปานกลาง เขาทำได้ไม่ดีนักในการสอบเข้ามหาลัย ซึ่งคะแนนสอบของเขาก็พอให้เข้ามหาลัยชั้นสามได้ แต่ค่าเล่าเรียนสำหรับมหาลัยชั้นสามนั้นแพงเกินไป ดังนั้นเขาจึงเข้าเรียนที่วิทยาลัยวิชาชีพโดยตรง และเมื่อเขาจบการศึกษาจากวิทยาลัยเขาก็อายุ 24 ปีแล้ว

หกปีมานี้เขาเปลี่ยนงานอยู่ตลอดแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เงินเดือนก็ยังได้แค่ 3,500 หยวน

เหตุผลหลักคือบุคลิกของฉินเสี่ยวเทานั้นน่าเบื่อเกินไป เป็นคนประเภทที่ไม่สามารถอดทนได้นาน สุดท้ายเขาก็อายุสามสิบก่อนที่เขาจะรู้ตัวซะอีก

ตอนนี้เขาทำงานในโรงงานเครื่องปรับอากาศในเขตชิงหวู่ ต้องขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเพื่อออกไปทำงานข้างนอกตั้งแต่เช้าตรู่และกลับดึกอยู่ทุกวัน ส่วนวันนี้เป็นวันหยุด

เมื่อเขาอายุมากขึ้น บุคลิกของเขาก็ยิ่งหม่นหมองมากขึ้นเช่นกัน เวลาเดินเขาก็มักจะก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม

ฉินกั๋วเหลียงและจางพ่านตี้เป็นกังวลกับเขามาก พวกเขายังซื้อบ้านในเขตชิงหวู่ให้ฉินเสี่ยวเทาด้วย แต่มันเป็นสถานที่ที่ห่างไกลมาก ยกเว้นบริเวณที่อยู่อาศัย พื้นที่โดยรอบเกือบจะรกร้างว่างเปล่า

ใช้เงินดาวน์มากกว่า 100,000 หยวน และให้ฉินเสี่ยวเทาผ่อนชำระเองเป็นเงิน 2,000 หยวนต่อเดือน

ฉินกั๋วเหลียงก็เป็นเช่นเดียวกับฉินกั๋วตง ต่างก็ทำงานอยู่ในไซต์ก่อสร้างเช่นกัน แต่ในช่วงนี้เขาได้หยุดงานชั่วคราว

สำหรับจางพ่านตี้เธอมีการศึกษาไม่สูงนัก แต่ครอบครัวมีที่ดินสามเอเคอร์[1] ดังนั้นเธอจึงทำงานเกษตรเป็นหลัก

“ลืมมันไปเถอะ อย่าไปพูดถึงมัน ชีวิตเขาไม่มีความหวังเลย ในอนาคตถ้าเขาไม่ได้แต่งงาน เขาจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงโทษเราไม่ได้” ฉินกั๋วตงส่ายหัวและพูด

บังเอิญว่าฉินเสี่ยวเทาเดินออกมาพร้อมกับชาพอดี แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ฉินกั๋วเหลียงพูด

ฉินกั๋วตงและฉินหยุนมองหน้ากัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“ว่าแต่น้องรอง ไซต์ก่อสร้างที่นายทำอยู่เป็นยังไงบ้าง?” ฉินกั๋วเหลียงเอ่ยถาม

ฉินกั๋วตงตอบ "ผมไม่ได้ทำงานในไซต์ก่อสร้างแล้ว ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่กับร้านขายเสื้อผ้า"

ฉินกั๋วเหลียงพยักหน้าและพูดว่า "ฉันได้ยินจากน้องสามแล้วว่าครอบครัวของนายเปิดร้านขายเสื้อผ้าในเขตชิงหวู่และตอนนี้ธุรกิจก็ดีมาก น้องสะใภ้สามก็ทำงานในร้านขายเสื้อผ้าของนายด้วย"

"ก็พอได้" ฉินกั๋วตงยิ้มและพูดต่อ "ถ้าพี่สะใภ้ว่างก็ไปดูที่ร้านได้ เรียนรู้นิดหน่อยแล้วค่อยทำงานในร้านก็ได้"

"โอ้ ไม่ไม่ ฉันทำไม่ได้หรอก" เมื่อได้ยินเช่นนี้ จางพ่านตี้ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดปฏิเสธ

โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่เคยทำงานในร้านค้าเลย ปกติทำไร่ไถนามาทั้งชีวิต หากถูกขอให้ไปขายเสื้อผ้าเธอคงพูดไม่ได้

เมื่อเห็นว่าจางพ่านตี้ยังไม่เห็นด้วยในขณะนี้ ฉินกั๋วตงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงียบไป

เขาจิบชาแล้วยืดตัวขึ้น พร้อมกับพูดว่า "พี่ใหญ่ ผมมาที่นี่เพื่อคืนเงิน 20,000 หยวนให้พี่"

พูดจบเขาก็หยิบเงินในกระเป๋าออกมายื่นให้

"เรื่องเงินไม่ต้องรีบๆ..." ฉินกั๋วเหลียงเห็นดังนั้นก็รีบพูด

"พี่ใหญ่ ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องสุภาพหรอก" ฉินกั๋วตงยิ้มและวางเงินลงอย่างเคร่งขรึม

สองพี่น้องปฏิเสธกันไปมาอยู่ชั่วขณะ และในที่สุดฉินกั๋วเหลียงก็ยอมรับเงิน

"น้องรอง ในเมื่อนายกลับมาแล้ว งั้นก็มากินข้าวกลางวันด้วยกัน" เขามองไปที่ฉินกั๋วตงแล้วพูด

"ได้ เดี๋ยวตอนเที่ยงผมจะเอาเหล้ามาด้วย" หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินกั๋วตงก็พยักหน้าและพูด

(จบตอน)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] สามเอเคอร์ = ประมาณ 7 ไร่