(ฟรี)ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 380 นิพพานสิบทิศ

ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 380 นิพพานสิบทิศ

พวกเขารู้ดีว่าเย่ชิวมีท่าสังหารนับไม่ถ้วนและเคล็ดวิชาเซียนที่ทรงพลังทุกรูปแบบ คงจะโชคลาภหากพวกเขาได้รับคำสอนจากเย่ชิว ในขณะนี้ แม้แต่เจ๋อเซียนที่ไม่ไยดีก็ยังเผยสายตาที่คาดหวัง

คนอื่น ๆ ล้อมรอบเขาทีละคน หลินชิงจู้ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "อาจารย์จะสอนอะไรพวกเราหรือ?"

ทุกคนมองเย่ชิวอย่างคาดหวัง เขายิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดว่า "มันคือค่ายกลสิบคนมีชื่อเรียกว่านิพพานสิบทิศ เคล็ดวิชานี้ถูกสอนโดยผู้อาวุโสยุคโบราณ เพราะมันทรงพลังมากเกินไปและต้องใช้คนสิบคนในการสร้างค่ายกล ข้าจึงไม่เคยบ่มเพาะมาก่อน"

เย่ชิวอธิบายช้า ๆ ก่อนหน้านี้ ในเหวลึกของพื้นที่ต้องห้าม นอกเหนือจากการสอนเคล็ดวิชาการกลับชาติมาเกิดให้เขาแล้ว จ้าวแห่งพื้นที่ต้องห้ามยังสอนคู่มือลับล้ำค่ามากมายที่เขาได้รับเมื่อเขาออกผจญภัยอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม เย่ชิวไม่ได้สนใจคู่มือลับส่วนใหญ่เหล่านั้น นอกจากนี้ พวกมันยังขัดแย้งกับการบ่มเพาะของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เรียนรู้พวกมัน

ขณะที่เขามองไปที่อัจฉริยะต่อหน้าเขา เย่ชิวรู้ทันทีว่าจะจัดการกับเคล็ดวิชาลับเหล่านี้อย่างไร

หลังจากได้ยินคำอธิบายของเย่ชิว ทุกคนก็อ้าปากค้างทันที

"ตัวตนของยอดฝีมือผู้อาวุโสนั้นน่ากลัวเพียงใด แม้แต่ผู้อาวุโสก็ยังชื่นชมหรือ?"

ในช่วงเวลานั้น ทุกคนตกใจมาก พวกเขาตื่นเต้นยิ่งซึ่งที่ได้รับการยกย่องจากเย่ชิวนั้นน่ากลัวเพียงใด

เมื่อกลับมาจ้องมองไปที่แท่นบูชา เย่ชิวมองไปรอบ ๆ ทุกคน เขารู้ว่าพวกเขาใจร้อนและหมดความอดทนแล้ว จากนั้นเขาก็พูดว่า "พวกเจ้ามีเวลาเพียงครึ่งชั่วยาว พวกเจ้าสามารถเข้าใจได้มากแค่ไหนขึ้นอยู่กับโชคของพวกเจ้า"

จากนั้น อักขระสีแดงก็ปรากฏขึ้น เย่ชิวมอบเคล็ดวิชานิพพานสิบทิศให้กับคนทั้งสิบ

หลังจากที่พวกเขาศึกษาอย่างละเอียดแล้ว พวกเขาก็ตกใจทันที

"ไม่แปลกใจเลยที่กล้าเรียกเช่นนั้น รูปแบบค่ายกลนี้เป็นค่ายกลสังหารที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก"

เซียวหานอี้ตกใจและถอนหายใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

อี้เทียนฉีพยักหน้าเช่นกัน เขาเห็นด้วยกับอีกฝ่ายและแสดงความคิดเห็นของเขา

"ด้วยคนสิบคนเป็นค่ายกล ศูนย์กลางคือหัวใจ มันจะแบ่งออกเป็นสององค์ประกอบและสี่สัญลักษณ์ มันจะเปิดโลกและการเชื่อมโยง เมื่อเปิดใช้งานค่ายกลนี้ ทุกคนที่เข้าสู่ค่ายกลจะตายอย่างแน่นอน”

"นี่คือค่ายกลที่ไร้ช่องโหว่!"

พอพูดอย่างนั้น หัวใจของทุกคนก็สั่นสะท้าน ค่ายกลไร้ช่องโหว่? นั่นไม่ได้หมายความว่านี่คือรูปแบบค่ายกลที่อยู่ยงคงกระพันหรอกหรือ?

เมื่อฟังการสนทนาของพวกเขา หลินชิงจู้ก็ส่ายหัว นางมีวิจารณญาณของตนเองอยู่แล้ว นางเป็นผู้บ่มเพาะกระบี่ และเป็นคนที่โดดเด่นมาก นางรู้ข้อดีข้อเสียของรูปแบบค่ายกลนี้เป็นอย่างดี

กล่าวกันว่านี่เป็นค่ายกลไร้ช่องโหว่ แต่นั่นอยู่ภายใต้เงื่อนไขและสามัญสํานึกบางประการเท่านั้น พวกเขาควรรู้ดีว่าจุดประสงค์ของอัจฉริยะคือการแหกกฎ พวกเขาไม่เคยเป็นคนที่ปฏิบัติตามกฎ

ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าค่ายกลไร้ช่องโหว่ในโลกนี้

อย่างไรก็ตาม รูปแบบค่ายกลนี้น่ากลัวมากจริง ๆ

เมื่อใช้งานนิพพานสิบทิศแล้วมันก็จะกลายเป็นหุบเหวแห่งความตายอันไม่มีที่สิ้นสุด แม้แต่เซียนก็ต้องทนทุกข์ทรมาน

หลังจากศึกษาเคล็ดวิชาเต๋าแล้ว เย่ชิวมองไปที่หลินชิงจู้และพูดว่า "ศิษย์ ค่ายกลนี้ใช้กระบี่เป็นหลัก กุญแจสำคัญของค่ายกลนี้คือ ตำแหน่งโชคชะตาสวรรค์! เจ้าจะต้องอยู่ในตำแหน่งโชคชะตาสวรรค์และใช้กระบี่ของเจ้าเพื่อควบคุมจักรวาล เจ้าจะเข้าสู่ค่ายกลที่มีดวงดาวเก้าดวง ค่ายกลนี้จึงจะเสร็จสมบูรณ์"

หลินชิงจู้พยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและตอบกลับทันทีว่า "ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"

เมื่อมองไปที่ฝูเหยา เย่ชิวกล่าวว่า "ด้วยโชคชะตาสวรรค์เป็นหลัก เจตจำนงสวรรค์เป็นผู้สนับสนุน เจ้านั่งบนเจตจำนงแห่งสวรรค์และดึงดูดดวงดาวทั้งแปดให้มารวมตัวกัน และสนับสนุนโชคชะตาสวรรค์เพื่อควบคุมจักรวาล"

ฝูเหยาพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในใจ นางรู้ว่าตำแหน่งของนางสำคัญอย่างยิ่ง นางรู้สึกกังวลมากอีกด้วย

เมื่อมองไปที่ลิง เย่ชิวกล่าวว่า "ตำแหน่งมารสวรรค์มุ่งเน้นไปที่การสังหาร หงอคงเจ้าจะอยู่ในตำแหน่งนี้"

ลิงตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียก “หงอคง” หลังจากที่เขาแสดงสีหน้าประหลาด เขาก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

"ลิงเข้าใจแล้ว"

หลังจากจัดตำแหน่งที่สำคัญที่สุดสามตำแหน่งแล้ว เย่ชิวมองไปที่เซียวหานอี้ เจ๋อเซียน และอี้เทียนฉี หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า "มีจ้าวสวรรค์สามคน พวกเขาเติมเต็มซึ่งกันและกันและต่อสู้ด้วยกัน พวกเจ้าทั้งสามจะอยู่ในตำแหน่งจ้าวสวรรค์"

ทั้งสามยกมือขึ้น "ข้าเข้าใจแล้ว"

เขามองไปที่มดเขาสวรรค์แล้วคลี่ยิ้ม ชายร่างเล็กคนนี้มีระดับการบ่มเพาะต่ำที่สุดในนี้ แต่อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายก็ไม่ได้อ่อนแอเลย

เย่ชิวกล่าวว่า "ค่ายกลย่อมไม่สามารถขาดพละกำลังเติมเต็ม เจ้าคือราชาแห่งพละกำลัง หากเจ้าอยู่ในตำแห่งบนมหาดาราจือเว่ย เราก็ไม่ต้องกังวลอะไร"

"ให้ตายเถอะ ข้าสุดยอดขนาดนั้นเลยหรือ? มหาดาราจือเว่ย? ชื่อนี้ฟังดูยอดเยี่ยมอย่างมาก"

มดเขาสวรรค์ยิ้มทันที นี่มันยอดเยี่ยมเกินไป

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้จักความโหดร้ายของโลกเมื่อเขายังเด็ก ยิ่งเขายิ้ม เขาจะยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในภายหลัง หากเขารู้ว่ารูปแบบค่ายกลทั้งหมดได้รับการสนับสนุนจากความแข็งแกร่งจากเขา เขาก็คงไม่สามารถหัวเราะได้ นี่คือการขาดทุนอย่างแท้จริง

"ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล คอยดูข้าให้ดี"

มดเขาสวรรค์แสดงท่าทางสง่างามออกมา เย่ชิวแอบหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้เปิดเผยความลับออกไป

ต้องบอกว่า ณ จุดนี้ เย่ชิวยังไม่สามารถเปลี่ยนบุคลิกเจ้าเล่ห์ของเขาได้ มดเขาสวรรค์ยังเด็กและไม่รู้เรื่องรู้ราว เขากำลังจะได้รับบทเรียนจากเย่ชิว

เมื่อหันกลับมา เย่ชิวมองไปที่ศิษย์อัจฉริยะที่เหลืออีกสามคนและพูดว่า "ทั้งสามจะรับผิดชอบตำแหน่งภัยสวรรค์ ช่วยเหลือมารสวรรค์ในการสังหาร"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ทั้งสามตอบพร้อมกัน

ณ จุด นี้ ทั้งสิบทิศได้ถูกกำหนดแล้ว เย่ชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาได้คิดอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับทิศทั้งสิบนี้และเลือกตามลักษณะนิสัยและวิธีการที่พวกเขาบ่มเพาะ สันนิษฐานว่า ด้วยพรสวรรค์ของพวกเขา พวกเขาจะสามารถปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของรูปแบบค่ายกลนี้ได้อย่างแน่นอน

"เอาล่ะ! ตําแหน่งของสิบทิศได้รับการตัดสินแล้ว พวกเจ้าสามารถทำความเข้าใจเคล็ดวิชาระดับสวรรค์ที่เจ้ามีอยู่ในปัจจุบันได้ พวกเจ้ามีเวลาเพียงครึ่งชั่วยาม พวกเจ้าสามารถเข้าใจได้มากเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับโชคตะตาแล้ว”

"จงจำไว้ อานุภาพของค่ายกลนิพพานสิบทิศอยู่ที่การเปลี่ยนแปลงในสิบทิศ ทุกการเปลี่ยนแปลงคือการเริ่มการสังหารหมู่ครั้งใหญ่ แม้ค่ายกลจะสลาย แต่มนุษย์ยังมีชีวิต พวกเจ้าต้องเรียนรู้ที่จะยืดหยุ่น มีการเปลี่ยนแปลงมากมายในการต่อสู้ ไม่ใช่ว่าสถานที่ที่เลือกจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

"ดังนั้น พวกเจ้าต้องเรียนรู้ที่จะสงบสติอารมณ์เมื่อเผชิญกับอันตรายและปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์"

เย่ชิวให้คำแนะนำสุดท้ายอีกครั้ง ทุกคนพยักหน้าเงียบ ๆ พวกเขารู้ดีว่าเย่ชิวหมายถึงอะไร ในไม่ช้า ทั้งสิบคนก็เข้าสู่สถานะการบ่มเพาะและเริ่มเข้าใจเคล็ดวิชาที่พวกเขาเพิ่งเรียนรู้

ส่วนเย่ชิว เขาเรียกออกมาอย่างเงียบ ๆ

"ระบบ!"

[ ติ๊ง! ท่านได้มอบ ค่ายกาลนิพพานสิบทิศ ให้แก่ศิษย์ของท่าน ท่านได้เรียกกระตุ้นระบบตอบแทนหมื่นเท่าน ]

"ฮิฮิ… มาแล้ว"

เย่ชิวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง สองในสิบคนนี้เป็นศิษย์ของเขา ไม่ใช่ว่าเขาจะต้องได้รับผลตอบแทนกลับคืนมาหรอกหรือ?

คงไม่มากเกินไปกระมัง?