ตอนที่ 20 วิญญาณโครงกระดูกที่น่าสพึงกลัว
“ใช่แล้ว”
สีหน้าของหลินเซินเต็มไปด้วยความสุข ราวกับว่าเขาคำถามวิชาคณิตศาสตร์ที่ทำให้เขาหนักใจมาตลอดถูกต้อง ทันใดนั้นเมฆที่อยู่ต่อหน้าต่อตาของเขาก็แยกออกและดวงอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้น
“มีข่าวลือที่แพร่สะพัดในเขตปลอดภัยคานาอัน พวกมันเป็นเรื่องจริง”
“ในส่วนลึกของภูเขาร้อยพัน มีประตูมิติอยู่ มันคือประตูมิติที่เชื่อมต่อกับโลกของสัตว์อสูร”
“ในเมื่อสัตว์อสูรสามารถเข้าถึงภูเขาร้อยพันผ่านประตูมิติได้ พวกเราก็ทำได้เช่นกัน”
“และตำแหน่งของประตูมิตินี้...”
หลินเซินเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาของเขาเป็นประกาย
ทุกคนมองตามเขาและมองเข้าไปในระยะไกลของดันเจี้ยน
หอคอยสีเขียวเข้มขนาดใหญ่นั้น ฝังตัวอยู่ในส่วนลึกของดันเจี้ยน ราวกับเป็นแกนกลางของมันและเปล่งแสงสีเขียวออกมา
การกระทำของสัตว์อสูรในการเคลื่อนย้ายก้อนหินสีเขียวไปยังหอคอยสีเขียวเข้มสามารถอธิบายได้แล้ว เพื่อชาร์จประตูสองมิติจนกระทั่งประตูมิติใหญ่พอที่จะพาพวกมันลงมายังโลกมนุษย์ได้ !
ในขณะที่ทุกคนตกตะลึงกับการคาดเดานี้ พลังงานที่เหลืออยู่ของประตูมิติที่อยู่เหนือหัวของพวกเขาก็ริบหรี่ลงในวินาทีต่อมา
“เรามีเวลาไม่มาก”
หลินเซินหายใจเข้าลึก ๆ และหันกลับไปมองกลุ่มของพวกเขาด้วยสายตาที่มีความหวัง เขาเล่าว่า
“ตอนนี้ทางออกเดียวคือไปถึงประตูมิติอีกบานที่อยู่ห่างออกไปหลายหมื่นเมตรและหลบหนีจากสถานที่แห่งนี้”
“ฉันจะจัดการกับสัตว์อสูรเอง ถ้ามีตัวไหนหลุกมา ก็ฝากที่เหลือด้วย นอกจากนี้ระวังตัวด้วยล่ะ ฉันจะไม่เสี่ยงตัวเองเพื่อใคร พวกคุณเข้าใจไหม”
ในสายตาของพวกเขา ความแข็งแกร่งของหลินเซินอยู่ระดับผู้เชี่ยวชาญระดับทองอย่างแท้จริง จึงไม่มีใครกล้าคัดค้านคำสั่งของเขา
โล่สีเขียวหายไป
ออร่าและพลังจิตที่ผันผวนจากมนุษย์ทำให้สัตว์อสูรทุกตัวตื่นขึ้นทันที
สัตว์อสูรที่อยู่ในรัศมีหนึ่งพันเมตรขว้างก้อนหินสีเขียวในมือออกไปและพุ่งเข้าหาหลินเซินและคนอื่น ๆ ราวกับว่าพวกมันบ้าคลั่ง
แผงสถานะของพวกมันปรากฏขึ้นต่อหน้าของหลินเซิน
ชื่อ: หมีดุร้ายกาละ
ระดับ: เหล็ก 5
สายเลือด: สามัญ
ร่างกาย: 25
วิญญาณ: 10
พลังจิต: 10
ชื่อ: เสือทะเลโลหิต
ระดับ: ทองแดง 5
สายเลือด: ชั้นยอด
ร่างกาย: 536 (+20)
วิญญาณ: 649 (+10)
พลังจิต: 345
ชื่อ: แรดเก้าเสา
ระดับ: เงิน 9
สายเลือด: หัวหน้า
ร่างกาย: 2,036
วิญญาณ: 1,869
พลังจิต: 2,568
สายเลือด สามัญ ชั้นยอด หัวหน้า มีทั้งระดับ เหล็ก ทองแดง เงิน
สามารถเห็นสัตว์อสูรทุกระดับได้ที่นี่ มีแม้กระทั่งสัตว์อสูรบางตัวที่เหนือกว่าระดับของงูยักษ์ปฐพีและจระเข้ยักษ์ที่หลินเซินเคยเจอเสียอีก
ทันใดนั้นหลินเซินก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ จากนั้นกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ขยายออกไป ออกจากความว่างเปล่าใต้เท้าของเขา เขาใช้แรงกระโดดให้สูงขึ้น ในไม่ช้าเขาก็ขึ้นไปในอากาศ 100 เมตร
ในฐานะผู้เชี่ยวชาญระดับเงิน ร่างกายของพวกผู้คุ้มกันนั้นเหนือกว่าคนทั่วไปมาก ดังนั้นพวกเขาจึงตามหลินเซินทันได้อย่างง่ายดาย
พ่อบ้านฟู่ถงยังอุ้มหวังเหยียนหรันไว้บนหลังของเขาและเดินตามหลังทุกคน
หวือ
หลินเซินหายใจออกและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ในที่สุด ฉันก็พบสถานที่ที่สามารถฆ่าสัตว์อสูรได้โดยอย่างไม่จำกัด”
“ฉันหวังว่าพวกแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ”
หลังจากที่ทักษะ [มงกุฎ] ได้รับการเลื่อนระดับแล้ว
ความยาวของกิ่งก้านต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
ด้วยค่าวิญญาณ 3,700 จุดของเขาทำให้มันทวีคูณขึ้น
ระยะจะใกลได้ถึง 74 เมตร
ตู้ม !
กิ่งก้านนับไม่ถ้วนของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ปรากฏขึ้นที่อากาศจากจุดที่ต่ำกว่าหลินเซิน 74 เมตร พวกมันก่อตัวเป็นแถว
แสงเย็นเยือก พวกมันกระจายออกและแทงที่สัตว์อสูรที่ปรากฏตัวออกมาราวกับเป็นกระแสน้ำ
[ความเข้าใจ พระแม่สูงสุด] ทำให้กิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์มีความแข็งที่เหนือชั้น แม้แต่มังกรหยกดำที่มีสายเลือดระดับตำนานก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน
นับประสาอะไรกับปลาซิวปลาสร้อยเหล่านี้ หลินเซินไม่ได้นับพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ
พวกมันทั้งหมดเป็นเหมือนกับพวกแมลงเม่าที่บินเข้าไปในเปลวไฟ
พวกมันถูกกระแทกอย่างน่าอนาถไม่ก็ถูกแทงจนตายด้วยกิ่งไม้แหลมของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์
พวกมันกลายเป็นค่าประสบการณ์และพุ่งเข้าสู่ร่างกายของหลินเซินอย่างไม่รู้จบ ผ่านไปเพียงไม่กี่สิบวินาที สัตว์อสูรกว่าร้อยตัวก็ตายภายใต้เงื้อมมือของหลินเซิน นับตั้งแต่ที่เขามาถึงระดับทองแดง 7 จำนวนค่าประสบการณ์ที่จำเป็นในการเลื่อนระดับนั้นก็มากเกินไป
ยิ่งไปกว่านั้น พวกที่ถูกสังหารโดยกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์จากระยะไกล โดยส่วนใหญ่แล้วเป็นระเบเหล็กและทองแดงที่ให้ค่าประสบการณ์เพียงเล็กน้อย
ดังนั้นหลินเซินจึงจำเป็นต้องล่าสัตว์ให้มากขึ้นเพื่อเพิ่มระดับ
“ทรงพลังมาก !” หวังเหยียนหรันปิดปากของเธอและมองดูที่ชายผู้นี้ด้วยสีหน้าเย็นชาที่ฆ่าสัตว์อสูรราวกับสุนัข ใบหน้าของเธอร้อนเล็กน้อย
ทรงพลัง มั่นใจ และบ้าบิ่น นี่คือสิ่งที่เธอต้องการที่จะเป็น
พ่อบ้านฟู่ถงและบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ พยักหน้าด้วยท่าทางตกใจ
ในใจของพวกเขา หลินเซินคือผู้เชี่ยวชาญระดับทองอย่างไม่ต้องสงใส
“อย่าฟุ้งซ่าน ป้องกันพวกที่รอดไปได้ กระแสอสูรจะต้องมีตัวร้ายกว่านี้แน่นอน” หลินเซินสั่งอย่างใจเย็น ในบรรดาศัตรูที่เขาสังเกตเห็นมีตัวที่น่าปวดหัวอยู่
ชื่อ: นักเวทย์โครงกระดูก
ระดับ: เงิน 9
สายเลือด: หัวหน้า
ร่างกาย: 1,593 (-2000)
วิญญาณ: 5,689 (+2000)
พลังจิต: 4,968 (+1,000)
ทักษะ: [จิตวิญญาณโครงกระดูก]: ทักษะติดตัว; วิญญาณโครงกระดูกเสียสละร่างกายเพื่อแลกกับความแข็งแกร่งทางจิต ค่าร่างกายลดลง 2,000 จุด ค่าวิญญาณเพิ่มขึ้น 2,000 จุด ค่าพลังจิตเพิ่มขึ้น 1,000 จุด
[คร่ำครวญ]: ทักษะใช้งาน; ความซีดเซียวของจิตวิญญาณโครงกระดูก ร่างกายที่ทรมานอย่างต่อเนื่อง ใช้พลังจิต 100 จุดเพื่อโจมตีทางจิตอย่างรุนแรง
[เงาโลหิต]: ทักษะใช้งาน; เมื่อเผชิญกับการโจมตี มันสามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นเงาโลหิตที่ไม่มีร่างกาย มีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีทางกายภาพ ใช้พลังจิต 100 จุดต่อวินาที ในสถานะเงาโลหิต และมันยังสามารถใช้งานทักษะอื่นๆได้อีกด้วย
[ต้านทาน]: ทักษะใช้งาน; ใช้พลังจิต 100 จุดเพื่อตรวจค่าร่างกายของศัตรูภายในรัศมีสิบเมตร หากมีค่าต่ำกว่าค่าวิญญาณของมัน จะถูกผลักออกไป 100 เมตร
[วิญญาณของสัตว์ป่า]: ทักษะติดตัว; สามารถควบคุมสัตว์อสูรระดับสามัญได้
เมื่อพวกมันเห็นว่ากระแสสัตว์อสูรธรรมดาไม่สามารถกำจัดหลินเซินและคนอื่น ๆ ที่บุกรุกเข้ามาได้
หัวหน้าของมันที่แสดงท่าทางนิ่งเฉยก็ไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้
พวกมันยกหัวที่ใหญ่โตและน่าเกลียดขึ้นและโบกไม้เท้าที่มีสีเขียว
คลื่นพลังจิตสีแดงเข้มและคลื่นพลังจิตที่พลุ่งพล่านก็เข้าโจมตีหลินเซินและคนอื่น ๆ อย่างรุนแรง
“อะแฮ่ก”
หวังเหยียนหรันคลุมศีรษะของเธอทันทีและโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ผู้คุ้มกันและพ่อบ้านฟู่ถงก็ยังไม่สามารถอดทนนได้ พ่อบ้านฟู่ถงคำราม “นี่เป็นการโจมตีทางจิตใจ แม้แต่สัตว์อสูรก็ยังได้รับผลกระทบ”
“คุณหลิน โปรดอย่าสนใจพวกเราและจัดการกับพวกมันก่อน มิฉะนั้นคุณหนูจะต้องตกอยู่ในอันตราย”
หลินเซินหายใจออกอย่างรวดเร็ว
สัตว์ประหลาดดังกล่าวที่สามารถอยู่ยงคงกระพันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ
ทางเดียวในตอนนี้คือการเพิ่มระดับให้อยู่ในระดับเงินให้เร็วที่สุด และได้รับทักษะที่สามารถจัดการกับพวกมันได้
ฉันจะควบคุมระบบเพื่อให้ได้ทักษะที่ฉันต้องการได้อย่างไร
หลินเซินมองไปที่ [ปัญญา พระบิดาสูงสุด] และทำการมองหาอนาคต
“บางทีฉันอาจจะสามารถกำหนดอนาคตเองได้...”
