ตอนที่ 1351 ใครจะรู้ใจสตรี?

ปีศาจเฒ่าที่อยู่ในความมืดพูดคุยปรึกษากัน

เสียงปีศาจชราถอนหายใจยาว

สตรีเสียงยั่วยวนพูดขึ้นทันที  “เจี้ยนจางเซิง เจ้ายังมีโอกาสเปลี่ยนใจ!”

เสียงที่เคยเฉื่อยชาเหมือนกับคนเพิ่งตื่นนอนตามปกติเปลี่ยนไป  เหมือนกับเป็นเสียงพญาราชสีห์ เขาตวาดลั่น“ไม่, ไม่มีทาง!”

จากนั้นไม่นานสตรีผู้มีเสียงยั่วยวนใจจึงตัดสินใจ “ทุกคนก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของข้ากับเจ้าโง่ผู้นี้เป็นไปด้วยดี ถ้ามีใครเข้ามามีส่วนร่วมอาจจะสงสัยได้ว่าเราเป็นอะไรกัน  ดังนั้นข้าตัดสินใจเลิกคบกัน”

หลังจากชะงักชั่วขณะนางพูดกับเจี้ยนจางเซิง  “ถ้าเจ้าตาย ข้าอาจจะหลั่งน้ำตาสองสามหยดที่สำคัญข้าใช้เจ้าเป็นโล่คุ้มกันมาตลอดหลายปีมานี้!  ทำไมเจ้าถึงได้โง่งมนัก?  นั่นเป็นศัตรู!  เจ้าไม่เคยรู้จักนางมาก่อนและเจ้าก็ไม่ได้ชอบนางตั้งแต่แรกเห็น ทำไมเจ้าจึงต้องสนใจนาง?”

เจี้ยนจางเซิงสบถแล้วสบถอีก  “ก็ข้าเป็นคนโง่ไงเล่า เจ้าไม่เข้าใจเอง!”

สตรีเสียงยั่วยวนถอนหายใจ  “ดี, ข้าไม่เข้าใจ  แต่ข้าจะเก็บศพให้เจ้าเองถ้ายังเหลือเศษซากให้เห็นนะ..”

นางเก็บซ่อนความเสียใจและถอนหายใจ แสงนับร้อยล้านสายยิงออกมาจากความมืดเป้าหมายทั้งหมดลงที่ร่างของเจี้ยนจางเซิงที่ยืนอยู่หน้าจื้อจุน

พลังทั้งหมดระเบิดอย่างรุนแรง

พลังของมันสามารถทำลายแกนสมดุลโลกได้ทั้งหมด

สะพานงูลอยฟ้าหายไปในพริบตาและพื้นที่ทั้งหมดถล่มลงในตะแกรง กฎสวรรค์โบราณจะทำการบูรณะอย่างต่อเนื่อง มิฉะนั้นแกนสมดุลโลกจะตกอยู่ในอันตรายจากการพังทลายล่มสลาย จุดสำคัญของการระดมยิงพลังเทพ ก็คือจุดศูนย์กลางวงกลมสีน้ำเงินมีพลังเทพกำลังปกป้องจื้อจุนที่เป็นลมโดยปราศจากอันตรายใดๆ  และคู่ต่อสู้เดิมของนางอาบไปด้วยพายุพลังเทพที่ระเบิดออกมาเพราะสหายพวกเขาผนึกกำลังลงมือ

คลื่นระเบิดทำลายล้างที่เกิดจากพลังเทพต้องใช้เวลานานพอสมควรจึงค่อยๆจางหายไปจนมองไม่เห็น

สะพานงูลอยฟ้าเริ่มฟื้นตัวทีละส่วน

มิติที่พังทลายเริ่มประสานรักษาตัวทีละส่วน

ในที่สุด

ทุกอย่างซ่อมแซมราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนยกเว้นเจี้ยนจางเซิงสหายของพวกเขาที่รับพลังยิงโจมตี

ร่างของเขาหายไปครึ่งหนึ่ง

เหลือแต่เพียงเท้าซ้าย

อย่างไรก็ตามเจี้ยนจางเซิงยังคงอยู่รอดได้และยืนกรานที่จะปกป้องจื้อจุนต่อไป

“คนโง่,เจ้าจะทนการโจมตีได้กี่ระลอก?” สตรีเสียงยั่วยวนมองเห็นผลลัพธ์เช่นนี้มานานแล้ว  อย่างไรก็ตามเมื่อนางเห็นสภาพน่าอนาถของเจี้ยนจางเซิงนางอดถอนหายใจไม่ได้

