ตอนที่ 2 : เก็บเงินได้
"มันออกมาจริงเหรอเนี่ย?!"
เมื่อรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของจุดแสงในมือของเขา ฉินหยุนรู้สึกประหลาดใจ
ช่วงปีก่อน เขาเก็บเหรียญทองแดงได้โดยบังเอิญ จากนั้นข้อความแปลก ๆ เกี่ยวกับระบบโชคลาภก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
จากความตกใจและความสับสนในตอนแรก เขาใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือนในการยอมรับสิ่งลึกลับดังกล่าว
อย่างไรก็ตาม ระบบโชคลาภนี้จำเป็นต้องหาเงินเพื่อเปิดใช้งานมัน เขาใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีในการทำงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียน หลังจากที่ผ่านไปนานกว่าหนึ่งปี ในที่สุดเขาก็สะสมครบ 10,000 หยวน และตอนนี้เขาได้เปิดรูปแบบการรวบรวมโชคลาภแล้ว!
"ระบบ ฟังก์ชั่นรูปแบบการรวบรวมโชคลาภนี้คืออะไร"
ฉินหยุนถามหลังจากมองไปที่จุดแสง
"การรวบรวมโชคลาภเป็นฟังก์ชั่นรูปแบบหนึ่งของระบบ คุณสามารถเลือกที่จะจัดวางไว้ในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง เพื่อรวบรวมโชคลาภได้"
เขาเพียงแค่ถาม และเสียงระบบในใจของเขาก็ตอบกลับมา
"จัดวางไว้ในพื้นที่?"
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของฉินหยุนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
แม้ว่าโชคลาภความมั่งคั่งนั้นจะเป็นสิ่งลวงตา แต่สิ่งที่เขาประสบพบเจอในเวลานี้นั้นเป็นมากกว่าสิ่งลวงตาซะอีก ดังนั้นเขาจึงไม่สงสัยมากนัก
"ถ้าฉันเปิดร้านค้าด้วยรูปแบบการรวบรวมโชคลาภ ฉันจะสามารถหาเงินได้มากกว่าปกติหรือไม่?"
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินหยุนก็ถามขึ้น เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในใจ
“ใช่” เสียงระบบตอบรับ
"นั่นไง!"
ฉินหยุนยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินระบบตอบยืนยัน
ตอนนี้การทำเงินนอกบ้านเริ่มยากขึ้นเรื่อย ๆ และตลาดก็เริ่มอิ่มตัวแล้ว ถ้าอยากจะหาเงิน ก็ได้แค่ทำงานพาร์ทไทม์เท่านั้น จะเริ่มต้นธุรกิจส่วนตัวมันก็ยากเกินไป
ไม่รู้ว่าข้างนอกตอนนี้มีร้านปิดไปแล้วกี่ร้าน เท่าที่ฉินหยุนรู้ ก่อนหน้านี้มีร้านอาหารหม้อไฟขนาดใหญ่ในเขตชิงหวู่ เมื่อตอนเปิดใหม่มันมีชีวิตชีวามาก แต่ก็ปิดไปหลังจากเปิดได้แค่ห้าเดือน
ได้ยินมาว่าเถ้าแก่คนนั้นเสียเงินมากกว่าหนึ่งล้านหยวน
ไม่รู้ว่ามีอีกกี่ร้านที่ต้องเป็นแบบนี้
หากฉินหยุนไปเปิดร้านด้วยตัวเอง เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงเช่นกันที่จะล้มเหลว แต่ตอนนี้เขามีระบบโคตรโกงที่ใช้รวบรวมโชคลาภระดับแรกแล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่จะประสบความสำเร็จ
เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในบ้านของเขาเอง ฉินหยุนรู้สึกร้อนรุ่มในใจมากขึ้น และต้องการที่จะเปิดร้านในทันที
แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของตัวเองอีกครั้ง ฉินหยุนก็ทำอะไรไม่ถูก
"ตอนนี้ฉันมีเงินแค่ 10,000 หยวนเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดร้าน"
แม้แต่ร้านเล็กๆ ก็ยังใช้เงินอย่างต่ำหลายหมื่นหยวนในการเปิดร้าน
"ถึงบ้านแล้ว" ทันใดนั้น ฉินหยุนก็มองไปข้างหน้าเขา
นี่คือพื้นที่เก่าแก่ของชุมชนโล่วเป่า ซึ่งสร้างขึ้นเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ตอนนี้มันถูกจัดไว้ในเขตชิงหวู่ที่เติบโตตลอดเวลาเทียบกันแล้วมันดูทรุดโทรมจริงๆ
ถึงกระนั้นค่าเช่าที่นี่ก็ถูกมาก
"เสี่ยวหยุน กลับมาแล้วเหรอลูก" กลับเข้าบ้าน หญิงวัยกลางคนที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเธอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวข้างนอก
หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะอยู่ในวัยห้าสิบเศษๆ ร่างกายของเธององุ้มเล็กน้อย และเธอก็ดูอ่อนแรง
"แม่" ฉินหยุนตะโกน: "มันหอมจังเลย ผมได้กลิ่นซี่โครงหมูตุ๋น"
เขาสูดจมูกและพูดด้วยรอยยิ้ม
หญิงวัยกลางคนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวเหมย แม่ของเขา
จ้าวเหมยยิ้มและพูดว่า "ลูกกำลังจะสอบเข้ามหาลัยเร็วๆนี้ แม่เลยเตรียมไว้ให้ลูกโดยเฉพาะเลย"
กริ้งงงง..
