"เอาล่ะ งานที่ไซต์ก่อสร้างนี้ถือว่าเสร็จสิ้นชั่วคราว หลังจากการสอบเข้ามหาลัยจบลง เราจะไปที่ไซต์ก่อสร้างอื่นกันต่อ" ชายอ้วนหลี่ตาเล็กน้อยขณะพูดกับทุกคน

ระหว่างการสอบเข้ามหาลัย ในไซต์งานก่อสร้างทุกที่จะไม่อนุญาตให้ทำการก่อสร้างต่อ ซึ่งไซต์งานที่นี่ก็เสร็จสิ้นทันเวลาพอดี

พูดจบเขาก็จากไป

"โว้ว..เราคงหยุดพักสักสองสามวันได้"

"เด็กน้อยที่บ้านฉันตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมอปลายปี 2 ปีหน้าเขาจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว"

"ปีนี้ลูกของเหล่าฉินจะสอบเข้ามหาลัยใช่ไหม?”

หลายคนกำลังพูดคุยกัน

ฉินกั๋วตงพยักหน้า เขามองดูทุกคนที่อยู่ด้านหน้าพลางพูดด้วยรอยยิ้ม "เหล่าจาง เหล่าเมี่ยว เหล่าจ้าว หลังจากการสอบเข้ามหาลัยจบลง ฉันจะไม่มาแล้วนะ"

"ไม่มางั้นเหรอ!?"

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินกั๋วตง หลายคนก็รู้สึกงงงวย เหล่าจางถาม "เหล่าฉิน เกิดอะไรขึ้น ที่บ้านมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

ฉินกั๋วตงส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ที่บ้านฉันมีธุรกิจเล็กๆ และฉันกำลังจะไปทำธุรกิจเอง"

หลังจากผ่านมาหนึ่งเดือน เมื่อเห็นว่าร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนสาขาที่สองเปิดขึ้นในเดือนนี้ และธุรกิจยังคงเป็นที่นิยม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจออกจากไซต์ก่อสร้าง

"ที่แท้ก็เป็นธุรกิจของครอบครัว"

"ดูเหมือนว่าธุรกิจจะไปได้ดีมาก"

"เหล่าฉิน สนุกกับมันให้เต็มที่!"

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินกั๋วตง เหล่าจางและคนอื่นๆก็ยิ้มออกมาทันที

พวกเขาทำงานร่วมกันในไซต์ก่อสร้างมานาน และความสัมพันธ์กับฉินกั๋วตงก็ดีมาก ตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกยินดีและมีความสุขกับฉินกั๋วตงเช่นกันเมื่อได้ยินว่าเขาพัฒนาขึ้น

เมื่อมีความรู้สึกยินดีก็ย่อมมีความรู็สึกอิจฉาอยู่ด้วยเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะชีวิตยากลำบากใครจะอยากมาทำงานก่อสร้างที่ต้องตากแดดอยู่ทุกวี่ทุกวัน

แม้ในเดือนกรกฎาคมและสิงหาคม อุณหภูมิจะสูงถึง 37 หรือ 38 องศา พวกเขาก็ยังไม่ได้หยุดพัก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ผู้รับเหมาอ้วนดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้ เขาจึงมาหาฉินกั๋วตงและถามว่า "นายจะไม่มาทำงานที่ไซต์ก่อสร้างแล้วงั้นเหรอ เมื่อไซต์ก่อสร้างถัดไปเริ่มขึ้น มันจะใช้เวลามากกว่าสามเดือน เราไม่สามารถเพิ่มคนลงไปตอนครึ่งทางได้แล้วนะ"

เหล่าคนที่ทำงานในไซต์ก่อสร้างนี้ ปกติแล้วเมื่อมีคนที่ทำงานเร็วก็ย่อมมีคนที่ทำงานช้า และในหมู่พวกเขา ฉินกั๋วตงก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ทำสิ่งต่างๆได้เร็วที่สุด และผู้รับเหมาอ้วนก็ค่อนข้างพอใจในตัวเขามาก

"ฉันจะไม่ทำแล้ว" ฉินกั๋วตงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชายอ้วนชำเลืองมองที่ฉินกั๋วตง ส่ายหัวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง และพูดว่า "งั้นก็แล้วแต่นาย"

