บทที่101
อลาบัสตา เมืองหลวงอัลบานา ภายในพระราชวัง
ราชาคอบบร้านั่นงอยู่ที่บัลลังก์อย่างเคร่งขรึมแล้วกล่าวว่า “อลาบัสตามาถึงช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุดแล้ว มีกลุ่มกบฏที่ทำตามแผนการของคร็อกโคไดล์อยู่ด้านนอก โชคดีที่อิการัมนำข้อมูลเกี่ยวกับคร็อกโคไดล์กลับมา ไม่เช่นนั้นเราคงถูกจูงจมูกโดยชายผู้นั้น”
“ฝ่าบาท เราควรขับไล่คร็อกโคไดล์ตอนนี้หรือไม่ครับ” รัฐมนตรีคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ไม่ มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ คนทั่วไปยังคิดว่าคร็อกโคไดล์เป็นคนดีอยู่ หากเราสั่งขับไล่คร็อกโคไดล์ในตอนนั้น มันจะเป็นการกระตุ้นพวกเขา” ขุนนางอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“แล้วต้องทำยังไง?” รัฐมนตรีคนแรกได้พูดถามกลับ “เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปเปล่า ๆใช่หรือไม่ ผู้ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์กับกลุ่มกบฏ แล้วถ้าเขาร่วมมือกับกลุ่มกบฏเพื่อโจมตีอัลบัสตาล่ะ?”
“นี่มัน...” ทุกคนต่างเงียบเสียงลง
ขุนนางอีกคนหนึ่งได้พูดขึ้น “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่าบาท”
อิการัมเงียบกริบ เขาส่ายหัวตอบ “ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลยครับ แต่หม่อมฉันแน่ใจว่าองค์หญิงจะปลอดภัยดีแน่”
“ฉันก็เชื่อว่าวีวีจะต้องไม่เป็นอะไร เธอฉลาดมาก” แม้ปากคอบบร้าจะขยับ แต่ในใจเขาไม่ค่อยมีความหวังมากนัก “แล้วข่าวเรื่องโคซาล่ะ”
“ยังไม่มีการตอบกลับครับ” อิการัมส่ายหน้า “ตอนนี้พวกกบฎคิดว่าพวกเราใช้แดนซ์ซิ่งพาวเดอร์เพื่อให้เกิดความแห้งแล้งในเมืองอื่น ทำให้ตอนนี้พวกเขาต้องการล้มล้างพวกเราเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเราใช้ผงนั่นอีก”
“ออกคำสั่งไป เตรียมตัวทำสงคราม!” คอบบร้ายืนขึ้นในทันที “ตั้งแต่ที่ฉันขึ้นครองราชย์ในฐานะกษัตริย์แห่งอัลบัสตา ฉันตั้งใจที่จะนำความรุ่งเรืองมาสู่อาณาจักร แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้กลายเป็นที่จับตามองของเจ็ดเทพโจรสลัด ดังนั้นหากคร็อกโคไดล์ต้องการต่อสู้ ฉันก็จะสู้ ไม่มีทางยอมแพ้แน่!”
“รับคำสั่ง!”
อย่างไรก็ตาม ขุนนางบางคนก็มีประกายในแววตา หากไม่ใช่คนโง่ก็คงรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของอาณาตักรอยู่ในช่วงเวลาไหน พวกเขาจะเป็นศัตรูกับคนหมู่มาก แถมยังมีหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัดคอยจับตามองอีก พวกเขาจะชนะได้ยังไง ดังนั้นบางคนก็มีความคิดที่จะหลบหนีในใจอยู่แล้ว
。。。。。。
หนึ่งวันต่อมา นอกเมืองอัลบานา กำแพงเมืองหลวงสูงตระหง่าน วีวีตะโกนอย่างมีความสุข “ถึงแล้วล่ะทุกคน เรามาถึงอัลบานาแล้ว!”
“ว้าว!” คายะส่งเสียงดัง “ในที่สุดก็จะได้อาบน้ำแล้ว ฉันอยากอาบน้ำจังค่ะคุณวีวี”
“วางใจได้เลย” วีวียิ้มร่า “ห้องอาบน้ำของราชวังมีขนาดใหญ่มาก ดังนั้นเธอสามารถอาบมันได้ตามต้องการเลย”
“เยี่ยมไปเลย” คายะหัวเราะอย่างมีความสุข
“เข้าไปในเมืองกันเถอะ” รอนเดินนำวีวีและพูดกับทุกคน “เร็วเข้า รีบไปที่ที่คร็อกโคไดล์อยู่ แล้วเราค่อยไปที่ตั้งค่ายกบฎ”
“ขอบคุณค่ะ คุณรอน” วีวีมองรอนอย่างซาบซึ้ง
“เราไม่ต้องกล่าวขอบคุณกันหรอกนะ” รอนโบกมือ
‘เรา...’ วีวีหน้าแดง เธอส่ายหัวแล้วเดินนำทุกคนไปที่ประตูทางเข้าเมือง
“หยุด! พวกคุณเป็นใคร?” ทหารยามที่เฝ้าประตูหยุดกลุ่มของรอนที่กำลังจเข้ามือง และนำอาวุธมาขวางเอาไว้
“ฉันคือเจ้าหญิงวีวี” วีวีกล่าวชื่อตัวเองออกมา
“อะไรนะ?” ทหารยามต่างมองหน้ากัน พวกเขาสังเกตใบหน้าของวีวีให้ดีจากนั้นก็ออกอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด “องค์หญิง ท่านปลอดภัยดี นี่มันดีจริง ๆครับ!”
“ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นในเมือง?” วีวีถาม
“สถานการณ์ไม่ดีนัก องค์หญิงไปที่เมืองก่อนเถอะ ราชาคอบบร้าเป็นห่วงท่านมากนะครับ” ทหารยามพูดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เรื่องการตามล่าเจ้าหญิงต่างก็ลือกันหนาหู พอพวกเขาเห็นเจ้าหญิงปลอดภัย พวกเขาก็โล่งใจ
“เข้าไปข้างในกันเลยไหม?” วีวีหันมาถามรอo “ดูเหมือนสิ่งต่าง ๆค่อนข้างแย่”
พวกเขากำลังเข้าไปในเมือง แต่ในขณะนั้นเอง เสียงไซเรนก็ดังขึ้นบนกำแพงเมือง
“ไม่นะ มีคนกำลังมา!” ทหารเฝ้าประตูตกใจ
“มีคนกำลังมา?” วีวีตกใจ เธอหันไปทางนอกเมืองทางเดียวกับที่เธอมา เมื่อวีวีมองดี ๆก็เห็นฝุ่นควันฟุ้งกระจาย เห็นได้ชัดว่ามันมาจากการเดินทัพของกองทัพกบฏ
“พวกนั้นเป็นพวกกบฏ พวกเขารวมตัวกันอยู่ที่เมืองข้าง ๆมานานแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็เริ่มบุกเข้ามาโจมตีพวกเรา” ทหารยามพูดด้วยควาหนักใจ
“คนมากมายขนาดนั้น...” สีหน้าของวีวีเสียเล็กน้อย หากเกิดสงครามขึ้น ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่จะต้องเสียชีวิต เธอกังวลเรื่องนี้มาก
“องค์หญิง รีบเข้าเมืองกันเถอะครับ” ทหารยามรีบบอกวีวี “พวกเราจะปิดประตูเมืองทันที”
“นี่... คุณรอนคะ” วีวีมองไปที่รอนอย่างลังเล
“พวกเธอเข้าเมืองกันเถอะ” รอนเหลือบมองกองทัพกบฏด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยไม่เปลี่ยน “กองทัพกบฎพวกนี้ฉันจะจัดการพวกมันเอง”
“คุณรอน ฉันจะช่วยเองค่ะ” วีวีรีบพูดด้วยความเร่งรีบ “ฉันไม่สงสัยในความแข็งแกร่งของคุณ แต่อีกฝ่ายมีมากเกินไป ถ้าทำได้ ฉันก็ไม่อยากให้ทุกคนล้มตาย ตอนนี้พวกเขาแค่ถูกหลอก... ฉัน ฉันรู้ว่าความคิของฉันไร้เดียงสา แต่...”
“หยุดพูดได้แล้ว” รอนเหลืองมองวีวี “ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ เชื่อฉันก็พอ ตกลงไหม?”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของรอน วีวีก็หน้าแดง เธอพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “เข้าใจแล้วค่ะ คุณรอน ขอบคุณนะคะ”
“เข้าเมืองไปเถอะ... อย่ากังวลเรื่องของฉันเลย ฉันแข็งแกร่งแค่ไหนพวกเธอก็รู้ คนพวกนี้ทำร้ายฉันไม่ได้หรอก”
“ฉันเชื่อคุณรอนค่ะ” คายะพูดเป็นคนแรก เธอมองรอนด้วยสายตาเชื่อใจเต็มร้อย
“หนูก็เชื่อพี่รอนเหมือนกัน” อาปิสพูดเสียงดัง
“ระวังตัวด้ย” ทาชิงิมองรอน จากนั้นก็ตามเจ้าหญิงวีวีเข้าไปในเมือง เหล่าสาว ๆเดินเข้าไปทีละคน
คนสุดท้ายที่เข้าไปคือโรบิน เธอมองรอนด้วยสายตาแปลก ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมรอนถึงกล้าทำแบบนี้ ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ทำไมจะต้องทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเพื่อเจ้าหญิงด้วย หรือเพราะต้องการทำให้อีกฝ่ายพอใจ?
โรบินไม่เข้าใจ?
อย่างไรก็ตาม รอนก็ลงจากหลังอูฐจากนั้นส่งให้ทหารที่เฝ้าประตูเมืองและขอให้ทหารนำมันกลับเข้าเมืองไป