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็เปิดออก และชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามา ชายผู้นี้ดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เขาผิวคล้ำ ผมยุ่งเหยิง และเสื้อผ้าเก่าโทรมเต็มไปด้วยฝุ่น
นี่เป็นชุดนักเรียนที่ฉินหยุนเคยสวมใส่มาก่อน
"พ่อ" เมื่อเห็นชายวัยกลางคน ฉินหยุนรีบตะโกน
นี่คือพ่อของเขา ฉินกั๋วตง
ในขณะนี้จ้าวเหมยนำอาหารจานสุดท้ายออกมาแล้ว
ชามซุปซี่โครงหมู ชามแตงกวาเย็น ชามขึ้นฉ่าย ชามผักกาด สี่จาน สำหรับตระกูลฉิน มันถือเป็นอาหารมื้อใหญ่
ในระหว่างมื้ออาหาร จ้าวเหมยมองไปที่ฉินกั๋วตงและถามว่า "เถ้าแก่ที่ไซต์ก่อสร้างเขาว่าอย่างไรบ้าง"
"ฉันถามเขาแล้ววันนี้ เขาจะให้เงินฉัน 5,000 หยวนก่อนวันที่ 20" เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเหมย ฉินกั๋วตงก็พูดด้วยรอยยิ้ม
ผิวของเขาเป็นสีน้ำตาลแดง และมีผมสีขาวจำนวนมากงอกขึ้นบนศีรษะของเขา ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น ผมของจ้าวเหมยก็เปลี่ยนเป็นสีเทาด้วย
มองไปที่พ่อแม่ของเขาด้วยใบหน้าที่แปรปรวน หัวใจของฉินหยุนเต็มไปด้วยความทุกข์
ตอนนี้พ่อแม่ของเขาอายุน้อยกว่าห้าสิบปี แต่ดูเหมือนพวกเขาอายุเกือบจะหกสิบแล้ว เพราะแรงกดดันที่มีต่อพวกเขามันมากเกินไป
ครอบครัวของฉินหยุนมีสมาชิกห้าคน เขามีพี่สาวสองคน พี่สาวคนโตแต่งงานแล้ว พี่สาวคนที่สองยังเรียนอยู่มหาลัย และฉินหยุนเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่สาม
สภาพของตระกูลฉินไม่ค่อยดีนัก แต่ความกดดันสำหรับฉินหยุนและพี่สาวคนที่สองของเขาในการเรียนไม่สูงมากนัก แรงกดดันที่แท้จริงเป็นเรื่องบ้านมากกว่า
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาราคาที่อยู่อาศัยในเขตชิงหวู่ เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งและอาจเพิ่มขึ้นสองหรือสามพันในเกือบหนึ่งปี นี่เป็นแค่เขตเล็ก ๆ ยังไม่ต้องนับที่อยู่ในเขตเมืองระดับ 5 ราคา 8,000 ถึงหมื่นกว่าๆ
สมัยนี้แทบจะเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องแต่งงานและมีบ้านอยู่ในเมือง
ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมยจึงรู้สึกกังวล จากอัตราการเพิ่มขึ้นของราคาบ้านในตอนนี้ เมื่อฉินหยุนแต่งงานในอนาคต ราคาบ้านจะโดดไปไกลเท่าไรกัน?
