บทที่ 20: ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!
หลังจากที่มังกรตัวเล็กได้กินอาหารอิ่มไป 2-3 มื้อ เขาก็ฟื้นคืนพละกำลังของตัวเองขึ้นมา ทำให้เขาสามารถขยับตัวได้อย่างมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง
พอหูเจียวเจียวถูกเจ้ามังกรน้อยกระโจนเข้าใส่ เธอก็ทิ้งหนังสัตว์ในมือลงกับพื้น แล้วใช้มือกอดหลงเหยาไว้แทน พร้อมกับพยายามง้างปากของเขาเพื่อเอาหนังสัตว์บางส่วนออกมา
"ฮ่าฮ่า... เอาล่ะ ๆ เหยาเอ๋อ เลิกซนก่อน..."
วันนี้เธอคงไม่ต้องล้างหน้าแล้ว เพราะลูกชายคนเล็กเลียซะเกลี้ยงเชียว
"ท่านแม่ เรานึกว่าท่านไม่ต้องการเราอีกต่อไปแล้ว..." หลงหลิงเอ๋อเม้มปากเล็ก ๆ ของนางโดยไม่รู้ตัว พลางมองแม่ใจร้ายด้วยความไม่พอใจ
เมื่อหญิงสาวฟังคำพูดของสาวน้อย ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ปรากฎว่าลูก ๆ คิดว่าเธอทิ้งพวกเขาไปแล้ว
"เด็กงี่เง่า ทำไมแม่จะไม่ต้องการพวกเจ้าล่ะ!" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับอุ้มหลงเหยาและเดินไปลูบหัวน้อย ๆ ของหลงหลิงเอ๋อ จากนั้นเธอก็จูงมือนางเดินเข้าไปในลานบ้าน
มือเล็ก ๆ ที่เย็นเฉียบถูกมือใหญ่อบอุ่นจับไว้อย่างกะทันหัน ส่งผลให้เด็กสาวยืนตัวแข็ง
นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่นางถูกผู้หญิงใจมารจับตัว...
กลายเป็นว่ามือที่เคยทุบตีนางนั้นนุ่มได้ขนาดนี้...
“แม่ทำกับข้าวอร่อย ๆ ไว้รอพวกเจ้าเยอะแยะเลย เดี๋ยวทุกคนไปล้างมือกันก่อนแล้วค่อยกลับมากินข้าวกันนะ”
หูเจียวเจียวจูงเด็กสาวไปที่ถังเก็บน้ำ จากนั้นก็ตักน้ำขึ้นมาเทลงในอ่างหินก่อนจะช่วยเด็กน้อยล้างมือ
ก่อนหน้านี้มือและกรงเล็บเล็ก ๆ สัมผัสกับหลายสิ่งหลายอย่าง มันเลยเป็นสีดำสนิทเหมือนก้อนถ่าน แต่พอหูเจียวเจียวถูมันอยู่สักพักก็กลับมาเป็นสีดั้งเดิม
ไม่นานแอ่งน้ำสะอาดก็ขุ่นมัว
"ข้า…ข้าจัดการเองได้..." หลงหลิงเอ๋อชักมือออกเมื่อมองเห็นน้ำที่สกปรกและเอามือไพล่หลังไว้ ในขณะที่หูของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ
เป็นเพราะมือของนางสกปรกมาก ผู้หญิงชั่วคนนี้จะต้องดูถูกนางแน่ ๆ...
ไม่ว่าในอดีตหูเจียวเจียวจะเลวร้ายเพียงใด แต่ส่วนลึกในใจของหลงหลิงเอ๋อก็ยังโหยหาความรักจากอีกฝ่าย
ลูกคนหนึ่งจะไปเกลียดแม่ตัวเองลงได้อย่างไร?
แต่ผู้เป็นแม่ดึงมือเล็ก ๆ ของลูกสาวออกมาเช็ดน้ำออกเบา ๆ ด้วยผ้าขนหนูพลางพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกว่า "โถ เรื่องแค่นี้เอง เจ้าจะอายไปใย"
"ข้า…ข้าไม่ได้อายสักหน่อย ท่านก็พูดมั่วซั่ว!" แก้มของสาวน้อยเปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุกทันที และนางก็ดึงมือออกจากมือใหญ่อย่างงุ่มง่าม อันที่จริงนางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!
พอหูเจียวเจียวเห็นว่าเด็กสาวอายมาก เธอจึงหยุดแกล้งนาง
หลังจากที่เปลี่ยนน้ำสะอาดอีกครั้ง เธอก็เช็ดปากให้กับหลงเหยา เสร็จแล้วเธอหันไปมองเด็กหนุ่มอีก 3 คนที่เหลือ “พวกเจ้าก็มาล้างมือด้วยสิ”
ทว่าทันใดนั้นหนุ่มน้อยทั้ง 3 ก้มศีรษะลงมองไปที่เท้าสีดำสนิทของตนพร้อมกัน ไม่นานแก้มของแต่ละคนก็รู้สึกร้อนผ่าว ๆ...
หลงจง: ผู้หญิงสารเลวคนนี้ต้องจงใจทำให้พวกเรากลายเป็นตัวตลกแน่ ๆ!
หลงอวี้: ครั้งหน้าข้าจะล้างมือก่อนกลับบ้าน
หลงเซียว: ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย...
หญิงสาวรู้ว่าหลงเซียวลูกคนที่ 2 มองไม่เห็น เธอจึงเดินไปจูงเขามาล้างมือ
“ข้าจะจัดการเอง...” เด็กหนุ่มแสดงท่าทีกระอักกระอ่วนบนใบหน้าเพราะอยากจะปฏิเสธ
แต่เขาไม่คาดคิดว่าผู้เป็นแม่จะจับมือเขาไว้แน่น
"เดี๋ยวแม่ล้างให้เจ้าเอง" หูเจียวเจียวปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน การเคลื่อนไหวของเธออ่อนโยนมาก และเธอไม่มีอคติใด ๆ ต่อหลงเซียวเพราะอีกฝ่ายรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ
ลูกชายคนรองเปิดตาที่ว่างเปล่าของเขามองไปยังแก้มของคนตรงหน้า แม้ว่าสิ่งที่เขาเห็นจะยังคงเป็นสีดำสนิท แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวความมืดเลย
นาง... ดีกว่าผู้หญิงใจยักษ์คนนั้นมาก
ถ้านางสามารถเป็นคนดีได้ตลอด ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เปิดโปงนางไปตลอดชีวิต...
ในไม่ช้าหูเจียวเจียวก็เช็ดมือของเขาเสร็จแล้วก็มองไปทางลูก 2 คนสุดท้าย
"ข้าล้างเอง"
“ข้าไม่ต้องการความใจดีจอมปลอมของท่าน!”
ลูกชายทั้ง 2 พูดพร้อมกันและไปตักน้ำในถังน้ำมาล้างมือด้วยตัวเอง
เด็กชายวัย 6 ขวบตัวสูงกว่าถังน้ำไปครึ่งหัวเพราะขาดสารอาหาร ทำให้พวกเขาตักน้ำในสภาพทุลักทุเล
หูเจียวเจียวยิ้มมองภาพเบื้องหน้า แต่เธอไม่ได้เข้าไปยุ่งย่ามแล้วเตือนพวกเขาว่า "ล้างให้สะอาดนะ ไม่เช่นนั้นแม่จะไม่ให้พวกเจ้ากินข้าว"
จากนั้นร่างเล็ก ๆ ทั้ง 2 ก็รีบตักน้ำมาล้างมือของตัวเองให้สะอาดที่สุด
หลงอวี้มานึกเสียใจภายหลัง ถ้าเขารู้แบบนี้ล่ะก็ เขาจะให้หญิงชั่วล้างมือให้เขา
ส่วนหลงจงกัดฟันแน่น หญิงชั่วกำลังวางแผนร้ายกับเขาอีกแล้ว นางน่ารังเกียจมาก!
หลังจากล้างมือกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลูกทั้ง 5 ก็นั่งเรียงกันเป็นแถว
อาหารเย็นวันนี้ หูเจียวเจียวทำเนื้อวัวย่าง เนื้อวัวสด ๆ หากนำไปย่างกับกระทะแล้วมันจะนุ่มทานง่าย ยิ่งพอได้ยินเสียงดังฉ่าตอนที่เนื้อสัมผัสกับกระทะนั้นยิ่งช่วยกระตุ้นความอยากอาหารมากขึ้นไปอีก
เด็กน้อย 5 คนต่างพากันกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อได้กลิ่นหอม ๆ ของเนื้อ
วันนี้อาหารหอมมาก มันเป็นกลิ่นเนื้อล้วน ๆ!
พอหญิงสาวคิดถึงว่าเจ้าเด็กพวกนี้ไม่รู้วิธีการใช้มีดหั่นเนื้อกิน เธอจึงหั่นเนื้อย่างเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะตักใส่จาน แล้วราดด้วยซอสแสนอร่อย ก่อนจะเสิร์ฟพร้อมกับส้อม
แม้แต่ในโลกของเผ่าภูต ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอย่างมีคุณภาพ
ทันทีที่เด็ก ๆ ได้จานข้าวของตัวเองแล้ว พวกเขาก็กวาดอาหารลงท้องจนหมดเกลี้ยง
เนื่องจากกรงเล็บเล็ก ๆ ของหลงเหยาไม่สามารถจับส้อมได้ เขาจึงยังคงฝังหัวตัวเองลงในชามเพื่อกินข้าวเหมือนเดิม
เมื่อหูเจียวเจียวเห็นเหล่าลูกน้อยกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เธอก็รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง
หลังทานอาหารมื้อเย็นกันเสร็จแล้ว หูเจียวเจียวก็ไปที่แม่น้ำเพื่อล้างจานชามตามปกติ และแขวนหนังสัตว์ที่ล้างแล้วให้แห้ง
พอกลับเข้าไปในบ้าน เด็ก ๆ ทั้งหลายก็ซุกตัวอยู่ในกองฟางแล้ว
มีเพียงหลงเหยาที่กลิ้งไปบนหญ้าอย่างมีความสุขโดยไม่สะทกสะท้านกับใบหน้าที่เศร้าสร้อยของพี่น้อง 4 คนของตน
"พี่ใหญ่ พวกเราไปแย่งเหยื่อของสงฮวามา นางจะต้องมาแก้แค้นเราแน่นอน ถ้าวันต่อ ๆ ไปนางมาฉกเหยื่อของเราไปล่ะ?" หลงหลิงเอ๋อพูดอย่างเป็นกังวล
บ้านของสงฮวาอยู่ใกล้กับบ้านของพวกเขา ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายเคยปล่อยลูกของตัวเองให้มาขโมยอาหารของพวกเขาไป
"งั้นเรารีบกินเหยื่อให้หมดดีไหม พวกนางจะได้มาขโมยไปไม่ได้" หลงจงรีบออกความคิดเห็น
“แต่เหยื่อเยอะขนาดนั้น เราคงจะพุงแตกตายก่อนที่มันจะหมด” หลงเซียวขัดจังหวะน้องชายทันที
“แล้วท่านพี่คิดว่าเราควรทำยังไงดีล่ะ?” หลงจงผุดลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด
ทันใดนั้น หลงอวี้ผู้เป็นพี่ใหญ่ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของหลงจง "หญิงชั่วบอกว่านางมีวิธีจัดการกับสงฮวา เรารอดูกันไปก่อนเถอะว่านางจะทำยังไง"
“นางจะทำอะไรได้ ข้าไม่เชื่อนางหรอก ถ้าบอกว่าเสี่ยวเหยาจะแปลงร่างได้ยังน่าเชื่อกว่าอีก!” น้องสามตะคอกอย่างเย็นชาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก
"เห?" เจ้ามังกรน้อยที่กำลังนอนกลิ้งอยู่เงยหน้าขึ้นและกะพริบตาสีทับทิมมองไปทางต้นเสียง
ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินใครบางคนเรียกเขา?
"ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าหรอก เจ้านอนเล่นไปเถอะ" หลงจงขมวดคิ้วพลางตบหัวของหลงเหยาเบา ๆ
ทันทีที่หูเจียวเจียวเข้ามาทางประตู เธอเห็นเจ้าเด็กน้อย 4 คนกำลังสุมหัวกันพูดคุยอะไรบางอย่าง
เมื่อเธอปรากฏตัว ทั้งห้องก็เงียบลงเสียสนิท
หูเจียวเจียวรู้สึกขบขันเล็กน้อย เด็กน้อยเหล่านี้ไม่รู้ว่าภูตมีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม เธอได้ยินเสียงของพวกเขาตั้งแต่ตอนที่อยู่นอกประตูแล้ว
“ลูก แม่มีเรื่องจะบอกลูก” สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ เด็กทั้ง 5 คนก็หันมามองเธอพร้อมกัน
“สงฮวาทำลายบ้านของเรา พวกเจ้าอยากจะแก้แค้นกันไหม?” หูเจียวเจียวเอ่ยถาม
เมื่อลูก ๆ ได้ยินคำว่าแก้แค้น หูของพวกเขาก็ผึ่งทันที
หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าเป็นคนแรกและตอบด้วยท่าทางตื่นเต้นว่า "อยาก! ท่านแม่ แล้วเราจะแก้แค้นพวกนั้นยังไงดี?"
หากเป็นการต่อสู้ตรง ๆ พวกเขาไม่สามารถเอาชนะครอบครัวของสงฮวาได้หรอก เพราะจิ้งจอกสาวผอมมาก ดังนั้นก่อนหน้านี้นางจึงใช้มีดเพื่อทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว หากเกิดการต่อสู้กันจริง ๆ นางคงถูกคู่กรณีซัดตายในหมัดเดียว
“มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้น!”