"เหล่าจาง... ฉันจะไปแล้ว..." เมื่อมองไปที่เหล่าพี่น้องของเขา ฉินกั๋วตงยิ้มและโบกมือลา

เขาออกจากไซต์ก่อสร้างและกลับถึงบ้านอย่างรวดเร็ว

หลังจากเข้าห้องน้ำและอาบน้ำเสร็จ คราบเหงื่อและความเหน็ดเหนื่อยบนร่างกายก็ดูเหมือนจะถูกชำระล้างหายไปด้วยทันที

อาหารหลายจานถูกวางไว้บนโต๊ะ เช่น ซี่โครงหมูตุ๋น ปลาตุ๋น ซุปมะเขือเทศและไข่...

ก่อนหน้านี้ทั้งครอบครัวกินเนื้อเพียงหนึ่งครั้งในสองสามวัน และปริมาณการทำอาหารก็ยังน้อยนิด แต่ตอนนี้มีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะในทุกวัน และจ้าวเหมยก็เต็มใจทำสิ่งเหล่านี้

ฉินกั๋วตงนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองไปที่จ้าวเหมยและฉินหยุน ในที่สุดเขาก็ประกาศว่าเขาไม่ไปทำงานในไซต์ก่อสร้างต่อแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้าวเหมยก็พูดทันที "เหล่าฉิน ฉันบอกให้คุณมาช่วยที่ร้านตั้งนานแล้ว คุณก็มัวแต่ทนทุกข์ทรมานในไซต์ก่อสร้างอยู่ได้"

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และผมสีขาวบนศรีษะของเธอก็ดูเหมือนจะค่อยๆลดลง ผิวพรรณก็ดีขึ้นมาก

ในช่วงหนึ่งเดือนมานี้ จ้าวเหมยอารมณ์ดีอยู่ทุกวันโดยที่ไม่มีแรงกดดันคอยกดทับเหมือนเมื่อก่อน

ฉินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม "พ่อครับ แม่กับพี่ใหญ่ยุ่งกันมาก ดังนั้นเราต้องให้พ่อไปช่วยงานที่ร้านขายเสื้อผ้าด้วยกัน" เขามีรอยยิ้มบนใบหน้า

หลังจากเกลี้ยกล่อมพ่อของเขามาหลายครั้งตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ในที่สุดฉินกั๋วตงก็ยอมออกจากไซต์ก่อสร้างสักที

...

ต่อมาเมื่อโรงเรียนอยู่ในช่วงวันหยุด ฉินหยุนเริ่มทุ่มเทสมาธิไปกับการทบทวนบทเรียนของเขา

ไม่นานก็มาถึงวันที่ 7

การสอบเข้ามหาลัยเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญมากในชีวิต หลายคนอาจมีมุมมองที่แตกต่างกันไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือการสอบคัดเลือกที่ยุติธรรมที่สุด ไม่ว่าคุณจะรวยหรือจน ทุกคนแค่ทำของตัวเองให้ดีที่สุด มีแค่กระดาษแบบเดียวกัน โดยปราศจากความช่วยเหลือจากภายนอก

หากคุณต้องการทำคะแนนให้สูงขึ้นและเข้ามหาลัยที่ดีที่สุด คุณก็ต้องทำมันให้ได้ด้วยตัวเอง

"เสี่ยวหยุน ทำข้อสอบให้ดีนะลูก ไม่ต้องกดดันมาก"

ในเวลานี้ ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมยกำลังอยู่นอกห้องสอบของโรงเรียนมัธยมชิงหวู่หมายเลข 1 ฉินซวนก็มาด้วยเช่นกัน

พวกเขากำลังให้กำลังใจฉินหยุนอยู่

พ่อแม่คนอื่นๆที่อยู่รอบๆ ก็กำลังให้กำลังใจลูกๆอยู่เช่นกัน

เวลาผ่านไปและในที่สุดวันที่ 7 และ 8 ก็ผ่านพ้นไป

เสียงกริ่งสิ้นสุดการสอบดังขึ้นและนักเรียนหลายคนก็เดินออกมาจากห้องเรียน ทั้งโรงเรียนดูเหมือนจะเดือดขึ้น ทุกๆคนพากันพูดคุยเสียงดัง

"เสี่ยวหยุน การสอบเป็นยังไงบ้างลูก?"

