บทที่ 46 ไครอส

ราชาริคุในฐานะราชา ความแข็งแกร่งของเขายังพอรับได้แต่เมื่อถูกวางไว้บนท้องทะเลก็ธรรมดา

เขาเดินไปที่ด้านข้างของจีอ๊อตโต้ และมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกคุ้นเคยอยู่เสมอ แต่ชั่วขณะหนึ่งเขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหน

“ไม่มีเหตุผลพิเศษอะไร ฉันแค่ไม่อยากเห็นคนที่มีความสามารถพิเศษแยกตัวเองออกจากโลกแบบนี้ ฉันหวังว่าฉันจะพาเขาออกไปดูโลกภายนอก เพื่อไม่ให้เขาเป็นเพียงนักสู้ แต่ในฐานะนักสู้ที่แท้จริงด้วย คนที่จะสนุกกับเวลาของเขาในอนาคต”

จีอ๊อตโต้แสดงความคิดของเขา และเมื่อเขาพูดแบบนี้ เขาก็มีอิทธิพลที่อธิบายไม่ได้เช่นกัน

“ถ้านายทำได้ ก็ลองดู ฉันอยากให้ไครอสมีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่แค่เป็นนักสู้ที่ถูกมัดเท้าเอาไว้ ดังนั้น ถ้านายทำได้ ฉันก็จะขอบคุณเช่นกัน เอ่าล่ะ ทหาร พาเขาไปหาไครอส”

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพียงครั้งแรกที่พบกัน แต่ราชาริคุรู้สึกว่าเขาสามารถไว้วางใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงไว้ใจคนแปลกหน้าเช่นนี้

หลังจากพยักหน้าให้ราชาริคุแล้ว จีอ๊อตโต้ก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินตามทหารองครักษ์ไปยังจุดที่ไครอสอยู่

ทันใดนั้น ราชาริคุถามว่า "เจ้าหนุ่ม นายชื่ออะไร?"

"วองโกเล่ • จีอ๊อตโต้"

หลังจากตอบรับอย่างเรียบง่าย จีอ๊อตโต้ก็หายไปจากการมองเห็นของราชาริคุพร้อมกับทหารองครักษ์

ในขณะนี้ ราชาริคุกำลังยืนอยู่กับที่ นึกถึงชื่อนี้ตลอดเวลา คุ้นมาก แต่เขาเคยเห็นชื่อนี้ที่ไหนนะ ท่าทางของชายหนุ่มผู้นั้นเหมือนเขาเคยเห็น...

ผมสีส้ม ชุดชนชั้นสูง เสื้อคลุมสีดำ...

วองโกเล่ • จีอ๊อตโต้...

"ห๊า!"

เสียงอุทานออกมาจากปากของราชาริคุทันที เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่ไม่มีใครอยู่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนสุดขีด และกรามของเขารู้สึกเหมือนกำลังจะแตะลงกับพื้น หากไม่เป็นเช่นนั้น ก็จะไม่มีทางแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาประหลาดใจเพียงใด เพราะในที่สุดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเห็นชายหนุ่มคนนั้นที่ไหน!

“ราชาริคุ มีปัญหาอะไรเกี่ยวกับชื่อของชายหนุ่มคนนั้นเหรอครับ” ทหารที่อยู่ข้างๆถามอย่างงุนงง

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นราชาของเขาประหลาดใจมาก แม้แต่ตอนถูกไครอสซึ่งเคยฆ่าคนเมื่อหลายปีก่อนตีที่ศีรษะด้วยไม้ ราชาของเขาก็ยังสงบเหมือนสายน้ำ

แค่ได้ยินชื่อก็กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เป็นไปได้ไหมว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นลูกนอกสมรสของราชาริคุ?

แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ดูไม่เลวที่อาณาจักรของพวกเขาจะมีผู้สืบทอด

ขณะที่ทหารกำลังระดมความคิดอย่างเมามัน ราชาริคุก็โบกมือทันทีและพูดว่า "รีบนำคำสั่งรางวัลที่ออกโดยกองทัพเรือมาให้ฉัน... วองโกเล่ • จีอ๊อตโต้ ค่าหัว 970 ล้านเบรีปรากฏตัวในเดรสโรซ่าแบบนี้จริงๆเหรอ?”

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจากการติดต่อสั้นๆ ในตอนนี้ อีกฝ่ายไม่ใช่คนเลว ตรงกันข้าม มันทำให้เขารู้สึกดี

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผู้ที่ได้รับการตั้งค่าหัวจากกองทัพเรือจำนวนมากเช่นนี้จะต้องไม่ถูกละเลย!

ผู้ชายแบบนี้ที่มีค่าหัวเกือบหนึ่งพันล้านสามารถทำลายเดรสโรซ่าได้ด้วยตัวคนเดียว!

...