ได้ยินมาว่าราคาที่อยู่อาศัยในเมืองใหญ่เหล่านั้นมีราคาหลายหมื่นหยวนต่อตารางเมตร
ดังนั้นพวกเขาจึงกู้ยืมทุกที่เพื่อซื้อบ้านในเขตชิงหวู่ ราคารวม 800,000 หยวน เงินดาวน์ 240,000 หยวน และต้องกู้เงินมากกว่า 500,000 หยวน กำหนดใช้คืนเป็นเวลา 30 ปี บวกดอกเบี้ยธนาคาร 30 ปี รวมแล้วมากกว่าล้านหยวน!
“พ่อทำงานในไซต์ก่อสร้างและได้เงินมาอย่างยากลำบาก เขาลังเลที่จะหยุด 1 วัน เพราะหยุดวันเดียวเท่ากับสูญเสียรายได้ไปหนึ่งวัน และแม่ก็ไม่ได้เรียนสูง ค่าจ้างในที่ทำงานจึงต่ำมาก”
เวลาที่หมุนเปลี่ยนอย่างบ้าคลั่ง ความกดดันในการสนับสนุนการศึกษาของเด็ก แรงกดดันของการจำนองตกอยู่กับพ่อแม่ของเขาโดยสิ้นเชิง
สมัยยังเด็กก็ไม่เป็นไร แต่ยิ่งโต พ่อแม่ก็ต้องทำงานหนักขึ้น ทำให้ชีวิตลำบากกว่าเดิม
"ฉันมีระบบโชคลาภ และฉันมีโอกาสที่จะเปลี่ยนชะตากรรมพ่อแม่ของฉัน" ฉินหยุนกล่าวอย่างลับๆ
ด้วยเหตุนี้ เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่เขาได้ไปในที่ต่างๆ เพื่อทำงานพาร์ทไทม์ แจกใบปลิว บริการเดลิเวอรี่ ทำความสะอาดโต๊ะในร้านอาหารเล็กๆ ล้างจาน และอื่นๆ
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ฉินกั๋วตงก็พักผ่อนสักครู่แล้วลุกขึ้นพูดว่า "ฉันจะไปที่ไซต์ก่อสร้าง"
สถานที่ทำงานของฉินกั๋วตง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเดินกลับมารับประทานอาหารที่บ้าน สามารถประหยัดเงินได้ 10 หยวนสำหรับการซื้อกินนอกบ้าน
“เสี่ยวหยุน ลูกควรตั้งใจติวที่บ้าน ถ้าออกไปข้างนอกก็ปิดประตูด้วย”
พ่อจากไป ส่วนแม่ จ้าวเหมยรีบออกไปหลังจากยุ่งอยู่พักหนึ่ง เธอยังมีงานที่ต้องทำในตอนบ่าย
...
"การจัดวางรูปแบบการรวบรวมโชคลาภนี้ ต้องทำอย่างไร?" ฉินหยุนไม่ได้อยู่ที่บ้านต่อ และจริงๆ แล้วเขามีงานพาร์ทไทม์ในตอนบ่าย
เดินอยู่บนถนน ในเวลานี้ฉินหยุนกำลังคิดอย่างเงียบๆ
ตอนนี้เขารู้บทบาทของรูปแบบการรวบรวมโชคลาภแล้ว แต่ไม่มีที่สำหรับจัดวาง ดังนั้นมันจึงไม่สามารถจัดวางที่อื่นได้ใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ได้รับเงินที่ควรจะเป็นของเขา ดังนั้นควรเปิดร้านของตัวเองดีกว่า
แต่ตอนนี้เขาไม่มีเงินเหลือเลย และพ่อแม่ของเขาก็ไม่มีเงินสำรอง ดังนั้นจึงเปิดร้านไม่ได้
"หืม?"
ฉินหยุนมองไปที่สถานที่หนึ่งในขณะที่เขากำลังกังวล
“สิบหยวน?”
ตรงนั้นคือเหรียญสิบหยวนบนพื้นหญ้าข้างถนน
เมื่อมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยิบมันขึ้นมา
จากนั้นฉินหยุนก็เดินหน้าต่อไป แต่คราวนี้หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เขาจ้องมองด้านหน้าด้วยใบหน้าว่างเปล่า
เขาเห็นเหรียญห้าหยวนอีกเหรียญในพื้นหญ้า
(จบตอน)