เมื่อฉินกั๋วตง จ้าวเหมยและคนอื่นๆ เห็นฉินหยุนเดินออกมาจากห้องสอบ จ้าวเหมยอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

ก่อนหน้านี้เธอกังวลว่ามันจะส่งผลกระทบต่อฉินหยุน เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมากนัก

"ไม่เลวครับ" ฉินหยุนยิ้ม

เขารู้สึกอารมณ์ดี

“ข้อสอบคราวนี้ค่อนข้างยากโดยเฉพาะข้อสอบปรนัยวิชาคณิตศาสตร์และภาษาอังกฤษซึ่งยากกว่าครั้งก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด”

เขาแอบรำพึงในใจว่า ‘แต่สำหรับฉัน ยิ่งยากก็ยิ่งดี’

ตัวอย่างเช่น คำถามภาษาอังกฤษส่วนใหญ่เป็นคำถามแบบปรนัย หากความยากสูง โอกาสที่จะตอบถูกก็มีน้อยลง แต่ฉินหยุนมีโบนัสเพิ่มโชค แม้ว่าเขาจะไม่รู้คำถามก็ตาม ด้วยโชคช่วย เขาก็สามารถเลือกคำตอบสักข้อโดยการสุ่ม และอัตราที่ถูกต้องนั้นจะสูงกว่าคำถามอื่นๆมาก

ด้วยวิธีนี้คะแนนของเขาสามารถเพิ่มขึ้นได้อีกเล็กน้อย

“ดีมาก แม่ซื้อผักไว้ที่บ้านเยอะแยะเลย กลับไปกินข้าวกัน พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านเกิด” จ้าวเหมยตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย

เธอไม่ได้เรียนสูง ดังนั้นเธอจึงฝากความหวังไว้กับลูกๆแทน

"กลับไปที่บ้านเกิดของเรา?" หัวใจของฉินหยุนเต้นไม่เป็นจังหวะเล็กน้อย

ตอนนี้ที่ครอบครัวเขาอาศัยอยู่ในบ้านเช่าก็เพียงเพื่อให้เขาเรียนด้วยความสบายใจมากขึ้น และฉินกั๋วตงก็ทำงานอยู่ที่ไซต์ก่อสร้างในเขตชิงหวู่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกลับไปกลับมา

บ้านเกิดของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ใช้เวลานั่งรถไฟฟ้า 40 นาทีก็ถึง ไปกลับประมาณชั่วโมงครึ่ง

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินหยุนก็พูดว่า "แม่ พ่อครับ ตอนนี้เราได้เปิดร้านค้าสองแห่งในเขตนี้แล้ว และเราสามารถเปลี่ยนบ้านที่เราเช่าอยู่ได้"

สัญญาค่าเช่าบ้านของที่นี่ถูกกำหนดไว้ให้ไม่สูงมาก สำหรับผู้ปกครองของนักเรียนระดับมัธยมปลายที่ติดตามพวกเขามาเพื่อเรียนต่อ ซึ่งสัญญาจะครบกำหนดในวันที่ 9 มิถุนายน และพวกเขากำลังจะย้ายออกในวันพรุ่งนี้แล้ว

จ้าวเหมยยิ้มและพูดว่า "พ่อของลูกกับแม่เจอมันแล้ว มันตั้งอยู่ที่หยางกวงซิตี้"

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะใช้เวลาไปกับร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนทั้งสองสาขา แล้วเธอจะกลับไปกลับมาที่บ้านเกิดของเธอได้อย่างไร? เสียเวลาที่ใช้ไปกับการเดินทางบนท้องถนนเปล่าๆ

การเช่าบ้านที่ถนนย่านการค้านั้นราคาสูงกว่าไม่มาก แต่เธอก็ยังรู้สึกทนไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่หยางกวงซิตี้แทน

ฐานะความเป็นอยู่ดีขึ้นก็ต้องเปลี่ยนมาเช่าบ้านที่ดีขึ้นด้วยเช่นกัน

"ดีเลยครับ" ฉินหยุนพยักหน้า

"คราวนี้เมื่อเรากลับบ้าน พ่อต้องคืนเงิน 20,000 หยวน ให้กับครอบครัวลุงของลูกคืนด้วย" ฉินกั๋วตงกล่าว

(จบตอน)

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด