บทที่ 74 คุณมีแผนอะไรไหม

ในคืนที่มืดมิดซุนเยว่ซวนเดินนำหน้า และโอวหยางอี้ฟานเดินตามหลัง ลมหนาวพัดมาที่พวกเขาสองคน แต่พวกเขาไม่รู้สึกถึงความเย็น กลับมีความร้อนในหัวใจของพวกเขา เสียงร้องของจิ้งหรีดและกบมาจากทุ่งเพาะปลูก ราวกับซิมโฟนีที่ข้ามเผ่าพันธุ์ ซึ่งทำให้หัวใจของเธอรู้สึกสะเทือนใจโดยไม่มีเหตุผล ทันใดนั้นเท้าของเธอลื่นและร่างของเธอตกลงไปในนาข้าว

โอวหยางอี้ฟานคว้าข้อมือของเธอและยกเธอขึ้น ซุนเยว่ซวนกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของเขา รู้สึกถึงความร้อนที่หน้าอก และดึงฝ่ามือของเธอกลับราวกับว่ามีบางสิ่งแผดเผา

"ขอบคุณ" ซุนเยว่ซวนหายใจออกและกล่าว

"คุณ..." โอวหยางอี้ฟานพูดขึ้นทันที "คุณมีแผนอะไรไหม"

"หือ...แผน" ซุนเยว่ซวนมองเขาอย่างอธิบายไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ความมืดปกคลุมรูปร่างหน้าตาของเขา และมีเพียงดวงตาที่ลึกล้ำเท่านั้นที่มองเห็นได้ไม่ชัดเจน

"กล่าวคือคุณต้องการมีชีวิตแบบไหนในอนาคต" เสียงของโอวหยางอี้ฟานต่ำลงเล็กน้อยด้วยสีหน้าลึกลับในคืนดังกล่าว

ซุนเยว่ซวนพูดโดยไม่ลังเล "ฉันต้องการเปลี่ยนสถานการณ์ปัจจุบันของครอบครัวซุน พี่ชายคนโตลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พี่ชายคนที่สองมีอาชีพของตัวเอง พ่อแม่ไร้กังวล ซือซือและฮวนฮวนเติบโตอย่างมีสุขภาพแข็งแรง ฉันต้องการมีรายได้ หาเงินจำนวนมาก ซื้อบ้านหลังใหญ่ และจ้างคนรับใช้จำนวนมาก ในโลกนี้ที่อำนาจกำหนดสิทธิมนุษยชน ฉันต้องการให้ผู้คนไม่กล้ายั่วยุฉัน"

"..." โอวหยางอี้ฟานมองดู ที่จอมวายร้ายที่มีชีวิตชีวา และมีบางอย่างสัมผัสอยู่ในใจของเขา "คุณคิดว่าการขายเนื้ออบแห้งจะทำให้ผู้มีอำนาจกลัวคุณหรือ"

ซุนเยว่ซวนตกตะลึงและพูดอย่างเสียใจว่า "คุณหัวเราะเยาะฉันเหรอพี่ชายโอวหยาง"

เสียงหัวเราะลึก ๆ แผ่กระจายออกไปในความมืดเหมือนกับผีที่ชัดเจนที่สุด ฤดูใบไม้ผลิหล่อเลี้ยงหัวใจที่ร้อนแรงของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ไอเบา ๆ และมองไปทางอื่น

"ตอนนี้ฉันไม่มีต้นทุน เลยขายแต่ของง่าย ๆ อย่างเนื้ออบแห้ง พอเก็บเงินได้ก็เปิดร้านแล้วเปิดไปทั่วประเทศ พอธุรกิจโต ก็ยังเข้าไปทำอย่างอื่นได้ อุตสาหกรรม เสื้อผ้า อาหาร เครื่องประดับ ของตกแต่งบ้าน... 10 ปี 20ปี ฉันสามารถเป็นเศรษฐีได้เสมอ แบบนี้จะไม่ให้พวกเขากลัวหรือ"

"พูดโดยทั่วไป ยิ่งคุณทำเงินได้มากเท่าไหร่ เป็นเรื่องง่ายที่จะกลายเป็นเป้าหมายของคนเหล่านั้น ความพยายามทั้งหมดของคุณจะเสียเปล่า"

"พี่โอวหยางนั่นเป็นเพราะพวกเขาโง่เกินไป นักธุรกิจที่ฉลาดควรมองระยะยาว เมื่อไหร่ที่ราษฎรทั้งหลายยืนอยู่ข้างหลังคุณ พวกเขายังจะกล้าโจมตีอีกหรือ ประชาชนสำคัญสุด บ้านเมืองรองลงมา กษัตริย์รองลงมา พระราชาที่ฉลาดควรเห็นภัยภายหลังการประจญ ถ้าท่านเคลื่อนไหวจะมีผลที่จะตามมา มันจะพลิกคว่ำมีแต่พวกเขาที่ต้องชดใช้ให้ฉัน"

"..." โอวหยางอี้ฟานพูดอย่างลึกซึ้งว่า "คุณดูไม่เหมือนเด็กสาวอายุ 14 เลย คุณดูไม่เหมือนสาวชาวไร่เลยด้วยซ้ำ"

ซุนเยว่ซวนบิดหัวใจของเธอ เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ เธอควรจะดีใจที่เป็นเวลากลางคืน และเธอสามารถซ่อนความรู้สึกผิดปรกติของเธอได้

"พระโพธิสัตว์เห็นว่าฉันเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่งและให้สติปัญญาแก่ฉัน ฉันแตกต่างโดยธรรมชาติ" ซุนเยว่ซวนแลบลิ้นออกมาแล้วพูด "พี่ชายโอวหยางคุณอยากมีชีวิตแบบไหน"

โอวหยางอี้ฟานพูดอย่างใจเย็น "ตราบใดที่ไม่มีใครรบกวนฉัน การรักษาชีวิตแบบนี้ไว้จะเป็นการดี"

"พี่ชายโอวหยาง ฉันบอกได้เลยว่าคุณเป็นคนที่มีเรื่องราวที่ปกปิดเอาไว้" ซุนเยว่ซวนกล่าว "แต่ฉันไม่อยากถาม เรื่องราวของคุณ คุณต้องเศร้ามาก ดังนั้นฉันจึงไม่สนใจ"

"สาวน้อย ฉันกำลังรอให้วันนั้นมาถึง" โอวหยางอี้ฟานกล่าวและกอดซุนเยว่ซวน "ฉันจะคอยดูอย่างเงียบ ๆ ว่าคุณจะทำให้โลกประหลาดใจได้อย่างไร"

"อ่า" ซุนเยว่ซวนตกอยู่ในอ้อมแขนของโอวหยางอี้ฟานและมองเขาอย่างประหม่า ความอับอายฉายชัดในดวงตาที่เฉียบแหลมคู่นั้น

นั่นสิ... เธอไม่มีแฟนมา 2 ชาติแล้ว จะแกล้งเธอแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเขายังทำแบบนี้อีก เธอคงควบคุมหัวใจของเด็กสาวคนนี้ไม่ได้จริง ๆ