ในสนามสู้วัวกระทิง ภายใต้การนำของทหารรักษาพระองค์ จีอ๊อตโต้มองเห็นชายผู้นี้อย่างรวดเร็ว และเขาสัมผัสได้ถึงออร่าที่ดี

เขาเติบโตมาถึงจุดนี้ได้เพียงแค่อาศัยพรสวรรค์และการต่อสู้ในสนามสู้วัวกระทิง?

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความสามารถของไครอสนั้นแข็งแกร่งมาก สมรรถภาพทางกายและปฏิกิริยาตอบสนองของเขานั้นเหนือกว่าคนทั่วไปมาก ด้วยการตอบสนองตามสัญชาตญาณอย่างเดียว เขาได้รับชัยชนะมากกว่าสองพันครั้งในเวทีนี้ ชัยชนะติดต่อกันสามพันครั้งอยู่อีกไม่ไกล

"ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครมาหาฉันนอกจากราชาริคุ" ไครอสเงยหน้าขึ้นมอง เขาอยู่ในโครอสเซียมและไม่สนใจข่าวข้างนอก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักจีอ๊อตโต้

"สนุกมั๊ยกับการที่ขังตัวเองไว้ในกรงน่ะ"

จีอ๊อตโต้ไม่สนใจท่าทีของไครอสเช่นกัน เขานั่งลงบนพื้นนอกกรงโดยตรงเกาะราวเหล็ก: "จนถึงตอนนี้ คุณยังคิดว่าคุณเป็นสัตว์ร้ายที่ถูกขังไว้ในกรงเท่านั้น ฆาตกรที่ไม่มีบ้านข้างนอก?”

“นายจะเข้าใจอะไร!”

เมื่อเขาแตะจุดเจ็บในหัวใจของเขา ไครอสก็คำรามทันที: "มือของฉันเต็มไปด้วยเลือด ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันก็เป็นสัตว์ร้ายที่รู้จักแต่การฆ่าเท่านั้น! ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา มันก็เป็นได้แค่นี้  มันเป็นความจริงของฉันที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้อีกแล้ว”

หลังจากคำราม ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมด นักสู้ในตำนานที่ไม่เคยล้มเหลวในสนามประลองล้มลงบนพื้นแบบนี้ มองไปที่มือของเขาอย่างโง่เขลาราวกับว่าเขายังคงเห็นเลือดที่ไม่อาจเช็ดออกได้

"สัตว์ร้าย?"

จีอ๊อตโต้หันศีรษะของเขา จ้องมองไปที่ไครอสอย่างสงบ: "ทำไมคุณถึงลงมือฆ่าคน ไครอส เป็นเพราะไอ้สารเลวพวกนั้นใช้ประโยชน์จากจำนวนคน ฆ่าเพื่อนรักของคุณ นั่นคือเหตุผลที่คุณจับอาวุธขึ้นมาเพื่อล้างแค้น ถ้าจำไม่ผิด นี่คือสิ่งที่คุณเชื่อในตอนนั้น"

“แล้วไง! แกกำลังพยายามจะพูดอะไรที่นี่ไอ้สารเลว! แกมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันอับอายเพียงเพื่อที่จะเปิดโปงอดีตอันเลวร้ายของฉันงั้นเหรอ?”

ไครอสจับกรงด้วยมือทั้งสองข้าง เพราะการเอ่ยถึงสิ่งเหล่านี้ทำให้ร่างกายของเขาสั่นไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เป็นเพราะความเสียใจ

เขาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปในตอนนั้น พลางตะโกนในใจว่า "คงจะดีถ้าคนอื่นสามารถลืมตัวเองได้"

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องอัปยศของคนอื่น เหตุผลที่มาที่นี่ ก็แค่เพราะรู้จักคุณ”

จีอ๊อตโต้ยืนขึ้นอย่างช้าๆ และยื่นมือไปหาไครอสในกรง: "คุณใช้ชีวิตอยู่ในกรงที่เรียกว่า สังเวียนมานานหลายปีแล้ว ทำไมล่ะ? แทนที่จะเสียใจกับอดีตของคุณตลอดเวลา คุณอาจเลือกที่จะปกป้องความเสียใจในอดีตของคุณด้วยดาบ  โลกภายนอกนั้นยอดเยี่ยม และชีวิตของคุณไม่ควรจบลงที่นี่ ดังนั้น ปล่อยมือจากพันธนาการของคุณซะ!"

“นาย...จำฉันได้เหรอ”ไครอสเงยหน้าขึ้นและมองไปที่จีอ๊อตโต้เสียงของเขาสั่น

หลังจากผ่านไปหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่ามีคนจำเขาได้ แต่จะมีใครจำเขาได้จริงๆเหรอ?

"ใช่ ฉันจำนายได้ แล้วนายอยากเป็นครอบครัวของฉันมั๊ย ไครอส"