“ถึงตายข้าก็ไม่เสียใจ เพราะข้าคือเจี้ยนจางเซิงที่กลัวความเสื่อมถอยมากมากกว่า ข้าไม่ฆ่าผู้หญิงที่หมดสตินี่คือหลักการของข้า ข้าคือนักรบ และเป็นเรื่องที่ภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของข้า!”  เจี้ยนจางเซิง  เสียงตะโกนของเขาทำให้โลกทั้งโลกสั่นคลอนเขารู้ว่าคลื่นพลังโจมตีครั้งต่อไปเขาคงไม่รอดแน่นอน แม้แต่หลักการที่เขายึดมั่นและศัตรูที่เขาปกป้องจะถูกทำลายไปด้วยกันแต่ถึงอย่างนั้นเขาไม่มีวันเสียใจ

“เจ้าช่างโง่เขลาจริงๆ...”สตรีเสียงยั่วยวนร้องตะโกน

“ไปลงนรกเสียเถอะ,อยากเป็นวีรบุรุษ  เจ้าจะเลียนแบบจิ๋วซื่อช่วยแบกท้องฟ้าในอดีตหรือดูเหมือนว่าเจ้าไม่เคยทำอะไรเลวร้ายเลยจะแสดงบทวีรบุรุษผู้ทรงคุณธรรมต้องทำหน้าอย่างนี้หรือ?”จิวหลานปรากฏตัวและปล่อยหมัดใส่เจี้ยนจางเซิงจนเลือดกระจาย

ในอดีตเขาไม่กล้าท้าทายเจี้ยนจางเซิงซึ่งมีอันดับนักสู้ที่เหนือกว่า

อย่างไรก็ตามนี่เป็นโอกาสทองในรอบพันปี!

เจี้ยนจางเซิงใกล้ตายเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถตอบโต้ได้ และหลายคนผนึกพลังกันใช้พลังเทพสังหาร  เจี้ยนจางเซิงต้องตายอย่างแน่นอนไม่ว่าใครจะทำให้เขาอับอายอย่างไรก็ไม่มีปัญหาใดๆ ในอนาคต

ปัง ปัง ปังบึ้ม...

หมัดเทพโจมตีหนักหน่วงเหมือนบรรพตถี่ยิบราวกับสายฝน

ในท้องฟ้า

มีเลือดพุ่งกระจายให้เห็นเป็นระยะๆ

โดยไม่คำนึงถึงอันดับและสถานะเจี้ยนจางเซิงที่มักอยู่เหนือจิวหลานเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบในตอนนี้  เขาได้แต่ปล่อยให้จิวหลานต่อยใส่อย่างเดียว

จิวหลานยิ่งลงมือยิ่งย่ามใจ  ใครจะรู้เล่าว่าเจี้ยนจางเซิงผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีจะมีวันที่กลายเป็นกระสอบมนุษย์?

เมื่อจิวหลานเกร็งพลังทั้งหมดที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาเตรียมจะโจมตีที่ศีรษะก็มีพลังเทพแปลกประหลาดด้านหลังของเขาพุ่งตัดท้องฟ้าเป็นแนวโค้งโจมตีใส่จิวหลานในอากาศทันที จิวหลานหมุนคว้างอยู่ในท้องฟ้าด้วยท่าทางน่าอับอาย เขาคำรามไปทางมุมมืดอย่างโกรธเกรี้ยว“เซียะเยี่ยนฮัว นังแพศยา เจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับทุกคนใช่ไหม?เพียงเพราะข้าโจมตีบุรุษของเจ้าใช่ไหม? ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคู่ขาของเจี้ยนจางเซิง ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ยอมขาดบุรุษมาเป็นพันๆปีแน่!”

“ผู้อื่นไม่ต้องการต่อสู้กับใครแค่มองดูแล้วขัดหูขัดตาเท่านั้น!” สตรีเสียงยั่วยวนหัวเราะและกล่าว “เจ้าสามารถฆ่าเจี้ยนจางเซิง ข้าไม่ว่าอะไร ข้าบอกแล้วว่าข้าเลิกกับเขา  แต่บางคนก็น่ารำคาญผู้อื่นอดไม่ได้ที่จะลงมือสักครา ต่อไปข้าจะเฝ้าดูเฉยๆไม่มีส่วนร่วมต่อการทะเลาะวิวาทกันของพวกเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

“นังแพศยา!  เจ้าหาข้ออ้างทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นชู้รักของเจ้า!” จิวหลานโมโห

แต่เมื่อพูดถึงการต่อสู้เขาไม่มีความมั่นใจจริงว่าจะเอาชนะอีกฝ่ายได้

นางอสูรประหลาดเซียะเยี่ยนฮัว

นางพญาแมงมุมในตำนานผู้นี้ไม่ควรตอแยโทสะนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าเจี้ยนจางเซิงหากตกหลุมพรางศัตรูกลางสนามรบ ปล่อยให้อีกฝ่ายสู้เสี่ยงชีวิตอาจจะได้ไม่คุ้มเสีย

เสียงชราถอนหายใจและพูดช้าน“ในเมื่อนางเป็นกลางก็ไม่เป็นไร พฤติกรรมส่วนตัวนางไม่ได้ละเมิดกฎทะเลมรณะ  เราไม่สนใจความคับข้องใจของพวกเจ้า  เจี้ยนจางเซิงหากเจ้ายอมยกเลิกความตั้งใจ  เราสัญญาว่ายังคงเป็นสหายต่อกัน”

คำตอบของเจี้ยนจางเซิงคือ

ความเงียบ

เป็นความเงียบเช่นเดียวกับขุนเขาหรือเหล็กกล้า

เขาไม่พูดอะไรสักคำแต่ท่าทีของเขาได้แสดงเจตจำนงไปหมดแล้ว

“ถ้าเป็นอย่างนี้เราจะส่งสหายของเราเอง! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่ามีสหายกี่คนที่เบื่อหน่ายกับแกนสมดุลโลกและทะเลมรณะพยายามเลือกวิธีการต่างๆที่จะทิ้งเรา แม้ว่าเราจะไม่เต็มใจก็ตาม แม้ว่าเราจะไม่ละทิ้ง แต่ในใจเรายังเคารพให้เกียรติเจี้ยนจางเซิงเจ้าไม่มีอะไรผิด เจ้าสามารถยืนกรานตามความคิดอุดมการณ์ของเจ้าได้แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรามีการยืนหยัดในความคิดของเราเหมือนกัน...  อดีตสหายร่วมศึก เนื่องจากทุกคนแตกต่างกันนั่นไม่ใช่ชะตากรรมอย่างสิ้นเชิง โปรดเดินทางด้วยความสบายใจได้”  เสียงคนชราเป็นอันตัดสินใจขั้นสุดท้าย

พลังเทพรวมตัวกันอีกครั้งกลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้า

จากทุกทิศทาง

พุ่งไปยังศูนย์กลางสนามรบที่เจี้ยนจางเซิงอยู่พลังทำลายล้างรุนแรงยิ่งกว่าพลังโจมตีครั้งก่อน อย่าว่าเจี้ยนจางเซิงที่ยืนคุ้มกันเลย ต่อให้หลบหนีด้วยร่างที่เหลือทันทีก็ไม่มีทางหลบพ้นจากความตายได้ทันเวลา

จบแล้วหรือ?

อย่างไรก็ตามแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน!

ความจริงเขาควรตายต้ังแต่ในอดีตแล้วตอนนี้สายเกินไป ถ้าเขาถูกฆ่าตายในสงครามคงจะดีมากเขาคงไม่ต้องอยู่ในแกนสมดุลโลกแห่งนี้มาเป็นหมื่นๆ ปี!

สหายของข้าผ่านมาหลายหมื่นปีต่างหลับใหลมายาวนานแล้วจะจำข้าได้หรือไม่?

ถ้าตอนนั้นข้าไม่พยายามเอาชนะคนอื่นที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามเจ้าและจงใจยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเจ้าเอาแต่มุ่งมั่นจะชิงดีชิงเด่นกับเจ้า เจ้ากับข้าก็จะเป็นแบบนี้ในตอนนี้

เหนื่อย ข้าอยู่มานานเกินไป และเหนื่อยเกินไปตอนนี้สิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดก็คือการปลดปล่อย พี่น้องของข้าโปรดให้ข้าได้ขอโทษทุกคนในโลกที่หลับใหลของพวกเจ้า ในเวลานั้นข้ายังอายุน้อยใจร้อนและวู่วาม ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าแข็งแกร่งกว่าข้ามากข้าไม่รู้ถึงความอดทนของพวกเจ้า ในทางกลับกันหมัดสังหารที่้ข้าโจมตีใส่เจ้า ทำให้เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส..เจ้าอภัยให้ข้าเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม สหายผู้เป็นดุจพี่ชายข้า

อีกครั้ง

สะพานงูยักษ์ลอยฟ้าพังพินาศอีกครั้ง

เจี้ยนจางเซิงที่อยู่เหนือสะพานอาบแสงเทพที่โจมตีโดยตรงของเทพ  ดูเหมือนว่าในช่วงเวลาที่เขาหายตัวไปเขาแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มที่สบายใจอย่างที่ไม่เห็นมาก่อนในรอบหลายหมื่นปีในช่วงที่เขาจะตาย..

รอยยิ้มนั้นให้ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจและเป็นอิสระ

ชี่ตันจื้อผู้เป็นสหายซึ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดเห็นแล้วถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย  ในฐานะสหายเขาเข้าใจความปรารถนาของเจี้ยนจางเซิงชัดเจนมาก

คนผู้นี้ไม่ต้องการมีชีวิตอยู่

เขาเบื่อหน่ายชีวิต

ในทะเลมรณะนี้วันคืนปีไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีอะไรที่น่าหลงใหล  น่ากลัวยิ่งกว่าดาบที่แหลมคมจิตวิญญาณนักรบถูกบั่นทอนทีและนิดและเเทบไม่มีใครสามารถรอดพ้นจากหายนะของดาบแห่งกาลเวลานี้ได้ในที่สุดสิ่งนี้ไม่เหมือนกับการแก่ชรา การตายทางร่างกายและการกลับชาติมาเกิดด้วยทัศนคติใหม่เพื่อรับรู้ถึงความงดงามครั้งใหม่  นี่คือการลงโทษที่เป็นอมตะ...ลดความปรารถนาของคนทั่วไปที่จะต่อสู้จนตาย ชี่ตันจื้อเข้าใจเป็นอย่างดี และบางครั้งเขาก็โหยหาน่าเสียดายที่เขาไม่มีความกล้าเหมือนกับเจี้ยนจางเซิง  เขาไม่กล้ายืนขึ้นและมองหาความตาย

เพราะการตายแบบนี้ไม่ใช่การตายทางร่างกายของปุถุชน

การตายนี้คือความตายที่แท้จริง

วิญญาณจะถูกทำลาย

หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งกลายเป็นความว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง

“ก็ดีไปอย่างบางทีสักวันหนึ่งข้าคงอดไม่ได้ที่จะบ้าและทำตามอย่างที่เจ้าเลือกก็ได้..”  ชี่ตันจื้อถอนหายใจ ก่อนหน้าเจี้ยนจางเซิงเคยมีนักสู้ระดับเทพจำนวนมากเลือกที่จะตายในการต่อสู้เนื่องจากการถูกกำจัดแม้จะมีทางเลือกจากการระเบิดทำลายตัวเองในขณะที่การทำลายล้างนี้แม้ว่านักรบระดับเทพจะพบเจอมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แตกต่างกันไประดับเทพบางคนใช้เวลาอยู่กับความทุกข์ทรมานมายาวนานมาก  นักรับระดับเทพบางคนยืนหยัดได้สั้นๆ และยอมแพ้แต่การเลือกนั้นแทบจะพ้องกันคือเลือกความตายเพื่อปลดเปลื้องตนเอง

“เฮอะ”จิวหลานแค่นเสียงเย็นชา

ความจริงเขาคือสิ่งมีชีวิตเผ่าเทพที่ล่มสลายจากกลุ่มทะเลมรณะในโลกแกนสมดุลโลก

ไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะเลวร้ายแค่ไหนและชีวิตจะน่าเบื่อแค่ไหนคนอย่างจิวหลานก็มีวิธีการสร้างความบันเทิงให้ตัวเองเสมอและมีวิธีที่จะโน้มน้าวตัวเองอยู่เสมอในความคิดของเขามีแต่เพียงการเรียนรู้ถึงพลังจากเทพเท่านั้นที่เป็นทุกอย่าง ส่วนคนอื่นๆไม่มีความหมาย

สะพานงูลอยฟ้ากลับมาอยู่ในสภาพเดิม

มิติคืนสภาพเหมือนเมื่อก่อน

พลังของกฎสวรรค์โบราณที่นี่ไม่มีใครทำลายได้อย่างแท้จริงโลกแกนสมดุลโลก แม้ว่านักรบระดับเทพจะผนึกพลังทำลายก็ยากจะทำได้

“มันจบลง...”เสียงของชายชราไม่ทันขาดคำ เขาตะโกนด้วยความโมโห “บัดซบ เซียะเยี่ยนฮัว นางแพศยาที่ไม่รักษาคำพูดและโกหก!”  ไม่ใช่เพียงเขาเท่านั้นแม้แต่ผู้อาวุโสที่เหลือก็ยังแค่นเสียงด้วยความโกรธ

เมื่อแสงเทพหายไปบนสะพานงูลอยฟ้า มีร่างนางแมงมุมตนหนึ่งร่างแตกเป็นเสี่ยงมีแต่เพียงศีรษะอย่างเดียวที่คงสภาพสมบูรณ์และอยู่ข้างหน้าเจี้ยนจางเซิง

เป็นนางที่ขัดขวางรับพลังโจมตีแทนเจี้ยนจางเซิง

และนี่ไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้พวกปีศาจเฒ่าในค่ายทะเลมรณะสาปแช่ง

สิ่งที่ทำให้เทพจากค่ายทะเลมรณะโกรธมากก็คือมีแมงมุมสีเงินตัวใหญ่ไม่มีใดเทพได้ปีนขึ้นไปบนยอดเขากางตาข่ายอักขระรูนช่วยจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อที่กำลังพยายามพยุงท้องฟ้าและไม่สามารถหลบหนีได้ตามต้องการเขาพยุงท้องฟ้าไว้ได้ชั่วคราว

*****  *****  *****